Bang voor een kind met Down-syndroom of andere afwijkingen?

hallo ik denk dat we dat allemaal wel hebben en ja of ik het zal laten weghalen dat weet ik niet vind dat zo moeilijk om te zeggen

 

Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen! Zeker ook omdat ik inmiddels alweer ruim 34 jaar ben en de jaren toch mee gaan rekenen nu.
Het lijkt mij ook zo moeilijk. Zeker ook omdat mijn man daar veel resoluter in is dan ik. Hij zou het niet kunnen... een kind met Down (zegt ie). Ik probeer hem duidelijk te maken dat er naast down nog zo veel andere dingen mis kunnen gaan. Complicaties tijdens zwangerschap of bevalling, ziektes, groei/leerachterstand etc etc. Niemand krijgt een garantie op een 'ideaal' kind.
Ik zou niet weten of ik het weg zou kunnen laten halen. We zijn al 4 jaar bezig. Stel ik word eindelijk zwanger, zou ik dan kunnen zeggen: 'Nee, maar zo'n kind hoef ik niet!' ?
Voor mezelf denk ik dat ik van elk kind zou kunnen houden, ook met een handicap.
Maar de angst is er zeker, want iedereen wil natuurlijk gewoon een gezond kind...

 

jeetje , dat daar (nu al) aan denkt en vooral dat je nog niet eens zwanger bent..................

hier zou het niet weten hoe ik zal reageren, heb daar nog niet eens over na gedacht....

 

Ik denk ook vaak aan deze vragen. Mijn man zegt ook: een kind met down wil ik niet. Ik zelf wil geen abortus hiervoor. (zeg ik nu resoluut, maar misschien reageer ik heel anders als het ik zwanger zou zijn van een kindje met down). Ik vraag mij ook af wat dit met mijn relatie zou doen. Wanneer ik het kindje wil houden en hij niet. Echt heel erg moeilijk.

 

Mijn man en ik hebben het hier ook over gehad... wij zijn het allebei erover eens dat als het kind Downsyndroom zou hebben, dat we het dan houden.

Mocht het in een vroeg stadium duidelijk zijn dat het kind zwaar gehandicapt ter wereld komt, dan laten we de zwangerschap beeindigen.

 

Hallo

Ik begrijp je angst heel goed! Voor mijn vriend en ik ons zoontje hadden of uberhaupt aan kinderen dachten, hebben we er weleens over gesproken.
Toen ik zwanger was van onze zoon hebben we het er ook uitvoerig over gehad en toen waren we het eens, als het down is dan willen we het niet...

Nu we een zoon hebben, die gezond is, hebben we het er ook weer over gehad bij een eventueel volgend kindje. Omdat we nu al een kindje hebben weten we hoe een zwangerschap is en hoe het is als je al een kindje rond hebt hobbelen.

En ook nu neigen we heel erg naar de kant van het weghalen...Het lijkt ons erg zwaar (er even vanuit gaan dat het zwaar gehandicapt zal zijn) en ook vinden wij niet dat we het onze zoon aan kunnen doen. Zo'n kindje vraagt altijd extra aandacht en je bent er altijd mee bezig.
Hoe het zou zijn als we zwanger raken, weten we natuurlijk niet. Ik denk dat het heel moeilijk te zeggen is wat je zal doen, als je eenmaal in zo'n situatie zit.
Het lijkt me voor het kind alleen ook zo erg, als het zwaar gehandicapt is, zijn ze wel gelukkig als je ze geboren laat worden? Immers, een kindje willen/krijgen is toch altijd egoistisch, een kind kiest er niet voor om op deze wereld te komen...

Wij hebben er, als het goed is, geen verhoogde kans op. We zijn ook nog jong (vriend is 25 en ik 24), dus kans is ook al minder.

 

Wij wilden het niet weten, simpelweg omdat het voor ons geen verschil zal maken. Een kind met down hoeft niet perse heel zwaar gehandicapt te zijn... Als er in een vroeg stadium duidelijk zal zijn dat het kindje echt zwaar gehandicapt zou zijn, zouden we het wel overwegen.

Werk als kinderverpleegkundige, en heb zoveel kindjes gezien met 'handicaps'. Down zou dan de bekendste zijn, maar in mijn ogen niet de ergste. Als wij een kindje met down krijgen, heeft hij/zij ons vast uitgekozen...

 

Ik was 37 (38 bevallen) toen ik voor de laatste keer zwanger was. Ik vertelde de gyn meteen dat ik geen nekplooitmeting etc. wilde.

Er zijn uitzonderingen maar ik vind soms de keuzes die je mag maken erg ver gaan.

 

Dit is een punt waar iedereen eens over na zou moeten denken voor te beginnen aan kids. Het is helemaal niet te vroeg om er voor je zwangerschap al over na te denken, maar juist een punt die je mee moet nemen in je overwegingen en zeker iets om rekening mee te houden.

Wij houden er ook rekening mee, maar wat we zouden doeb vind ik nog steeds lastig. Heb gewerkt met licgamelijk en verstandelijk gehandicapten en tis niet niks...

 

Ik vind het niet raar om daar van tevoren over na te denken, juist wel goed zelfs.

Bij ons was elk kindje in principe welkom, tenzij het echt niet met het leven verenigbaar zou zijn (en dat is wel nog een beetje vaag natuurlijk).

Ik zou misschien nog wel een 3e kindje willen, over een paar jaar. Maar de voornaamste redenen dat die er waarschijnlijk niet gaat komen is 1) omdat mijn vriend 2 kinderen genoeg vind en 2) omdat ik het risico niet wil lopen een kindje met een aangeboren afwijking te krijgen en we heel blij zijn met onze 2 gezonde kindjes (die hopelijk ook gezond blijven).

 

Ik ben 39 en zwanger. Net als bij de vorige 2 zwangerschappen (die helaas uitliepen op een MA) laten we ook nu geen combinatietest doen. Dat is pure kansberekening, en daar kan ik niks mee. Een vwp vind ik teveel risico. En daarbij, de kans dat ik de zwangerschap af laat breken is nihil. Dus wat heb ik eraan?
Na zo'n lange tijd is het kindje sowieso welkom. Alles heeft een reden.
En als deze testen wel goed uit zouden vallen, is er nog zo veel waar je je druk om kan maken.
Bij de echo's kunnen ze al heel veel zien, zeker bij de 20 wkn echo. Mochten er hier nu zeer ernstige afwijkingen aan het licht komen, dan is het een ander verhaal. Tot die tijd vertrouw ik op mezelf, het kindje en de natuur.

 

Iedereen hoopt op een gezond kindje.
Als ons kindje down zou hebben, zou mijn wereld niet instorten, dus gewoon welkom.
Vind kindjes/mensen met down extra speciaal, het zal vast zwaar zijn, maar het zijn geweldige mensen.
Als mijn kindje zo zwaar gehandicapt is dat het voor altijd een kas plantje zou zijn, dan zou ik de zwangerschap afbreken.
Ik kan de uitspraak van dan heeft het kindje ons uitgekozen niet begrijpen, maar dat is mijn mening.
Ik hoop dat ik de keus NOOIT hoef te maken!

 

Meisjes, niet panikeren. Ik was ook 34 toen ik mijn eerste kreeg en hij was prachtig gezond. Een familielid van mij was zelfs 39. Kennisjes van mij waren nog heel jong (resp. 21 en 23) en kregen een kindje met een afwijking, van wie 1 met Down en 1 met zware autisme. Het wil echt niet zeggen dat als je een bepaalde leeftijd hebt, dat het mis gaat.
Ik vind het wel begrijpelijk dat je daar over nadenkt, ik denk dat dit dilemma alle aanstaande moeders wel eens bezighoudt. Ik denk dat het ook goed is om er eens over na te denken, want het kan zich natuurlijk toch altijd voordoen. Voor en tijdens het begin van de zwangerschap hebben wij er ook veel over gepraat. Wat als..... en samen besloten dat wat het ook was, het gewoon zou komen. Ik heb ook geen vruchtwaterpunctie of wat ook laten doen. Alleen wel natuurlijk de gewone tests die jonge moeders/moeders die niet in de "risicogroep" vallen ook krijgen. Vanwege mijn epilepsie heb ik wel wat vaker een echo gehad. Maar meer niet. We wilden het kindje hoe dan ook krijgen. En gelukkig was en is het gezond!! We gaan nu voor een tweede -ben nu 38- en we gaan dat weer op dezelfde manier aanpakken. Hoewel we natuurlijk vurig hopen dat alles goed zal zijn; het risico dat er iets niet goed gaat zit er altijd in. Maar daar gaan we niet vanuit. En als het zo is, dan nemen we het maar op de koop toe. Dan is het zo. Maar dat kan ik wel zeggen, voor jou kan dat heel anders liggen. Als je zeker weet dat je man het niet aan zou kunnen, neem je misschien een heel andere beslissing. Voor mij zou aborteren niet werken. Ik voel dat als moord op een levend wezen, maar dat is mijn gevoel. Voor jou, in jouw situatie kan dat heel anders zijn. Iedere beslissing is goed, als je er 100% achter staat samen, en je zeker weet dat je er over een x-aantal jaren, ook nog 100% achter kunt staan en er geen akelig gevoel aan overhoudt.

 

Heel verstandig dat je er nu over na denkt!

 

Ik vind het ook verstandig dat je erover nadenkt en bespreekt wat jullie samen willen. Wij hebben die keus dus wel moeten maken en gelukkig dachten we er hetzelfde over.
Ik was ook blij dat ik er hier wel eens verhalen over had gelezen,zo wist ik wat er ging gebeuren.

Niet teveel aan denken hè het is zo een kleine kans dat dit gebeurt (bij ons 1procent) je moet wel kunnen genieten van je zwangerschap.

 

Het is goed om over na te denken en samen te bespreken wat je zou willen.

Wij hebben alle 3 de keren bewust gekozen om geen combinatietest te doen. Dat is een kansbrekening en zegt ons niets. Voor zekerheid moet je gaan voor de vruchtwaterpunctie en die wilden we allebei niet door het risico op een miskraam.

Voor ons is het 'risico' van kiezen voor kinderen dat je een kind met bijvoorbeeld down kan krijgen. Daarnaast zijn er nog zoveel afwijkingen die je pas ontdenkt als ze een paar jaar oud zijn of die ontstaan tijdens de bevalling dat je nooit weet alles soepel zal verlopen.

Wij doen wel een 20-weken echo. We willen wel graag weten we rekening moeten houden met een afwijking, zeker als die betekent dat een kindje direct extra zorg nodig heeft.

Wij zouden alleen afbreken als het kindje geen levenskans zou hebben buiten de baarmoeder. Gelukkig hebben we nu twee gezonde kindjes en hopelijk horen we vanmiddag dat ook met ukkie 3 alles goed gaat.

 

Ja ik heb er veel aan gedacht, vanwege mijn leeftijd.
Er zit wel angst voor een gehandicapt kindje.
Down is voor mij niet het allerergst, er zijn veel ergere dingen.
Maar ik zou denk ik niet een zwangerschap af kunnen breken.

Mijn vriendin heeft een kindje met down gekregen terwijl er niks negatiefs uit de nekplooi meting kwam. Zij kwam er pas achter na de geboorte. Zij hadden ook gedacht dat ze een gehandicapt kindje niet aan konden, voor de bevalling, maar als het er is, dan is het zo.
Ik hoop dat als ik zwanger ben de angst los kan laten. Ik kan er dan toch niks meer aan veranderen.

En hoop nooit voor de beslissing te komen staan of je de zwangerschap zou moeten afbreken, b.v. als je kindje geen kans op leven heeft of extreem zwaar gehandicapt zal zijn na de geboorte.
bar