hoi hoi ik ben zelf niet actief meer(in verband met kinderwens) bij de brandweer en mijn vriend wel. ik ben nooit bang geweest dat er wat zou zou gebeuren, maar momenteel telkens als die ^$%@* pieper gaat word ik bang dat er iets gebeurd.erg vreemd als je nagaat dat ik zelf ook altijd een brandend pand ik liep zonder erbij na te denken(niet over wat mij zou kunnen overkomen) vooral nu we hebben besloten te gaan proberen zwanger te worden gaat er zoveel door me heen ik vraag me af of er nog meer vrouwens van brandweer mannen dit hebben ik hoor het graag groetjes
Heej Blusvrouw, Ik ben dan wel geen vrouw van een brandweerman, maar mijn man is vrachtwagenchauffeur. En ik herken heel erg goed wat jij zegt. Iedere dag weer, bel ik hem zeker 3 keer. Ben gewoon zooo bang dat er hem iets overkomt op de weg (je hebt gekken) Slaat eigenlijk nergens op en het is ook sinds ik zwanger wilde raken/was.
Mijn man heeft dan wel geen beangstigend beroep maar wil regelmatig met de fiets naar het werk.. Omdat 5 jaar geleden een vriend van ons is verongelukt met de fiets (onder vrachtauto) ben ik sinds die tijd ook altijd bang.. Vooral ook omdat we kinderen hebben... Moet er niet aan denken dat ik hem verlies, maar al helemaal niet dat zij geen papa meer hebben. Toch probeer ik me er overheen te zetten, er zijn duizenden fietsers per dag en de kans is klein dat het zo mis gaat. Daar houd ik me dan maar aan vast.
Jeps! Hier een brandweervrouw! Nouja, in de zin dan van een vrouw van een brandweerman! Nou is het heel vaak loos alarm hier (automatisch brandalarm bij ons industrieterrein), maar als er inderdaad dikke fik is zeg maar, ben ik als de dood dat er iets met hem gebeurd. Hij rijdt dan met een noodgang naar de kazerne, en dan naar de brand... heb het wel eens gehad dat hij 's nachts om 1 uur weg ging, en toen ik wakker werd om 7 uur 's morgens er nog niet weer was... Komt-ie er om half 8 weer aanzetten, stinkend naar rook... 'was je ongerust? Dat hoeft toch niet lieverd!' Dus ik snap je ongerustheid hoor!
Fijn dat er toch mensen zijn die mij snappen! Queenbee wij hebben hier ook veel omsjes. Maar inderdaad een binnenbrand word al eng,als die dan word opgeschaald ga ik me toch echt zorgen maken. Ik ken het ook hoor wij hebben hier veel bos gebied enz.Als ze er dan uit moeten is het maar zo zondagsochtend half 7 gepiept worden en 6 uur in de avond terug komen stinken kunnen ze dan hoor!Zwart van het roet en dat maakt me helemaal niets uit als hij maar weer thuis is! haha @queenbee:waar zit je man bij de brandweer? @wendy:mijn vriend is bij de vrijwillige brandweer en voor zijn beroep tankwagen chaufeur voor shell dus inderdaat hang ik ook veel aan de telefoon ook als ik ook maar hoor dat er een ongeluk is ge beurd met een vrachtwagen!
Ja dat ken ik! En dan in paniek raken (ik althans) als ie ergens staat te lossen en niet in de buurt is van z'n telefoon! Brrr. Gelukkig neemt hij nu standaard z'n telefoon mee. (aangezien het niet zo lang meer kan duren voor mij)
Ja inderdaad ook zoiets hebben wij ook nog wel eens.Vooral als hij staat te laden mag hij telefoon niet bij zich hebben maar dat is echt . Dan ben ik ook nog wel eens paniek vogel hihi ps. waar rijd jou man?
@Blusvrouw; In Delfzijl, bij de vrijwillige brandweer. Overdag is hij gewoon aan het werk, maar als hij thuis is heeft hij pieperdienst.
Mijn man zit niet bij de brandweer, maar mijn vader wel ! Mijn vader is heel erg intensief betrokken geweest bij de Cindu ramp en bij de Bijlmer ramp, en dat heeft een ontzettende impact op ons gezinsleven gehad.... Zo ismijn vader ten tijde van de Cindu ramp vier dagen weg geweest, hij had de drang om de vermisten (waren vrienden van hem, en de dag ervoor hadden ze nog een borrel gedronken) te vinden, en uiteindelijk na 4 dagen heeft hij ze dan ook gevonden.... Was echt een helse tijd voor ons als gezin zijnde, want alle kwaadheid, woede, en verdriet reageerde mijn vader op de rest van het gezin af. En toen kwam de Bijlmer. Mijn vader is daar vanaf het begin af aan betrokken bij geweest, weer hebben we hem volgens mij een week niet thuis gezien, alleen maar bezig met de Bijlmer. Helaas heeft dit ernstige gevolgen voor hem gehad. Mijn vader is ernstig ziek geworden, heeft nu 11 verschillende medicijnen op de koelkast staan, en zijn originele beroep bij de brandweer (duiker) kan en mag hij niet meer uitoefenen, in verband met een verhoogde kans op de ziekte van Caisson. Dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt. De angst, het verdriet, heb het allemaal meegemaakt !
Mijn man heeft absoluut geen gevaarlijk beroep en hoeft 's morgens maar een half uurtje te rijden. Maar ik wil toch altijd even weten of ie goed aangekomen is. Kan niet schelen waar die heen gaat, hij moet altijd ff een smsje sturen. Maar dat had ik voor de zwangerschap al vrees ik...
Mijn vriend zit ook bij de (vrijwillige) brandweer. Ik herken het gevoel van jou wel. Maar ik moet zeggen, naarmate hij langer bij de brandweer zit is t wel minder geworden. Hij zit er nu 8 of 9 jaar bij en de ongerustheid is stukken minder geworden. De brandweer hier heeft t ook druk met al die loze alarmen maar ook met alle ongelukken die hier gebeuren (en dat zijn er best veel) (zit ook een stuk snelweg bij). Een keer hadden wij afgesproken dat we op stap zouden gaan met vrienden van hem, toen werd ie gepiept en weg wastie (half 7 in de avond) s'morgens om half 7 kreeg ik een telefoontje van hem dat ie onderweg naar huis was. Man wat heb ik me op zitten vreten omdat ie zo lang weg was. Bleek dat er chemisch afval gevonden was in de bossen (veel xtc/speed laboratoriums hier) en dan wordt de veiligheidsprocedure ingezet en ja...dat schiet niet op dan. Sindsdien kijk ik op internet waarvoor die gepiept is.
owja, dat bang zijn dat de ander iets gebeurt ken ik op een iets andere manier. Wij rijden (reden is t nu) allebei motor. Hij was bang dat ik verongelukte en ik dat het hem zou gebeuren. Nooit waren wij bang dat het onszelf zou gebeuren. Dus heb ik maar geen nieuwe (mijne was gejat) motor gekocht en hij die van hem verkocht en hebben we een oude amerikaanse slee gekocht.
Mijn vriend werkt als bergingschauffer en staat dagelijks meerdere malen op de vluchtstrook / snelweg om daar auto´s en andere voertuigen af te slepen. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan hoe gevaarlijk het kan zijn. Totdat het dan ineens erg dichtbij komt. Een aantal jaar geleden kon een collega net op tijd weg springen maar is een ambulanceverpleegkundige daar om het leven gekomen en een paar weken geleden is een collega gewond geraakt toen de wagen op de vluchtstrook werd geramd door een vrachtwagen terwijl hij nog in de cabine zat. Hij stond op het punt om zijn portier open te doen en heeft een grote engel op zijn schouder gehad. (voor als je sterk in je schoenen staat: http://www.patriciabiard.nl/takelenberging.html) Ik begrijp heel goed je angst als je vriend een uitruk heeft. Het is een risico vak, maar ik denk dat je gewoon op straat ook een risico loopt op een ongeluk. Misschien zelfs nog wel meer risico omdat je daar al helemaal niet bij stil staat.
Ik denk dat iedereen die angsten wel kent...of je man nu brandweerman is of op kantoor zit. Je hebt altijd angst om iets te verliezen wat je liefhebt en helemaal in periodes dat je hem nog meer nodig hebt, zwanger worden/zijn. Heb je eenmaal een kind, krijg je er nog een angst bij, namelijk ook om die te verliezen. Ik probeer vaak om er niet teveel aan te denken wat er zou kunnen gebeuren.
erg herkenbaar hie was het zo dat we allebei een dag vrij hadden genomen om een dagje uit te gaan om half 6 werd er gepiept voor een bosbrand peletons inzet om 7uur in de avond was hij pas weer thuis ik heb het geluk dat we telefonisch contact hadden anders denk ik dat ik ook toch wel erg ongerust zou zijn.
Mijn man werkt voor een bedrijf in Heemskerk (vlakbij beverwijk) en die worden ingehuurd door b.v. de Vomar. Nu op dit moment is hij deze week bloemetjes aan het rijden voor de Praxis.
Hallo! Ik ken de angst ook! al ben ik geen 'brandweervrouw'.. Ik ben een militairsvrouw (mijn man is militair..). Daarnaast rijdt hij motor (een racer), en ook al rij ik zelf ook motor, sinds we een kindje hebben vind ik het doodeng als ie op de motor weggaat.. Mijn vader en broertje zijn allebei internationaal vrachtwagenchauffeur.. En helaas heeft mijn vader al een aantal zeer ernstige ongelukken mee gemaakt, waarbij hij wel 'ongedeerd' is gebleven, maar andere betrokkenen helaas niet. Laatst was ik met de kleine een paar dagen logeren bij mijn ouders (mijn vader was thuis, mijn broertje aan t werk), mijn man was nl op oefening. Ik was even weggeweest en kom terug de straat in, zie ik een politieauto voor het huis van mijn ouders staan.. Je wilt niet weten wat er dan door je heen gaat.. Ook al weet ik, dat als er iets gebeurt met mijn man, er mensen van defensie komen, toch was het eerste wat ik dacht: 'Oh, nee laat het niet waar zijn'.. Daarnaast meteen de volgende gedachte: Oh, God nee, niet mijn broertje.. Dus toen kwam ik binnen.. Eerst geluisterd of er iemand overstuur was, dat was niet zo. Toen zag ik mijn moeder, meteen vragen of er iets aan de hand was met mijn man of broertje. Nee was het antwoord.. Nou ter ontlading/opluchting van dat kwamen er tranen! (nu heb ik nog zat hormonen in mijn lijf van de zwangerschap en bevalling, dus dat zal ook mee geholpen hebben..) Ze (de politie) kwamen uiteindelijk voor een chauffeur van mijn ouders, die had wel 8 km te hard gereden in duitsland. en ze moesten voor deze enorme snelheidsovertreding de chauffeur 'horen'.. ja ja, waar we in NL al wel niet druk mee zijn..
Mijn vriend werkt in de beveiliging en als schietleraar ik maak me alleen druk soms als hij een dagje beveiliging doet maar ook daar ben ik al een beetje aan gewend inmiddels. Als hij op de schietbaan is maak ik me nooit zorgen dan voel ik me juist gerust gesteld!
mij man zit ook bij dr brandweer en normaal gesproken was ik niet angstig, maar toen ik zwnager was opeens wel, bang dat er wat zou gebeuren en ik er alleen voor zou staan. Nu is dat weer afgezakt, ben alleen bang als ik weet dat er een grote brand is met gaslekage ofzo, Als snachts de pieper gaat ben ik niet bang, wordt ik na een aantal uur wakker en hij is nog niet terug dan wel, maar niet in de zin dat er wat tijdens de brand gebeurt is, dat komen ze me wel zeggen denk ik, maar meer dat er onderweg wat gebeurt is en hij ergens alleen bv ligt omdat hij met de brandweerscooter gevallen is ofzo. Eerder ging ik ook vaak kijken,zelfs snachts(als het echt wat was dan) maar nu met een kind gaat dat niet meer.
Hoi Blusvrouw! Mijn man is brandweerman ( beroeps) en ben soms ook wel eens "bang" dat hem iets overkomt! We hebben een dochtertje van 1 en de volgende komt als het goed is binnenkort...soms denk ik als hij dienst heeft, stel je eens voor dat hem iets overkomt? hoe moet ik dan verder met mijn kindjes? dan krijg ik het benauwd en moet ik hem bellen ( maar dat kan natuurlijk niet altijd...als ze een oefening hebben ofzo). Toch denk ik ook dat het eigenlijk niet zo veel uitmaakt wat voor beroep je hebt ( al zijn sommige beroepen iets riskanter). Mijn man zegt altijd..."maak je geen zorgen schat, mijn eigen veiligheid gaat voorop". Probeer jezelf niet gek te maken om de dingen die zouden kunnen gebeuren meid... Liefs Najet @ Dunya is 1 jaar@