Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, maar goed. Er zijn dingen die ik jaren geleden nooit verwerkt heb, en daar ben ik nu pas achter. En dan is het de vraag hoe ga je dit nog verwerken? Zal even een beetje in het kort vertellen hoe en wat..... Het eerste wat ik nooit verwerkt heb, is dat ik op de middelbare school altijd ben aangerand/misbruikt door een klasgenoot. Hij ging altijd naast me zitten in de klas, en dan onder de tafel met zijn hand tegen me broek, soms zelfs in me broek de boel daar beneden betasten. Ik durfde er nooit wat van te zeggen, en liet het toe. Ja dom dat weet ik nu, maar toen was ik 12 en was ik bang voor hem. Ik probeerde daarom maar altijd zo vaak mogelijk, dat ik op de gang of in een ander lokaal mocht gaan werken. Zodat hij niet bij me kon komen dacht ik. Maar zelfs als ik in de gang liep of werkte sleurde hij me gewoon mee na de heren wc, om daar maar weer uitgebreid aan me te gaan zitten. Als ik zei dat ik het niet wou, dan dreigde hij dat hij nog meer met me zou doen. Ik durfde er dus echt niks tegen in te brengen of te zeggen. 2 jaar lang heb ik hem zijn gang laten gaan. 2 jaar lang heb ik me laten gebruiken. Ik heb het nooit aan iemand verteld. Ja me man, omdat ik nu niet anders kan......Door dat ik het nooit verwerkt heb, en nu op de een of andere manier weer boven komt. Sluit ik me helemaal af voor mensen. Sex met me man? Wat is dat? Ik durf niet meer, ik durf me niet meer te laten gaan. Ik heb er een hekel aan, als ie aan me zit word ik al kribbig. En hij kan er helemaal niks aan doen, en dat weet ie ook. Maar toch voelt het rot na hem toe. Door dat ik het nooit verwerkt heb, heb ik een muur om me heen gebouwd. Een muur die ik niet stuk krijg op t moment. En ik vind het vreselijk. Ik hou enorm veel van me man, ik wil graag met hem knuffelen, ik wil graag met hem vrijen. Maar ik kan het niet. Steeds denk ik, ik doe het gewoon niet aan de rest denken. Maar puntje bij paaltje word ik helemaal gek, en ga ik mezelf verdedigen en zeg dat ie van me af moet blijven..... Het tweede wat ik nooit verwerkt heb, is mijn eerste kindje die ik verloren ben. Ik was 15 jaar en had een hele leuke jongen ontmoet. Ik dacht dat ie 19 was, dat zei hij. En mijn ouders konden ook goed met hem over weg en daar had ie ook tegen gezegd dat ie 19 was. Dus daar gingen we vanuit. We hebben een hele leuke tijd gehad. Ik zat netjes al een hele poos aan de pil, en me eerste keer was met hem. Zelfs nog een condoom erbij gebruikt, want je weet maar nooit! Alles leuk en wel. Me ouders waren dol op hem en ik. Toen werd ik maar niet ongesteld. Me moeder verteld test gedaan en ik bleek zwanger. Een hele schok, want ik was net 15 jaar en aan de pil en condoom. Hoe kan het dan? Maar goed van de schrik bekomen, met hem gepraat. Hij schrok er eerst wel van, maar later was ie toch trots dat hij vader ging worden. Ondertussen werd ik van alle kanten gewaarschuwd door vrienden van hem, dat hij een spelletje met me speelt. Maar goed ik was blind van de liefde en de zwangerschap, dus dat wuifde ik weg. Tot hij wat afstand begon te nemen, toen begon ik toch argwaan te krijgen. Op een dag zei hij, dat we maar eens met me ouders moesten gaan praten, dat ik maar abortus moest gaan doen. Ik vertelde hem dat ie daar niet mee bij me vader hoefde te komen, want die schopt hem meteen de deur uit. Hij ging op vakantie met wat vrienden, en ik begon afstand van hem te nemen. Zo kwam ik er via zijn vrienden achter dat hij dus 25 jaar was en geen 19! Ik heb eerst maar niks tegen me ouders gezegd, want die konden hem op t moment al villen. Hij kwam terug van vakantie en vroeg of ik bij hem kwam slapen. Ik zei nee, want ik was al helemaal klaar met hem. Ondertussen ging de telefoon en hij sloop na de auto waar ie verder praatte. Ik ben stiekem na boven gegaan, het raam stond op en heb meegeluisterd. Daar hoorde ik hem praten met een vrouw die hij schat noemde, enz enz.....Toen ie klaar was met bellen, heb ik hem gezegd dat ie op kon rotten, en dat ik niks met hem te maken wou hebben. Ik redde me wel zonder hem.....Hij is weggegaan en ik heb me ouders verteld hoe en wat.....Me vader wou achter hem aan, om hem de waarheid eens te vertellen. Maar ik heb gezegd dat ie het maar moest laten verspilde moeite! En daar zat ik dan op me 15e met me zwangerschap. Het kindje zou er komen hoe dan ook, mijn ouders stonden achter me.....Helaas kreeg ik met 10 weken en 4 dagen een miskraam. Mijn kindje was weg.....En ook dat heb ik nooit verwerkt. Heb de miskraam gehad en ben weer verder gegaan met leven, op stap gaan, fitnissen, werken alles wat je doet als je niet zwanger bent! Net alsof er nooit wat gebeurd was.....En nu na me 3 kinderen besef ik me ineens dondersgoed dat ik al een zoon/dochter van 12 jaar had kunnen hebben! En mis ik mijn eerste kindje! Ik ben dolgelukkig met me 3 prachtige kinderen, echt waar. Zou ze voor geen goud willen missen. Maar ze kunnen mijn echte 1e kindje ook niet vervangen. En nu doet dat pijn!! En zo zijn er nog een paar dingen die ik nooit verwerkt heb, en nu ineens allemaal boven komen. Ik zal jullie er verder niet mee lastig vallen, want dit was al een hele kluif als jullie het tenminste hebben uitgelezen....Ik weet ook niet waarom ik jullie er mee lastig val, maar ik moet het gewoon kwijt. Ik ben dol gelukkig met me prachtige gezin, maar ik merk ook dat ik een steeds hogere muur om me heen ben aan het bouwen. En die krijg ik maar niet om!
Wat een heftig verhaal... Ik wil je een dikke knuffel geven (al ken ik je niet). Misschien is het zinvol om prof. hulp te zoeken? Ik weet niet of je goed met je huisarts kan praten maar die kan je vast op weg helpen. Dat je het er hier over durft te hebben is al een hele moedige stap! Heel heel veel sterkte!!
Pfoe, wat een verhaal, knap hoor, om dat zo hier te verwoorden. Ik zou ook eens proberen om de HA in te schakelen, hij heeft ook van die tijden waarop hij een luisterend oor vormt voor zijn patiënten. Hij zal je vast verder kunnen helpen. En wat denk ik ook heel belangrijk is, doe het samen met je man! Zo kan hij je opvangen wanneer je er een keer helemaal doorheen zit (wat wss zal gaan gebeuren als je bezig gaat zijn met de verwerking). Heel veel succes ermee! Dikke knuffel!
Mijn huisarts heb ik helaas niks aan, dat is een eerste klus ... Mijn man steunt me gelukkig wel, maar ik voel me zo schuldig tegenover hem. Het is net of ik me afkeer van hem, terwijl hij nooit wat gedaan heeft....En dat wil ik helemaal niet. Bedankt voor jullie lieve reacties!
Wat een heftig verhaal. Knap dat je het durft te vertellen. Ik denk dat het goed is om er veel over te praten en proberen het naast je neer te leggen. Knuffel van mij
Ik wil er wel over praten maar met wie? Me man wil ik er niet steeds mee lastig vallen, ben al niet te genieten wil hem niet meer passeren....met me ouders kan ik alleen over me miskraam vertellen, want het school gebeuren weten ze niks van. Heb ik nooit durven vertellen, omdat mijn vader hem volgens mij dan had gepakt.... Naast me neer leggen heb ik jaren gedaan, daardoor dus nooit verwerkt en nu zit ik er dus heel erg mee. Weet niet zo goed wat ik er nu mee aan moet, maar ik weet wel dat het flink invloed heeft op me dagelijkse leven op t moment! Bedankt voor je knuffel!
Zeer heftig verhaal, je bent sterk dat merk je al uit heel je verhaal. Maar je moet nu toch echt proberen je muur te verlagen, te slopen. Dit gaat je niet alleen lukken maar met hulp. Als je niets aan je huisarts hebt dan vraag je of hij iemand weet waar je WEL wat aan kunt hebben voor deze problemen. Dit mag niet je mooie leven beheersen en de relatie met je man. Je verdiend een gelukkig leven en dat gaat je lukken ook. Die rugzak gaat geleegd worden. Succes!!!
sow wat een verhaal... ik zou idd ook met de HA gaan praten die kan je eventueel doorsturen naar een psycholoog die je kan helpen met alles te verwerken, op en manier waardoor je geen andere mensen om je heen weg stoot.... heel veel sterkte en een dikke digi knuffel...
Bedankt voor je lieve woorden! Zou ik dan na een psycholoog, psychiater of een maatschappelijk werkster moeten? Zouden die mij kunnen helpen? De huisarts heb ik helaas niks aan, door hem was ik bijna me meisje verloren en me jongste zoontje ook. Dus daar kom ik liever niet meer!
Oh meid wat een (herkenbaar) verhaal! Knap van je dat je het hier durft te vertellen. Praten zal denk ik wel helpen, misschien inderdaad met een proffessional. Misschien ook niet. Wat mij heeft geholpen is het van me af schrijven, met mijn man praten. Hele dikke *virtuele* knuffel!
Als eerste wil ik je vertellen hoe knap ik het vind dat je de stap wilt zetten om er over te praten. Heel knap van je. Mijn buurvrouw heeft een soortgelijk iets meegemaakt, en die heeft sinds een paar weken EMDR therapie. Zij heeft hier heel veel baat bij. Google het maar eens. Dan snap je een beetje wat het inhoud.
Lieve Troelala, Wat een heftig verhaal! En wat dapper dat je het hier neerzet, misschien wel de eerste stap om er iets mee te gaan doen. Jij hebt net in mijn topic mijn verhaal kunnen lezen....mijn man en ik gaan inmiddels uit elkaar...daar zijn dingen uit mijn jeugd (incest) ook een indirecte aanleiding voor. Bij mij ging het vorig jaar niet goed in mijn relatie en niet in mijn werk. Ik heb me in die tijd ook heel erg afgesloten voor mijn partner en mensen om me heen, een muur omhoog getrokken. En een jaar later stortte ik helemaal in (dat was dus 3 maanden geleden) en is mijn leven 1 grote puinhoop!!! (met 1 lichtpuntje, de nieuwe liefde). Ik moet nu dingen verwerken waar ik al 17 jaar mee rondloop en weggestopt heb...en ik voel nergens meer de ruimte voor mijn partner om hier onderdeel van te zijn, mij hierbij te helpen. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht en zit nu in therapie. Ik hoop hiermee je te kunnen motiveren om hulp te zoeken, voordat je iedereen zo van je afstoot en je zo tegen dingen aanloopt dat je het gevoel hebt dat je het alleen nog maar zelf op kunt lossen. Ik denk ook bij mezelf, had ik hier vorig jaar maar iets mee gedaan, dan was mijn hele leven waarschijnlijk niet zo ge escaleerd!! Heel veel succes en sterkte!
En ps....zoek alsjeblieft een nieuwe huisarts!!! Dat moet toch eigenlijk altijd een vertrouwenspersoon zijn waarbij je voor alles terecht kan!! Want juist een HA kan je vaak ook goed op weg helpen, maar dan moet je inderdaad wel een goede band met hem/haar hebben! Knuf
Ik heb je verhaal inderdaad gelezen, heftig! Ik heb me ook 3 lang stil gehouden tegenover me man. Altijd gedaan als schone schijn. Maar dat werkte niet. Me man en ik hadden continu ruzie omdat ik me van hem afduwde. Ik wou niks van hem weten, mocht me niet aanraken niks. Werd helemaal kriegel van hem. Altijd ruzie omdat hij dacht dat ik niet meer van hem hield, dat ik hem niet meer wou, hij voelde zich in de steek gelaten. En altijd was ik kwaad, omdat ik dacht dat het om hem draaide. Tot het zover was, dat ik gewoon helemaal gek werd, en de stekker er maar uit wou trekken. Dingen regelen voor de scheiding enz....En dan zit je bij de advocaat en kom je ineens tot besef wat er echt allemaal gebeurd....En toen kon ik het niet meer. Ik hou WEL van me man, ik wil NIET zonder hem. Hij is mijn leven, mijn geluk, samen ons gezin!! We zijn er voor gaan vechten, ik heb hem alles eerlijk verteld....En dat heeft ons zeker goed gedaan. We hebben helemaal geen ruzies meer, het gaat hier beter dan ooit! Maar......ik kan me nog steeds niet openen voor hem, hij heeft er alle begrip voor.....Maar mij doet het zeer. Hij houdt zoveel van me, hij doet zoveel voor me. Ik wil zo graag hem alle liefde terug geven die hij verdiend. Maar het lukt me maar niet. Die muur is te hoog op t moment, en die moet gewoon afgebroken worden......Alleen hoe???? Bedankt voor je lieve berichtje, en ik wens jou ook alle geluk, liefde en sterkte voor de komende tijd!
Moeilijk dit meid. IK wens je heel veel sterkte. En zoals iemand al aangaf, je ha kan je doorverwijzen.
Ik denk dat je veel baat kunt hebben bij een psycholoog of maatschappelijk werkster. Een onpartijdig iemand, die bovendien niet persoonlijk bij jou betrokken is, om mee te praten. Die je kan helpen om alles een plek te geven, en om op een fijne manier verder te kunnen met je leven. Een psycholoog kan een hoop geld kosten, en zit meestal niet in de verzekering. Een maatschappelijk werker daar kunnen wachttijden voor zijn (per regio anders). Je huisarts zal toch degene moeten zijn die jou naar een geschikt iemand verwijst. Misschien zijn er ook wel online hulp mogelijkheden. Dan blijf je wat meer anoniem, en je kunt er gebruik van maken waar en wanneer je het nodig hebt. Heel veel sterkte, voor jou en je man. Goed van je dat je hem in vertrouwen hebt genomen.
Door professionele hulp te zoeken....alleen dan zal dat gaan lukken. Want het zijn te heftige dingen om alleen op te kunnen lossen en je bent er al het bewijs van dat dat niet lukt...Soms heb je inderdaad jaren nodig om te beseffen dat wegstoppen of het zelf proberen op te lossen niet gaat lukken. Ik denk dat je op dat punt bent beland... Bel een psycholoog in de buurt, zoek op internet, maar ga dit echt aanpakken! Omdat je het waard bent om er 'vrij' van te kunnen zijn! X