Daar zitten we, heerlijk op vakantie en net de kinderen getrakteerd op frietjes. De telefoon gaat, het is een goede vriendin van me. Ze klinkt raar aan de telefoon en flapt er uiteindelijk uit: ik denk dat het vliegtuig van S is neergestort. Ik wist dat ze naar Bali zou vliegen, voor vakantie, ergens deze week, maar de precieze details van de vlucht kon ik me niet herinneren. Vriendin aan de telefoon wel, maar is niet 100% zeker of ze nu wel of niet op die bewuste vlucht zat. Ik was me er nog niet eens van bewust dat er een vliegtuig neergestort was. Ze vraagt om telefoonnummer van familie van S, maar die heb ik ook niet. Er zit niets anders op dan af te wachten. Of S zal zich melden, dat alles met haar oke is. Of ze zat toch op die vlucht... We bellen meteen daarna met het thuisfront in Nederland, of ze het nieuws in de gaten willen houden, want de beloofde wifi op de camping doet het eigenlijk nauwelijks. Die nacht slaap ik onrustig, ik lig te piekeren en ben af en toe in tranen. Wat als?? Ik ken S al meer dan 20 jaar. We kennen elkaar van haver tot gort, we hebben al zoveel samen meegemaakt. Alle ups, alle downs. Ze loopt als een rode draad door mijn leven, al bijna zo lang als ik me kan herinneren. De volgende ochtend vroeg belt mijn vriendin terug. De broer van S heeft bevestiging gekregen dat ze inderdaad op de passagierslijst van MH17 staat. Ze is weg, ze is dood. Haar lichaam of wat er wellicht van over is ligt daar ergens tussen het puin in Oost-Oekraine. Ik ben compleet in schok en begin ongecontroleerd te huilen als het nieuws langzaam echt begint door te dringen. Als ik enigszins bedaard ben, wil ik nog maar 1 ding: naar huis, nu meteen. We breken onze vakantie abrupt af en laat in de avond komen we thuis. Dan zie ik ook de eerste beelden, foto's en ik ben er letterlijk ziek van, opeens ook angstig dat ik misschien iets zou zien dat ik zou herkennen als van S. Wat afschuwelijk. Dat ze zo, op die manier, aan haar einde heeft moeten komen, in de bloei van haar leven. Mijn dagen worden gevuld door afwisselend huilen, mijn kinderen afsnauwen en gevoel van ongeloof. Er moet veel geregeld worden en op dringend verzoek van familie zijn we nauw betrokken bij alles wat nu komen gaat. Opeens moet ik een rouwadvertentie opstellen, helpen muziek uit te kiezen, oude foto's van haar zoeken, een tekst gaan bedenken voor de herdenkingsdienst. Daarnaast wil ik alle berichtgeving volgen en struin ik internet af, kijk ieder journaal. Haar facebook pagina stroomt vol met steunbetuigingen en ook ik krijg van alle kanten lieve woorden. En toch kan me ik me gewoon niet voorstellen dat ik haar nooit meer ga zien, dat ik haar niet gewoon kan bellen, dat ik het nu echt de rest van mijn leven zonder haar moet doen. Lieverd, wat moet ik nu zonder je?? Ik mis je.
Tranen in mijn ogen.. Heel erg lief dat je de familie zo goed helpt. Ik kan mij niet voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Heel veel sterkte! Put kracht uit de mooie herinneringen ❤️
Sterkte. Ook al kende ik het kindje op school niet van dochter lief toch voelt het als onwerkelijk en nu het gebeuren met die lichamen ook dat kindje licht er tussen wie weet heb ik het wel eens zien lopen zijn moeder zijn zusje?? morgen ga ik naar de gemeente en teken het register. Sterkte.
Dat zou één van mijn ergste nachtmerries zijn, als mijn beste vriendin uit mijn leven gerukt zou worden. En dan nog op deze manier. Ik kan alleen maar stilletjes met je meehuilen en je héél veel sterkte wensen. 🙏🙏🙏