Normaal gesproken ben ik een zachte, lieve, zorgzame en vrolijke vrouw. Maar sinds anderhalve maand herken ik mezelf niet meer terug. Om het minste of geringste spring ik uit mijn vel, ren ik stampvoetend naar boven en ga brullend op bed liggen. Het daarop volgende uur, valt er ook niet met mij te praten. Ik vind dit echt heel erg vervelend naar mijn partner en ouders toe, die het met name moeten ontgelden nu. Ik probeer telkens om me in te houden, maar het lukt gewoon niet Zijn er nog meer die hier last van hebben en is dit een periode of duurt dit tot einde zwangerschap? Ik vind mezelf echt niet leuk meer zo...
hier net zo, iknoem mezelf momenteel momzilla.werkelijk bij het minste of geringste springik uit mijn vel..en iedereen in mijnbuurt moet het dan ontgelden.. Baal dr vreselijk van,probeer ook elkekeer ademin adem uit te doen.. ik hoop dat het straks minder word.
Hahah ja heel erg herkenbaar!Alsof je bijna ongesteld moet worden!(tenminste dat heb ik dan ook en als je dan ongi bent is het meteen over ) Dit is mijn tweede zwangerschap en nou ben ik van mezelf best een pittig ding maar je kan goed merken dat elke zwangerschap anders is!Bij mijn eerste was ik de kalmte zelf, niet boos te krijgen en had heel veel rust in me...Nu deze zwangerschap, ik kan werkelijk ontploffen om de stomste dingen, geen geduld, mensen moeten mij in een keer snappen en vooral niet in herhaling treden en kan dus ook janken als me man maar iets zegt wat lijkt op een puntje van kritiek... maar ik neem het met een korrel zout en laat het maar, want het gaat weer over!Ik ben nu 33 weken zwanger en heb er met vlagen last van!Dus zeker niet de gehele zwangerschap en probeer goed te eten en te slapen want van de combinatie slaapgebrek en honger word je niet gezellig
let's shake hands! met de vorige zwangerschap had ik er minder last van en werd het met de laatste weken pas erger maar met deze was het al snel raak helaas niet veel aan te doen, ja poberen tot 10 te tellen en diep in en uitademen? sterkte!
Ja, ook hier mega last gehad van mijn hormonen! Vanaf een week of 24 werd het minder en volgens mijn man ben ik de laatste maanden weer volledig mijzelf. Gelukkig maar! Want tot 24 weken, man o man, wat was ik vreselijk! Mijn man heeft toen zelfs tegen mij gezegd dat hij niet meer gelukkig was dankzij mij... Ow, wat was ik van slag toen hij dat zei! Ook zei hij dat dit onze eerste en laatste zwangerschap zou zijn als het zo moest. Ik ben erg blij dat ik bijgetrokken ben. Ik voel mijzelf ook weer mens... Dat was ik echt wel weken kwijt hoor! Hopelijk herstelt het bij jou snel! Succes meid! Maar bedenk, het hoort er bij en je bent zeker niet de enige hier in!
ohw ja hoor ik ben een lopende hormonen bom haha ik kan weinig van kritiek verdragen en om echt de domste kleinste dingen helemaal flippen vooral als niet gaat zoals ik wil.. ben van mezelf best wel gebekt maar heb met de jaren geleerd dat vaak beter is om even tot 1000 te tellen en na te denken voordat je dingen zeg en doet... nou sinds ik zwanger ben zit er geen rem op... en echt tegen iedereen gelukkig is wel wat minder de laatste weken maar ik was echt een bitch de eerst trimester... ik heb wel een meid in een winkel uitgescholden omdat ik volgens haar in de weg stond... pardon dan kan je ook gewoon netjes vragen of ik aan de kant wil gaan... nou dat was ze niet van plan nou geloof mij dat heeft ze geweten hormonen bom ontplofte en niet zo beetje ook... achteraf schaam ik mij echt dood... nu gelukkig rustiger maar wauw ik herken mijzelf ook vaak niet terug hoor!
Hier heb ik (nog) geen last van. Wel herkenbaar als ik ongesteld moet worden! maar daar ben ik nu lekker een poosje van af! haha. Ik ben eigenlijk best wel rustig nu ik zwanger ben, ik heb ook een vrij kort lontje van mezelf, maar ik heb nu echt zoiets van:"het zal me allemaal een worst wezen". Best fijn moet ik zeggen, hihi. Alleen als ik een mindere dag heb kan ik nogal knorrig reageren, maarja, dat lijkt me logisch als je doodmoe bent. Veel sterkte ermee, ik weet hoe het is om licht ontplofbaar te zijn
Goh wwat vervelend joh. Waarom stuur je ze niet een lieve kaart. Dat je het bewust bent maar dat je het even niet kan helpen Dat zet vast weer goed bloed & heb je wat crediet. Succes
Haha herkenbaar! In de eerste periode had ik er minder last van. Na de 24e week werd het erger bij mij! Sinds vorige week is het helemaal erg! Want ik neem geen blad meer voor de mond. Daar waar ik eerst snel kon janken, heeft nu plaatsgemaakt voor de bijdehandjes in mij! Ik zeg alles en niet zo zachtjes ook! Kan je het niet hebben? Pech gehad dan maar hahaha. Ga graag discussies aan zeg maar! Maar eerlijk gezegd bevalt dat me wel, want ik bijt nu meer van mij af (kom eindelijk voor mezelf op!)
Zeer herkenbaar Ik kan nu minder verdragen. Eerder dacht ik vaak ene oor in andere uit, maar nu kan ik met bepaalde kwesties (blijven) zitten en er slechte zin van krijgen. Dat merk je dan weer aan mijn humeur... Soms zeg ik er wel wat van als iets me niet aanstaat, maar soms krop ik het op en uit het zich in mijn gedrag. Dan ben ik wat meer kortaf en ongezellig misschien. Het is net alsof ik nu ook meer voor mezelf opkom en niet alles meer pik en kan ook slecht tegen onredelijkheid nu. Ben benieuwd hoe ik me na mijn zwangerschap voel. Of ik dan weer 'de oude ik' ben of toch veranderd ben. Toch vind ik dat mensen wel moeten begrijpen dat je nu zwanger bent en andere hormonen/gevoelens hebt toch? Dat kun je ze dan ook best zeggen.
Zo herkenbaar. Hier kan ik me over bepaalde familiekwesties zo gaan opjagen en nachten wakker van liggen. Paar maand terug een vreselijke week gehad, vol tranen en o zo ongelukkig. Ik trok het gewoon niet meer; me zo zorgen maken en zo vlug op mijn tenen getrapt. Nu al iets gekalmeerd maar heb nog zo mijn momenten. En idd, te weinig slaap helpt er ook helemaal niet aan! Integendeel!