Herkennen jullie dit: Op zich heb ik me vrij dapper door de ziekenhuisperiode van Noah heengeslagen. hij is nu ruim 3 maanden thuis en ik heb vaak nog dat ik ineens een huilbui heb. Ik maak me vaak zorgen om hem en ben vaak nog bang dat hij doodgaat. En dat terwijl het tijdens de ziekenhuisperiode niet beter had kunnen gaan met een extreem prematuurtje. Vandaag spuugt hij weer heel erg (meer dan 20cc per fles) en drinkt hij slecht. Hij heeft verder geen verhoging en is helder en alert. En toch maak ik me dan ineens weer zorgen. Ik heb net ook weer een huilbui gehad. Ik kan het gewoon niet loslaten dat hij net zoveel risico loopt om dood te gaan (staat er een beetje raar, maar hoop dat jullie begrijpen hoe ik het bedoel) als een op tijd geborene.
heel herkenbaar hoor! Prematuurtjes hebben u eenmaal vaker wat kleine ongemakken, zoals spugen/reflux, moeite met motoriek of met kauwen/stukjes of luchtwegproblemen. Ik maak me ook vaak zorgen als hij weer eens wat heeft en ook wel eens overmatig zorgen (niet dat hij doodgaat, maar bijv dat hij weer eens ziek wordt of toch astma blijkt te hebben, niet genoeg slaapt, door de reflux iets heeft beschadigd ofzo, etc etc). Weinig mensen kunnen daar nu nog begrip voor opbrengen nu mijn zoon al 14 maanden (gecorr 12) is. Zolang hij goed groeit krijgt hij voldoende binnen. Is hij alert, dan voelt hij zich waarschijnlijk niet ziek. Probeer naar je kind te kijken en niet naar je eigen (paniek)gevoelens, dat helpt misschien wel. sterkte..
Ik herken het natuurlijk nog niet, want Ferry is nog niet thuis. Maar ik denk wel dat ik het begrijp! Ik heb het in het ziekenhuis al dat ik denk dat hij blauw wordt, terwijl het dan reflectie van het blauwe voedingskussen is. Of wanneer hij zich verslikt, of wanneer hij spuugt denk ik ook gelijk: "wat is er aan de hand". Meestal helpt het om even diep te zuchten, goed naar hem te kijken en eerlijk te zeggen wat je ziet. Als je dat allemaal op een rijtje zet zie je dat het wel meevalt. In ieder geval heel veel sterkte!
onze kinderen hebben zo dicht bij de dood gestaan dat het heel normaal is. ik heb het nog soms wel eens. dat ik bang ben ze ineens te verliezen. al denk ik wel dat alle ouders dit hebben alleen wij wat sterker.. wij hebben de realistische angst echt gekend. niet erg. en huilen is ook niet erg.. maar vergeet niet. noah is sterk. dat heeft hij ebwezen..
Heel herkenbaar... Nu ben ik toch al een beetje hypogondrisch aangelegd; als ik bijvoorbeeld een paar dagen hoofdpijn heb ga ik gelijk uit van het ergste. Merk dat ik dat bij de jongens ook wel een beetje heb, maar ik weet het van mezelf dus kan het redelijk relativeren (en anders helpt m'n érg nuchtere vriendje daar wel bij). Maar zodra ze wat minder alert zijn of vaker huilen denk ik toch vaak dat ze ziek zijn... En huilbuien...ach...die had ik sowieso al wekelijks haha... Ben nogal een emotioneel persoon...
Ben ook wel een beetje hypochondrisch, maar denk dat het toch minder was geweest als hij op tijd geboren was geweest. Je hebt in het ziekenhuis nu zoveel meegekregen van wat er mis kan gaan. Ik weet nu zoveel dingen die ik bij een op tijd geborene niet had geweten. Bovendien helpt internet ook niet mee. Je kunt er veel te veel op vinden Ben nu ook wel emotioneler dan ik was. Toch heb ik me erg sterk gehouden tijdens de ziekenhuisperiode, maar denk dat het besef er toen nog niet was. Had denk ik de survivalmodus aangezet. Nu komt het besef meer. Zal wel een soort verwerking zijn. Mijn vader zei net nog: "je moet het een keer loslaten"Maar zo snel gaat dat niet. Hij is nog maar 5 maanden waarvan hij er 3 thuis is. En denk dat het bij een evt. 2e zwangerschap allemaal weer opgerakeld wordt.
nee dat gaat echt nog niet naar 4 mnd. Ik kan het nu aardig loslaten. maar heb het idee dat mijn vriend er nogsteeds last van heeft. mannen worden ook vaak vergeten in deze periode, die gaan gelijk weer aan het werk etc
@spotlight; internet is een mooi medium, maar kan ook heel wat onzekerheden oproepen. Daar heb je helemaal gelijk in. Er werd bij ons, toen de jongens nog op de NICU lagen, gesproken over BPD. M'n vriend is het toen op gaan zoeken op internet...pfff...we zagen onszelf al naar huis gaan met twee zieken jongetjes, met zuurstofflessen, monitor, sonde, enz. Maar dat viel gelukkig erg mee. Over de hele periode zeg ik wel eens; vergeten doe je het nooit, maar het ebt wel een beetje weg. Zeker als ik nu zie hoe gezond en blij onze mannetjes nu zijn. De angst die we toen hadden voelt al niet meer zo als toen. Hoewel ik denk dat je gelijk hebt, wij zullen allemaal een ander slag ouders zijn dan ouders van op tijd geboren kindjes.