Oeh wat lastig zeg..... Vooral ook omdat er eigenlijk een andere vriendin tussen staat. Nogmaals, ik zou er niet direct de vriendschap door verbreken, maar zou er absoluut een mening over hebben. En het ligt ook een beetje aan die gezamenlijke vriendin van jullie, wiens vader het dus is. Ik zou in deze situatie wel aan haar kant staan.
Dat je vriendin intens verdrietig is om de dood van haar moeder en niet blij kan zijn dat haar vader bij een andere vrouw is ingetrokken is heel normaal. Dat zij het gevoel heeft haar vader kwijt te zijn vind ik ook niet raar. Ze heeft waarschijnlijk enorm veel verdriet. Haar vader heeft vast ook enorm veel verdriet. En klampt zich misschien wel vast aan iets waarvan hij denkt dat het de pijn verzacht. Jij zit vooral in een hele lastige situatie. Een vriendin die een hoop shit over zich heen krijgt. En een vriendin die zich in de steek gelaten voelt. Je zit er dus een beetje tussen in... Lijkt me inderdaad heel lastig. Probeer het los te zien. Misschien heeft niet iedereen dezelfde normen en waarden maar dat maakt mensen niet meteen slechte personen. Jij bent bevriend met beide vrouwen. Wees een vriendin voor hen allebei. Dat betekent dat je eerlijk bent, dat je het niet altijd met ze eens bent, maar dat je er wel voor ze bent als ze je nodig hebben. De één heeft je op dit moment nodig om bij uit te huilen, te vertellen hoe k*t de wereld momenteel is en hoe erg ze haar moeder mist. De ander heeft je nodig om te vertellen hoe k*t de situatie is en hoe graag ze zou willen dat ze niet zoveel shit over zich heen kreeg. Beide dames hebben het lastig. En beide hebben iets anders nodig. En jij als vriendin kunt voor beide iets betekenen. Je hebt natuurlijk ook zoiets als normen en waarden in vriendschap. Bijvoorbeeld iemand niet laten vallen wanneer ze iets doet wat jij zelf nooit zou doen. Maar lastig blijft het wel. Succes!
Ooh dat is ze ook hoor... ze mist vooral dat ze nu niet met hem kan praten over haar moeder. Ze zegt ook absoluut niets naars over mijn andere vriendin, vind ik echt ontzettend knap. Ze geeft zelf ook gewoon aan dat het haar pijn doet dat ze al kussend over straat gaan, dat het net is alsof haar moeder opeens niet meer bestaat.
Persoonlijk zal ik de vriendschap op een laag pitje zetten. Wel de deur open laten. (Er moet altijd een gelegenheid zijn dat de vader en de dochter weer dichterbij komen.) En vooral je andere vriendin steunen, je moeder verliezen is niet niks. En dan blijkt je vader al wat te hebben met jullie vriendin. Pff..
Is echt lastig, ik mis gewoon een stuk sociale vaardigheden.. en gevoelens zijn helemaal abracadabra voor mij soms..
Dat lijkt me ook echt vreselijk voor je vriendin Heel knap dat ze dat kan opbrengen naar jullie vriendin.
Ik vind dit niet echt heel ASS klinken hoor. Ik zou denk ik het zelfde voelen in deze situatie. Mijn vriendschap zou wel zeker op een heel laag pitje komen te staan en ik zou meer behoefte hebben om mijn energie te steken in de vriendin die zowel haar moeder als haar vader kwijt is in feite. Sterkte!
Na uitleg dit. Mits de realtie pas echt na het overleiden van de partner was. Wel zou ik het met haar over hebben dan het voor de vriendin/ dochter erg lastige situatie is. Net haar moeder verloren en dan 1 van dr vriendinnen die een relatie begint met haar vader zo kort daarop. Zou daar op zo'n moment ook niet open voor staan. Leeftijdsverschil boeit mij verder niet.
Een vriendschap verbreken zou ik niet zomaar doen, maar ik zou het wel heel moeilijk vinden om in deze situatie voor beide vriendinnen een goede vriendin te zijn. Ik zou er daarom eerder voor "kiezen" om voor de rouwende vriendin een goede vriendin te zijn, want hier kan ik ook begrip voor opbrengen, en de vriendschap met de andere vriendin op een iets lager pitje te zetten. Want daar kan ik totaal geen begrip voor opbrengen. Helemaal als ze met het excuus komt dat ze er niet over nagedacht had dat de familie misschien eerst wat tijd had mogen hebben om te rouwen. Daarnaast vind ik het leeftijdsverschil vooral vreemd + het is de vader van haar vriendin. Ik vind dat echt een no go. "Liefde kruipt waar het niet gaan kan" zeggen ze wel eens, maar dan hadden ze op z'n minst even mogen wachten met openbaar maken totdat de rust een beetje teruggekeerd is in de familie. Zijn vrouw is 2 weken geleden overleden dus nu ongeveer een week/anderhalf begraven. Bizar.
Ik gun mijn andere vriendin ook echt de ware liefde.. maar zij is 29 en hij 71..plus hun kinderen zitten bij elkaar in de klas en zijn vriendjes. Die trof opa dus op de bank aan met zijn nieuwe vriendin.. kids zijn 9 dus ook niet dom..
Voor mij zou het wel einde vriendschap betekenen. Ik kan geen vrienden zijn net iemand die zoiets doet...en niet nadenkt over de gevoelens van andere betrokkenen. Ik vind het harteloos. Was deze relatie een jaar of later na het overlijden ontstaan en was er voorzichtig omgesprongen met de gevoelens van de dochter enzo dan was het anders geweest.
Boh.... ik moet er niet aan dénken!! Wat kan daar dan serieus nog aantrekkelijk aan zijn? En daarbij.. je zit in een compléét andere levensfase. Vind zoiets echt bizar
Dat voel ik ook. En veel mensen denken dat mensen met ASS geen tot weinig empathie hebben, maar ik ben dus juist continu bang dat ik anderen kwets. Ik vind het heel belangrijk dat ik anderen niet kwets en aangezien ik dus moeite heb met het aflezen van gezichten en taal ga ik daar heel ver in.. kwets liever mezelf dan een ander..
Liefde kruipt waar het niet gaan kan? Nou sorry hoor, maar als mijn vriendin gaat samenwonen met de vader van een andere vriendin, twéé weken na haar overlijden, zou ik flink pissig zijn! Dat ze valt op zo'n oudere man en de vader van haar vriendin, vind ik nog tot daar aan toe. Maar dat ze meteen gaan samenwonen, vind ik écht een low blow! Heb je dan geen enkele compassie voor een rouwende familie en een rouwende vriendin? Denk je daar echt niet bij na? Kan je echt niet even wachten en rustig beginnen? Ik zou ook vrij boos zijn als mijn vader zo snel een relatie zou beginnen met een vriendin van mij. Ik vind het zeer ondoordacht en egoïstisch, van vriendin én vader. En dat vind ik geen fijne eigenschappen in vrienden. En je zegt dat die vriendin er ook niet eens bij stil heeft gestaan dat de familie misschien tijd nodig heeft om te rouwen. Dat zou mij al genoeg zeggen over haar karakter... Kijk, verboden liefde en alles wil ik best accepteren als die persoon echt graag wil. Maar de manier waarop dit is gegaan, zou ik echt niet waarderen. Zo ga je niet met mensen om.
Wellicht dubbelop, maar ik gooi 'm er toch maar even schaamteloos in: Duzzz, wat is de erfenis als meneer 71 omkiept? Verder heb ik geen ASS, althans geen diagnose, maar vind dit even onbegrijpelijk als jij en een aantal anderen. En respectloos bovendien, of was dat ook al genoemd?