Grappig dat iedereen zo hetzelfde heeft! Ik denk wel dat het heel normaal is om nog die gevoelens te blijven houden ook al is het klaar. Het is gewoon een hele grote levensfase die je afsluit! Ineens is dat voorbij. En kom je aan bij alles voor de laatste keer (in de fase van kids) Voor ons is het ook de laatste en ik wilde deze zwangerschap dat ook heel bewust mee maken. Echt nog proberen te genieten van alle laatste keren. Maar dat is soms nog best lastig omdat zwanger zijn niet zo mijn ding is. Het idee dat ik na deze bevalling nooit meer hoef te bevallen vind ik heerlijk. Ook lijkt het me heerlijk om straks spullen weg te gaan doen en dat steeds beetje voor beetje af te sluiten en gewoon verder te gaan in de toekomst met onze kinderen als gezin. Zeker als ik zwanger ben voelt het echt alsof mijn leven op pauze staat en ik niet bestaat. Ik voel me letterlijk een broedmachine. En het is ook zon aanslag op ons gezin en onze relatie. Kan me daar echt schuldig over voelen. Maar hierna is het vooruit kijken en uitkijken naar al die andere leuke nieuwe fases met de kinderen!
Ik beleef deze zwangerschap echt als de laatste. Ondanks dat ik altijd graag 4 kindjes heb gewild. Mijn vriend wilde destijds geen 2e en ook geen 3e. Uiteindelijk was hij degene die aan kwam met dat ie toch graag nog een kindje wilde. Nu zegt ie al vanaf de positieve test dat dit echt de laatste is. Ik heb daarom een zwangerschapsshoot gepland staan, wil deze keer alles vast leggen. Soort van afsluiting voor mezelf. De deur voor een 4e zal bij mij open blijven staan. Maar als mijn vriend het niet wilt dan accepteer ik dat. We hebben straks 3 kindjes en dat maakt mij al een heel gelukkig mens
@Loetje88, dat ervaar ik dus vanaf het derde trimester zo. Dat je leven stil staat en alles in afwachting vd baby. Vervelend ook voor de andere kids maar je weet dat het erna waard zal zijn.
Ja klopt! Wel een ander soort stil staan vind ik nu maar dat komt door alle beperkingen die steeds meer komen. Maar vind echt vanaf dag 1 al dat ik mezelf kwijt ben. Ben vrij gevoelig voor alle hormonen. Ik voel me snel down en ik heb gewoon nul geduld en dus een vreselijk kort lontje. Ik ben gewoon echt niet leuk zwanger! En ik heb weinig levenslust zeg maar. Daar heeft iedereen in het gezin dus last van en dat is best moeilijk soms. Ik kan echt niet wachten tot ik me weer mezelf voel en ik weer echt volledig moeder kan zijn. Een moeder die fit is en leuke dingen met haar kindjes kan doen en veel lacht en knuffelt. Maar ik probeer wel te genieten. Vooral het getrappel. Het blijft bijzonder. En ik vind het ook nog steeds zo mooi en bijzonder dat we een meisje verwachten. Echt als kers op de taart.
Ons gezinnetje is met de komst van ons 4e kindje écht compleet. Realistisch gezien hebben we geen plek in huis/auto voor een 5e kindje (tenminste als je alle kids een eigen kamer wilt bieden) Gevoelsmatig zal er altijd plek zijn voor nog een kindje...Daarentegen moet ik ook realistisch blijven wat betreft mijn gezondheid. Nog een zwangerschap/bevalling doormaken met mijn bekkenklachten lijkt me gewoon niet verstandig. Dus nee... hier is het klaar. Alleen voelt alles nu als een definitief afscheid. Nooit meer die ene test, nooit meer die echo's, nooit meer naar de verloskundige, nooit meer dat getrappel en gedraai in je buik, nooit meer een bevalling en het magische gevoel bij de eerste ontmoeting met je kleine baby, nooit meer de fijne kraamweek. Toevallig vandaag de kleinste kleertjes alweer opgeruimd... in een bak naar zolder, maar zullen nooit meer tevoorschijn komen voor een eigen wondertje. Best lastig, ouder worden, bepaalde fases in je leven afsluiten. Het hoort er helaas bij... rest alleen nog maar te genieten van alles wat nog komen gaat!
Zwangerschappen waren niet fijn, extreme bekkeninstabiliteit en misselijkheid tot ver in de zwangerschap. Ook wat bloedingen tussendoor gehad en paar keer minder leven gevoeld en hop weer naar het ziekenhuis. Dus nooit meer zwanger ,prima. Nooit meer een baby wel heel raar, dat vindt ik wel heerlijk maar ook zo zwaar dus merk dat ik meer groei naar het hebben van basisschool leeftijd kids en dat ook wel heeeeeel lekker vind
Mijn man begon gisteren ineens dat hij toch eigenlijk graag 3 of 4 kinderen wil, ik zei nou dan zoek je lekker iemand anders om ze te dragen, ik doe t niet meer. Nu voel ik me prima in 2e trimester en lijkt t voor hem ook allemaal weer ver weg (de angst en onzekerheid, vermoeidheid en misselijkheid van t begin en t zwaar worden straks in 3e trimester, de bevalling met alle gevolgen, de slapeloze nachten etc), denk dat hij straks wel weer genezen is haha.
Hier ook... Er komt absoluut geen 3e meer. Zwangerschap/bevalling en babytijd zijn niet aan mij/ons besteed. Zitten met een baby van 6 weken nu volop in de babytijd en kan niet wachten tot hij wat groter is en meer kan. Daarbij zijn we hem bijna verloren tijdens de bevalling, en dat gevoel wil ik never nooit meer meemaken.
Gister is onze zoon geboren en vind het ook een raar idee nooit meer zwanger te gaan zijn.. Heel gek idee.. nu met dit gezonde kleintje in mn armen vind ik het wel helemaal prima hoor dat mijn buik leeg is en blijft...
Onze 3e is bijna 5 weken oud en zij is ook absoluut de laatste. Mijn zwangerschappen waren pittig (HG) en bevallen is ook mijn hobby niet, dus ik vind het helemaal prima dat ik nooit meer zwanger zal zijn. Ik ben dol op mijn kinderen, maar zwanger zijn is wat mij betreft geen bal aan. Wat ik wel jammer vind is dat ik nooit meer die eerste minuten nadat een kind wordt geboren zal ervaren, als je zo’n heerlijk glibberig lijfje in je armen krijgt. Dat is toch wel het beste gevoel dat er is. En ik ben me een heel erg van bewust dat alles wat ik met mijn dochter meemaak ook echt voor het laatst zal zijn en dat vind ik wel jammer.
Bijzonder dat je dit schrijft! Dit is exact hoe ik het voel(de)! Nu deze 4e zwangerschap er is, lijkt alles op zijn plek te vallen en is het compleet. Ik heb geen hekel aan zwanger zijn verder. Ik was wel weer even vergeten hoe angstig die eerste weken zijn tot de 1e echo pfff. En ik kan de angst vd bevalling ook nog zo goed voelen! Bevallen vind ik mooi hoor, maar alles wat er evt mis kan gaan
Na de 3e had ik het gevoel compleet te zijn. Het voelde goed, ik liep langs de babykleding afdeling zonder weg te kwijnen bij die ini mini kleertjes etc....En toen bleek ik zwanger van no. 4. Nu ze er is is dat gevoel wat ik na de 3e had er totaal niet helaas. Vind het nu toch best pittig te bedenken dat dit echt de laatste is terwijl ik er toen helemaal geen moeite mee had en echt klaar was met baby's en alles eromheen. Zoals ik er nu over denk zou ik best nog een 5e willen krijgen maar nee....Dat zit er echt niet in.
Dat is hij dan snel weer vergeten zeg hahaha mijn man was het na 1,5 jaar nog niet vergeten en had moeite om er weer voor te gaan toen en nu we weer vol op in de zware tijden zitten kijken we elkaar ook vaak genoeg aan en zeggen we waarom wilde we dit ook al weer dit is echt de laatste keer! Wat een hel (oke niet alles)
Ohh ja! En die grootse opluchting die je voelt als ze er uit zijn. Nooit zul je een grotere opluchting voelen dan dat! En het moment als alles bezonken is en je naar je kindje kijkt en je realiseert dat hij of zij er eindelijk is. En als je naar huis gaat uit het ziekenhuis met ze. Ook zon heerlijk moment. Ja zwijmel. Er zijn heel veel mooie momenten. Maar hier ook idd zwanger zijn geen pretje en niet aan mij besteed dus ik vind het ook fijn om nu alles te kunnen afsluiten voor die laatste keer!
Wat gek! Misschien wist je onderbewustzijn wel dat er nog een vierde kwam haha maar lastig hoor ik weet niet hoe oud je kindje nu is maar misschien dat het over een tijdje wel een plekje heeft?!
Dit had ik dus na mijn vierde! Hoewel dat ook gelinkt zal zijn aan de hectiek van vier binnen vijf jaar krijgen en het toxische huwelijk waar ik nog uit moest stappen hoor. Maar nooit naar een vijfde getaald, totdat die vijf jaar later ineens zelf besloot zich nog bij mijn gezin te voegen. Na háár geboorte vond ik het veel lastiger dat ik ("weer") te maken kreeg met al die laatste eerste keren, voelde veel minder "af" dan met vier. Dát is dan weer psychologisch te verklaren met het feit dat ik alleenstaand was toen; verlaten (door m'n "rebound") toen ik zwanger bleek, mega stress gehad, nare ervaring al bij al. Toen ze geboren werd was het goed maar dat die lading er achter zat was natuurlijk akelig. Dit laatste kindje met mijn man, nu, maakt heel oneerbiedig gezegd de hele vergelijking weer kloppend. Nu is het goed. Nu is het klaar. Zonder weerstand (zoals na de vierde) noch weemoed.
Mijn zoon is 7 he dus al wat langer geleden. Maar idd straks zal t allemaal weer terugkomen denk ii en dan komt hij er wel op terug