Ik weet dat velen mij hier voor zullen veroordelen, en mij een slechte moeder zullen vinden, maar ik wil mijzelf echt verbeteren, en daarom waag ik het er toch maar op, in de hoop dat iemand mij raad kan geven. Al heel mijn leven heb ik moeite om mijn kwaadheid te beheersen, en dat uit zich in regelmatige uitbarstingen. Ik schreeuw dan alles bijeen, en gooi met allerlei dingen, om mijn woede kwijt te raken. Dit is met de jaren al heel wat verbetert, en tegenwoordig blijft het enkel bij schreeuwen. Maar sinds 11 weken heb ik een zoontje, en het is een moeilijke slaper. Uren op een dag loop ik rond met hem op mijn arm tot hij eindelijk bijna in slaap valt en ik hem kan overleggen in z'n bedje. Soms wordt mij dat teveel, en dan schreeuw ik tegen hem, dingen zoals "waarom ga je nu toch niet gewoon slapen!". Ik weet dat hij het helemaal niet kan helpen, maar ik heb mezelf soms niet meer in de hand. Uiteraard voel ik mij daarna enorm schuldig, en ik vind mijzelf soms ook een slechte moeder, en daarom wil ik dat dit niet meer gebeurt, voor het welzijn van mijn zoontje, ik wil mij leren beheersen. Kan iemand mij alsjeblieft tips geven hoe ik beter met mijn kwaadheid kan omgaan?
Met alle respect voor de dames hier op het forum.. ik denk alleen niet dat wij jou kunnen helpen Als jij denkt dat jij jouw woede niet in de hand hebt dan zou ik zeker even naar de ha gaan en vragen of hij/zij jou kan helpen en/of evt. doorverwijzen. Mijn tip voor in de tussentijd.... huilt jouw kindje zoooo erg en denk je dat jouw bom barst? Loop even weg. Al ga je maar even 2 minuutjes afkoelen
je bent geen slechte moeder hoor! velen vinden het moeilijk en worden letterlijk gek als ze een huilbaby ofzo hebben. ik vind het knap dat je het verteld, ik kan je niet helpen maar er zullen vast dames zijn die tips hebben
Het enige wat ik je kan adviseren is: zoek zo snel mogelijk professionele hulp! Zowel voor jezelf als je zoontje/mensen je heen. Ik vind het knap dat je het aangeeft want kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om te erkennen maar erkenning is de eerste stap. Veel sterkte en succes!
Knap dat je het hier op durft te schrijven. Ik denk echter dat alleen professionele hulp uitkomst biedt voor je. Probeer samen met je partner, moeder, buurvrouw wie er maar in de buurt is af te wisselen als het je teveel wordt. Want wat je schrijft...je kindje kan hier natuurlijk niets aan doen. Ik hoop dat je hulp gaat zoeken, sterkte!
inderdaad professionele hulp zoeken. Dat doet de helft van Nederland voor van alles en is niets om je voor te schamen. Niemand wordt vrolijk van een huilbaby (ga naar een ostheopaat! en als die niet kan helpen even verder zoeken, want ze huilen niet zomaar... ik zat in hetzelfde schuitje en na de ostheopaat voelde ik me zooo schuldig dat ik niet eerder iets had gedaan, want ze was opeens een hele tevreden baby. Wel even een goede zoeken) Nu snapt je kindje het nog niet zo, maar straks komt de peuterpubertijd en dan wordt het misschien wel nog lastiger om je in te houden.
misschien toch met iemand praten een psycholoog? ik vind het wel knap dat je het eerlijk zegt en bereid bent te veranderen. goed voor je meid heel veel succes.
Het is waarschijnlijk een kwestie van moe zijn en de hele dag met je zoon bezig zijn. Je hebt geen tijd voor jezelf om de dingen even op een rijtje te zetten, dan ga je stressen en dan is het boem. Ik denk dat je je helemaal geeft en je misschien schuldig voelt omdat je je zoon niet kan helpen? Ik weet niet of je het alleen moet doen of dat je een partner hebt. Als je een partner hebt, zou ik die s'avonds even een uurtje de baby geven en dat jij dan even een lekkere wandeling gaat maken. Niet thuis blijven want dan hoor je toch je kindje huilen en wil je toch gaan helpen. Even je gedachte op nul en opladen. Wat al eerder is gezegd weglopen als je het gevoel krijgt dat je gaat schreeuwen. Misschien kan je bij de dokter oxazepam vragen voor de dagen dat je al gejaagd wakker wordt. Als al de dingen niet helpen, vraag dan hulp aan je ha. En onthoud je bent geen slechte mama!!!! Ik vind het knap dat je nu hulp zoekt. Dikke knuf!!
Allereerst vind ik het ontzettend moedig van je dat je dit hier opschrijft! Het feit dat je in de gaten hebt dat het niet goed gaat en je daarom aan de noodrem trekt, maakt je juist een heel goede moeder. Er zullen zoveel meer moeders zijn die dit ervaren, maar uit schaamte niks durven te zeggen. Bij sommige is het van voorbijgaande aard, maar er zijn waarschijnlijk ook situaties waar het dus daadwerkelijk helemaal fout gaat.. Dat je woede juist nu weer op gaat spelen is helemaal niet zo gek hoor. De hormonen die je hebt opgebouwd tijdens je zwangerschap gaan er nu in een enorm tempo weer uit, dit kan je lichaam vaak gewoon niet bijhouden. Neem daarbij de nieuwe situatie, slaapgebrek, onzekerheid, schuldgevoel en het plaatje is compleet. Hier vraag je niet om, dit overkomt je... Ik denk dat je eerste stap is; praat er met je man over en desnoods met nog iemand die heel dicht bij je staat. Mocht je dan het gevoel hebben dat de woede de overhand gaat krijgen jegens je kindje, dan kun je direct actie ondernemen en 1 van hun inschakelen. Tweede stap is de HA. Hij/zij kan je verder helpen met de hulp die je nodig hebt.. En ik weet waar je doorheen gaat, ik heb iets soortgelijks gehad.. Gelukkig had ik ook veel hulp uit mijn omgeving en van de HA..
Misschien is een draagdoek/zak ook een idee. Dan heb je in ieder geval nog een beetje je handen vrij en kan je ook nog wat doen als je met de kleine rondloopt. Dat scheelt soms ook al een hoop frustratie. En verder sluit ik me bij de adviezen van de dames boven mij aan. Succes!!
Ik vind dat er hele mooie en goede reacties bij staan. Wat goed van je dat je advies vraagt. Ook ik ben het met de andere eens en vind jou een goede moeder, goed en knap hoor! De eerste jaren valt het nog wel mee maar vanaf het 2e jaar wordt je geduld nog meer op de proef gesteld. Waarom wordt je boos, waar komt die woede vandaan? Ook ik denk psychologische hulp. Denk nou niet meteen dat je gek bent, ik ben 2x een uur heen geweest en ik heb mezelf beter leren kennen. Heel interessant en waardevol.
Bedankt voor alle reacties. Jullie hebben gelijk, ik had er zelf ook al aan gedacht, om professionele hulp te zoeken. Ik ben alleen niet zo'n prater... Dus dat wordt nog moeilijk.
Dat valt best mee hoor.. Deze mensen zijn erin getraind om al vragend antwoorden te krijgen. Van daaruit, wordt het steeds gemakkelijker om elke keer een stapje verder te gaan. Het lijkt nu een enorme berg waar je tegenaan kijkt, maar eenmaal in het traject vindt het zijn weg wel.. En schaam je vooral niet, maar wees blij dat er hulp bestaat. En je staat ècht niet alleen, al voelt dat nu misschien wel zo. Maar alleen al in je directe omgeving zullen er misschien mensen zijn die gevoelens hebben, die zij liever niet hebben. Elk huisje heeft zijn kruisje!! Het is maar net wat je verder met die gevoelens doet..
Ten eerste vind ik het ontzettend sterk dat je om hulp vraagt! Een kindje kan een hoop in je leven omgooien...je bent jezelf niet meer en ook door de hormonen kan je gedrag (tijdelijk) veranderen.Ook ik raad je sterk aan om met iemand te gaan praten.je leert vanzelf praten.Niet kunnen praten over ervaringen en gevoelens duidt vaak op erg veel gevoel juist..Dus onderdrukte gevoelens zoeken een uitweg en dat gaat ook weleens met agressie gepaard... je zult zeker veel gaan hebben aan zulke hulp, want straks gaat je kindje peuterpuberen en dan is het soms heel lastig om kalm te blijven...(ik spreek uit ervaring).je doet het voor je kindje dus ben je een goede moeder en het zal steeds beter gaan meid! Sterkte maar geniet ook van je kindje!!!
wat herkenbaar meid! Ik wilde altijd kinderen, maar toen mijn oudste zoon werd geboren had ik serieus even zo'n spijt! Hij huilde heel veel (had achteraf gezien reflux maar de artsen herkenden het niet:x) en ik was dag én nacht bezig om hem te kalmeren en in slaap te krijgen. het lukte me vaak niet eens om te douchen laat staan iets voor mezelf te doen. Toen heb ik ook echt weleens tegen hem geschreeuwd of aan mijn man gegeven omdat ik anders niet voor mezelf instond, vreselijk! het gaat over en kindjes worden steeds makkelijker. Het lijkt me wel goed om hulp te zoeken en schaam je vooral niet. Veel sterkte!
Hier had ik ook een huilbaby, krijsen 12 uur per dag aan 1 stuk door behalve als hij de fles kreeg oww wat was ik moedeloos, moe en voelde me zo'n slechte moeder want ik kon mijn kindje niet stil krijgen.... De "roze wolk" waarover iedereen het zo heerlijk heeft.... man die heb ik nu pas sinds een week!!! Wat ik heb gedaan toen ik het niet meer zag zitten, hij was toen 3 weken oud... Dag en nacht aan het krijsen vanwege de darmkrampen... ik heb mijn moeder opgebeld en heb gevraagd of zij alsjeblieft 1 nachtje de kleine over kon nemen zodat mijn man en ik eindelijk een keer meer dan 2 uur slaap zouden krijgen. Met 5 weken krijste ons kindje nog steeds de hele bende bij elkaar en we waren beide op!! Elke keer weer die druk... Ik heb de kinderarts opgebeld en gezegd "Ik weet niet wat er met hem aan de hand is, maar er is wat mis...." Diezelfde dag hebben we hem naar het ziekenhuis gebracht en heeft hij daar 4 dagen lang ter observatie gelegen... Hij bleek behoorlijke reflux te hebben en zijn keel was aangetast. Toen ons zoontje 10 weken oud was nog steeds een huilbaby, niet willen slapen machteloos voel je je want we hadden nu toch de oorzaak gevonden het was toch de reflux?? Moest naar de kinderarts en die heeft hem goed geobserveerd en wat bleek.... een liesbreuk en navelbreuk.... Mijn moeder opgebeld die werkt in een academisch ziekenhuis en die heeft meteen een chirurg aan zijn mouw getrokken... binnen een week was de kleine man geopereerd en vanaf een week later (hij had wel pijn aan de wond nog) een heel ander kind... niet meer huilen, niet meer krijsen van woede maar een kindje wat tevreden is en zowat de hele dag lacht... Meid ik ken je gevoel van onmacht, de neiging om weg te rennen en nooit meer terug te komen ga maar door. Bel iemand die je vertrouwd en vraag of hij/zij 1 nachtje voor je kindje wilt zorgen... ga lang en uitgebreid douchen, neem je kerel mee uit eten, drink een paar glazen wijn en ga dan SLAPEN!!!! Mocht dit toch niet de oplossing zijn en heb je gewoon echt de energie er niet meer voor: Bel het ziekenhuis leg je probleem uit en vraag om hulp. Vaak willen ze deze kinderen wel eens opnemen om het huilprotocol toe te passen, ze doorbreken de cirkel waar jullie beide in zijn beland want hij voelt jouw onrust waardoor hij gaat huilen en jij hoort hem huilen waardoor je weer die onrust voelt. Vaak helpt deze aanpak al na 3 dagen, overdags hebben ze je graag bij je kleintje maar snachts liever niet omdat je dan niet kan opladen. Ik weet dat heel veel moeders hier er geen voorstander van zijn maar ik persoonlijk heb het als een verademing gezien om even de zorg uit handen te kunnen geven en gewoon te kunnen genieten van mijn man en kind omdat je er dan veel relaxter instaat.... En ja ze laten je kindje dan even huilen maar dat is juist om die cirkel te doorbreken, hij is nu zo gewend om te huilen dat hij niet meer weet wat het is om zich prettig te voelen. Heel veel sterkte en ik hoop dat je wat hieraan kan hebben. Dikke knuffel om je te steunen.. Ukje
Dat hebben wij ook gehad, enorm last van darmkrampen. Idd ook 12 uur aan een stuk krijsen, maar dan 's nachts. Wij zijn meerdere keren naar de dokter geweest met hem, en ze stelden dan iets onbenulligs voor zoals infacol of balyfen, en voor de rest mochten we "het uitzitten". Dankzij veel opzoekwerk op internet van mijn kant zijn de krampen nu zo goed als volledig weg, maar nog steeds heeft hij moeite met slapen. Ook ben ik nog altijd kwaad dat niemand ons echt serieus nam met zijn krampen. 12 uur krijsen is toch niet normaal...
Het is ook doordat wij in het begin zoveel last hebben gehad dat ik nu al veel minder tegen zijn gehuil kan. Ik ben telkens bang dat hij weer urenlang zal wakker zijn, enkel maar aan het krijsen.
Wat goed dat je dit aankaart. Het maakt je juist een goede moeder dat je inziet dat dit anders moet en je hiermee aan de slag wilt, zeker voor je zoontje. Ik zou dit zoeken binnen de professionele hulpverlening. Je zou een verwijzing kunnen vragen bij je huisarts.