Was de vrouw van deze man lang ernstig ziek? Voor het zelfde geld is hij al jaren haar verzorger geweest ipv partner en is in de tussentijd de liefde met die vriendin opgebloeid. Het kan zijn dat ze deze relatie al die tijd uit respect voor zijn zieke vrouw geheim hebben gehouden en dan nu ook snel echt bij elkaar wilden zijn... Geen idee hoor, maar zonder achtergrond informatie is het altijd lastig oordelen. Hoe de vork ook in de steel mag zitten, uit respect voor de vriendin die haar moeder is verloren hadden ze wel wat langer mogen wachten. Gun haar eerst de tijd om om haar moeder te rouwen en daarna langzaam aan deze relatie te wennen. Overigens vraag ik mij af wat er in vredesnaam aantrekkelijk kan zijn aan een 71 jarige man?! Alleen bij de gedachte aan seks met zo'n opa... Wat betreft je vriendinnen, oordeel niet te snel, gun ze de tijd om het te verklaren en geef eerlijk je mening. Zelf heb ik vriendinnen die een relatie hadden met een getrouwde man met kinderen, hun rijke baas of zelf vreemd gingen. Ik heb ze altijd eerlijk mijn mening gegeven (en soms dus ook gedreigd het aan de desbetreffende partner te vertellen als ze dat zelf niet zouden doen), en ondanks dat zijn we nog steeds bevriend. Als vriendinnen zijnde hoef je niet overal het zelfde over te denken zolang je maar eerlijk bent en elkaar respecteert.
Ik ben misschien een beetje naïef hoor, maar volgens mij zijn beide personen vrij en volwassen, ik snap daarom ook echt niet zo goed waarom dit te ver gaat. Ik lees over een allicht verwarde vader die zijn dochter niet de tijd gunt voor haar rouwverwerking. Maar wat is met deze meneer zelf. Rouwverwerking is persoonlijk en individueel. Deze meneer vindt nu troost bij jou vriendin. Beide zijn zich misschien heel goed bewust dat dit niet voor eeuwig is, maar vinden momenteel "iets" bij elkaar wat ze bij de rest van de wereld niet vinden. Waarom wordt dat zo afgekeurd, omdat deze meneer in een hoekje zou moeten zitten snotteren. Zo werkt rouwen helemaal niet. Ik vind dat jou vriendin haar vader helemaal niet kwijt is, maar dat ze met haar vader zou moeten praten. Deze man mist zijn echtgenote waarschijnlijk net zo erg als je vriendin haar moeder, maar rouwt nu op een andere manier. Hoe zouden de reacties zijn geweest als iemand schreef, "mijn vader is 3 maanden geleden mijn moeder verloren en vindt troost bij zijn 72 jarige buurvrouw. Zij is 3 jaar geleden haar echtgenoot verloren en begrijpt de gevoelens van mijn vader. Ik heb daar moeite mee". Ik neem aan veel milder, omdat het voor de hand ligt dat deze personen zich "verbonden" voelen. Het leeftijdsverschil is groot. Maar het is helemaal niet zeker dat deze verbinding al bestond voor het overlijden. Het is waarschijnlijk een bevlieging die voortkomt vanuit de rouw, maar beiden vinden momenteel iets bij elkaar wat ze (in deze fase van hun leven) nodig hebben. Ik blijf erbij dat communicatie nu het belangrijkste is. Praat met beide vriendinnen.
De man is 71? Gun hem nog even een fijne tijd na deze ellende. Hij zal nu als geen ander weten dat het leven te kort is. Ik snap dat het lastig is voor zijn dochter. Maar er komt vast een tijd waarin haar emoties minder in de weg zullen staan en zij er meer begrip voor zal hebben. Zelf heeft zij ook niet alle tijd meer met haar vader. Help haar om dat te realiseren.
Bedankt voor alle reacties weer.. ik neig op dit moment naar even wat afstand nemen van mijn vriendin, maar ik laat de deur wel op een kiertje. Het hangt nu een beetje af van haar reactie daarop. Bedankt allemaal!
Maar hoe heeft ze jou vertrouwen geschaad dan? Ze doet het niet stiekem, ze doet het niet achter je rug om, ze is er niet vandoor met jouw vader. Ze is open en bloot gaan samenwonen met de vader van een vriendin. Ze liegt er niet om. Ik snap niet wat dat met vertrouwen te maken heeft. Dat het niet de keus is die jij zou maken, en dat het niet strookt met jouw normen en waarden begrijp ik. Dat jij daarom zou twijfelen aan de vriendschap begrijp ik ook. Maar dat zij jouw vertrouwen heeft geschonden begrijp ik echt niet.
Als ik mij even verplaats in de vriendin die haar moeder is verloren dan zou ik net zoals zij er absoluut niet blij mee zijn en het echt niet accepteren. Dat mijn vader verder met zijn leven zou gaan dat zou ik alleen maar aanmoedigen maar niet zo snel na het overlijden van mijn moeder. Ik vind het dan ook ronduit onbeschoft van die andere vriendin als zij er al zo snel vandoor zou gaan met mijn vader. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier maar je kan het als vader zijnde niet maken om te verwachten dat jouw kinderen het accepteren dat je er al zo snel met iemand anders vandoor gaat. En dan vanuit jouw schoenen @moontje2008, ik denk dat ik precies zo zou reageren als jij nu doet. Niet volledig de vriendschap stop zetten maar gewoon wat afstand nemen en de deur op een kier open houden. Ik zou ook zeker wel aangeven bij deze vriendin dat je absoluut niet achter haar keuze staat.
Het gaat niet eens zo zeer om dat leeftijdsverschil maar om de vriendin die haar moeder is verloren. Dat doe je toch niet? Die vrouw ligt krap een week onder de grond en jij springt ff op d'r vader. Sorry hoor, maar dat vind ik echt bizar.
Misschien vind ik dat wel het hele kromme aan de discussie. Het altijd rekening houden met wat anderen en vooral je eigen kinderen ervan vinden en nodig hebben. Ik snap best dat de wereld niet gaat werken als we allemaal in een egoïstische bubbel gaan leven (en ondanks mijn reactie doe ik dat zelf ook niet). Als je kinderen klein zijn moet je rekening houden met hun (logisch). Dan worden ze volwassen en moet je nog steeds rekening houden met bijvoorbeeld het oppassen op kleinkinderen of "mag" je het geboortehuis van je kinderen niet verkopen. Dan overlijdt je echtgenoot en moet je rekening houden met het rouwproces van je kinderen, maakt niet uit waar je zelf behoefte aan hebt. En dan ben je zelf dood en heb je je hele leven doorgebracht met rekening houden met, zonder naar je eigen verlangens, behoeften en noden te luisteren. Ja dat vind ik krom. Hypothetisch wat betreft mijn eigen vader. Ik zou misschien geen vreugdenssprongen maken, maar ik vind ook niet dat ik mag beslissen wat het geschikte tijdstip is. Mijn vader moet door zijn eigen rouwproces en het ritme daarvan dat bepaal ik niet.
Maar ik heb het over de vriendin... al is er over de vader ook genoeg te zeggen. En ik vind de vergelijking over oppassen van kleinkinderen of geboortehuis verkopen zelf nergens op slaan, dat zegt dus genoeg over mij. Ik ben absoluut de meer egoïstische in mijn relatie en ook richting mijn kinderen heb ik veel ruimte voor mezelf nodig. Maar als de moeder van je vriendin 2 weken geleden is overleden ja, dan heb je daar rekening mee te houden. Dan duik je niet boven op haar vader. En ik ben dus echt niet van mening dat je je hele leven met iedereen rekening moet houden, absoluut niet. Maar in deze specifieke situatie vind ik van wel.
Dat dacht ik al. Prima toch. Ik had er al rekening mee gehouden dat we het niet eens worden. Ik had het trouwens totaal niet over jou als persoon, aangezien wij elkaar niet kennen. Ik ben eigenlijk weinig egoïstisch, misschien vandaar mijn reactie. Lijkt me geweldig 70 te zijn en gewoon te doen wat je hart je ingeeft.
Hoezo is het krom dat je ongeacht de leeftijd ten alle tijden rekening houd met je kinderen? Het gaat hier om de moeder van jouw kinderen. Dat je niet overal verantwoording voor hoeft af te leggen ben ik het mee eens maar je vrouw is nog maar kort overleden, je weet dat je dochter het daar erg moeilijk mee heeft en dan ga je er al zo snel vandoor met een andere vrouw, dat is voor haar dan al pijnlijk maar het feit dat het dan ook nog eens met haar vriendin is, die naar mijn inziens moet weten hoeveel verdriet haar vriendin heeft, denk dat dat het hele gebeuren alleen maar extra moeilijk maakt. En ja dan vind ik inderdaad dat jij als vader zijnde ook rekening moet houden met de gevoelens van jouw dochter, jij kan niet van haar verlangen dat ze deze dubbele klap accepteert. En dat die vader dan na zo'n korte tijd alweer verder gaat is inderdaad zijn keus maar laat die dochter er dan ook gewoon voor kiezen om dit niet goed te keuren, dit heb jij als vader zijnde gewoon te accepteren.
Nee, ik begrijp dat je het niet over mij als persoon had maar dat haalde ik aan om duidelijk te maken dat ik absoluut niet van mening ben dat je altijd maar met alles en iedereen rekening hoeft te houden. Niet als vader of moeder of vriendin. En dan zijn we het inderdaad niet eens of een vriendin of vader dat in deze situatie zou moeten doen...
Ook op je 70e kan je nog rekening houden met de mensen die het dichts bij je staan. Dat je leven bijna ten einde loopt betekent niet dat je dan maar lekker egoïstisch mag zijn. Geweldig wanneer je op die leeftijd nog mooie dingen mee maakt, tuurlijk, maar niet zo geweldig wanneer het mensen kwetst. Overigens ben ik van mening dat je een ouder bent tot je je laatste adem uitblaast. Het ouderschap houdt nl niet op wanneer de kinderen volwassen zijn. Maar dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening.
Het is voor mij wel een bepaalde vorm van vertrouwen in de normen en waarden en omgangsvormen van de vriendin. Zoals ik al aangaf, wanneer ik me ga afvragen of ik de volgende ben, dan is het vertrouwen al beschadigd. Dat ik -deze keer- niet het directe slachtoffer ben, staat daar voor mij los van. Het feit dat ze er toe in staat is is voor mij genoeg. Er zijn gewoon bepaalde kwaliteiten en eigenschappen die ik belangrijk vind in een vriendschap, en de manier waarop ze zelf met haar vriendinnen om gaat is er een van voor mij. Als ze zich zo makkelijk tegen de ene vriendin keert, wie zegt dat ze bij mij niet hetzelfde zal doen? Misschien ligt het aan het soort vriendschap hoor, als ik puur kijk naar mijn vriendengroep is deze niet gebaseerd op gezamenlijke interesses of levensfases, maar puur op gemeenschappelijke normen en waarden. Dat gaat over diepere gesprekken en emoties. We hebben vrijwel niks gemeen, behalve een bepaalde kijk op de wereld en ervaringen. We zijn een bij elkaar geraapt zooitje, maar het werkt omdat het respect voor elkaar onderling groot is. Voor interesses delen en (oppervlakkige) uitjes heb ik goede kennissen, en dan zou ik er minder moeite mee hebben, dat gaat minder diep. Maar als het iemand is die voor mij in de eerste groep zou vallen, is dat gedrag zo atypisch dat er wel degelijk een basisvertrouwen geschonden zou zijn.
Geen makkelijke situatie. Misschien kun je haar dat ook zeggen, dat je het een bijzondere situatie vind. Dat je enerzijds als vriendin blij bent voor haar liefdesleven en anderzijds andere vriendin wil steunen in de moeilijke tijd en daarom even geen partij wil en kan kiezen? Ik heb overigens wel eens met een vriendin gebroken die altijd bezette mannen had. Op een gegeven moment was ik iedere keer het zelfde verhaal en het verschrikkelijke drama in die relaties zat om telkens aan te horen. Had er gewoon geen zin meer in, dat woog voor mij zwaarder dan het normen en waarden aspect waar zij mee bezig was. Ook al vind ik dat soort relaties alles behalve de schoonheidsprijs verdienen.
Ik snap je punt. En als jullie dat als een soort (ongeschreven) regel hebben (niet met de vader van bijvoorbeeld) snap ik dat je dat misschien zo voelt. Wel bijzonder trouwens, zo'n bij elkaar geraapt zooitje
Ik zou gewoon eerlijk zijn tegen deze vriendin en aangeven dat je teleurgesteld bent in hoe ze dit heeft aangepakt. Ze had wel stil mogen staan bij jullie rouwende vriendin en het wat rustiger aan mogen doen. Ik zou verder gewoon tegen haar zeggen dat je er vooral wilt zijn voor jullie rouwende vriendin nu, dus als zij moeite met haar heeft, dat zij nu even voorgaat. Ik zou niet meteen de vriendschap afschrijven, ik vind het wel naar dat ze helemaal geen rekening heeft gehouden met jullie vriendin, tenminste zo blijkt uit jouw verhaal (ik weet niet of je volledig op de hoogte bent van hoe het precies is gelopen). Ik durf daarover niet te oordelen of dat is uit gebrek aan normen en waarden of omdat ze verliefd is en gewoon te impulsief is geweest? In principe is met de verliefdheid niets mis toch (2 vrijgezelle volwassenen)? Het is vooral de timing wat het wat ongepast, of hoe je het dan zou willen noemen, maakt.
Ik ben er niet tegen. Ik zou ook vermoeden dat dit al langer speelt, anders is het heel ongezond. Maar zou ik er dichterbij staan, dan zou ik denk ik ook de vriendschap even laten bekoelen. Misschien wordt het daarna een heel leuk stel.
wtf....ik begrijp echt niet wat je als 30 jarige in een opa ziet....ik zal nu wel een trut zijn ofzo om dat zo te zeggen... maar kom op man.. en dan ook nog een zo snel na overlijden van zn vrouw.... Heeft hij geld oid?