Ik weet niet of dit bij ontzwangeren hoort of dat er iets meer aan ee hand is. Als ik andere over kraantranen hoor dan hoor ik meestal dat ze om alles kunnen huilen. Ik huil vanaf de geboorte en voel me zo ellendig. Op zo'n moment heb ik het idee dat mijn kind een vreemde voor me is. Deze buien zijn voornamelijk in de vroege ochtend en avond. Ik voel me schuldig naar mijn oudste omdat ik alles door andere moet laten doen, heb een ks gehad dus mag 6 weken niks. Wel til ik mijn oudste op omdat ik hem mis en zo lekker nog met hem kan knuffelen. Overdag gaat alles goed maar ik hen gewoon nog niet echt een band met de jongste. Bij mijn oudste had ik dit ook wel volgens mij maar hoor van iedereen dat je van je tweede net zoveel houd als van je eerste. Ik hou echt van hem hoor maar zoals ik al zei moet ik zo aan hem wennen. Als ik zo verdrietig ben dan heb ik het idee dat mijn wereld instort. Herkend iemand dit? Voel me zo'n slechte moeder! Kan mijn oudste niet al mijn liefde geven en de jongste heeft mij nu hard nodig maar hij voelt nog niet als mijn kind....
hoi, jeetje meid wat vervelend voor je, maar ook wel herkenbaar dat de tranen zo hoog zitten, ik heb zelf nu vier weken geleden een ks gehad, en vind het herstel enzo ook wel vrij heftig,en kan ook om de kleinste dingen al huilen, voel me bij vlagen ook wel wat down en deprie, heb wel navraag gedaan bij mij huisarts, en die zei dat ik de impact van een bevalling niet mocht onderschatten, dus ik zou het gewoon ff in de gaten houden en wanneer je echt nare gedachten of gevoelens krijgt wel aan de bel trekken hoor!!!! sterkte ermee!
Hoi Isis26, Wat naar dat je je zo voelt. Misschien heeft het er helemaal niets mee te maken maar was het een spoed keizersnede? En ben je van de eerste wel vaginaal bevallen? Ik kreeg ook een spoed keizersnede en had precies dat gevoel dat mijn kleintje helemaal niet van mij was. Pas maanden later begon ik langzaam te begrijpen dat dat het resultaat van die keizersnede was. Naast de pijn en het lichamelijke herstel heb je je kindje pas uren na de bevalling bij je gekregen en dat bevorderd de hechting tussen jullie niet. Kortom: geef het even tijd en gun jezelf die tijd ook echt en onderschat een keizersnede niet! Het komt goed en als je je langer zo voelt, schroom niet om hulp in te schakelen. Succes!
Herkenbaar, ik heb ook een keizersnede gehad en mocht ook bijna niks doen de eerste 7 weken. Na een maand kon ik eigenlijk alles wel weer maar heb het echt kalm aan gedaan. De onzekerheid, kraamtranen en schuldevoel gemixt met die rot gevoelens horen erbij en ik kan er heel erg over mee praten. Mijn eerste weken waren zo erg! ik at niet veel, huilde veel, kon bijna niks zelf, schuldgevoel enz enz maar als je erover praat en lekker die tranen laat komen voel je je steeds sterker. Vooral in de avonduren was ik niet te houden! ik liet mijn moeder nog weleens komen zodat ik me beter voelde en met een vrouw kon praten. Dit vond mijn man niet altijd zo leuk maar geloof me voor jezelf als je een goeie band hebt met je mams is dat echt super om dit een weekje te doen. Ze kwam overdag nog weleens toen de kraamzorg weg was en dat geeft je toch ff dat zekere gevoel weer terug.