Net weer een aanvaring gehad en heb met tranen in mijn ogen ons kindje gevoed en in bed gelegd. Ik wil dit niet meer op mijn tenen lopen. Het zit zo mijn vriend en ik zijn al 5 jaar bij elkaar, geen makkelijke relatie gehad met redelijk wat stress maar ons er altijd door heen geslagen. Vorig jaar raakte ik zwanger toen we nog bij zijn ouders inwoonden om te sparen. Dit bracht natuurlijk de nodige stress met zich mee omdat we heel snel een huisje moesten vinden, dit inrichten en alle babyspulletjes moesten verzamelen. Dit is uiteindelijk heel goed gelukt en we hebben nu een prachtig ingericht huis. Dit hebben we samen gedaan maar mijn vriend voornamelijk omdat ik zwanger was. In die tijd werkte hij ook nog eens een hoop bij om alles te kunnen betalen. Toen ik beviel is hij 2 dagen vrij geweest en is toen weer aan de slag gegaan, ik was toen alleen thuis en voelde me steeds zwakker worden door de vermoeidheid omdat ik alles alleen moest doen. Ons zoontje was op een avond ook helemaal slap waardoor de ambulance moest komen wat ook heel veel stress gaf, hierdoor was ik 3 weken lang zo moe en zwak dat ik niet durfde te lopen met ons zoontje en alleen maar huilde desondanks bleef hij werken. Nu 5 maanden later denk ik dat hij overspannen is of een burn-out heeft. Hij kan amper een gesprek aangaan, bij alles krijg ik of een frons of een kort antwoord. Hij wilt niets ondernemen en zegt bij alles doe zelf maar. Hij is zeeeeer prikkelbaar, als ik iets laat vallen kan hij er een minuut lang over zeuren. Hij wilt niet aangeraakt worden of seksueel contact. Hij heeft geen zin in sociale situaties. Denk zelf een beetje aan schizofrenie of kenmerken daarvan, maar het zou ook door oververmoeid kunnen komen. Sinds kort lijkt hij ook last te hebben van hallucinaties of stemmen omdat ik hem dan naar links en rechts zie kijken en gebaren. Nee ik ben niet een van die vrouwen die daar geen zin in heeft en maar weggaat bij haar man maar er moet wel aangewerkt worden. Ik probeer alles te doen om hem beter in zijn vel te laten zitten, neem alles uit handen zodat hij alleen aan werk hoeft te denken en thuis niets hoeft te doen. Ik probeer zo min mogelijk te vragen aan hem zodat hij daar ook niet belast mee wordt maar dit is niet iets wat gewoon voor altijd zo kan blijven. Ik heb hem gevraagd om naar de huisarts te gaan, dat ik nooit weg zal gaan bij hem om dit soort dingen maar wel moet weten dat er iets aan gedaan moet worden. Ik heb al mijn waarnemingen benoemd en gevoelens en als ik in huilen uitbarst dan doet hij die dag zijn best wel( weet dat hij van mij houdt) maar ik kan niet langer zo eenzaam en alleen leven. Er is niets meer geen gesprekken,passie,emoties, liefde seks. Ik voel me heel alleen. En de laatste dagen schiet het in mijn hoofd dat ik misschien toch moet gaan denken aan het beindigen van de relatie en een andere woning te gaan zoeken ( hoe doe ik dit in godsnaam, huurhuis staat op zijn naam) Ik vind de negativiteit, het schelden en zijn prikkelbare gedrag niet goed voor ons zoontje en ben bang dat hij er last van heeft en erdoor beinvloed wordt. Moet ik bij hem weggaan een anders huis zoeken? Het uitzitten? Ik wil voorkomen dat de bom barst. Ps Ik hou nog steeds heel veel van hem.
Moeilijk hoor. Ik zou denk ik toch echt een goed gesprek eisen en daarin duidelijk maken hoe jij je in dit alles voelt en dit niet zo kan blijven. Dan een week bijtanken met je kind bij je ouders/schoonouders en eind van die week kan hij bepaald hebben of hij zich na laat kijken en aan de relatie wil werken, zo niet dan is het aan jou of je er een punt achter gaat zetten en op welke termijn.
Zelf heb ik ook niet een fijne periode gehad na de bevalling mijn vriend was ineens in de kraam week elke dag overdag weg .. bleek dat meneer bij een ander in bed lag en dit hebben we goed bepraat en zijn verder gegaan en hij doet dit niet meer. Nu doet me vriend ineens ook eigenlijk niks kwa ons zoontje en ook haast niks in het huis. Ik heb er een familie lid erbij gehaald om hier over te hebben en die is samen met ons in gesprek gegaan en het gaat nu veel beter ! Is dat niet een idee een familie lid of kennis eens te vragen waar jij goed mee kan praten ?
Pittig hoor! Kun je niet een gesprek met hem hebben met iemand erbij? Misschien 1 van z'n ouders? Zien zij bijvoorbeeld hetzelfde als wat jij ziet? Het was voor hem natuurlijk ook een zwaar jaar zo van het verhuizen tot nu toe. Logisch dat hij over vermoeid is of ergens last van heeft. Dit soort dingen zijn heel lastig. Als hij niet open staat voor hulp heeft het ook geen zin om hem mee te slepen naar de huisarts of de huisarts te laten komen. Meestal klappen ze dan juist dicht. Veel sterkte en succes
Het probleem is dat hij zeer en zeer gesloten is. Als ik iemand erbij zou betrekken dan klapt hij dicht en ziet dit als een aanval. Ik ben de enige die een beetje een opening heb bij hem. Ik denk dat een ultimatum stellen het enige is wat gaat werken, zoals chels89 zegt maar ja wat als hij dan nog niets doet. Het is zo jammer want ik begrijp zijn gevoelens wel als ik als een buitenstaander kijk. Maar ik heb ook gevoelens en op dit moment vind ik het fijn als hij even weg is want dan heh ik geen negativiteit om ons heen
Jeetje meid, heftig! Ik denk wel dat het goed is, als hij echt ergens hulp gaat zoeken. Zelf heb ik een vader met schizofrenie, bij hem kwam dat eigenlijk pas op latere leeftijd naar voren, toen hij (onverwachts) in een psychose belanden. Maar dat gebeurde heel abrupt en het was ook gelijk een hele zware psychose, in de periode daarvoor had hij nooit last gehad van waanideeën of iets dergelijks. Mijn zus heeft als ze oververmoeid of zeer gestrest is, ook wel eens last van hallucinaties. Dus het kan ook gewoon door de hele situatie komen, dat het gewoon even te vol zit in zijn koppie en hij er niet meer uit komt. Zeker als jij de enige bent tegen wie hij enigszins open kan zijn. Zoals jij omschrijft is het ook een hele drukke periode geweest, waar hij heel veel taken op zich heeft genomen, en dat komt blijkbaar nu allemaal tot uiting. En waarschijnlijk heb jij natuurlijk ook nog wel een beetje last hebt van je hormonen, waardoor je gevoeliger bent voor zijn stemmingen en dat maakt de situatie nog ingewikkelder. Het is goed dat jij in ieder geval hier aan wilt werken! En als je eens een brief schrijft, met daarin jouw gevoelens, zelfs het gevoel dat als het zo door gaat, je ondanks jouw liefde voor hem niet verder kan met deze relatie? En hem deze in alle rust laat lezen? En dan aan hem vraagt, om eens zijn gevoelens/ideeën op papier te zetten, zodat jij hem beter kan begrijpen? Dan hoeft hij niet direct het gesprek aan, hoeft hij ook niet bang te zijn om tegen gesproken te worden en kan hij uiten wat hem echt dwars zit, zonder dat daar een directe reactie op volgt. Heel veel sterkte in ieder geval, en probeer wel te genieten van jullie kleine mannetje, want ze groeien zo snel