.... Of juist andersom? Of allebei? Dus: hoort een kind zich aan zijn ouders aan te passen? Of hoort een ouder zich aan zijn kind aan te passen? Hoe denk jij erover? Kan dus gaan over voeden op verzoek, karakter kind, opvoeding ( een kind van anderhalf in zijn strafstoel zetten, mijn wil is wet, omdat ik het zeg of totaal anders), vakantie ( wereldreis maken met baby peuter ). Ik heb heel lang getwijfeld over dit topic omdat , zoals ik ook schreef in het lounge - topic "Zp termen zinnen etc", welk onderwerp je ook aankaart, er altijd wel iemand is die zich aangevallen of gekwetst voelt, waardoor mijn inziens een discussie dood slaat. Als "je " bijv klaagt over je zwangerschap, krijg je absoluut te horen " wees blij dat je zwanger kunt/ mag worden" of als " je " je geslachts voorkeur uit durft te spreken nou berg je dan maar want " wees blij dat het gezond is".
Ehm, allebei. Al kan een pasgeborene dat uiteraard nog niet helemaal. Als die honger heeft, heeft die honger. Daar kan je weinig aan veranderen. Maar hoe ouder ze worden, hoe meer ze zich kunnen aanpassen. Het is van beide kanten wat aanpassen en geven en nemen vind ik. Een kind kan niet alles krijgen wat hij wil en de ouders ook niet, omdat ze rekening moeten houden met het kind.
Ja eens met syane. Maar zeker als ze jonger zijn vind ik dat je je als ouders meer moet aanpassen. Jij hebt gekozen voor kinderen, zij niet voor jou.
maar met een tweede is dat wel anders die moet wel mee in het ritme van de rest ik merk dat vooral met naar en uit school brengen slaapt ze net moet ik haar wakker dit was vooral in het begin zo nu gaat het beter dagjes weg, vakanties etc passen we zeker aan op de kinderen als hun genieten dan genieten wij ook
Tja heel hard maar hier is het in sommige dingen gewoon aanpassen aan ons, ik heb vier kinderen en kan de eerste drie geen dingen ontnemen omdat de vierde moeilijk slaapt als hij niet in zijn ledikant ligt Ik heb school ik heb van en naar vriendjes en vriendinnetjes brengen en voetbal majorette zwemles logopedie ziekenhuis bezoeken voor mij mijn dochters en mijn zoontje, en zo nog tig andere dingen die simpelweg moeten, en ik kan hem moeilijk alleen thuis laten, Wel heb ik ter compensatie een draagzak zodat hij op onrustige momenten heerlijk bij mij kan slapen. Waar kan pas ik mij aan maar meestal zit ik toch in een bepaald ritme
Ik zie het niet zo zwart wit als de een of de ander. Bi de jongste was het al bv zo dat ik met schooltijden van de oudste zat dus daar moest hij zich aan aanpassen. Maar over het algemeen krijg ik om mij heen wel de indruk dat een aantal ouders het idee hebben dat zij het leven moeten kunnen blijven leven van voor dat ze kinderen hadden. En dat zie ik dus niet zo. De kreet "ik wil ook wat anders dan papa en mama zijn" krijg ik een beetje jeuk van. Ik vind het helemaal niet verkeerd om soms een oppas te regelen of de kinderen te laten logeren, in tegendeel. Maar dat kinderen maar "moeten leren" logeren omdat papa en mama zo graag samen op stap gaan daar kan ik slecht tegen. Zeker als de kinderen het dus niet zo leuk vinden. En echte kinderopvang op vakantie (dus geen kidsclub waar ze vrijwillig heen gaan) begrijp ik ook geen moer van. In dat opzicht vind ik dus idd dat je je als ouders moet aanpassen aan je kinderen (aan het feit dat je kinderen hebt) Ik vind dat je moet accepteren dat bepaalde dingen niet meer kunnen.
Over t algemeen juist de ouder aan t kind aanpassen. Dus zoveel mogelijk op verzoek voeden, slapen etc. Ook niet erop uit met een overprikkeld kind omdat ze "er maar aan moeten wennen" afschuwelijk! Of grote gezinnen waar de jongste in een ritme geduwd word omdat de ouders zo nodig zoveel kinderen wilden. Maar in sommige dingen zullen ze zich natuurlijk wel moeten aanpassen. Papa en mama zijn ook individuen met een eigen leven en mening. Sommige dingen mogen ook gewoon niet
Het werkt beide kanten op. In een heleboel dingen gaan mijn kinderen voor, maar niet in alles. En hoe ouder ze worden, hoe meer duidelijk je dat kan maken. Leren aanpassen is een onderdeel van de opvoeding vind ik. Als je dat een kind niet leert, dan heeft het een zwaar leven als volwassene denk ik.
Van beide een beetje. Zo zorg ik er meestal voor dat mijn dochter der slaapjes gewoon thuis kan doen in der bedje. Of als we bij vrienden zijn dan nemen we een camping bedje mee daar slaapt ze ook prima in. Ze kan ook 9 van de 10 keer slapen tot ze zelf wakker word maar op 2 dagen in de week moet ze er om half 8 uit vanwege mijn werk. Ze krijgt eten wanneer zij honger heeft maar meestal is dat rond de zelfde tijden. Dus we kijken naar haar maar tegelijkertijd kn dat niet altijd en dan moet ze mee in ons ritme
Nou papa en mama moesten niet zo nodig zo veel kinderen hoor En ja onze kinderen moet zich allemaal soms even aanpassen aan het ons En ja wij soms ook aan onze kinderen Maar als ik vorig jaar februari hier een topic had geopend dat ik onverwachts zwanger was van de vierde en ik aan abortus zou denken ivm " een groot gezin dus de jongste moest zich aanpassen " zou iedereen me hier voor gek verklaren toch ?? Ik heb dan liever een groot gezin waarin we allemaal geven en allemaal nemen.
Dit idd. Hier moest de jongste ook mee in het ritme van schooltijden van de oudste, en ze draaide ook al snel mee in het eetritme, dat ging eigenlijk vanzelf dus ze werd er echt niet in gedwongen. En met bv nachtvoedingen ben ik haar gewoon blijven volgen.
Eens met Tuc, en inderdaad duw ik de jongste in een ritme haha, en ze teert er goed op hoor, het is een gelukkig kind. Denk gelukkiger als wanneer ik constant haar op dr wensen zou bedienen en ze van iedere verandering of spontane uitstap compleet van de leg is.
Ik ben van de gulden (euro ) middenweg. Ik maak me wel eens schuldig aan "omdat ik het zeg/omdat het zo hoort" en hij gaat wel eens logeren maar hij vindt logeren leuk en het is niet maandelijks. We zijn 39 en 44 en hoeven niet zo nodig meer te stappen maar zitten wel regelmatig bij de buurtjes met de babyfoon en gaan naar verjaardagen van vrienden en de kermis is hier een happening...en dan gaat of man of ik alleen of zoontje gaat logeren of we gaan met z'n drieën. De babytijd speelde zich vooral thuis af maar ik ben afgekeurd dus ben het min of meer gewend om veel thuis te zijn en had dat zelf ook nodig. Op een gegeven moment zei ik ook wel betreft slaapjes dat wanneer we thuis waren ik me aan hem aanpaste en gingen we weg hij aan mij, maar zoontje is altijd een makkelijke slaper geweest. Toen hij 2.5 jaar was hebben we een tent gekocht en we gaan de komende jaren kamperen. Als je meerdere kinderen hebt lijkt het me logisch dat de jongste meegaat in het ritme....maar zo zijn een heleboel dingen voor mij logisch en gaan vanzelf Ken een stel waarbij het kind zich volledig aan de ouders moet aanpassen en nu ze uit elkaar zijn en los gaan in het vrijgezelle wereldje helemaal, hij gaat van oppas naar oppas en heb daar m'n gedachtes over...en dat hun zoontje een 'probleemgeval' in de vriendenkring en op school is sterken die gedachtes.
Voor nu pas ik me aan aan mijn kind. Simpelweg omdat hij nog maar 4 maanden is en hij nog niets begrijpt van aanpassen en hoe je dat dan doet, en ik wel, dus ben ik maar degene die dat doet. Dat wil zeggen dat ik op tijd naar bed ga zodat ik er voor hem kan zijn als hij 's ochtends om 5 uur wakker is. Zelfs dat ik te laat kom bij een vergadering omdat hij voor vertrek nog even moest drinken . Ik kan wel tegen hem zeggen dat we daar geen tijd voor hebben. Maar ja, snapt hij dat... Als hij ouder wordt zal hij zich vast ook wel eens aan mij aan moeten passen. Als ik wil dat we de bus halen moet hij opschieten met aankleden en schoenen aantrekken bijvoorbeeld. Of ik moet hem helpen zodat het sneller gaat, ook al wil hij dat niet. Als ik boodschappen wil gaan doen moet hij mee, of hij nu wil of niet. Je kunt een peuter van 3 nu eenmaal niet thuis laten omdat hij geen zin had om mee te gaan. In ieder geval vind ik niet dat een kind zich HOORT aan te passen. Hier is het niet een baas en een onderdaan en dat zal het ook nooit worden. We zijn een team, we passen ons aan elkaar aan wanneer dat nodig is. Zo ging het vroeger bij mij thuis ook en dat zet ik graag voort.
Een beetje van beide denk ik. Met een baby denk ik dat jij je als ouder moet aanpassen. Dat hoeft niet perse rust, reinheid en regelmaat te betekenen in de strikte zin van het woord. Als ondernemender ouders zul je hier bijvoorbeeld al anders mee om gaan denk ik. Zoeken naar het beste voor alle partijen. Want blije ouders is vaak toch ook blije kinderen. Als kinderen iets ouder zijn denk ik dat ze ook moeten leren dat niet alles loopt zoals zij dat willen. Hier nu een peuter met een duidelijk eigen wil, brullen als het niet gaat zoals hij wil, maar als ouder vind ik het ook een taak om daarin grenzen aan te geven. Dus dan pas ik me niet perse aan aan mijn kind.
Ik vindt een balans tussen beiden fijn. Enerzijds gaat het zoals ik wil zeg maar en aan de andere kant volg ik mijn kinderen. Ik zal bijvoorbeeld niet speciaal thuis blijven zitten omdat m'n kind nog een dutje moet doen..als ik echt ergens heen moet zal hij toch echt in de wagen moeten slapen. Een avondje bij opa of oma slapen zodat ik iets leuks kan doen moet ook kunnen mits ze het er zelf ook leuk vinden natuurlijk. Voeden heb ik altijd op verzoek gedaan en dat werkte hier prima maar ik kan me best voorstellen dat er ouders zijn die het liever echt om de 3 uur voeden. Nou ook prima toch? Bedtijd gaat volgens mijn regels. Half 8 naar bed en in het weekend uiterlijk half 9. Daarover valt niet te onderhandelen.
Wanneer mijn zoontje heel klein was paste ik mij aan hem aan ja... Wat hij aangaf nodig te hebben gaf ik hem, langzamer kwamen we in een ritme deels hem gevolgd deels zo onstaan. Flessen liet hij zelf vallen,slapen gaf hij heel goed zelr aan wat hij nodig had.. zo kwamen we in een ritme en ik merk nog steeds met 20 mmd dat die het erg fijn vind als die weet waar die aan toe is.. En ja ik bleef vaak thuis toen hij wat ouders werd omdat hij het beste in zijn bedje slaapt. En zijn slaap heel hard nodig heeft. Ook op vakantie zorg ik dat hij gewoon zijn slaap kan pakken en avonda naar bed kan wanneer die wilt en niet omdat ik.nog zoiets nodigs moet doen. Dus ja grotendeels pas ik mij aan aan hem maar hij beslist niet alles... 3 ochtenden in de week moet die Zich wel aanpassen omdat ik moet werken. Maar daar is die zo aangewend dat het een deel van Zijn ritme is geworden. En tuurlijk moet die wel eena wat doen wat die niet heel leuk vind maar we doen zat wat hij wel heel leuk vind. Qua oppas en wegbrengen voor eigen plezier,ik zou willen dat ik het iets makkelijker kan.. Dus dat is weer meer mijn probleem dan hij..
Hier ook mee eens. Als baby kunnen zij nog niet echt aanpassen. Dat komt wat mij betreft op een wat latere leeftijd als ze meer begrijpen. Dat begint al in de fase van wat mag wel en niet (waar mag ik wel en niet aanzitten) etc. Daarbij vind ik dat het ook met kinderen die ouder zijn dat het geven en nemen is. Je doet dingen die je kind leuk vind en soms moet je kind mee met iets wat jullie willen. Ik wist gelijk dat mijn leven zou veranderen met een kindje (je past je dus aan). Langzaam aan pak je ook weer eigen dingen op. Vind dat ook logisch!
Had het niet beter kunnen verwoorden! Zo ken ik iemand die graag een kindje wilde maar haar kind praktisch in het weekend niet ziet omdat ze wil stappen en dat het kindje dus bijna altijd het gehele weekend naar 1 van de opa's en oma's gaat. Ik snap dat echt niet!