Pffff Ik had gehoopt op rustigere tijden. Eerst mijn vader in het ziekenhuis. Toen eindelijk zwanger. Toen mocht mijn vader naar huis en nog steeds geen rust, want hij boelde zich nog helemaal niet goed. En toen kreeg ik een miskraam. En nu, word mijn vader vanmiddag weer opgenomen in het ziekenhuis. Nog geen rust. Mijn lichaam schreeuwd om rust, maar schijnbaar is mij dat nog steeds niet gegunt. En worden het nog weer moeilijke tijden. We komen er vast wel door, dat geloof ik wel, maar het is wel erg veel achter elkaar op deze manier.
Tjonge, da's inderdaad allemaal wel erg veel tegelijk. Ik hoop dat het met je vader verder goed komt en dat jij binnenkort écht een beetje rust kunt vinden. Veel sterkte in ieder geval! Mriek
Pppfff kan mij voorstellen dat je het ondertussen wel zat bent ja! Wens je bij deze sterkte en succes in je "zoektocht" naar rust.
kan me goed voorstellen dat je even aan rust toe bent meid het zit je dan ook allemaal niet mee. ga er anders samen eens een weekend tussen uit ff relaxen tis maar een tip...
Jeetje zeg wat een elende allemaal,daar zul je best moe van zijn.Ik hoop dat je snel beetje rust kunt krijgen sterkte ermee
Tjee wat vervelend dat je echt geleefd word en niet even op adem kan komen door alle ingrijpende gebeurtenissen. veel sterkte hopelijk kom je straks wel een beetje op adem gr jope
Jemig zeg, dat kan je nu net allemaal niet gebruiken. Ik hoop dat je gauw rust vind en dat alles goed gaat met je vader!! Knuff
Wat een pech allemaal. Veel sterkte en probeer toch af en toe eventjes tijd voor jezelf te nemen. xxx Chrisje
hoi Jeetje dat is ook wat . Ik wil je heel erg veel sterkte wensen en hopen dat je ook wat rust vind . sterkte yvonne
Kon net uit het ziekenhuis weg. Pfff moeilijk wanneer je je vader zo emotioneel ziet zeg. Er is nog geen duidelijkheid. De vorige keer nu zes weken geleden werd hij opgenomen met acuute suiker en een longembolie en een hartslag van 220. Nu was drie weken later alles onder controle, behalve zijn voeten die waren nog open door het vochtverlies( dit hield hij vast onderandere door suiker en overgewicht). Nu weer drie weken later heeft hij dus veel pijn aan zijn voeten en die zien er niet goed uit. Morgen gaan ze foto's maken van de voeten om te kijken waar de infecties zitten, en hopelijk nieti n het bot. Wanneer dit het geval is zou er geamputeerd horen te worden. Alleen heeft mijn vader zwaar overgewicht en heeft niet zo'n sterk hart ( nu 20 jaar geleden heeft hij drie hartinfarcten gehad) dus opereren doen ze waarschijnlijk niet, dit durfen ze gewoonweg niet aan. Mijn vader is nu heel negatief en daar heb ik het toch wel moeilijk mee. Ten eerste ben ik hun enige kind dus ik moet alles regelen, mijn moeder kan dat niet zelf. Ten tweede heeft hij veel moeite met mijn miskraam van vorige week. Hij maakte op pakjes avond de opmerking dat hij heel graag had willen praten met die hummel als hij/zij een jaar of zes geweest was. Ik heb wel gezegd dat die hummel er nog wel komt, maar toen zei hij, maar het is niet dezelfde. Tja dat komt hard aan, toen hij in het ziekenhuis lag en ik vertelde hem dat hij eindelijk weer opa mocht worden, was hij zo blij en leefde hij er helemaal van op. Nu kan ik hem niks vertellen en denkt hij zo zwaar. Dat is moeilijk voor me, want hoe sterk ik ook mag overkomen wat betreft het opvangen van hem en mijn moeder, en tegenover deze miskraam, van binnen doet het allemaal wel veel, alleen ik laat dat niet aan hun merken, want dat kunnen ze er niet ook nog eens bij hebben. Ik moet het gewoon even kwijt, even mijn gedachten opschrijven, dan kan ik er weer even tegenaan. Sorrie hiervoor Liefs,
Lieve Jolanda,ik wens je heeeeel erg veel sterkte toe!!!! Dit is zeker erg moeilijk. Ik hoop dat alles wat beter gaat worden voor je ouders en voor jou!! Hele dikke knuff en veel sterkte!! Liefs Nancy.