Mijn kinderen gaan na de vakantie op maandag en donderdag gewoon naar school. Geen bso dat niet. Mijn man wekt buitenshuis en neemt een dag vrij en ik neem ook een dag extra vrij. Ik ben blij dat school mij ook nog een beetje werken gunt. Ik doe videobezoeken en rapporten schrijven. Dat kan echt niet met 2 kinderen erbij
die uurtjes sprokkelen heb ik gedaan tijdens de eerste lockdown. 7 dagen per week was ik werken, thuisonderwijs, huishouden. Alles liep door elkaar heen. gek werd ik er van. van van baan gewisseld. Ik hoef nu niet meer naar een kantoortuin. Wij hebben aparte werkkamers op kantoor. Daar ga ik nu dus heen. zodat ik me op de dagen die ik werk kan focussen. Ik doe huisbezoeken via teams nu en schrijf rapporten. Dat kan echt niet met kinderen van 4 en 6 jaar. Ik ga ook niet meer over mijn grenzen heen. Die sluiting van de opvang en basischool leidt nergens toe. Ik voel me dus juist geroepen om gebruik te maken van de opvang en naar kantoor te gaan.
Dat is toch juist mijn punt. Dat er heel veel beroepen zijn die niet cruciaal zijn, maar waar het wel onmogelijk om thuis te werken. Voor zo ver ik kan zien haal ik stewardess en automonteur niet uit de lijst. Alleen ik ben geen expert. Maar verder ook iedereen die werkt in de bouw, distributiecentra, fabrieken etc. Er zijn vast genoeg ouders die een probleem hebben omdat ze niet thuis kunnen werken en toch geen recht hebben op noodopvang. Ik vind het raar dat bijvoorbeeld een gezin met een ouder in de zorg en een ouder met kantoorbaan die gewoon thuis is wel recht heeft op noodopvang en twee ouders die hun beroep alleen buiten de deur kunnen beoefenen geen recht hebben op noodopvang.
Voor mij/ons is het grote verschil met de eerste lockdown dat we toen in het verpleeghuis waar ik werk nog geen besmettingen hadden onder personeel en bewoners. Ik kon toen makkelijk schuiven met mijn diensten met collega's. Mijn man had een baan waarbij hij zelf grotendeels zijn tijd kon indelen ( op twee korte calls per dag na) en kon dus ook veel opvangen. Zo ging het best redelijk. Nu is 1/3 van mijn team ziek, de rest loopt op zijn tandvlees doordat het werk door alle covid-besmettingen veel zwaarder is geworden. Contract van mijn man is niet verlengd, door de slechte economische situatie. Hij heeft gelukkig nieuw werk gevonden, maar begint 4-1 aan een inwerktraject met weinig flexibiliteit. Dus waar we het in de eerste periode wél redden zonder noodopvang, lukt ons dat nu niet meer. Gelukkig denkt school goed mee en kunnen onze kinderen drie dagen naar de noodopvang op school. Mijn middelste gaat nog één dag extra. Hierdoor gaat hij elke week twee keer. Hij heeft een zeer ernstige dyslexie en heeft extra ondersteuning nodig. In de eerste lockdownperiode is gebleken dat wij hem die ondersteuning niet voldoende kunnen geven. Dus hij mag een dagje extra naar school komen. School heeft aangegeven dat op de noodopvang een aantal uur aan schollwerk besteed wordt en een deel alleen opvang.
Dit, hier noodopvang aangevraagd maar afgewezen want geen vitale beroepen. Wel beide buiten de deur. Nu gaan mijn kinderen morgenochtend en dinsdagochtend naar mijn ouders, mijn moeder zit in de risicogroep en heeft ernstige reuma. Mijn vader mindervalide. Echt verstandig hoor!!! Maar ik heb geen andere opties... Kan dus ook maar een halve dag werken want langer is te zwaar.