Hey Druif! Volgens mij zijn we elkaar al vaker tegengekomen hier! Maar goed, ik heb hier precies hetzelfde als jou. En dan ook zeker niet negatief, maar een kindje krijgen is gewoon heel erg heftig. Ik ben er ook nog steeds helemaal vol van. Ik had zelf ook het idee dat er niemand in mijn omgeving deze gevoelens had, maar gelukkig ben ik niet de enige. En aan de ene kant zou ik dit dolgraag nog een keer mee willen maken. Maar aan de andere kant.. Pff.. Nee, ik ben ook nog steeds veel te vol van onze meid. Misschien ook een beetje bang dat het bij een tweede allemaal wat 'normaler' is, en daardoor een beetje tegenvalt.. KUN je uberhaupt zo vol zijn van een tweede als van de eerste..
Inderdaad, zo herkenbaar!!! Ook ik ben nog steeds vol van de zwangerschap en de bevalling en herken je ervaringen precies. Heb een droomzwangerschap gehad. De bevalling ging minder makkelijk, maar ik was fysiek zeer snel weer de oude. Emotioneel ben ik dat echter nog steeds niet en het lijkt inderdaad alsof de omgeving dat niet altijd snapt of zo. Alsof men verwacht dat je nu weer "normaal" gaat doen (wat dat dan ook is ). Overigens denk ik niet dat het komt omdat je het niet bewust meemaakt en alles (de bevalling bv) zo snel gaat. Ik heb een week overtijd gelopen (ben toen ingeleid) en heb alles zeer bewust meegemaakt. Was de zwangerschap ook echt wel beu aan het eind, maar ook ik vond en vind die tijd wel enorm mooi en geweldig en speciaal etc... Kijk wel eens met jaloezie naar andere dikke buiken nu: vorig jaar ging ik rond deze tijd met verlof en wat heb ik genoten zeg! Nu nog hoor, met mijn kleine spruitje, maar het speciale gevoel hierover echt delen met mensen is moeilijk. Alleen met mijn vriend en zus (die ook een kleintje) heeft kan dat.
Fijn om te lezen allemaal! @ Pinjo: ook ik denk nu steeds: vorig jaar rond deze tijd toen.... bla, bla, bla denk dan vaak terug hoe die dikke buik voelde etc. Niet echt met weemoed, maar denk dat ik die herinneringen nodig heb om het allemaal een plek te geven. En inderdaad EmyD (leuk dat we elkaar hier ook weer tegen komen! onze kindjes schelen 1 dag geloof ik?!)mdat je er niemand verder over hoort, lijkt het alsof je de enige bent met dit soort gevoelens. En hoewel ik helemaal geen negatieve ervaringen heb, voel ik dit dus wel! Ook al is het al 9 maanden geleden... Fijn dat jij dat ook voelt! Ook ik heb gedachten zoals dat een tweede kindje het nooit zou kunnen overtreffen...
Uiteindelijk denk ik ook dat de geboorte (en zwangerschap enzo) van je eerste kindje de meest heftige en speciale ervaring/periode in je hele leven zal zijn. Dus het is misschien ook niet zo vreemd dat je daar na een aantal maanden nog zo vol van bent..?? Ik heb er trouwens verder geen moeite mee, maar ben wel blij dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Vind dat de meesten in mijn omgeving er toch wel wat laconiek over doen (ook andere moeders..), alsof je elke dag moeder wordt..??
Hoi Druif (en alle anderen ) Ik herken je verhaal heel erg. Ik denk nog heel vaak terug aan de zwangerschap, en vooral aan de bevalling. In mijn geval was het wel een traumatische bevalling, in een vreemd land. Ook 2 weken te vroeg, ingeleid wegens zwangerschapsvergiftiging. Ik ben er echt in mijn hoofdje nog heel vaak mee bezig. Zij het wel op een iets negatieve manier als jij. Ik heb het gewoon allemaal nog niet helemaal verwerkt. Ik heb ook wel het gevoel dat ik mijn zwangerschap niet echt heb kunnen 'afsluiten', omdat de bevalling heel plots 'begonnen' is, moesten opeens dringend inleiden. Ik snap wel dat het altijd plotseling is, maar bijna 3 weken te vroeg denk je der niet direct aan dat het NU gaat gebeuren he Oh 't is niet allemaal zo negatief geweest hoor die bevalling, want als ik terug denk aan het moment dat Jarne op mijn buik gelegd werd , word ik ook helemaal warm vanbinnen En al bij al wel echt een schitterende ervaring! Een bijkomstig nadeel is natuurlijk dat we in het buitenland wonen en ik al mijn vrienden en familie in belgie heb achtergelaten.. Dus echt iemand om mee te praten heb ik niet.. Ik heb wel een paar vrienden maar het zal nooit hetzelfde zijn als in het nederlands je beklag te doen Lang leve ZP Wat al gezegd is over niet meer terecht kunnen met je verhaal na een paar maanden, ervaar ik hier ook! Ik ben ook compleet vol van mijn zoontje en vraag me soms ook af of het ooit zo geweldig kan zijn bij een tweede, 't is zo een overweldigende liefde die ik voel. Hier ook nog absoluut niet klaar voor een tweede hoor. Ik ben zo aan't genieten van dit lieverdje. Ook al een aantal keren in paniek geweest (ondanks perfect pilgebruik.. hoezo niet klaar? ) Pft tis weer een heel verhaal geworden en ik kan nog zo lang doorgaan Om kort te gaan : Snap helemaal wat je bedoelt!
ik denk en droom er ook veel over alleen eb ik een zware bevalling gehad en is ons dochtertje niet helemaal gezond.Dan is het logisch denk ik dat ik er zoveel aan denk. Maar praat erover met je vriend iemand die misschoen ook een kind heeft en je begrijpt? Het is ook een heel wonder en ik begrijp soms ook niet hoe ik het allemaal geflikt heb. En of je nou positief of negatief terugkijkt logisch dat je er vol van zit. Ik denk zeker niet dat het voor iedereen geld 9 maanden op 9 maanden af. Misschien dat je het nog eens op kan schrijven en dan nu hoe je er nu naar kijkt. Ik ga dat ook doen. ik heb na de bevalling een verslag gemaakt en wil dat binnenjort weer doen en kijken wat het verschil is. ik zit nog vol verdriet en pijn, maar ben zo gelukkig met emma. zo tegenstrijdig allemaal.
Ik heb dat ook. Als ik naar foto's kijk van mijzelf vlak na de bevalling, dan denk ik echt; heb ík dat allemaal gedaan? Ben ik dat wel? Ook de foto's van Tim direct na de geboorte geeft me dat gevoel. Het is allemaal zo'n droomwereld, echt idd van: Wauw! wat me nu toch overkomen is. Sinds mijn bevalling voel me ook anders, ben er volwassener door gewordne. En ik heb ook heel lang het idee gehad dat ik het meost verwerken van wat me allemaal gebeurd is. Want jeetje het is zo vreselijk indrukwekkend. Zelfs in de persweeen fase dacht ik nog; ben ik dit wel? En wat moet ik in vredesnaam doen?! Gevoel van angst had ik. Dat vooral heeft veel indruk gemaakt. Nu ik er weer over typ, heb ik exact hetzelfde gevoel weer, kan het zo weer oproepen... Ja, het is een vreselijke heftige ervaring, en als ik foto's terugkijk schiet ik soms weer helemaal vol. Voor mij dus helemaala herkenbaar jouw verhaal!
Mooi om te lezen allemaal... ik herken het ook erg dat als je foto's ziet van je kleine vlak na de geboorte of toen hij nog maar 2 of 3 maanden was... dan bekruipt me zo'n vaag gevoel van: is dat m echt? Komt dat uit mij? Heel onwerkelijk? Net alsof het zich allemaal in een film aan me voorbij is gegaan. Ook als ik op tv iets over een bevalling zie dan kan ik wel volschieten! Merk dat ik de laatste tijd sowieso vrij labiel ben. Misschien omdat nu een beetje mn leven terug komt en het besef doordringt?? Klinkt wel een beetje depri zo he? Maar ja... zo voel ik dat!
Aan de andere meiden. Wat ontzettend vervelend dat jullie zo'n nare herinneringen hebben aan de bevalling... Hopelijk kunnen jullie het snel een plekje geven..
Heel herkenbaar hoor al jullie verhalen! Ik heb een droom zwangerschap gehad echt 200% genoten van alles. Ik heb wel vanaf week 26 tot het laatst alleen maar overgeven en er dreigde een ziekenhuis opname maar dat is gelukkig niet gebeurt Mijn bevalling was werkelijk een hel! Niet overdreven! Ik begon met weeën om de 5 minuten op dinsdag, maar ik had geen ontsluiting. Op donderdag ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat ik uitgeput aan het raken was en toen had ik 1,5cm ontsluiting..pfffff Vrijdag morgen om 4uur begonnen de hevige weeën en ik had direct rugweeën om de 3min! Om 7uur mocht ik een ruggeprik maar er was geen anesthesist aanwezig en daar moest ik op wachten....op 9uur was er een en toen kwamen ze er achter dat mijn bloed niet goed stolde en durfden ze geen ruggen prik. Mijn 9.30 kreeg ik persweeën met 6cm ontsluiting....hummm dat kon volgens de artsen niet. Megan kon het geboorte kanaal niet bereiken en het vermoeden was er dat dit ook niet ging gebeuren..........maar door mijn bloed was een keizersnee uitgesloten en moest ze er via de natuurlijke manier eruit komen............oeps Uit eindelijk met een vacuum hebben ze haar gehaald en om 11.28 had ik een prachtige dochter! Dubbel ingeknipt en uitgescheurt maar dol gelukkig Ik heb werkelijk alles uit de kast moeten trekken om haar op de wereld te zetten en na meer 83uur bevallen hoor je het huilen van je kind en je ben alles vergeten. Zo mooi was het en zo gelukkig voelde ik me dat ze er eindelijk was! Megan heeft ook redelijk wat problemen en is ook al geopereerd en dat maakt het iets moeilijker om op een roze wolk te blijven zitten............. Gelukkig is ze zelf een roze wolk en dat maakt een hele hoop goed
Jeetje sloppyslayer, dat is met recht een hell-bevalling! Kan me voorstellen dat je dit voorlopig niet verwerkt hebt! Na 9 maanden ben ik nog aan het verwerken terwijl ik echt een top bevalling had. Hoop dat het met jou inmiddels beter gaat en met je dochtertje ook?
Hoi Druif, Echt tijd om het te verwerken heb ik eigenlijk nog niet gehad..... En helaas vandaag weer met mijn dochter naar het AMC geweest omdat het nog helemaal niet goed met haar gaat Maar als ze naar me lacht dan voel ik me altijd weer een stuk beter, en de wetenschap dat ze er weer boven op zal komen maakt het een stuk makkelijker
druif, je bent zeker niet de enigste hoor, zoals je al kunt lezen aan alle reacties hier, ook ik kan met veel warmte en de nodige tranen (van blijdschap uiteraard) terugdenken aan mijn zwangerschap en de bevalling. het blijft zo wonderlijk, zo'n klein hummeltje wat in je buik groeit! en ook de tijd erna, je leven is anders, je hebt de verantwoording voor je kindje met alle zorgen van dien. soms als onze dochter weer wat grappigs doet kan ik ook nog volschieten...ja ja ik ben een zacht ei,haha, maar ik vind het zo genieten van onze kleine meid! liefs,
Ik heb dit ook.. Nu ik erover nadenk zit ik gelijk weer met tranen in mijn ogen. Ik heb het alles behalve verwerkt. Ik heb een heeel sterk gevoel dat ik wat heb gemist net zoals jullie en ik geef altijd mezelf de schuld want Ik at niet gezond en ik rookte tijdens mijn zwangerschap. Ik heb geen zin in reacties op het roken want het einde van mijn zwschap is hier dus door verpest en dat weet ik zelf ook. Tijdens mijn zwschap en kraamtijd heb ik ook 3 verhuizingen meegemaakt , hele heftige ruzies met familie en heb amper iets kunnen vastleggen. Ik ben al zo blij met de paar vage foto's die ik heb van mijn bevalling. Ze heeft 1 maand in het ziekenhuis moeten blijven na mijn bevalling. Dan krijg je pas het gevoel dat je iets heb gemist. Mijn meisje was al 4.5 weken ofzo toen ik voor het eerst alleen met haar was zonder ziekenhuispersoneel. Ik had zelfs het gevoel dat ik nooit een band meer met haar zou krijgen. De eerste weken mocht ik haar amper aanraken. Alleen verschonen en temp. opmeten. Haar melk kreeg ze via een slangetje en de borstvoeding is ook mislukt want daar zou ze 'allergisch' voor zijn. (volgens de lactatiedeskundige was dit heel zeldzaam) Ze werd ontslagen uit het ziekenhuis met de vieste melk ooit ; Nutramigen. Ik geloofde er geen snars van en als klapper op de vuurpeil is ze dus NIET allergisch. Maar mijn melkproductie was allang weg toen ik hierachter kwam.. Ik heb ook geen kraamtijd gehad. Ik ging elke dag naar de couveuze kamer. Ik kon niet liggen en uitrusten ik moest en zou naar mijn kindje gaan natuurlijk! Ik voelde me zo jaloers toen een maandje erna haar nichtje werd geboren. Ik ging op kraambezoek er werd vanalles geregeld dat ze lekker kon liggen enz. en ze gaf haar kindje steeds Bv voor mijn neus. Dat was echt een klap in mijn gezicht. Oftewel bij een volgende ga ik zeker meer genieten en stoppen met roken en gezond eten want dan kan ik mezelf teminste niks verwijten. En ik wil dat de borstvoeding slaagt , want de 2x dat ik mijn dochter 5 minuutjes heb kunnen aanleggen waren geweldig. Het is een beetje een raar verhaal geworden misschien.. maar ik zit hier echt met me tranen in mijn ogen..sorry groetjes flubjuh
Na 16 maanden vertel ik ook nog graag hoe het gegaan is. De bevalling dan.. zwanger zijn vond ik weinig aan (veel kwaaltjes, ernstige rugklachten en extreem veel vocht vasthouden) maar die bevalling.... JA, geweldig. Over 6 maanden mag ik weer! (hihi) De zwangerschap verloopt trouwens nu echt super relaxt
Voor mij is het natuurlijk allemaal nog niet zo lang geleden maar ik zit er ook nog helemaal vol van. Ik heb geen rose-wolk-zwangerschap gehad maar ik mis het wel. Er kwam ook redelijk abrupt een einde aan omdat ik zwangerschapvergiftiging aan het ontwikkelen was. Na 1 keer strippen begon het een paar uur later en de volgende dag was ik na een redelijke kl*te bevalling bevallen. Het is voor mijn gevoel té snel gegaan (ook al weet je wel dat het eraan komt met bijna 40 wkn) maar toch, ik had het me 'gewoon anders' voorgesteld. Maar ik geniet wel hoor van mijn lekkere mannetje!
Bij mij is het ook wat minder lang geleden, maar snap je helemaal. Ik kan nog echt in tranen uitbarsten als ik aan de bevalling denk. De zwangerschap zelf denk ik wat minder aan. Als ik daar al aan denk dan is het aan de eerste positieve test, de eerste echo, dat soort dingen. Aan de bevalling en Milans eerste dagen denk ik nog erg veel. Zo'n bijzondere tijd! Vind het ook heerlijk om er lekker even bij weg te dromen.
Hoi Ik heb het ook heeel erg hoor dat ik al in me gedachten zit te rekenen wanneer ik zou kunnen stoppen met de pil voor de tweede maar dan denk ik later weer van meid geniet eerst lekker van je dochtertje die nu 10 maanden oud is en ik heb een hele goede zwangerschap gehad geen kwaaltjes helemaal nix ben blij dat er echo´s zijn anders had ik het niet gelooft dat ik zwanger was ja later merk je natuurlijk dat je een dikke buik krijgt en de bevalling heb ik 11 uur overgedaan alles ging goed alleen na de bevalling niet heb ik ander halve liter bloed verloren maar dat wist ik niet op dat moment alles gaat zo langs je heen maar ik maak elke week foto´s van me dochtertje en plak het in de boek en ook een verhaaltje wat ze eet en wat ze allemaal al kent en ik kijk ook heeel vaak naar me bevalling terug die me man heeft gefilmt nou dan schieten me tranen weer over me wangen maar ik mis gewoon het gevoel in je buik heerlijk maar dan denk ik later van denk nou effe na wil ik nou zwanger zijn omdat het een heerlijk gevoel is enz of doe ik het voor me dochtertje echt dat ze een broertje of zusje krijgt om te spelen of voor me man die heel graag een zoon wilt vind het heeeel erg moeilijk als ik zo over na denkt en wie weet wat de 2e zwangerschap wel klote en de bevalling ook en het kindje misschien wel een huilbaby het blijf moeilijk maar de verlangers zijn er wel liefs Citta
Jemig sommige verhalen hier... @ flubjuh: sterkte meid: da's echt een heftige ervaring! Zo kan ik me wel voorstellen dat je nog steeds emotioneel kan zijn als je er aan denkt. En dat je zoiets niet 1,2,3 kan verwerken! Dan ik.... ik heb haast geen reden om nog steeds het gevoel te hebben alles niet verwerkt te hebben en er nog zo vol over te zijn, die hele "wauw" ervaring van zwanger zijn en die bevalling!! TOP!! Terwijl als ik nu stukken terug lees die ik toen heb geschreven over die laatste zwangerchapsloodjes... dat was toch ook niet al te plezierig en toch wel wat kwaaltjes her en der. Gek is dat hoe je dat na al die tijd weg stopt en alleen nog maar de mooie dingen onthoudt!! Desondanks wel of geen goeie herinneringen: het blijft een overweldigende ervaring het moederschap en elke dag wordt je daar weer aan herinnert. @ citta: die twijfels over een tweede ken ik hoor. Doordat ik nog zo bezig ben met die zwangerschap en bevalling kan ik m haast niet voorstellen dat er ooit weer ruimte zou kunnen komen voor een tweede. Soms denk ik dat het alleen nog maar zou kunnen tegenvallen. terwijl ik rationeel gezien toch wel een tweede zou willen hebben...