Ik ben nu bijna 9 maanden geleden bevallen en ze zeggen weleens 9 maanden op en 9 maanden af. Lichamelijk ervaar ik dit niet zo, ik was echt best vlot op de been op wat complicaties van de knip na. Ik heb een droom zwangerschap volgens het boekje gehad. Enkel hoge bloedduk op het einde en hiervoor een ziekenhuis opname met medicatie, maar dit alles zonder klachten, kwaaltjes of complicaties voor de baby. Hierna een vlotte bevalling die me alles meeviel!! Mijn zoontje doet t ook geweldig en na wat wennen en wat opstartprobleempjes hebben we nu een schitterend makkelijk en lief zoontje. Maar psychisch....Ik denk nog heel vaak terug aan de bevalling en hoe het was met dikke buik. Vandaag las ik nog eens het bevallingsverslag van het ziekenhuis na en kwam alles weer boven: die spanning, dat vreemde gevoel alsof je er zelf niet bij bent... die euforie op het einde.. Ik droom er ook best nog over en wil het er het liefst regelmatig met iedereen over praten. Ik ben er nog zo vol van! Ik vind het ook zo bizar dat vrouwen stuk voor stuk bevallen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is! Terwijl het zo bijzonder is! Soms heb ik het idee dat ik het nog steeds niet verwerkt heb. Niet in negatieve zin, want nogmaals: het was een droomzwangerschap en droombevalling. Mijn man lijkt t ook allemaal maar achter zich gelaten te hebben en het lijkt alsof elke vrouw naar dr kraamtijd het zomaar achter zich laat terwijl ik er nog steeds zo van onder de indruk ben. Is dit normaal? Hebben meerderen dit?
Ik heb het ook. Ik zit juist helemaal niet lekker in mijn vel. Ons kindje doet het super en een heerlijk ventje maar ben gewoon niet blij met mezelf, net of ik in een ander lichaam zit...
hallo... ik ben 3 maanden geleden bevallen en vind het ook nog steeds geweldig! ik kan er nu nog steeds uren over beppen... ik heb wel een pittig zwangerschap gehad..maar de bevallig vond ik intensief maar helemaal te gek om mee te mogen maken... ook ik ervaar dat vele doen als of het bij het brood hoort.. zo normaal vind ik het niet..het is echt iets wat met geen pen te beschrijven is..en neem het niet als vanzelf sprekend.. Maar ja ..antwoord op je vraag....Jip heb ik ook..ik zal het altijd blijven hebben...en wil het ook niet kwijt... als ik terug denk kan ik er zo van genieten... super!!
Hier ook zo 1 die na meer dan een jaar nog steeds vol van zwangerschap en bevalling is. Ik sta er iedere dag nog bij stil en zie ik foto´s terug van wanneer ik zwanger was dan mis ik mijn buik en vooral die kleine frummel in mijn buik en zie ik foto´s terug van de bevalling dan ben ik gewoon weer terug bij de bevalling en ineens val ik weer terug op aarde haha. Ik droom er zo vaak in weg dat ik ´t het liefst nog eens wil herbeleven en ondanks dat ik denk er alles uit gehaald te hebben wat ik kon qua genieten en het beleven denk ik toch dat ik iets heb gemist. Antwoord op je vraag, ja ik heb het ook haha.
Ik was de eerste week ook zo euforisch gewoon... heb letterlijk niet geslapen, omdat ik zo overrompeld was van alles. Kraamtranen... nope: ja, van geluk!! Dat was op een gegeven moment wel over hoor en ik heb ook best moeilijke dagen gehad. Mn zoontje was erg overprikkeld en onverzadigbaar, dus daar hebben we de nodige zorgen om gehad: osteopathie, inbakeren, dat in combinatie met het moederschap, eerste kindje... best pittig! Maar buiten dat: het lijkt alsof je in je kraamtijd keer op keer je bevalling mag vertellen in geuren en kleuren en dat na je kraamtijd het boek wordt gesloten. Terwijl ik daar nog helemaal geen behoefte aan heb! En dat na bijna 9 maanden?! En al die moeders die je overal tegenkomt maar waarvan het zo gewoon lijkt dat ze 1 of 2 (of 3 of 4) keer zijn bevallen!? Maar je hoort er niemand over?! Zelfs mn vriendinnen lijken het niet boeiend meer te vinden? Dat snap ik dus niet? DVS: ik heb dat niet dat ik niet lekker in mn vel zit. Wat jij beschrijft zou misschien best iets hormonaals kunnen zijn. Misschien wat ik heb ook, haha, al beleef ik het zeker niet negatief! Slaapzak; zo tegenovergesteld als jij het beleeft heb ik ook weer niet. ik ben er wel vol van maar toch niet zo heel blij als jij het beschrijft. Ik vind het eerder beangstigend dat het me nog zoveel doet terwijl het voor mij juist heel mooi en positief was allemaal! Ik mis het ook niet echt MissMom, al wil ik het zeker nog een keer meemaken!!
Daar zeg je me wat inderdaad haha, en het meest lullige is nog. Als iemand een paar weekjes later bevallen was dan vertelde ze der hele bevalling van schreeuwen tot uitscheuren aan toe en wil je het zelf vertellen hoe intens mooi het was en dan word er gewoon over heen gelult, nou fijn is dat dan zeg. Ik kan me dit nog zo voor de geest halen haha vond dit echt een afknapper! En inderdaad, de eerste weken krijg je vragen om je oren geslingerd van waar dan ook en mag je je hele verhaal doen en word je met een glimlach aangekeken en zo ineens is je kleintje een paar maanden en dan al te groot ofzo dus moet je het maar wegstoppen en nooit meer tevoorschijn halen en ineens is je kindje ook minder interessant als toen het zo een klein hummeltje in de wagenbak was. Zo irritatie komt omhoog hier hoor haha
Hay! Ik heb het nu ook nog en het is nu een maand na de bevalling. dit vind ik nu nog niet zo gek, maar bij mijn oudste heb ik dat gevoel echt gehad tot ik weer opnieuw zwanger raakte, ik zit er ook nog zo vol van allemaal! Voor mij voelt het ook zo dat mensen jou en je kindje alleen interessant vinden in de kraamtijd, en daarna gaat het 'gewone' leven zeg maar gewoon door! Terwijl het allemaal zo bijzonder is, maar ik heb nu ook weer het gevoel, ondanks een echte droombevalling, dat ik echt iets heb gemist. Maar wat? Ik vind het moeilijk, baal af en toe ook echt van mezelf, want ik zit met mijn hoofd echt nog in het verleden ofzo.
Ik denk er ook nog vaak aan terug. Ook hier bijna 9 mnd geleden inmiddels. 9 mnd ontzwangeren gaat hier ook niet op, lichamelijk idd wel, maar hormonaal absoluut niet, haha.. ik gooi het maar op de BV Ik vond het allemaal zo ontzettend bijzonder, zowel de zwangerschap als de bevalling. Ik denk soms dat ik er niet bewust genoeg mee bezig ben geweest, te weinig van heb genoten (van de zws, niet de bevalling ). Maar ja, hopelijk gaan we het over een tijdje nog een keer mee maken?
oh heel herkenbaar... als ik aan die tijd terug denk dan word ik helemaal warm van binnen....het liefst zou ik nu weer zwanger zijn... ik bekijk iedere week de bevallingsfoto,s nog en lees ook nog steeds de zwanger tijdschriften... snap nu ook waarom ze het blijde verwachting noemen... het gaf mij een pakjesavond gevoel... ben nu van josefien een boek aan het maken en regelmatig pink ik een traantje....het was echt een indrukwekkend jaar... dus nee hoor... heel herkenbaar gr Jose
Fijn jullie reacties! Geeft me het idee dat het idd niet raar is! Misschien is dat het wel: ben ik er niet bewust genoeg mee om gegaan? Mn zwangerschap wel, elke week buikfoto's maken enzo, maar de bevalling ging zo snel en ook nog eens 2 weken te vroeg. Misschien dat dat het is? Dat het als een soort film ging? Zo voelt het wel eens!
O ik herken het wel. Ik heb geen makkelijke zwangerschap gehad. Iedereen om me heen zei dat het zo snel voorbij zou gaan en ik moest genieten. Maar ik heb 4,5 maand overgegeven en vond het zo langzaam duren. Thijs werd 3 weken te vroeg geboren en het overdonderde me gewoon. Heb een verschrikkelijke bevalling gehad en na de bevalling complicaties gehad en 9 weken kraamtranen. Maar het was zoooooooooo bijzonder. Ik heb er veel over gepraat vooral omdat ik het best traumatisch vond allemaal, maar dat traumatische gevoel is er af. Graag wil ik erover praten en ik snap idd niet dat mensen gewoon voorbij lopen aan wat er gebeurd is (vooral vrouwen). Als ik mijn bevallingsverslag lees, moet ik huilen (niet van verdriet). Ik kijk regelmatig de foto's en dat is ook fijn. Het is allemaal toch zo snel gegaan en ik heb het idee dat ik er niet genoeg van heb genoten en er bewust mee bezig ben geweest. Ik heb dan ook het voornemen dat wanner ik nog een keer zwanger mag worden, wat meer bij mezelf stilsta en mijn veranderende lichaam.
ik ook hoor.Moet zeggen dat het nu een beetje minder is... Ik had de pech dat mijn beste vriendin en mn schoonzusje allebei ook zwanger waren van hun eerste kindje. aangezien ik een redelijk heftige bevalling heb gehad, heb ik hun geen details gegeven. Ik zou dat ook niet fijn gevonden hebben. Maar na hún bevalling was er natuurlijk geen luisterend oor meer voor de mijne. Na een tijdje wel van mn vriendin, daar heb ik echt nog even mn bevalling kunnen vertellen. En idd de aandacht voor je kindje.... Die gaat wel heel snel over. Mensen vinden alles zo snel normaal, terwijl jouw leven op de kop staat.
Toen ik mijj bevallingsverslag gisteren opnieuw las en mn zwangerschapsdagboek die ik had bijgehouden zit ik echt met ingehouden adem te lezen met het hart in de keel. Zo bijzonder vind ik het... Huilen hoef ik niet, gelukkig was het niet traumatisch, maar ik heb het nog niet verwerkt ofzo.
Er wordt ook weinig stilgestaan bij de heftige verandering in je leven bij een eerste kindje. Op je werk draait alles door alsof je er nooit een kindje uit hebt geperst, haha, en er wordt wel gevraagd hoe het met mn zoontje gaat, maar wat het met JOU als nieuwbakken ouders doet, daar vraagt nooit iemand naar? Onbegrijpelijk?!
ik herken het ook! en ik heb niemand in mijn omgeving met wie ik erover kan praten, dat is echt vervelend. ik heb een droomzwangerschap én bevalling gehad en dat was zo bijzonder een geweldig, kan daar echt nog uren over zwijmelen
hoi hier net zo 1 ik kan wel de hele dag over de bevalling praten en nog veel emoties erbij ook hoort er allemaal bij na 9 mnd word het wel wat beter weet ik uit ervaring
Nou, dan ben ik benieuwd... nog 1 weekje, haha! Bij mij zorgt het er ook voor dat ik bijv nog niet eens kan en wil nadenken over een eventuele tweede... In mn hoofd wil ik het wel,m maar gevoelsmatig ben ik nog veel te vol van de eerste en voor mn gevoel gaat dat ook echt niet minder worden op korte termijn?!
Nou idd, terwijl je met wallen halverwege je wangen rondloopt, moeilijk kan concentreren, en wat labieler bent (lees emotioneel). Ik vind dat de regering maar een soort tijd moet creeeren waarbij moeders/vaders tijd krijgen om op een laagdrempelige manier weer aan het werk kunnen beginnen. Ik ben mijn hele verlof ziek geweest, misschien dat ik daardoor ook tijd "mis", maar op je werk moet je er weer "gewoon" tegenaan. Vooral wanneer je kindje niet lekker is, vind ik concentreren erg moeilijk. En emtioneel zit je gewoon in een achtbaan... Ik kan me ook niet voorstellen dat dat na 9 maanden over is. Ach ja en de tweede, nu nog niet. Ben nu aan het geniten van mijn mannetje en gevoelsmatig wil ik er nu niet aan. (was laatst 1 dag over tijd en al in paniek, dus ben er echt niet aan toe) Ook wil ik eerst helemaal hersteld zijn, zowel lichamelijk als emotioneel.