zie dat je vandaag word geholpen, ik denk dat je inmiddels al wel bent geholpen, gezien de tijd. hoe is 't gegaan ?
Ik heb een aantal dagen geleden ook gereageerd op dit onderwerp, dus zal ook even mijn verhaal vertellen. Ik had vorige week woensdag wat bloedverlies, bleef aanhouden en toen op vrijdag een echo gekregen, bleek dat het hartje niet meer klopte. Toen was het afwachten op de miskraam. Kreeg wel steeds meer bloedverlies maar verder niet. Via VK toen afspraak voor gyn voor morgen. Ik had soms wel wat krampen 's nachts waar ik wakker van werd, maar met paracetamol lukte het dan wel om verder te slapen. Uiteindelijk afgelopen dinsdag tijdens het plassen kwam alles er in zijn geheel uit. Ik schrok wel even omdat het toch wat meer was dan ik had verwacht, maar het deed geen pijn (heb wel al twee kinderen, dus het is bij mij al wel wat opgerekt). Heb vandaag nog een echo gehad ter controle en was allemaal goed. Ik vond het afwachten wel zwaar, maar de lichamelijke pijn viel bij mij wel mee. Ik ben blij dat het er uiteindelijk vanzelf is uitgekomen, maar als het langer had geduurd, had ik denk ik ook wel voor een curretage gekozen, want vooral het afwachten vond ik moeilijk. Voor diegene die nog voor een keus gaan, heel veel sterkte en misschien heb je wat aan mijn verhaal gehad.
Hai Victoria, Wat fijn dat het toch vanzelf is gekomen. En dan nog binnen een week, dat is wel fijn. Ik denk, ook nu achteraf, dat mentaal voor mij een week echt de max was. Ik vertel even mijn verhaal. Donderdagochtend werd ik wakker. Ik zat echt helemaal vast met spanning. Schouders en nek zaten helemaal vast en ik had er erge hoofdpijn van. Niet zozeer van de spanning voor de curettage, maar gewoon van het hele gebeuren. Om half acht twee paracetamol genomen. Ik had sinds middernacht niks meer gegeten, want ik moest nuchter blijven. Om half negen nog een grote kop thee op en dat was het. Daarna mocht ik ook niks meer drinken, ook geen water. Om 11.00 uur moest ik me melden op de afdeling dagbehandeling. Daar kregen we te horen dat ze nog niet precies wisten wanneer we aan de beurt waren, omdat ik er dus tussengeplaatst was en het hing af van wanneer ze ruimte hadden in de O.K. Wel kreeg ik een intakegesprekje met de verpleegkundige van de dagbehandeling, die even kort vertelde wat de bedoeling was. Ik vertelde nog dat ik 2 paracetamol had genomen die ochtend, maar dat was geen probleem. We moesten wachten in de wachtkamer, maar ik had geen zin om daar drie uur te gaan zitten. Gelukkig was het geen probleem om in de kantine te gaan zitten ("Maar niks eten, hè!"), want daar hebben ze lekkere lounge banken. Mijn man en ik hebben even een boekje gelezen en ik lag lekker met mijn hoofd op zijn schoot. Ik probeerde even wat te slapen en viel bijna in slaap, toen zijn telefoon ging. We mochten alweer terugkomen! Rond een uur of 12 was het toen. Ik mocht me uitkleden en een zetpil inbrengen (1000mg paracetamol). Operatiehemd aan en in bed. Kus van mijn man en ik werd naar de O.K. gereden. Eerst in de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus en bloeddrukmeter kreeg. De verpleegkundige vroeg mijn naam, mijn geboortedatum en waar ik voor kwam. Vijf minuten later vroeg de gyn. hetzelfde. Is wel een fijn gevoel, die extra checks. Nog meer mensen aan mijn bed. Anesthesist ook nog en nog een paar mensen. Toen werd ik naar binnen gereden. Ik denk dat het toen iets voor half één was. In de O.K. moest ik even opschuiven op een smal 'bed'. Er werden armsteunen aan bevestigd voor mijn armen. Ik zag ook de beugels voor mijn benen al klaarstaan. Er waren vier of vijf mensen met me bezig, heel druk voor zo'n kleine ingreep, dacht ik nog. Ik kreeg ook hele warme dekens over. Van die flanellen, die volgens mij uit een oventje of zo kwamen. Lekker warm, want het was wel fris. Toen kreeg ik een kapje voor en ik moest diep zuchten. In het begin was het normaal, fris, maar op een gegeven moment werd het vies en moest ik kokhalzen. Ik was minder snel 'out' dan ik had verwacht. Ik dacht dat het een paar seconden zou duren, maar het waren er geloof ik wel 20 of zo. Even later hoorde ik stemmen en ik dacht: "Die narcose is niet goed! Ik kan alles horen!", maar toen bleek alles al achter de rug te zijn. Ik lag weer op een normaal bed, in de 'voorbereidingsruimte'. Heel vreemd, want ik had min of meer verwacht dat ik onbewust toch mee zou krijgen dat er aan me gesjord zou worden, zeker als ik compleet verplaatst zou worden. Niet dus. Het wakker worden duurde best lang. De gyn kwam nog vertellen dat alles goed was gegaan, maar dat is helemaal niet goed tot me doorgedrongen. Er kwamen wel meer mensen langs die al dan of niet iets te vertellen hadden. De verpleegkundige kwam ook een paar keer mijn bloeddruk meten. Op een gegeven moment was ik wel weer enigszins helder, en ik had het heel koud en ook weer heel erge hoofdpijn. Lijkt een beetje op het begin van migraine. Ik heb dit ook aangegeven, maar ik had nog paracetamol in mijn infuus, dus ik moest maar even wachten tot het over was. Het duurde best lang voor ik terug naar de dagafdeling mocht. Daar lag ik ook helemaal niet lekker. En ze hadden felle lampen, wat mijn hoofdpijn alleen maar erger maakte. Ik kon niet lekker liggen, omdat mijn onderrug pijn deed. Linkerzij, rechterzij, op de rug, rugleuning omhoog.... En ik had het nog steeds heel erg koud. Op een gegeven moment kreeg ik toch nog weer een pijnstiller in mijn infuus. Ik mocht een klein beetje water drinken. Ik kreeg het weer wat warmer, maar ik lag nog steeds erg oncomfortabel. Een half uur later vroeg de verpleegkundige hoe ik me voelde. Of ik niet misselijk was. Nee hoor! Toen mocht ik een kopje thee. Een half uur later hetzelfde. Toen mocht ik twee beschuitjes en meer thee. En toen zakte de hoofdpijn pas! Maar ik was het inmiddels echt beu. Wilde naar huis, naar mijn eigen bed, waar ik WEL lekker in kon liggen. Weer een half uur later mocht het infuus eruit. Ik mocht me langzaam opfrissen en aankleden. Uiteindelijk stonden we om half vijf buiten. Thuis aangekomen werden we heel blij begroet door mijn zoontje, alsof hij wist wat er gebeurd was. Ik kreeg een hele dikke knuffel en heb hem echt een minuut lang stevig vastgehouden (en hij mij), wat een uitzondering is, want normaal wil hij dan alweer gek doen en spelen. Mijn schoonmoeder had de hele dag opgepast en mijn moeder was ook eventjes gekomen. Met taart Maar eerst heb ik even lekker (HEERLIJK!!!!) gedoucht en wat makkelijks aangetrokken. Ik had medicijnen meegekregen en ik mocht er eigenlijk nog eentje nemen om 17.00 uur, maar omdat ik dus toch nog iets in mijn infuus heb gehad op de dagbehandeling, heb ik die overgeslagen. Ik ben lekker in mijn eigen bed gaan liggen tot een uur of kwart over zes. Ik heb toen een hapje gegeten (ook erg welkom na zo'n dag!) maar ben een half uur later toch weer naar bed gegaan, omdat ik toch niet lekker kon zitten op de bank. Maar ook in bed ging het niet lekker, dus toen toch maar zo'n pil gepakt. Om half acht weer naar beneden. Mijn rug bleef pijn doen en ik wilde er bijna nog een nemen (want dat mocht) toen ik me het huis-tuin-en-keukentrucje herinnerde: Gewoon een warme kruik tegen de rug! En dat werkte als een tierelier. Lekker tv gekeken en nog gevideochat met mijn 'kleine zusje' in Turkije. Uiteindelijk pas om elf uur naar bed gegaan en vanmorgen zonder pijn opgestaan. Ik moest er wel een paar keer uit om te plassen, maar dat is ook niets nieuws. Vanmorgen heeft mijn man onze zoon naar het KDV gebracht en ik heb uitgeslapen. De schoonmaakster is er vandaag, dus het hele huis is straks lekker schoon. Mijn moeder komt vanmiddag ook even helpen. Ik begin alleen weer een beetje hoofdpijn te krijgen, dus ik duik zo mijn bed nog in. Om 12 uur mag ik mijn volgende pil weer. Ik ben blij dat het achter de rug is. Het is echt een hele opluchting. Ik weet nu waar ik sta en hoef me geen zorgen meer te maken over wat er gaat gebeuren. Dat is echt een last van mijn schouders! Natuurlijk zijn we nog wel verdrietig dat het zo is gelopen, maar we zijn ook weer nuchter genoeg om te kunnen zeggen dat sja, deze dingen gebeuren en soms is het kindje nu eenmaal niet sterk genoeg. We kunnen nu alleen maar hopen dat ik snel weer zwanger ben. En natuurlijk dat het dan wel goed gaat. Maar zover zijn we nog niet. Eerst herstellen. En dat ga ik ook lekker op mijn gemakje doen. Bedankt voor het meeleven allemaal! En sterkte aan degenen die hier nog doorheen moeten!
Nou, vandaag voelde ik me dus best fit. De bloeding is teruggezakt naar een de hoeveelheid van een lichte menstruatie, ook niet meer helder rood, maar 'oud bloed'. Ook al stond er in het foldertje van de dagbehandeling dat ik het rustig aan moest doen, heb ik toch wat kleine dingen gedaan. Wasje erin gedaan (moeder heeft het opgehangen), klein beetje opgeruimd, paar plukjes onkruid uit de border gehaald met mijn moeder, echt niet veel. En toen werd het me rond vier uur toch even teveel. Ik werd misselijk en duizelig. Ben snel in bed gaan liggen. Toen ik rond een uur of zeven eruit kwam, merkte ik dat ik een druk op mijn oren had. Meteen een link gelegd natuurlijk (want achter je trommelvlies zit je evenwichtsorgaan). Mijn zoontje heeft net oorontsteking gehad, maar ik had verder geen pijn of zo. Dus de HAP gebeld. Die hebben wat vragen gesteld maar konden geen uitsluitsel geven. Mijn man komt net binnen met een zoutspray, wat de HAP aanraadde. Ik hoop dat het werkt, want ik kan echt bijna niks zo. Zelfs achter de laptop zitten is heel desoriënterend voor mij. Ik weet nog niet of het losstaand is, of van de medicijnen komt of van de curettage... maar fijn is het niet.
@LadyXochi; Heftig verhaal zeg! Wel fijn dat het achter de rug is en dat je het langzaam aan kunt afsluiten om verder te gaan.. Of zie jij het niet zo? Het lijkt mij fijn dat het je lichaam uit is! Maare; doe maar rustig aan.. Het bukken, opstaan, tillen is lang niet zo goed (ook al zijn het beetjes, niet zwaar etc.) als dat je denkt.. Je bent dan constant je spieren aan het rekken en ontspannen en gister hebben ze nog eea weggehaald daar.. Je moet echt je rust even nog nemen hoor hoe moeilijk het ook klinkt.. Het kan te maken hebben met teveel gedaan, de druk naar je evenwichtsorgaan.. Take care!!!
@Mayke: Ja, dat signaal kreeg ik ook van mijn lichaam. Ik heb vandaag dus ook tegen mijn man gezegd: Ik doe vandaag helemaal niks. Gelukkig heeft hij daar alle begrip voor. Ja, ik heb wel het gevoel dat dit een afsluiter is. Ik voel me nog wel een beetje gespannen, maar dat trekt ook nog wel weg. Ik zie uit naar het moment dat het bloeden helemaal gestopt is en ik lekker met mijn man een verwendagje kan gaan doen in een spa/thermen/kuuroord/sauna
@LadyXochi; dat heb je goed gedaan om vandaag niets te doen! Je ziet dat je lichaam je toch terug fluit dus je kunt je er maar beter bij neer leggen! Fijn dat je partner je begrijpt. Zijn altijd moeilijke situaties dit vind ik omdat je partner niet voelt wat jij voelt! Maar dan is het erg fijn dat je samen op 1 lijn zit.. Dat geeft wss ook wat rust! Ik hoop dat het bloeden snel over is en ga dan maar lekker genieten van een dagje spa... Zet alles op een rijtje en hopelijk mag je snel weer genieten van de vreugde van een zwangerschap met goede afloop!
Omdat ik bijna nooit hier lees, had ik dit helemaal gemist. Wat erg voor je LadyXochi Doe het rustig aan!
Sorry voor de late reactie... Echt bloeden deed het niet meer. Het was heel lang alleen bruin. Toen alleen nog heel klein beetje bruin (net teveel om zonder iets in je onderbroek rond te lopen). Toen één dag inlegkruisje gepakt i.p.v. maandverband en ineens weer behoorlijk bloeden (menstruatie-gehalte)! Was maar heel kort, volgende dag weer terug naar alleen klein beetje bruin. Al met al pas afgelopen woensdag echt voor het eerst helemaal niks in mijn maandverband gehad! 20 dagen na de curettage. Nu wachten op de eerste menstruatie. Overigens heb ik al een week erge last van mijn keel en Ilias is ook ziek geweest. Mede daardoor merk ik dat ik er niet meer mee bezig ben. Ben weer bezig met de normale dagelijkse dingen. Dat is wel fijn. Voor de dames die hier nog doorheen moeten: Sterkte!