Nog steeds vedrietig...

Wat vervelend dat jullie zo'n moeilijke start samen hebben gehad.

De start van mij en mijn zoontje was prima. Maar helaas waren de eerste weken/maanden echt dramatisch. Hij huilde zoveel, ik trok dat echt niet, kon hem niet troosten en voelde me zo ongelukkig en zo'n slechte moeder. Ik legde hem soms gewoon in zijn bed omdat ik het gewoon echt niet meer wist. Ik ben ook bang geweest dat ik hem daarmee geschaad heb, dat hij zich niet meer veilig zou voelen bij mij en dat hij op wat latere leeftijd niet bij mij zou komen voor troost.

Maar echt...inmiddels is het een heerlijk ventje van 3 en de grootste mama's-boy die er bestaat. Hij knuffelt me plat en wil zich altijd alleen door mij laten troosten. Als hij 's nachts wakker wordt roept hij om mij en als ik een dag ben wezen werken en ik haal hem op vliegt hij me om mijn nek en wil hij "koefelen" (= knuffelen ).

Ik zou dus echt zeggen -> no worries! Volgens mij doe je het helemaal prima. Je bent gek op je mooie meid en volgens mij zit het helemaal goed tussen jullie .

 

Het had mijn verhaal kunnen zijn, helaas bij beide bevallingen, alleen mochten wij dag 6 pas naar huis (en heb ik 2 jongens). Heb er heel veel moeite mee gehad en stiekem hoop ik ooit nog een derde keer zwanger te raken en dan wel een keer een normale bevalling en kraamtijd te hebben (maar ja, dat weet je natuurlijk nooit.
Zelfs nu, na ruim 2 jaar, doet het nog steeds pijn. Mocht je mijn verhalen uitgebreider willen horen, pb me dan maar (het wordt hier wel een heel lang verhaal).
Wat mij het meest frustreert is dat niemand het echt begrijpt hoeveel het met me gedaan heeft, mijn kindje(s) waren toch immers nu gezond en ik kreeg het gevoel dat ik me niet zo moest aanstellen.
Als ik nu foto's bekijk van mijn jongens die met sonde (en de oudste ook nog met infuus) in de couveuse liggen dan springen de tranen weer in mijn ogen.

 

het maakt niet uit of er ergere gevallen zijn, dit gaat om jou en niet om een ander geval. voor jou is dit erg en dat mag!
je hoeft je niet te verontschuldigen hoor.

mijn oudste heeft ook een erg slechte start gehad. Geboren met aangeboren afwijkingen en tijdens de bevalling ging het niet helemaal goed dus hij is gelijk naar neo gegaan.
hij is om 19.10 geboren en pas tegen 22.30 heb ik hem gezien, nou ja gezien, ik zag zijn rug en dat was het.
hij heeft lang in het ziekenhuis gelegen en na thuis komst is hij na een paar dagen weer opgenomen.
kort gezegd hij heeft het eerste jaar meer in het ziekenhuis gelegen dan dat hij thuis was.
ik heb in die periode een pnd gehad wat zover ging dat ik in mijn hoofd al dacht aan hem wat aan te doen.
alles is goed gekomen maar pas na een jaar kon ik meer genieten van hem. het eerste jaar deed mijn man heel veel met hem, wanneer mijn man aan het werk was zorgde ik voor hem. ik zorgde voor zijn natje en droogje, gaf hem wel liefde maar het kon meer.
nu is hij 3,5 jaar en hij hangt vreselijk aan mij en heeft totaal geen hechtingsprobleem gehad.
ik ook niet trouwens, ik vond het gewoon eng allemaal en was bang dat hij dood zou gaan.

ik wil met dit verhaal niet duidelijk maken dat je je aanstelt ofzo want dat vind ik totaal niet dus dat moet je ook niet denken hoor.
ik wil met dit verhaal je vertellen/duidelijk maken dat je niet bang hoeft te zijn voor hechtingsproblemen, het komt wel goed.
niet meer denken dat je je aanstelt want je maakt jezelf daarmee alleen maar verdrietig. het genieten komt wel echt waar.

sterkte

 

Tim heeft ook een slechte start gehad, minimaal 12 uur per dag gehuild de 1e 2 mnd en 2 mnd erna nog veel. Ik kon hem niet troosten want hij had teveel pijn. Hij wordt in oktober 2 en een groter mama's kind is er niet.

Jij bent de mama, ook al was de start moeilijk, jou kent ze en ze weet dat ze bij jou veilig is, want je was er wel voor haar. Die band komt wel goed.