Ik heb in december een miskraam gehad met 7,5 week. en hoe raar dit misschien klinkt, ik kon het verdriet daarom niet toelaten. Geen idee waarom. Misschien is dat een stukje bescherming geweest... Mensen om me heen zeiden dat Hoe lullig het ook was, het misschien beter was zo, want dan was het toch waarschijnlijk al niet goed. Echt typisch de dingen die je juist niet wilt horen worden dan gezegd. Ik ben na de slechte echo gelijk door gegaan naar mijn werk omdat mijn collega niet zo lang voor mij in kon vallen. Nu achteraf denk ik dat ik dat nooit had moeten doen. In had beter naar huis kunnen gaan en op de bank ploffen met een doos tissues, een poosje vrij nemen. Het vervelende is dat ik nu juist heel erg last krijg van die miskraam, emotioneel. En ik weet niet waar ik er mee heen moet omdat ik nog steeds niet wil toegeven aan het verdriet. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk heel simpel. Hoe gingen jullie om met een miskraam? Is het vreemd dat ik nog steeds verdriet heb nu bijna drie maand later? Hoe ga ik het überhaupt een plekje geven? Alle tips zijn welkom
Natuurlijk is het niet vreemd om nog verdriet te hebben. Ik heb zes jaar geleden met 11 weken een missed abortion gehad en denk er nog regelmatig aan. Zeker in deze periode, toen ik in februari positief testte, in maart de eerste goede echo had, vervolgens in april de foute echo, eind oktober wanneer ik uitgerekend zou zijn geweest. Je denkt er altijd aan terug en denkt: Nu zou hij/zij zo oud zijn geweest, hoe had hij/zij eruit gezien? Ik denk dat je moet toegeven aan je verdriet. Waarom maar doorgaan en alles wegduwen? Logisch dat het op een gegeven moment naar boven komt. Je moet het kwijt, je kunt toch niet doen alsof het er nooit geweest is? Heel veel sterkte!
Mijns inziens is dit niet vreemd, je geeft aan het verdriet niet eerder te hebben toegelaten. Het verdriet is er nog steeds en zal er een keer uit moeten. Hoe? Dat is voor iedereen verschillend. Verdriet kent geen regels. Ik heb twee miskramen gehad met twee keer verschillend verdriet. De eerste miskraam doet mij nog veel meer dan de tweede. Doe wat jij denkt dat goed is. Wellicht helpt het om van je af te schrijven zodat je je verdriet onder ogen kunt komen?
Het is totaal niet vreemd dat je er nog steeds verdriet van hebt. Maar laat je verdriet wel toe anders krop je alles op en het moet er toch een keer uitkomen. Ik merk vooral bij mezelf dat ik stoer doe tegen mijn omgeving, maar dat ik nog best vaak zit te huilen als ik alleen ben (zit nu nog in m'n 3e miskraam). En dan vooral als ik eraan terug denk, wat Jippie ook al schrijft. Als ik in juni geen miskraam had gehad dan had ik nu al een kleintje gehad, enz. En als ik lees dat een vriendin nu 9 weken zwanger is dan ga ik rekenen hoeveel weken ik nu zou zijn geweest als ik deze 3e miskraam niet had gehad. En dan word ik triest omdat ik nu niet zoveel weken ben maar alweer op 0 sta. Maar je vroeg hoe ik omga met mijn miskramen. Ach ja, ik ga gewoon door, probeer te genieten van wat ik wel heb (mijn dochtertje verzacht de pijn) en zo af en toe laat ik mijn tranen de vrije loop en dat lucht echt op. Ik wens je veel sterkte meis.
Wat je zelf zegt over wat je had moeten doen in december, moet je nu doen... Eigenlijk weet je dit ook wel . Als je dit niet verwerkt, maar wegstopt is er altijd een kans dat het weer bovenkomt. De enige manier om hier mee om te gaan is het verdriet en de pijn voelen en niet wegstoppen, hoe shit dit dan ook is. Ik weet dat dit makkelijk praten is en ben zelf helaas ook goed in wegstoppen. Ik heb voor ik zwanger werd van mn jongste een bbz gehad, waarbij ik er zelf bijna niet meer was geweest. Mn man en ik zijn toen heel erg geschrokken en waren vooral bezig met wát als ik een uur later was geopereerd en er niet meer was geweest. Hoe zou dit dan zijn voor mn man en mn oudste... Dit leverde al zoveel stress en verdriet op dat we het verdriet om het verlies van het kindje maar een beetje wegmoffelden. Op een gegeven moment begonnen we juist altijd over wat voor een geluk we hadden dat ík nog leefde, wanneer iemand anders begon over het verlies van het kindje. Pas vier maanden later viel de bom en heb ik als nog een hele week vrij genomen en "lekker" lopen janken. Het is zo'n cliché, maar dat was precies wat ik nodig had.
Ja ik ben er inmiddels wel achter dat wegstoppen geen zin heeft. En dat besef komt steeds meer, dat ik er best wel verdrietig om mag zijn. ik probeerde heel stoer te zijn, maar het lijkt me inmiddels toch in te halen. Vanochtend moest ik even naar de apotheek en daar op de balie stond een hele grote poster met dikke letters "Zwanger? Koop hier nu twee testen voor..." bla bla. En ineens bedacht ik me dat als ik nog zwanger was dat ik al richting de 20 weken zou gaan. En dat heeft me vandaag waarschijnlijk getriggerd, want ik heb vanmiddag zitten te snokken op de bank. En ik heb het hele filmpje nog maar eens afgespeeld. Wat de verloskundige zei, wat mijn man zijn reactie was... Vergeten zal ik het vast nooit. En misschien word het maar eens tijd om het over me heen te laten komen, het verdriet. Ik mag graag tekenen. Misschien zou ik het met potloden eens op papier kunnen tekenen. Gewoon iets symbolisch voor mezelf. Bedankt voor jullie reacties. Soms ben je even een zetje nodig van een ander die verteld dat het niet erg is om verdrietig te zijn...
Hey Ik heb voor mezelf een boekje gemaakt en heb er alles wat in opgeschreven en ben ook begonnen met gedichten te schrijven. Vooral je verdriet niet wegstoppen is mijn raad. Digi knuffel!
Ik vind het helemaal niet vreemd dat je nu (nog) verdriet hebt hoor Evy3000. Ik herken het ook heel erg. In het begin toen ik net de miskraam had gehad, probeerde ik er zo min mogelijk aan te denken. Natuurlijk had ik wel verdriet, maar ik probeerde "stoer" verder te gaan en zo min mogelijk erover te praten. Nu ben ik al 5 maanden verdere na de 1e miskraam en denk ik ook vaak: nog eventjes en dan had mijn kleintje geboren geworden. Ook ben ik aangekomen na de 2 miskramen waardoor ik eigenlijk constant eraan herinnert word. Er zijn ook veel dames in mijn omgeving zwanger, wat ik natuurlijk super voor ze vind, maar me ook een verdrietig gevoel geeft. Heel veel sterkte met het verwerken ervan! Denk aan jezelf.
Dank je wel dames. Het doet me goed 😊 Mijn man zei vanmiddag dat het misschien wel een goed idee was om een doosje te beschilderen en daar de echo en de testen in te doen. Misschien nog niet eens zo'n gek idee. Zijn jullie meteen verder gegaan met zwanger worden? Of gaan jullie meteen verder?
Helemaal niet gek hoor dat je nog steeds verdriet hebt, het is gewoon een moeilijk iets. Wat een mooi idee om een doosje te beschilderen en daar de echo en testen in doen. Wij zijn op 1x na altijd meteen weer verder gegaan met zwanger worden, dit mocht ook altijd van de gyn. Als je er zelf klaar voor bent moet je er pas weer voor gaan.
Wat een mooi idee om een doosje te beschilderen en daar alles in te stoppen. Zo kun je het een mooi plekje geven. Ik was in november weer zwanger en heb helaas eind december weer een miskraam gehad. Voor nu wil ik wel weer zwanger worden, maar ik heb geen idee wat mijn cyclus is. Door de hormonen is alles in de war. Ik heb wel mijn 1e menstruatie gehad na de miskraam, en dat is nu 28 dagen geleden.
Heb ik ook, een doosje met daarin men testjes en boekje. Staat op de kast met kaarsje erbij. DOEN! Knuf!
Ik ben daar zeer zeker wel klaar voor. Het nadeel is alleen dat ik een menstruatie nu een Nog grotere teleurstelling lijk te vinden. Telkens word ik daar heel verdrietig om. plus dat inderdaad ook mijn cyclus in de war is. Mijn eerste twee menstruatie waren heel heftig na de miskraam. De laatste was gelukkig weer zoals ik het gewend ben. Maar ja, deze maand hebben we besloten om het maar veilig te doen. Eens te kijken wanneer nu de menstruatie komt. En dan gaan we de volgende ronde er weer helemaal voor. En dat doosje ga ik ook maar maken. Om het zo toch een plekje te geven maar ook om naar een plekje te kunnen gaan.
Helemaal niet raar dat je nog verdrietig bent. Het is niet niks wat er gebeurd is. Je hebt afscheid moeten nemen van een toekomstbeeld en een hele gewenste zwangerschap. Hier mag je best om treuren. Ik heb zelf ook twee miskramen achter elkaar gehad. Dus geen menstruatie er tussen. Heb het hier ook zwaar mee, al houd ik mij sterk voor de buiten wereld. Wij gaan nu ook gewoon verder en hopen dat dit gewoon pech was. Mooi idee om een doosje te maken, lief gebaar van je vriend! Knuffel!!!!
Het is helemaal niet raar dat je nog steeds verdriet hebt. Ik heb ook in dec een MA gehad. Lichamelijk leek ik er snel bovenop (deels zelf verloren, toen curettage). Emotioneel liet ik het wel toe omdat ik het gevoel niet eens kon wegstoppen al had ik dat soms graag gedaan. Toen ik toch nog tabletten voor 10dgn kreeg ivm een restje, en op 13febr 1dag een bloeding met weer een stolseltje bleek en blijk ik lichamelijk nog echt niet te zijn. En dat maakt het emotioneel onmogelijk voor mij op dit moment. Zeker met vier zwangeren in mn omgeving (2 korter en een mijn termijn). Ik heb vele huilbuien, maar kan daarna weer even door. Dat get goed gaat wordt steeds meer, de huilbuien minder. Wat mij zelf geholpen heeft is een tattoo, die staat voor mn miskraam en debtoekonst. Als ik hem zie geeft het mij hoop. Net als mn herdenkingsarmband. Verder doet rust veel voor mij, niet teveel plannen op mn vrije dagen. Ik hoop dat jij ook jouw weg gaat vinden