Ik vond het heel gek dat alles 'voor het laatst' was. Werd er niet direct verdrietig van, maar het was gewoon onwerkelijk. Ongeveer 2-6 maanden na de bevalling van 3e droomde ik over een vierde, een beetje roze-bril-euforie denk ik . Ik heb het behoorlijk ver doorgedacht en een deel van mij zei dan: ach, waarom niet? Terwijl ik ergens wist, heel zeker, dat die 3e al een 'extraatje' was en dat nog 1 erbij niet haalbaar was. Qua financiën/huisvesting e.d. maar vooral qua opvoeding/aandacht. Ik begreep niets van mijn eigen intense babykriebels ... Bij mij bleek dit te berusten op hormonen, tegen de tijd dat ik ontzwangerd was geheel verdwenen. En hoe ouder mijn jongste wordt, hoe meer ik voel dat ik helemaal klaar ben met zwanger/baby. Moet er nu echt niet meer aan denken om 'weer opnieuw' te beginnen met gebroken nachten, nachtvoedingen, etc. Ben dan ook blij dat ik toen niet op mijn babykriebels heb gehandeld , ha ha! Dus bij mij is het he-le-maal over gegaan ...
Ik vind het soms ook wel moeilijk. Vlak na de geboorte van onze tweede had ik een enorme berusting, zo van we zijn compleet en het is goed zo (dat is het nog steeds). Maar je merkt nu bij iedere stap dat het wel heel definitief is. Het babybedje wat (nu echt voorgoed) naar zolder verdwijnt. De box is nu weggedaan en de bak van de wandelwagen ligt nu ook op zolder. Mijn man vraagt wel eens wat we ermee moeten, of stelt voor dingen te verkopen. Op zulke momenten breekt echt mijn hart, ook al zullen we het niet meer gaan gebruiken...