Dag allemaal Ik vroeg me af of jullie dit herkennen. Ik ben op dit moment zwanger van een tweede kindje. Gisteren positief getest. Ik heb in 2022 en 2021 een miskraam gehad waar ik ontzettend veel verdriet van heb. Nu ik weer zwanger ben voel ik me ontzettend blij, maar ook ergens ontzettend onzeker. Gedachte als waar zijn we aan begonnen? Alle uitkomsten in deze gaan van grote invloed zijn op mijn leven. Miskraam of een baby’tje. Wat als ik dit niet aankan? Hoe ga ik dit doen met nog een dochtertje van 7 jaar? Ga ik nog iets van vrije tijd hebben of word ik volledig opgeslokt door mijn kinderen. De nachten! En deze gedachtes komen met name in de avond en overspoelen me. Ik vraag me af of dit normaal is want het liefste wil ik gewoon op die roze wolk zweven. Bij mijn eerste dochter had ik deze gedachtes veel minder. Maar ik nu moeder ben en besef wat de impact is van een kind op je leven en wat een miskraam met je doet, zijn de gedachten veel meer daar. Is dit normaal? ☹️ Voel me zo abnormaal
Gefeliciteerd en heel normaal Ik denk dat elke moeder die zwanger is, met name als er al kinder(en) zijn die gedachtes heeft. Je weet wat voor impact een kind krijgen heeft. Bij de 1e moest je dat nog ervaren.
Heel normaal. Met name bij mijn tweede zwangerschap heb ik me ook schuldig gevoeld richting mijn zoontje wat ik hem aandeed
Zeker normaal en herkenbaar. Er veranderd heel veel met een kleintje erbij. Een hele nieuwe verantwoordelijkheid. En wanneer die streepjes er staan wordt het werkelijkheid. Het komt allemaal op z'n plaats en heeft tijd nodig. En dat komt goed. Voor nu is het heel gewoon. Gefeliciteerd!
Volledig normaal. Worstel er niet mee maar accepteer dat deze gedachten er zijn. Ik wens je een fijne zwangerschap toe! ❤️ Go with the flow ❤️
Hi Paaseitje, Dit klinkt voor mij super herkenbaar! Wat ook (nog steeds) fijn is om te lezen. Je wilt dit niet denken wat "het is een groot cadeau om zwanger te zijn", zeker als je weet dat het voor veel mensen niet is weggelegd of een lange weg is. Maar tegelijkertijd heb jij gewoon recht op je gevoelens en twijfels. Zeker als je al een kindje hebt, weet je inderdaad wat het straks gaat betekenen (je hele lijf doet pijn, borstvoedingsstress, slapeloze nachten, is het kindje wel gezond? doe ik mijn dochter niet te kort? etc). Wij hebben een traject doorlopen om zwanger te worden (nouja ik werd zwanger natuurlijk ), en over de tweede hebben we relatief lang getwijfeld. Ook omdat we nu weten hoe fijn het leven is met z'n 3e. Er is weer persoonlijke ruimte voor leuke dingen/ zelf dingen te doen/ dochter uit logeren dus ruimte voor elkaar. Met 2 kids wordt dat allemaal veel lastiger. Kan me voorstellen je dat door je geschiedenis met miskramen er ook (veel te?) rationeel gaat nadenken over nog een kindje t.o.v. stellen die sneller spontaan zwanger raken en blijven. En juist dat rationele zijn dingen die uiteindelijk wel weer hun weg vinden en eigen ritme. En als nummer 2 er straks is, en je ziet hoe trots je dochter is als grote zus en jouw persoonlijke hulpje, dan maakt dat allemaal niet meer uit. Kortom: als je alles op een rijtje zet zo bloedrationeel snap je eigenlijk niet waarom mensen (veel) kinderen krijgen . Maar als ze er eenmaal zijn en je houdt met je hele hart en ziel van die gekke wezentjes, dan kan je het je niet anders voorstellen. Voor alles valt wat te zeggen in de praktijk namelijk. Dus voorzichtig gefeliciteerd met je zwangerschap en dat het maar mag lopen zoals bij jullie past en hoort <3