Halloo De naam zegt het al ik zoek lotgenoten die op dit moment met een PND aan het vechten zijn ( andere topics zijn helaas gesloten). Verhalen van mensen die het al overwonnen hebben zijn ook zeer welkom heb nu namelijk een gevoel van ik kom er nooit meer vanaf. Mijn eigen verhaal : aan de ene kant was het plots en onverwacht k waa namelijk al redelijk labiel direct na de bevalling ma alles ging goed voelde goed tot 6 maanden na de geboorte toen begon ik met hyperventileren, kreeg oneens angst en paniek gevoelens , ontzettend bang om ineens dood te gaan en me kleine dus achter te laten Bang om naar buiten te gaan omdat ik dan weer een paniek aanval te krijgen enz E moeder heeft het ook gehad dus de dokter heeft me gelijk doorgestuurd na de psychloog want als het in de familie zit ben je dr vatbaar voor Al met al het is best een eenzaam proces en zou dus graag met mensen willen praten die hetZelfde mee maken of hebben mee gemaakt
Ik heb zometeen na veel twijfelen een afspraak bij de huisarts.. 9 weken geleden bevallen na een onrustige zwangerschap met zwangerschapsdiabetes, ik heb daarvoor veel insuline moeten spuiten en ben met 34 weken door een hypo onderuit gegaan en op mijn buik gevallen. Direct naar het ziekenhuis gegaan en daar een nacht aan de monitor omdat ik veel harde buiken had. Gelukkig daarna weer naar huis, maar ik keek van te voren erg uit naar de bevalling, dan had ik eindelijk mn kindje en kon ik ook weer eten wat ik wilde zonder rekenen en spuiten. Mijn bevalling werd ingeleid en na 4.5 uur was de kleine er al! Veel zullen zeggen "wat fijn" ik vond het verschrikkelijk.. ik heb enorme weeen gehad en echt het gevoel gehad dat ik in een achtbaan zat. Tijdens de bevalling daalde mijn suiker en man moest me dus tussen de weeen door ontbijtkoek voeren zodat ik energie bleef hebben. Na de bevalling bleef de roze wolk uit. Ik voel me nog steeds schuldig als ik terug denk aan die periode, want ik dacht eigenlijk de hele dag "help! Wie maakt me wakker uit deze nachtmerrie, waarom ben ik aan kinderen begonnen" en "ik kan dit helemaal niet, mijn man kan dit beter alleen doen, aan mij hebben ze niets" Ik merkte dat dit gevoel erger werd tijdens het geven van borstvoeding, en daarna zwakte het weer een beetje af. Ik vond mn kindje wel heel lief, en wilde ook echt goed voor hem zorgen, maar ik voelde gewoon een soort afkeer tegen het leven dat ik op dat moment leidde. In overleg met de lactatiekundige gestopt met borstvoeding, zij gaf aan dat sommige moeders door het toeschietreflex down kunnen raken inpv euforisch. Dit zou Dmer heten en een hormonaal probleem zijn. Ik moest nog 2 weken afbouwen want ik had een flinke productie. Vervolgens kreeg ik buikpijn, bleek een blaasontstkeing te zijn De kleine man had last van krampjes en was elke avond onophoudelijk aan het huilen, terwijl mijn man weer aan het werk ging en die werkt ook late diensten, dus ik stond er dan alleen voor.. ik voelde me nogsteeds niet happy.. het is dan heel zwaar om alleen te zijn met wen huilende baby. Toen kreeg ik een week later (4weken na de bevalling) weer buikpijn.. man moest werken en ik wilde het even aankijken, maar de pijn nam heel erg snel toe. Heb toen de huisarts gebeld, maar die zei "kijk het nog even aan". Op een gegeven moment kon ik niet meer lopen van de pijn, man naar huis gekomen en samen naar t ziekenhuis. Ik bleek daar een acute blindedarm te hebben, direct geopereerd midden in de nacht. Ik was nog nooit onder narcose geweest en vind het doodeng. Vervolgens mocht ik de kleine en mijn man pas zien om half 12 de volgende dag (alleen op bezoekuur) en het was nog mn trouwdag ook.. ik voelde me verschrikkelijk alleen. Toen naar huis, man had een week vrijgenomen van werk omdat ik niks kon, maar na een week moest hij weer (wisseldiensten)werken, en zat ik, herstellende van alles weer alleen. Zoon bleef ondertussen elke avond spoken. Nu heeft zoon een plat hoofdje en daarom kwam gisteren de kinderfysio/pedagoge aan huis, en zij moest ea weten over de bevalling en de tijd erna.. toen zei ze tegen me "hoe gaat het eigenlijk met jou? Want je hebt wel erg veel op je bord gehad, denk je dat het wel verstandig is om weer aan het werk te gaan binnenkort?" Nouja.. toen barste voor mij dus de bom.. heb heel hard gejankt.. want het gaat ook niet goed met me. Ik verzorg de kleine soms op de automatische piloot, ik heb het gevoel dat ik op mn tenen loop, en kan eigenlijk bijna niet vrolijk meer zijn. Ik wil zo graag genieten, maar ik kan het niet.. het lukt niet.. Dus op haar aanraden ga ik zo toch maar naar de huisarts.. Ik schaam me er ergens voor, voel me ook schuldig, ik wilde zelf een kindje, hij heeft niet gevraagd om een verdrietige moeder..
Ik heb geen postnatale depressie, maar wel depressieve gevoelens. Kan dus in die zin wel meepraten.. Ik heb een rotbevalling gehad, kon daarna 5 weken niet plassen en daarna een trombosebeen en longembolie. Mijn vader ligt daarbij ook op sterven en alles samen zorgt voor stemmingswisselingen en erg weinig energie. Ik heb me de eerste tijd erg vaak schuldig gevoeld en had ook vaak de gedachten dat ik mijn dochter liever even niet had. Zeker het onbegrip vanuit mijn schoonfamilie vond ik erg moeilijk. Ik heb veel moeilijke dagen gehad en zag het allemaal niet meer zitten. Hier gaat het nu een stuk beter. Hoe ik dat heb gedaan? Ik ben weer gaan werken (parttime) en vind de afleiding wel fijn. Je even bezighouden met andersmans problemen zorgt er bij mij voor dat ik alles weer meer in perspectief zie. Ik praat veel van me af en breng mijn dochter geregeld even een middagje weg om even tijd voor mezelf te hebben. Ook ben ik weer gaan hardlopen, afgelopen zondag de Ladies Run in Groningen gedaan (5km) vraag niet hoe, maar ik ben over de finishlijn gekomen zonder te wandelen en dat gaf echt een kick. Tja.. het leven is wel moeilijk soms en daar mag je best bij stilstaan. Wij vrouwen zijn veel te hard voor onszelf. Ik kan echt boos op mezelf zijn omdat ik bijvoorbeeld niet heb gestreken op een dag.. dan moet ik mezelf echt herinneren aan het feit dat ik al zoveel doe op een dag dat ook ik best een paar uurtjes mag niksen als mijn dochter slaapt hihi.. stapje voor stapje gaat het hier dus de goede kant op. Ik heb in het verleden ook hulp gehad van een psycholoog, niet nu na de bevalling, maar heeft mij destijds erg geholpen.
Wat fijn om te horen dat ik nie alleen ben , zo voel ik me wel eens de laatste tijd erg moe ook. Zou sporten helpen ? Ben ook al aan de vit b gegaan en de rescue remedy
ik heb na de bevalling van de eerst een pnd gehad, ad gehad en gesprekken bij de psych. toen mijn zoon ongeveer 2 jaar was afgebouwd en niet lang daarna weer zwanger. nu heb ik geen pnd maar voel me verre van goed, veel angst. sinds een week ben ik aan de valeriaan tabletten, ik wilde niet gelijk weer aan de ad. het helpt wel wat, ben minder angstig en zenuwachtig. alleen zorgen voor de jongste vind ik erg moeilijk, gelukkig is mijn man thuis en doet hij eigenlijk het meeste. met de oudste heb ik geen moeite, nou moet ik ook zeggen dat ik het ook erg lastig vind als ze nog baby zijn en zoveel zorg nodig hebben en je niet kunnen vertellen wat er is.
Ik heb bij de oudste en jongste een pnd gehad. Ik heb ervoor gekozen om geen medicijnen te slikken, omdat ik daar niet achter stond (ook niet ivm de borstvoeding), maar het is zeker niet makkelijk geweest. Mijn zoontje wordt morgen 2 jaar en ik wordt weer langzamerhand de oude, maar het was heel heftig! Ik ben bij de ha geweest, zij heeft mij naar een psycholoog gestuurd, maar daar ben ik vervolgens nooit geweest omdat ik op dat moment het niet zag zitten om daarvoor allemaal dingen te regelen (oppas, vervoer etc). Nu vind ik dat een peuleschil, maar op dat moment ervoer ik één stapje buiten de deur al als een kilometerslange wandeling.
Ik heb heel veel van me hormonen en door me verlede ik zal en ik moet positief denken ook al gaat dat soms heel moeilijk ik wil ook niet aan de medicijnen tenzij niet anders kan k hoor veel goede verhalen van mensen die sporten en therapie krijgen. Dus daar put ik ne hoop uit
Hier na de geboorte van zoontje ook een pnd gehad, met angst paniek vreselijk! Toen hij 10 maanden was aan de af gegaan, gelukkig is het helemaal overgegaan, alleen nu als ik heel moe ben en eigenlijk over mijn grenzen ga dan kan ik minder tegen onverwachte dingen dus ik moet nog steeds wel op mezelf letten. Maar ik durfde toen ook niet meer naar buiten of naar de winkel enzo maar dat gaat nu gelukkig allemaal goed.
Hier ook een pnd. 25 , eerste kindje. Ben ook blij te lezen dat ik niet alleen ben. Als je via een andere weg contact wil mag je pb'en. Misschien kunnen we elkaar steunen op moeilijke momenten.
Zo herkenbaar meiden. Hier ook nog steeds last van de restverschijnselen. Vraag me af of het ooit nog helemaal goed komt. Op het moment weer een flinke dip. Zit trouwens wel aan de medicijnen.
Waar ik oa last van had (heb soms): -nergens meer zin in hebben -lusteloos -leven niet meer zien zitten -niet overbezorgd, maar wel heel bezorgd richting mijn jongste -agressief worden richting man -overal tegenop zien, boodschappen doen was bij wijze van spreke al een enorme drempel of de kids ergens ophalen Vast nog meer dingen, maar dit waren de belangrijkste punten.
Ik heb na de bevalling van de oudste een pnd gehad, vrijwel direct na de bevalling. Voor mij was de bevalling geestelijk erg zwaar en de periode erna omdat ik mijn moeder (is overleden) enorm miste. Ik ben direct in therapie gegaan bij een psychologe. Mij is ook aangegeven dat ik medicatie kon nemen, maar ik heb gekozen het zonder te doen. Mijn persoonlijke redenen waren; het wordt eerst moeilijker/zwaarder met medicatie, voordat ze gaan werken. Ik wist dat ik het zonder ook kan redden. En een van de belangerijkste, de kans is aanwezig dat je niet meer zonder kunt. (Ik heb erfelijke aanleg voor verslavingen, maar ken ook mensen zonder dat en niet meer zonder kunnen). Na ongeveer een half jaar merkte ik dat ik weer mezelf was. Mijn tip voor een evt zwangerschap na pnd; Ik ben tijdens de zwangerschap op voorhand in therapie gegaan. Er zijn diverse instanties/psychologen die zich hierin hebben gespecialiseerd. Door vooraf mijn valkuilen te ontdekken, in te zien en plannen voor te maken heb ik herhaling kunnen voorkomen. Als je eerder een depressie of pnd hebt gehad is de kans heel groot dat je een pnd krijgt na een zwangerschap (zo'n 60%).
Ik heb oa last van hyperventilaties en paniek aanvalle k denk dan oeff k ga dood ofzo ben net begonne met therapie eergister ga nu gedrags therapie krijgen ik ben benieuwdd duurt zo lang na ne gevoel ma zou er oververmoeidheid en ontzwangeren bij zitten ??