Hoi allemaal! Ik ben er een week geleden achter gekomen dat ik zwanger ben. Ben 29 jaar en al 10 jaar samen met m'n man. Maar hij is niet klaar en twijfelde de laatste tijd over ons huwelijk. Nu wil er dus mee kappen. Ik probeer hem nog zover te krijgen om te vechten voor ons huwelijk, maar ben erg bang dat het niet gaat lukken. En hij wil gewoon echt geen kind, in ieder geval nu niet, en hij kan me niet garanderen dat hij er ooit voor klaar zal zijn. En dus zit ik hier... alleen zwangeren en moeder worden, of abortus? Ik weet het echt niet. Ik ben pas 5 weken zwanger, en heb dus nog even tijd om te denken. Voel ook nog geen verbondenheid met het kindje. En alleen zwanger zijn lijkt me zo vreselijk zwaar, weet niet of ik het aankan. Naast zwanger zijn moet ik ook door een scheiding heen, ons huis moet verkocht worden, ik moet een flat zien te vinden, m'n leven opnieuw inrichten en hopelijk ook nog eens een nieuwe partner zien te vinden... ooit. Hebben jullie wat raad adviezen, of wat dan ook? Alle hulp is welkom, ongeacht wat jullie mening is. Thanks!
Het is zwaar alleen een kindje krijgen, maar zeker niet onmogenlijk! Denk goed na over wat je wilt en neem geen overhaaste beslissingen. Een abortus is onomkeerbaar!
geen abortus doen om je relatie te redden zou ik zeggen, als je man toch al twijfelt aan jullie huwelijk
De reden waarvoor je je nu nog niet verbonden voelt met dat kleintje wat in je groeit komt puur omdat er nu zo ontzettend veel op je af komt. Je partner zal zijn twijfels naar jullie huwlijk toe echt niet zomaar aan de kant kunnen zetten als je voor abortus zou kiezen. Denk dat je toch goed met je man zou moeten spreken over waarom hij nou echt twijfels heeft over jullie huwlijk. Het kan de angst zijn om vader te worden...maar ook iets anders. Je zou geen abortus willen plegen voor je man en dan uiteindelijk toch nog alleen komen te staan. Je zal je schuldig gaan voelen...en misschien wel nog meer pijn en verdriet hebben. Ik kan je zeggen lieve Fruejensen78, mijn man heeft ook altijd geroepen niet klaar te zijn voor het vaderschap. En dit terwijl wij samen besloten hadden om er voor te gaan. Hij heeft het uiteindelijk allemaal op zich af laten komen en kan zijn kinderen nu echt niet meer weg denken. Je bent nog maar net zwanger. Overtuig hem dat hij mee moet gaan met de eerste echo. Laat hem zien wat in je groeit. Dat dit iets is wat jullie samen hebben gemaakt. Dat dit staat voor de liefde die je voor hem voelt. Zo ver ik lees in je berichtje zijn er alleen nog maar twijfels. Geef het nog niet op. Vecht voor je huwlijk!....10 jaar is een lange tijd. Geef hem de tijd om te wennen aan het feit dat jullie dit kindje gaan krijgen...met of zonder hem! Ik kan je alleen dit advies geven. Lieve meid....ik hoop dat zijn ogen openen...maar hoop nog meer dat jij uiteindelijk kan gaan zien wat voor wonder jij met je mee draagt. Ik wens je veel succes! Liefs Linda
Je zal je relatie niet redden met een abortus. Die abortus zal altijd tussen jullie in blijven staan, en de ellende die je daardoor door gaat maken zal een eventuele volgende zwangerschap in de weg staan. Als je een abortus overweegt, mag de enige reden zijn dat je het zelf niet ziet zitten, vind ik. Maar besef alstjeblieft dat een abortus bij het grootste deel van de mensen voor psychische problemen zal zorgen, dus vermoedelijk ook bij jou. of je het alleen kan een kind en verhuizen en een nieuw leven opbouwen, natuurlijk!, op dit forum voorbeelden genoeg... En uit ervaring kan ik je ook nog vertellen dat een nieuwe partner vinden niet moeilijk is ( ook niet met een kindje) Maar dat is mijn mening
Bedankt voor jullie antwoorden! Doet me erg goed om de mening van anderen te horen. Ik wil dolgraag vechten voor ons huwelijk, inclusief ons kindje. Maar m'n man ziet het echt niet zitten. Ik probeer veel, maar we komen niet echt verder. Voel me als een zombie en lig alleen maar tv te kijken. Ik weet ook gewoon dat hij van het kindje kan houden, als hij het eenmaal gezien heeft. Hij is een goede man. Maar nu wil hij z'n vrijheid en ik kan hem er niet echt vanaf brengen. De kans dat ons huwelijk te redden valt is echt klein, helaas. Mss is het beste om me te concetreren op een evt. abortus. Kindje houden, of niet? en er vanuit gaan dat ik het alleen zal moeten doen. Als jullie hier op willen reageren, doe dat alsjeblieft. Thanks allemaal!
Wat een moeilijke situatie. Persoonlijk zou ik het kindje houden maar daar heb jij niets aan. Ga idd van de slechtste scenario uit: Het loopt uit op een scheiding, wil je dan alleen voor het kindje zorgen? Als jij zeker weet dat hij van het kindje gaat houden als hij het ziet dan zou ik nu niet teveel energie meer in je relatie steken. Ga aan jezelf en je kindje denken!
Wat rot voor je! Dit hoort een mooie tijd te zijn en jij krijgt nu echt alles voor je kiezen. Ik ben het met alle reacties eens: Laat GEEN abortus plegen om je relatie te redden, maar houd ook niet het kindje om je relatie te redden. Doe wat jij wilt en wat jij voelt. Misschien kun je een vriendin of familielid in vertrouwen nemen. Iemand die je kan steunen en het met meer afstand kan bekijken. Het lijkt me vreselijk om achteraf spijt te krijgen van een abortus, want dat is nooit meer terug te draaien. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
doe alsjeblieft geen abortus als je er zelf niet voor 200% achter staat. het is idd niet makkelijk een kleintje in je eentje op te voeden maar je krijgt er zoveel voor terug. alleen zwanger zijn is niet altijd leuk en tuurlijk ben je verdrietig om de vader. toen ik zwanger bleek te zijn had mijn ex een ander,bindingsangst noemde hij het.ik weet heel erg goed hoe het is om alles alleen te moeten doen.het heeft ook zijn voordelen hoor. ik zou zeggen meid ga ervoor hoe moeilijk het je ook lijkt. ik geniet elke dag van mijn zoontje en mijn man ook. mijn man is niet de biologische vader maar op papier is hij het wel en qua gevoel zeker. de biologische vader zie ik niet mocht je vragen hebben of je hart uit willen storten mag dat altijd. heel; veel sterkte meid. dikke knuff.kristy
Moeilijk he! Ik heb voor een vergelijkbare keuze gestaan 8 weken geleden, alleen duurde mijn relatie met mijn partner nog niet zo lang. Je zegt zelf al dat je huwelijk waarschijnlijk niet te redden is, heel rot, maar dat hoef je dus niet meer mee te wegen in je beslissing. Als JIJ het kind wil, moet je ervoor gaan. Als je het niet wil is abortus een goede optie. Het is heel verdrietig om een zwangerschap alleen door te maken, maar er zijn je duizende vrouwen voor gegaan, dus jij kan het ook! Heel veel sterkte!
Bedankt nogmaals voor jullie steun. Ik probeer mijn gevoelens nu gescheiden te houden. Aan de ene kant de komende scheiding, waar ik geen invloed op kan uitoefenen. Aan de andere kant mijn keus of ik deze zwangerschap zal afbreken of niet. Nog steeds wordt ik heen en weer geslingerd in mijn beslissing. Als ik kies voor een abortus, kan ik aan mezelf werken. Aan mijn angst, mijn onzekerheid. Ik kan kijken hoe het is om proberen andere relaties te hebben, want behalve mijn man heb ik eigenlijk nooit een relatie gehad. Het zou voor mezelf een spannende leerzame tijd zijn. Aan de andere kant wordt gezegd dat een kind zoveel waard is. Ook zullen veel mensen (onze ouders onder andere) blij zijn als ik voor het kindje ga. En ik zal er natuurlijk ook wel veel voor terug krijgen. Maar als het kindje nu de vader niet leert kennen? Die kans zit erin. Dat lijkt me ook heel naar, wat mijn man is een goeie man. Zouden er statistieken zijn over het aantal vrouwen dat in psychische problemen komt na een abortus? Waar ik woon wordt er wat makkerlijker over gedaan. Ik ben ZO bang dat ik er spijt van krijg, maar het idee om mezelf te vinden lokt ook heel erg. Nou, maandag heb ik een gesprek met de huisarts en gaan we naar een paartherapeut om ons huwelijk af te sluiten. En dinsdag naar een psycholoog. Dus hoop dat deze mensen me ook kunnen helpen om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. thanks again!
Lieve Fruejensen78 Wat moeilijk moet het voor je zijn deze strijd. Het is heel moeilijk om je goed advies te geven aangezien ik me niet in jou kan verplaatsen. Maar wens je wel alle kracht toe die je nodig zult hebben om je keuze te kunnen maken. Praat veel over je twijfels met je psycholoog. Een kindje krijgen is het mooiste wat iemand kan ovekomen. Ook door het krijgen van een kindje kan je jezelf leren kennen en ontdekken. Tja, en over het wel en/of niet leren kennen van de vader. Er zijn zoveel vrouwen (en kinderen) die die kans niet hebben gehad. Vaak leren de vrouwen een nieuwe man in hun leven toe die uitteindelijk de vader rol tot zich nemen. Tuurlijk kan je daar niet altijd van uit gaan. Je bent pas vader/moeder van je kind wanneer je deverantwoordelijkheid op je neemt om voor het kind te zorgen, het lief hebt en opvoed zo goed als je maar mogelijk kan. Jouw man zal geen vader zijn als hij weg loopt voor zijn verantwoordelijkheid. kinderen maak je immers samen, gepland of ongepland. Je kan jezelf ook ontplooien met een kind. Makkelijk zal het niet zijn, maar de liefde die jouw kind je kan brengen is sterker dan welke gevoelens dan ook. Denk er goed over na, praat erveel over en maak geen haastige beslissingen. Je gaat op dit moment door zoveel heen! Meid, ik heb veel respect voor je, welke keuze je dan ook zal maken op het eind. Want geen van de keuze's zal makkelijk zijn! Meer kan ik je helaas niet zeggen. Veel sterkte, en weet dat je hier altijd terecht kan voor steun, ongeacht je keuze! Liefs Linda
Als jouw man echt een goeie man is dan zou hij er alles aan willen doen om dit kindje te leren kennen. Ongeacht zijn gevoelens tegen over jouw en jullie huwlijk! Als die kans erin zit dat jouw kind zijn vader niet leert kennen ligt dit niet bij jou maar aan hem. Vind het moeilijk om jou man als een "goeie man" te zien (natuurlijk niet te spreken over hoe hij met jou was in jullie tijd samen) terwijl jij al bang bent dat hij zijn verantwoordelijkheid misschien niet wil nemen. Je kindje word toch wel groot met of zonder hem. Ik weet ook niet hoe ik me zou voelen als ik in jou positie zou staan. Ook verschrikkelijk. Maar het is erger wanneer een kindje oud genoeg is om zijn vader te herrinneren als iemand die is weg gelopen. In jouw geval zal je kindje niet beter weten dan dat jij voor hem zorgt. Ik weet het, dat maakt het niet beter...maar wie weet wie je in de toekomst nog ontmoet. En je hebt natuurlijk altijd de kans dat je man alsnog helemaal verliefd word op jullie kindje. Geef hem ook de tijd te wennen aan dit idee. Heb al wel is vaker hier op het forum gelezen over aantaande vaders die hlemaal niets met het kind te maken wouden hebben. Maar die uitteindelijk toch na een aantal echo's niet meer weg te slaan waren. Het is natuurlijk geen garantie voor jullie huwlijk, maar hopelijk wel een kans dat je kindje zijn vader ook zal leren kennen. pfff...ik blijf maar door typen Ik leef iig echt met je mee! Liefs Linda
Hoi Linda, type maar door hoor, ik lees het graag. Bedankt voor je steun! De reden dat m'n man mss geen vader zal kunnen zijn is om dat we in het buitenland wonen en ik er sterk over denk om terug te verhuizen naar Nederland. Anders zou er nog kans zijn dat hij weekendvader zou worden. nu kan hij alleen vakantiepapa zijn :S Maar ik zal hun relatie nooit tegenhouden en het kind zou ook het land leren kennen waar haar vader vandaan komt, zonder twijfel!
Ja er zijn statistieken Zoek zelf maar eens op internet, er is heel veel literatuur over te vinden ( ook over de lichamelijke risico's) Ik ben niet anti abortus overigens! Ook met kind , kan je aan jezelf werken. Sterker nog , je moet wel Dat is mijn ervaring tenminste. Dat je de relatie met de vader nooit zal tegenhouden is goed. Zo zal je kindje dan wel zonder vader opgroeien maar wel weten wie hij is en hem leren kennen ( als je kind, jij en de vader dat willen)
Ben je er zeker van dat de relatie niet meer te redden valt? Misschien moet je hem nu de vrijheid gunnen om erover na te denken. Soms gaat liefde niet vanzelf, zoals ze zeggen liefde is een werkwoord. Misschien moeten jullie wat meer afwisseling zoeken of is er meer dan dat? Als hij vreemd gaat bijvoorbeeld dan begrijp ik wel je beslissing. Ik weet natuurlijk niet welk verleden jullie samen hebben maar ik vind wel belangrijk dat een kind opgroeit met beide ouders maar dat is persoonlijk. Jullie zijn tenslotte toch al 10 jaar samen... maar uiteraard kan je niets dwingen. Ik vind het wel vreemd van hem dat hij er helemaal niets van moet weten, jullie zijn tenslotte geen 20 meer en hoe langer je wacht hoe moeilijker het misschien wel wordt om zwanger te worden... Ik persoonlijk zou het kindje houden als ik zonder man kom te staan (ookal ben ik van principe dat een kind beter opgroeit met de 2 ouders samen) maar als jij niet 100% achter die beslissing staat om het kindje alleen op te voeden dan is abortus inderdaad wel een optie, maar denk er zeer goed over na. Ik wens je alleszins veel sterkte!