dacht dat ik alleen was met die gedachte! Ik ben het zwanger zijn nog helemaal niet zat! tuurlijk wil ik zoals iedereen heel graag mijn kleintje in mijn armen houden en knuffelen enzo. Maar ik wil nog niet van die dikke buik af, en ik wil de kleine nog kunnen voelen in mijn buik. Mijn placenta ligt aan de voorkant dus voel de kleine niet heel erg duidelijk en vaak. Maar de momenten dat ik haar dan voel zijn zo speciaal! Ik kon pas vanaf een maand of 7 een beetje genieten van mijn zw. Ik heb vorig jaar april een bbz gehad, daardoor heb ik heel veel angst met me mee gedragen. Na 7 maanden kwam ik daarachter dat ik te veel met angsten bezig was dan met genieten! Verder heb ik een hele goede zw gehad. Nu last van de bekken en last van zuur. Dus om een lang verhaal kort te maken, kleintje blijf maar even zitten nog!
Ik had het ook: aan de ene kant wil je natuurlijk heel graag dat je kindje komt, maar omdat je niet precies weet wat er komen gaat, is het ook wel fijn vast te houden aan die vertrouwde zwangerschap. Heel herkenbaar dus, maar bij mij ging de overgang van zwangere naar moeder toch geleidelijk en goed. Succes iedereen.
Moet zeggen dat ik dit bij mijn eerste zwangerschap ook had, lekker genieten, buikje enorm gemist, maar zodra je kids hebt rondlopen en vooral van een jaar of 2 dan is het wel anders, althans dat vind ik.. Dan denk ik weer terug aan de eerste zwangerschap, heerlijk...
Ik had precies hetzelfde hoor! Met 36 weken stond ik nog gordijnen te maken , te strijken en op te hangen samen met m'n moeder. Toen ze hingen zei m'n man: nu is het echt af, nu mag het komen. Ik zei toen al dat het wat mij betreft nog wel even mocht blijven zitten. De volgende ochtend is Nova geboren. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik af en toe zelfs een beetje boos op haar was dat ze me gewoon een maand zwangerschap had afgepakt. Ook is de start wat lastiger als het te vroeg komt. Ik beloof nu alvast dat ik niet zal gaan zeuren als ik bij een volgende over tijd loop! Meiden geniet nog even van jullie rustige leventje! Het is heerlijk om je kleintje in je armen te hebben, maar dat gebeurt snel genoeg.
Fijn om hier herkenning te vinden! Je voelt je bijna schuldig, alsof de kleine niet welkom is (natuurlijk wel!). Ik werk deze week en volgende week nog, en ik hoop dan dat ik me iets meer kan richten op de komst van de baby. Volgensmij heeft het ook met (mentale) rust te maken, nu spoken nog zoveel dingen door m'n hoofd die ik wil/moet doen.
Bij mij wisselt het van de ene naar de andere dag. De ene keer denk ik: blijf nog maar even binnen, maar de andere keer ben ik weer zo nieuwsgierig naar hoe dit mannetje (ja ook een zoontje over ca 6 weken) zal zijn, hoe zijn ritme zal zijn, of hij net zo goed drinkt als zijn zus en broer, of hij net zo veel op z'n papa lijkt, of hij ook zo lekker veel kan slapen... of of of, ik ben gewoon nieuwsgierig! Bovendien weet ik sinds gister dat hij misschien al met 38 weken ingepland word, in dat geval hoef ik nog maar 4 weken gaat het opeens wel heel vlug. Groetjes van Kiki
Dat gevoel had ik ook. Totdat ik 2 weken over tijd ging. Toen werd het wel zwaarder, ging iedereen er naar vragen en toen wou ik wel graag dat hij kwam. Het komt vanzelf. Ga eerst maar eens genieten van je verlof, dan kan je aan het idee wennen. Als hij/zij er straks eenmaal is, snap je niet waar je je druk om gemaakt hebt.