Ha dames, Ik ben op zoek naar wat herkenning en wellicht nieuwe inzichten. Mijn zoontje van 3,5 zit momenteel in een pittige fase. En ik begin steeds vaker te twijfelen of dit normaal peutergedrag is of dat er iets meer aan de hand is. Denkend in de richting van ASS, omdat mijn man daar ook trekjes van heeft (en we daarvoor binnenkort samen hulp krijgen) maar is nooit getest. Wat betreft mijn zoontje twijfel ik of ik er iets mee moet, of een andere aanpak beter zou werken. Bij de oudste had ik altijd wel het gevoel dat mijn opvoedtechnieken-uit-de-losse-pols goed werkten maar bij mijn zoon heb ik vaak het gevoel dat niks aan komt. Het is een slim ventje; vooral verbaal héél sterk. Vlot met tellen, heeft al interesse in letters. Hij maakt graag puzzels, ook zonder voorbeeld. In eerste instantie van 35-50 stukjes, maar laatst als test hem eens een puzzel van 70 en daarna van 100 stukjes gegeven, die maakt ie ook Afhankelijk van zijn bui kan hij zichzelf goed vermaken. Speelt graag fantasiespelletjes met poppetjes en auto's ofzo. In de communicatie met anderen lijkt het scheef te gaan. Hij ligt continue overhoop met zijn zus (an sich niet vreemd natuurlijk) vooral omdat hij niet reageert op grenzen die zij aangeeft. Zijn ze bijvoorbeeld aan het spelen/stoeien dan is het eerst leuk, vervolgens wordt hij wat lomper en wilder (op zich ook niet vreemd) maar als zij dan roept "stop hou op" gaat hij gewoon door. Zelfde wanneer ik hem corrigeer als iets niet mag: het lijkt zijn ene oor in en andere oor uit te gaan. Ik probeer heel consequent te zijn, kom op ooghoogte, zeg duidelijk wat hij niet mag doen en waarom dat niet mag. (Bijv. "Je mag niet met speelgoed gooien, want dan gaat het stuk of je doet iemand pijn."). Op dat soort momenten kijkt hij me niet aan, maar kijkt naar boven of opzij, staat te wiebelen, begint over iets anders te kletsen. Alsof ie me straal negeert. Ik probeer dan om hem te laten herhalen wat ik heb gezegd zodat het binnen komt. (Bijv: "Dus wat mag je niet doen?") Dat helpt soms, maar soms wordt ie alleen maar boos, zet het op een brullen en roept alleen maar: "ik weet het niet!" In een gewoon gesprek kijkt hij mij (en anderen) trouwens wel aan. Dingen moeten op zijn manier en hij wil graag iets afmaken. Dat herken ik wel van mijn man, dus ik probeer daar op in te spelen door ruim op tijd aan te kondigen dat hij X nog mag afmaken en daarna moet gaan opruimen/we naar de winkel gaan/etc. Dat werkt redelijk. Vooral het doorgaan wanneer ik (of een ander) een grens aangeef vind ik vreselijk vermoeiend en frustrerend. En dan niet 1x om even te testen, maar echt continue, alsof de boodschap gewoon niet binnen komt. Herkenbaar? Gewoon een dwarse peuter die aan school toe is? Of toch iets van ASS? En tips om er beter mee om te gaan? Ik weet het gewoon even niet meer...
Hier ook zo één. Hij word in November 4 en vooral met luisteren en de grens accepteren van z'n broertje of van ons heeft hij veel moeite mee. Soms moet ik wel 3/4 keer zeggen dat iets niet mag , en vervolgens zou hij het nog willen doen. Of als ik het hem duidelijk wil maken besta ik niet. Ik merk aan alles dat hij gewoon toe is aan uitdaging. En die heeft hij niet met z'n broertje , want die is een stuk jonger. Gister is hij overigens heel leuk geweest , en is het de jongen die ik normaal ken. Maar merkte ook aan mijzelf tevens ook m'n man en broertje , dat we rust oogsten. We hadden een erg fijne dag , en daar reageren we dus allemaal op. Het zijn net spiegels. En ik ben ook echt wel eens gefrustreerd maar dan worden hun het dus ook. Gister echt een besef momentje gehad..
Ja, heel herkenbaar en ook van dat spiegelen hoor. Als ik zelf rustig ben en goed in mijn vel zit is zijn gedrag ook meteen beter. Helaas zit ik al een paar maanden tegen een burnout aan, weinig energie en ook minder geduld dan voorheen. Zijn gedrag wordt hierdoor zeker versterkt, al is het ook een factor in de combinatie van oorzaken waarom ik overspannen ben. Beetje kip/ei verhaal. Zie jij het bij jouw zoontje als een normale peuterfase? Mijn enige vergelijkingsmateriaal is mijn dochter en dat was/is echt een ander kind. Had ook haar dwarse buien natuurlijk, maar die reageerde wel op aanspreken en indien nodig straffen door bijvoorbeeld op de gang zetten. Zoontje lijkt het allemaal van zich af te laten glijden.
Goh herkenbaar over stoeien en bijna lak hebben aan straf. Hier blijkt dochter adhd en autisme te hebben. Spelen had sturing nodig met anderen. En ik bleef tot een jaar geleden er echt bij en stuurde haar met wenselijk gedrag. Met hele duidelijke regels (niet leuk maar helaas nodig). Zij ziet niet waneer iets genoeg is, en gaat vaak te fanatiek door tot boze ouders naar mij komen omdat ze schopt of de handjes gebruikte. Dit is voor haar als een knuffel maar niet wenselijk natuurlijk (is na boven gekomen na een heel traject) Nu ze medicijnen gebruikt heeft ze ruimte in haar hoofd en kan ze beter zien waneer het niet oké is. En kan ik nu gewoon rustig op een bankje zitten en haar zo laten spelen. Stoeien is en blijft een ding ze blijft door gaan en waneer wij het genoeg vinden kan ze nog moeilijk stoppen. Pas waneer we haar echt in de ogen kijken en zeggen het is nu klaar, komt het binnen en stopt ze. Ook was stoppen een hele ding en zijn wij af gaan tellen. 15 min 10 min 5 min 2 min en we gaan dit helpt tot nu toe heel goed.(timmer gebruiken als hij het af kan lezen kan ook helpen) En structuur en duidelijkheid is voor haar beter als we gaan zo dit of dat doen. Dat kan zij niet hebben. En beloof ook niets maar kom het waar. Ook was en is het woord nee en je moet een grote fout. Zullen wij, dit pakt ze beter als je moet dit (erg moeilijk om aan te leren). Dus ook bij het weg gaan komt moet niet voor. Ga je opruimen dan gaan wij naar ?....... Als dat ik zeg je moet opruimen we moeten weg. Dan krijg zij een error. Hopelijk heb je hier iets aan moeilijk blijft het wel
Ik denk normaal gedrag? Tenminste , hij is niet baldadig of slaat en of schopt niet. Hij weet dat dat verkeerd is. Alleen hij kan goed schreeuwen omdat z'n broertje het (perongeluk) afgepakt heeft. Alleen als ik zeg dat hij zichzelf moet aankleden en of afvegen en tandenpoetsen , nou dan is de wereld te klein voor hem. Het vooral geen zin hebben om dat te moeten doen. Als ik z'n gang laat gaan , duurt het een uur voordat hij is aangekleed. Alleen maar huilen en zeuren , terwijl meneer het makkelijk zelf kan. Ik probeer wat meer op mezelf te letten en te reflecteren, en dat lijkt ook een positief effect te hebben. Wat dat betreft voelt hij alles aan denk ik dan. Wat vervelend van je Burnout , hopelijk mag je je snel beter voelen ♥️
Wij schreven toen in hetzelfde bevalclubje (toen hete ik nog Mupp) en behalve de puzzel van 100 stukjes ( super knap!!) herken ik alles van jou stukje in mijn zoon. Ik denk daarom eigenlijk dat je een dwarse peuter hebt, wat het niet minder lastig maakt overigens. Vooral het niet reageren op andermans grenzen is zo vervelend vind ik... En als hij zich verveelt of niet genoeg uitdaging krijgt wordt hij vervelend, gaat gillen, uitdagen, net over de grenzen heen etc. Het klinkt alsof je alles hartstikke goed doet en super duidelijk naar hem bent, meer kan je niet doen. Nog even en dan mogen ze naar school, hou vol
Dankjewel voor de tips! Met name het anders inkleden van "we gaan..." ipv "je moet..." ga ik eens uitproberen. Ik denk dat mijn zoontje daar wel gevoelig voor is. Gelukkig gaat het met andere kinderen buitenshuis spelen vaak wel beter. Op de opvang nagevraagd en daar herkennen ze het niet. Vinden dat ie goed luistert! Daar viel mijn mond van open maar vind het wel een geruststelling. Blijkbaar kán ie het wel maar is thuis toch de veilige plek waar je lekker dwars kan zijn.
Herkenbaar! Mijn dochter van 3,5 doet dit ook. Ze weten heus wel dat ze fout zitten Hier is het vooral als ze moe is, dan wordt ze drukker en wilder en baldadiger, pfff!
Voor nu vind ik het eigenlijk nog wel bij de leeftijd passen. Wat mij opvalt is het fantasie spel. Dat zie ik bij mijn middelste nog steeds niet. Bij mijn oudste enkel rondom een trein gezien. Maar goed, de één is de ander niet. (ik vermoed dat er wat speelt bij mijn jongens). Mijn middelste gaat naar groep 4 en heeft nog steeds geen boodschap aan grenzen. Voelt zijn eigen grenzen ook niet aan. Als we een andere route fietsen dan hij in zijn hoofd verwacht valt hij letterlijk om met zijn fiets. Zijn gedrag klopt niet bij zijn leeftijd. Ik weet niet hoe ik het moet specificeren anders dan dat er bepaalde ontwikkelingen achter blijven. Ik zou dus vooral informatie zoeken die bij de leeftijd past. Niet dat er niks aan de hand zal zijn in jouw situatie. Genen zijn sterk. Maar mocht je hulp willen zou ik de leeftijd vooral meenemen ipv de dingen die vaak voorkomen bij ass.
Niet fijn voor jou, maar ik ben wel blij dat het herkenbaar is! Denk dat ik gewoon met de oudste enorme mazzel had, das echt een enorme braverik, zelfs als peuter Zoon heeft duidelijk een wat pittiger karakter!
Dankjewel voor je lieve reactie! Klinkt heel bekend ja, vooral als ie zich verveelt gaat ie muiten... Inderdaad, nog even en dan mogen ze naar school! Stiekem kan ik de maanden wel vooruit kijken
Dankjewel! Ja, ik denk ook dat ie best wat trekjes van z'n vader zal hebben die bij ASS passen. Uiteindelijk heeft iedereen wel iets. Ik twijfelde inderdaad vooral of dit gedrag bij de leeftijd hoort en dan met name omdat mijn enige vergelijkingsmateriaal zijn zus is die gewoon echt een hele makkelijke peuter was. Maar na zowel jouw reactie als die van de anderen te lezen denk ik inderdaad dat het vooralsnog bij de leeftijd past. Lijkt me lastig met jouw middelste. En ik herken daar weer dingen van bij mijn man, zoals je eigen grenzen niet aanvoelen. Is er vanuit school ook aandacht voor?
Nee ik denk niet dat mijn middelste begrepen word. Hij is versneld doorgegaan en heeft daarna eigenlijk een jaar stil gestaan. Ik kan best wat van zijn gedrag plaatsen. Maar incl zijn vader heb ik eigenlijk bij niemand opgemerkt dat er begrip is anders dan dat hij hij is en misschien ook maar zo gezien moet worden. Maar soms is het bijv wel heftig om op straat om te gaan met hem als zijn hoofd weer crashed. Je hebt een hele gladde rug nodig. Mijn grootste probleem daarin is nog niet zijn gedrag. Maar het kunnen lezen van het gedrag van mensen die toekijken. Ik heb zelf ook wel een scheve ontwikkeling gehad en ben daarna veel langer aan het groeien geweest in hetgeen waarin ik juist achter bleef zoals bijvoorbeeld empathie. Ik hoop dat hij die dingen nog gaat opppakken. Bij mij is het juist mijn jongste die mij laat verbazen. Maar dan juist met de emotionele en sociale vaardigheden die zij deels van nature heeft.
Het is ook geen makkelijke leeftijd. Mijn zoon was tussen 3,5 en 4 vaak een draak. Ik was zo blij toen hij naar school kon. De psz vond hij ook leuk, maar we gingen verhuizen en daar namen ze geen kinderen meer aan op die leeftijd en moesten we het maar een half jaar thuis uitzingen. Daarnaast zag hij natuurlijk wel dat zijn zus een soort eigen leven had, speelafspraakjes enz. Dat wou hij ook.
Ik denk dat naast de leeftijd ook de positie in het gezin meespeelt. Ik weet niet hoe oud jouw oudste is maar hoe dan ook hadden onze oudstes geen oudere zus om eerst gewoon leuk en vervolgens wild en vervolgens te wild mee te spelen, geen zus die ze al stoere dingen zien doen als naar school gaan enzovoorts. Ik denk dat ze soms gewoon best gefrustreerd zijn omdat ze zo graag groot willen zijn! Zeker als ze redelijk pienter zijn. En dat dan in combinatie met de typische peutereigenschap dat alles precies zo moet gaan als zij willen, leidt tot lastige situaties. Ik heb ook eigenlijk helemaal geen tips, behalve de kinderen geregeld opsplitsen en apart dingen met ze ondernemen.
Ja thuis is een veilige haven weet er alles van. Maar in tegen stelling van de meeste die thuis helemaal los gaan en braaf zijn op school/opvang, was c ook een draak op school. Er zijn dingen gebeurd waardoor haar vertrouwen heel erg geschaad is. Die kwam op het laatst de klas in en kreeg al een error. Nu kunnen wij het plaatsen ze voelde zich niet veilig en kreeg bij binnen komst al negatieve instructies zoals ik zit stil en recht en luister (pictos). Ik heb een kind die staan ook dingen kan doen maar dat mocht niet. Maar met een paar simpele dingen thuis zijn wij een heel eind. Ook kleding neer leggen de avond er voor kon helpen. En wij gingen nooit heel ver voor de tijd dat ze weg moest uit bed. Er was voldoende tijd om uit bed te gaan aankleden wassem eten en tandenpoetsen maar geen ruimte om nog te spelen (max 30 min voor weg gaan). Dit hielp ook heel erg. En de moeten weg laten. Het is zoeken en aanpassen maar waneer het lukt beloond het wel
Ik denk (hoop) dat het gewoon normaal peuter gedrag is. Onze jongste doet precies het zelfde. Je kunt echt blijven herhalen dat hij moet stoppen om bovenop zijn broer te springen maar blijft het toch doen. En ook hier echt een heel makkelijke oudere broer die goed luistert . Maar onze jongste daarin tegen. En op de opvang zegt hij geen boe of ba. Is hij echt super rustig en kunnen ze het echt niet voorstellen dat hij zo druk is thuis.
Ja, daarin heb je gelijk denk ik. Hij ziet continue een grote zus als voorbeeld en om tegenop te boksen. Dat had de oudste inderdaad niet, dus waarschijnlijk ook minder frustratie. Weet niet of dat bij jou ook zo is, maar ze kunnen niet met én niet zonder elkaar. Gisteren was de oudste de hele dag weg. Dan is de middelste ineens een heerlijk rustig en aanhankelijk jochie. Hij genoot van mama's bijna exclusieve aandacht (de jongste kroop ook nog rond, maar die doet nog 2 dutjes), maar heeft ook 3x gevraagd waar grote zus nou was en gezegd dat ie haar miste
Dat klinkt inderdaad heel erg hetzelfde. Zoals @Vulpen al zei: waarschijnlijk zal het feit dat ie een oudere broer of zus boven zich heeft ook al meespelen. En toe aan school. Ik denk/hoop dat ie dan zijn ei wat meer kwijt kan.