Hey, Ik wil even mijn verhaal doen in de hoop dat mensen zich hierin herkennen en ik mezelf een beetje minder "abnormaal" hoef te voelen. Vijf maanden geleden is mijn eerste dochterje geboren. Een flinke dochter van bijna 4kg en 53cm. De zwangerschap verliep probleemloos. Geen last van kwaaltjes en voelde me superfit (dag voor de bevalling nog fietstochtje gedaan en naar een festivalletje gegaan). De bevalling verliep moeizaam; ingeleid wegens mogelijks bevuild vruchtwater maar vervolgens na 15u hevige weeën geëindigd in een keizersnede (ik geraakte niet verder dan 8cm opening). De keizersnede zelf heb ik helemaal niet positief ervaren. Ik kan niet precies benoemen wat ik er zo wreed aan vond maar denk er alleszins niet positief aan terug. Het lichamelijk herstel na de keizersnede verliep vlot. Ik had niet enorm veel pijn en was snel (na een week kon ik met gemak 4km wandelen) weer goed op de been. De weken en maanden nadien merkte ik echter nog weinig vorderingen. In het begin liep het herstel enorm vlot maar nadien kwam er geen vordering meer. Ik viel, ondanks diverse inspanningen, niet meer af (weeg nog steeds 10kg meer dan voor de zwangerschap) en voel me nog heel vaak enorm "belabberd" en vooral mentaal heel onzeker en minderwaardig. Er is geen sprake van slaapgebrek maar ik raak er precies echt niet bovenop. Er wordt enorm veel van me verwacht (of ik denk op zijn minst dat men veel van mij verwacht). Ik werk sinds 2 maanden terug fulltime en dat doe ik met plezier. De familie verwacht (zowel langs mijn mans kant als langs mijn kant) minstens een wekelijks bezoek in het weekend en dat maakt dat er heel erg weinig tijd over blijft voor mezelf, mijn gezin, vrienden ... en de gewone huishoudelijke taken (we zijn bovendien ook nog eens bezig met grote verbouwingswerken). Dit alles heeft een hele negatieve impact op mijn humeur, libido, .... Ik weet dat jullie me misschien geen concrete tips kunnen geven over hoe ik me terug mijn oude energieke zelf kan voelen maar ik wou toch even mijn verhaal delen. Groeten, Flachilles.
Joh, lees dit verhaal eens terug alsof het over een ander gaat en niet over jezelf. Wat zou je dan zeggen? Keizersnede terwijl je een vaginale bevalling verwachtte. Met een baby van drie maanden alweer fulltime werken. Verbouwing. Geen wonder toch, dat je nog niet lekker in je vel zit! Probeer te accepteren dat het gewoon nog niet optimaal is allemaal. Hoe meer jij je daartegen verzet en denkt dat er iets 'mis' is, hoe erger het voelt. Laat het los, het wordt echt vanzelf beter!
In aanvulling op het advies van Tupp: geef aan de wederzijdse familie aan dat wekelijkse bezoekjes er nu gewoon niet inzitten! Probeer in ieder geval de bezoekjes aan familie eens te halveren voorlopig. Je bent herstellende van een zwangerschap, bevalling, keizersnede en jullie moeten wennen aan het leven als gezin. Daarnaast werk je inmiddels alweer fulltime en hebben jullie een grote verbouwing Ik zou al doodmoe worden zonder kinderen/bevalling. Wij hebben een vrij heftige periode van 5 jaar achter de rug: 2 verhuizingen, 3 zwangerschappen, twee jonge kinderen en een vlinderkindje (zie mijn onderschrift), partner die hartinfarct heeft gehad met alle nasleep, neefje verloren, schoonmoeder verloren.....Wij merken pas het laatste half jaar dat het weer wat beter wordt qua vermoeidheid etc. De eerste jaren zijn sowieso tropenjaren, en daarom moet je meer aan jezelf gaan denken... een uitgeruste mama zorgt voor gelukkige tevreden kindjes. Sterkte ermee
Nog een aanvulling: 9 maanden op en 9 maanden af.... je hebt er nog vier te gaan. Het duurt allemaal gewoon wat langer qua afvallen en weer back into shape komen. Bij de oudste heeft het een jaar geduurd voor ik weer op gewicht was (14 kilo aangekomen, dus niet eens super veel) Na de derde bevalling, nu anderhalf jaar geleden ben ik nog altijd niet op gewicht .... okay doe er ook niet heel veel voor, maar vooral mijn buik is na 2,5e zwangerschap niet meer in model gekomen. En ja... dat is niet heel flatterend.... maar mijn partner vind me er niet minder mooi om. daarnaast: bedenk eens welk een super mooi wondertje er voor terug is gekomen
Nog een aanvulling op bovenstaande; Mochten die tips niet werken en houdt je dit gevoel ondanks dat je alle rust pakt, loop dan toch eens bij de huisarts naar binnen. Ik herken je verhaal heel goed en dacht dat het zo 'hoorde'. Nu ik m'n 2e zoontje op de wereld heb gezet lijkt het alsof ik hormonaal/emotioneel/mentaal weer 'ge-reset' ben. Voel me weer als voor m'n eerste bevalling. Misschien dat de huisarts iets van hormonen kan voorschrijven? Succes (Enne... Mij heeft het destijds wel ruzie met familie veroorzaakt, maar dat is inmiddels ook bijgetrokken. Het lijkt of (schoon)ouders vergeten hoe het was vroeger met een baby, daarbij werkten de moeders vaak niet. Nu lijkt er meer begrip)
Ten eerste die wekelijkse bezoekjes... waarom? Als jij niet ziet zitten, niet doen! Ik zou het echt niet doen. Hallo zeg, heb eigen leven met man en kindje! Mogelijk overwegen wat minder te werken zodat je meer tijd hebt met kindje maar ook voor jezelf!
Bedankt voor jullie advies. Als ik rationeel nadenk weet ik zelf ook dat ik niet teveel mag verwachten van mezelf en ik het allemaal een beetje tijd moet geven om aan de nieuwe situatie te wennen.... Ik heb mijn gevoel afgelopen weekend nog eens uitgebreid besproken met mijn man en we gaan de familie inderdaad duidelijk maken dat het niet realistisch is wekelijks uitgebreid op bezoek te gaan. Al vind ik dit zelf ook wel best moeilijk. Onze dochter heeft het geluk nog 5 overgrootouders te hebben. Alle 5 zijn ze dolenthousiast over hun achterkleinkind en het valt me niet makkelijk hen de tijd met hun achterkleinkind in te perken (ik denk steeds: op die leeftijd weet je nooit hoelang ze er nog van kunnen genieten).
tuurlijk is dit best moeilijk om te bespreken met de opa's en oma's. Maar als je uitlegd hoe je je vult zouden ze dit moeten begrijpen, jou gezondheid is voor hun ook belangrijk
Misschien kunnen de opa's en oma's op je kindje een dag in de weekend passen? DAn krijg je wat tijd voor jezelf en ze kunnen tijd met het kleintje doorbrengen.
Klinkt ook wel een beetje naar een traagwerkende schildklier... Problemen met de schildklier komen vaak voor na een zwangerschap. Google anders even.
Ik herken veel van je na de keizersnede van mijn oudste. Maar het wordt beter, over het algemeen begon ik mij weer een beetje mijzelf te voelen na 13/14 maanden. Duurt dus nog wel even. Je neemt misschien wel wat veel hooi op je vork, misschien zou je ergens wat rustiger aan kunnen gaan doen?