Meid, wat naar voor je dat de opvang beroerd was. Tegenwoordig is er zoveel kennis over hoe een dergelijk verlies te verwerken. Ongelooflijk dat de opvang zoveel scheelt per ziekenhuis. Wel fijn dat je er goed met je man over kunt praten. Hou elkaar goed vast! Ik wens jullie allebei veel kracht toe. Je kunt hier altijd je verhaal kwijt of om advies vragen! :knuf:
WE hebben het echt ook nog wel even verteld aan het personeel in het ziekenhuis. Ook hebben we ze gewezen op een folder die ik op het internet heb gelezen. Ze wouden er wel wat mee doen...Misschien hebben we zo een vader en een moeder na ons een beetje kunnen helpen met info/ Verder waren ze gelukkig wel erg aardig enz, maar helemaal geen info, dat hoort niet.
Hoi natas Ik merk ook dat er weinig aandacht aan besteed wordt iets wat ik ook heel erg vind, ben daarom als een idioot gaan zoeken op internet en heb verschillende dingen gevonden via anderen of zelf waar ik mischien iets mee gekunt had als ik het had geweten. Het ziekenhuis zei ook bij mij dat eignelijk niks om me te helpen niet eens een schone doek waar onze meid in kon liggen heel raar allemaal En hoe je het verwerkt is ieder voor zich, de een wil het vast houden de ander niet de een neemt het mee na huis de ander wil dat liever niet. de een laat het ziekenhuis er voor zorgen en de ander wil het zelf middel begravenis of crematie. spijt moet je niet hebben je hebt gekozen wat jij op dat moment aan kon je zat al in een hele zware tijd. als je nu je er niet goed bij voelt moet je iets ondernemen om een plekje te maken waar je wel weer even stil kunt staan bij jou kindje. en eventueel nu nog een naam geven daar is het nooit te laat voor. ook de foto's kun je in een mooi album plakken je hebt een album die kun je bestellen het heet herringeringsalbum staat hier ook ergens in de lounge mooi boek heb ik ook ben er heel blij mee. Verder praten praten praten meid dat helpt zoveel En zoals je ziet zijn er hier veel meiden die veel met elkaar praten en veel aan elkaar hebben knuf miriam
hoi iedereen, ik heb het ook meegemaakt ik was 41 weken en 2 dagen zwanger! en lag in het ziekenhuis op 8 januari 2008 omdat ik al flinke weeën had en 5 minuten voordat de bevalling begon is onze kleine overleden ze was gestikt in de navelstreng die om haar buikje en nekje heen zat. De weeën waren zo hevig dat ze het niet meer aan kon kwamen ze pas later achter tijdens een wee . Heb daarna een gewone bevalling nog moeten doen weet niet waar ik al die kracht vandaan gehaald heb en na 20 minuten persen lag ze op mijn buik! Was echt een moeilijke tijd omdat je kleine niet gehuild heeft of de ogen niet open gedaan heeft. Maar we waren wel blij dat we onze kleine meid 6 dagen bij ons hebben kunnen houden en ok samen mochten schoonmaken en aankleden. Ze heeft bij ons thuis in haar eigen bedje op haar slaapkamertje opgebaard gelegen was zo'n mooie meid en weinig verandert kon mijn ogen niet van haar af houden en zat dag in dag uit bij het bedje van onze kleine. Het moeilijkste was de dag dat ze begraven werd ik wilde haar niet loslaten kon het gewoon niet. Maar je hebt helaas geen keuze en het voelde gewoon na die tijd of jij stil staat en de rest doorgaat. 3 maanden na dat dit gebeurt was ben ik op zoek gegaan naar nieuw werk en weer rustig aan mijn leven verder op pakken. maar ik kom nu nog steeds minimaal 3 keer in de week bij het grafje van mijn kleine meid en het is nu al 7 maanden geleden geweest dat ze overleden is en het is en blijft nog steeds moeilijk! Wij zijn nu ook weer aan het proberen om weer zwanger te raken maar als het zover is dan zit ik echt wel de eerste en de laatste paar weken met angst en hopen dat alles goed gaat en geen ander kind zal mijn kleine naomi kunnen vervangen! Ik hoop dat het bij de rest wel beter gaat en dat niemand dit ooit hoeft mee te maken want je gaat echt door een hel heen! Maar als dit ooit iemand zou overkomen kan ik je wel aanraden om de kleine thuis op te baren, want je kunt dan zelf bepalen wanneer en hoevaak je bij je kleine wilt zijn en hoeft geen afspraak te maken en is wat meer persoonlijker.
@ meid: Jee wat een verhaal zeg. Wat verschrikkelijk dat ook jij dit mee hebt moeten maken. Ongelovelijk dat het op het laatste moment van een zwangerschap nog fout kan gaan. Het is trouwens helemaal niet erg dat je het na 7 maanden nog steeds moeilijk vind. Voor het verwerken van zo'n enorm verlies staat geen tijd. Voor ons is het één jaar geleden en nog heb ik er heel veel moeite mee. Ook al hebben wij ondertussen nog een prachtige dochter gekregen het blijft een gemis. Ik wens je nog heel veel sterkte met dit verlies en hoop voor jullie dat er toch nog een zwangerschap gaat volgen. Liefs Miranda
Jeetje, wat een afschuwelijk verhaal meid! Zo verschrikkelijk dat jullie ook afscheid hebben moeten nemen van Naomi*. Idd kan geen enkel kind jullie prachtige dochter vervangen, maar het geeft je wel weer een lichtpuntje om verder te kunnen gaan. Tenminste, ik wilde heel graag weer zwanger worden, want ik was mama geworden maar geen kind om voor te zorgen. Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling gaat en dat dit keer alles goed mag blijven gaan!
Het geeft je inderdaad een hele grote leegte want ik voel me ook geen moeder ondanks dat ik het wel ben en een kind heb. Maar je hebt nu niks om vast te houden en die van je afhankelijk is dat is het zwaarste van allemaal. En dan zie je andere meiden met pas geboren baby's lopen en die boos worden op de kleine omdat ze veel aan het huilen zijn , waarvan ik dan niet snap waarom ze kinderen hebben als ze er zo op reageren want baby's huilen nou eenmaal als er iets is! Of dat sommige ergens in het park of thuis zonder hulp bevallen en dan hun kleine ergens bij het meer neerleggen of in een vuilniszak stoppen. Die mensen verdienen geen kinderen en die krijgen ze, en wij willen niks liever dan kinderen en wij krijgen dit. dit was namelijk al mijn 2e zwangerschap! De eerste keer had ik bij de 8 weken een miskraam en de 2e keer was ze perfect alleen de navelstreng zat in de weg! Maar we geven de moed niet op we zullen maar zo denken de 3e keer is scheepsrecht. We weten dat onze kleine gezond was en voor de rest niks mee aan de hand was. En onze wens voor kinderen is zo groot en we worden er goed doorheen geholpen doormiddel van de gyneacoloog had die gezegt! Dus dan hebben we er wel vertrouwen in en wordt dan ook 2 weken eerder ingeleid (38 weken dan)! Maar er blijft wel altijd een angst zitten als je zwanger bent vooral de eerste en de laatste paar weken dat je hoopt dat alles goed gaat. Heb ook beetje dubbele gevoelens omdat mijn zusje rond 13 oktober is uitgerekend van een zoontje en dan tante wordt terwijl je zelf moeder bent zonder kind. dat zal denk ik wel zwaar worden maar dan gaat bij mij denk ik alle aandacht op het kindje van mijn zusje en hopen dat het daar alles goed bij gaat, heb ik toch nog iets ze zei al als ze een oppas nodig heeft weet ze me te vinden !
Echt een heftig verhaal zeg. Ik ben afgelopen donderdag ook tante geworden. Het is nu ruim 2 maanden geleden dat Lotte is geboren. De kraamvisite ging erg goed. Het was fijn om de kleine vast te houden en je gunt de andere zoveel geluk. Maar dan kom je thuis en alles is dan weer zo leeg. Heb toch wel flink moeten janken. Dat lucht ook wel op. Mijn schoonzus woont aan de overkant, dus ik zie al die vrolijke mensen binnen en buiten lopen. Dan steekt de jaloezie toch wel even zijn koppie op. Hoe blij ze daar zijn, hoe verdrietig wij hier zijn. Ik heb een hele hechte band met mijn schoonzus, dus we kunnen er goed over praten. Wil natuurlijk niet dat ze zich zorgen maakt om mij, terwijl ze nu zo moet genieten. Ik blijft het zeggen, de zon gaat ook voor ons weer schijnen.
Dat snap ik wel dat je het moeilijk hebt vooral als ze aan de overkant woont. En geef je geen ongelijk dat je jaloers bent want dat heb ik ook als ik vrouwen met pas geboren baby's zie daar doe je gewoon niks tegen. En zal voor ons ook wel moeilijk worden maar dat maakt de kinderwens bij ons nog groter! Wij kregen afgelopen woensdag te horen van de intenist dat we weer aan kinderen mochten beginnen als we wilden dat het geen kwaad kon voor mijn gezondheid. Dat was wel fijn om te horen. Ik hoop dat het bij jou ook wel weer goed komt en het is ook fijn om hier met andere te praten die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt! Want die weten hoe het is om zoiets te hebben meegemaakt en andere mensen die dat niet hebben die denken er veel makkelijker over en dat je er overheen moet zetten en niet meer zoveel langs haar grafje te gaan . Terwijl wij dat zelf moeten weten als ons dat een goed gevoel geeft gaan we er ook heen.