Herkenbaar hoor! Mijn man is inmiddels gestelleriseerd. Hij heeft 5 kinderen. Samen 3 en ik heb dat gevoel heel lang gehad. Het erge is dat ik nu weer steeds vaker denk aan een baby. Mijn jongste wordt in augustus 5 en eigenlijk sinds zij naar school gaat heb ik het gevoel heel sterk. Maar zo heftig als het eerste jaar is het niet meer. Toen dacht ik ook bij alles 'nooit meer...
Als je een moeilijk moment hebt denk je aan de mindere kanten. Nooit meer tanden die doorkomen, nooit meer poepluiers, nooit meer onderbroken nachten. ehhh ben ik nog iets vergeten?
Zo heb ik ook heel lang gedacht, m’n man wilde nog wel een tweede maar ik echt niet. Tot m’n jongste 5 was en m’n neefje geboren werd. Maand later was ik zwanger
Wow, dat is wel gaaf natuurlijk. Met dit soort dingen weet je ook gewoon niet wat de toekomst brengt. Dus zeg nooit nooit. Maar voor nu is het helemaal goed zoals het nu is.
Ah zo herkenbaar. Ik moest bijna huilen toen we met onze baby naar huis reden vanaf het ziekenhuis omdat dat de laatste keer was. Maar ik ben zelf defense die geen 4e wil, mijn man zou denk ik nog wel willen.
Als je tevreden bent met de keuze die je maakt is dat prima toch? Of je nou geen kinderen wil of 6. Zolang je er samen uit komt/achter staat.
Goed om dit te lezen. Hier is het anders. Wij hebben altijd drie kinderen gewild. Maar tijdens de zwangerschap van de tweede had ik zoiets van: dit is de laatste. Kreeg last van spataderen en vond mezelf daar veel te jong voor en het idee dat het een volgende keer nog erger zou worden: Nee dankje. Na de geboorte van de jongste kreeg ik een heftige pnd, dus dat versterkte het gevoel dat ik dat nooit meer wilde. Alle kleertjes meteen na iedere maat de deur uit gedaan. Heel demonstratief. Maar sinds hij een jaar is, zou ik het zo graag nog een keer meemaken (de leuke dingen dan). Precies zoals jullie omschrijven: die positieve test, gevoel van verwachting, de bevalling, kraamweek, eerste lachje, zo'n blij babyhoofdje. En ik geniet zo enorm van mijn dreumes en peuter! Daar wil ik er gewoon meer van. Mijn man heeft er altijd meer gewild, dus ik ben degene die beslist of er nog een komt. Dat is verdraaid lastig!
Ik herken het ook niet, en al helemaal niet zo vroeg. Ik was juist zó blij dat de zwangerschap voorbij was. Soms kriebel het wel maar we hebben het zo goed samen. Mijn moeder zegt altijd: elk kind van jezelf is leuk, ook al krijg je er 10, daar houd ik me altijd maar aan vast.
Ik snap je eeeecht! Ik ben nu zwanger van onze laatste baby, zo hebben we dat afgesproken. En daar sta ik achter. En ik ga een mommy makeover doen na deze. Maar ik ben bang dat ik die deur straks nooit écht dicht kan doen.
Hier ook...onze derde is ook ( zeer waarschijnlijk) de laatste. Hoewel ik echt nog een 4de zou willen. Nu is ze 6 maanden, allemaal laatste keer mijlpalen. Laatste zwangerschap niet echt kunnen genieten.. corona gehad en daardoor heel spannend tot de bevalling. Zou het dolgraag overdoen en extra genieten.
Ik herken het wel, al had ik zelf het gevoel dat 3 voor ons compleet was. Ik doe met zoveel liefde de nachten, die bij ons altijd wel prut waren, heb niet echt veel tijd voor mezelf nodig, dat komt wel als ze groot zijn. Nu mijn jongste volgende week 1 word is het wel even slikken nu de babyfase echt voorbij is. Maar het kan niet altijd door blijven gaan