De titel klinkt misschien drama maar dat is het niet hoor. Het zit alleen zo. Paar maanden geleden wou ik graag nog een 4e kindje. Maar manlief had zoiets van nee, het is goed zo! Tussendoor wat probleempjes gehad maar dat is nu helemaal goed! Maar ik had me er ondertussen bij neergelegd dat er geen 4e kindje zou komen. Nou verteld me man doodleuk gister dat ie toch nog voor een 4e kindje wil gaan. Ik dacht dat ik super blij zou zijn. Maar dus niet!! Het leek me altijd mooi om een groot gezin te hebben met 4 kindjes. Maar nu hij er mee komt durf ik niet meer! Niet durven?? ja ik weet het het klinkt misschien ronduit belachelijk, maar het is echt waar! En waarom niet? omdat ik bang ben dat ik teveel vraag. Heb 3 gezonde kinderen gekregen. En ik weet dat ie ook altijd wat kunnen krijgen. Maar toch durf ik niet op een 4e kindje te hopen. Stel dat het een handicap heeft (en dan bedoel ik zware he) Het kindje zal er voor mij echt niet minder om worden, zal er net zoveel van houden als van mijn andere 3 kindjes. Maar ik wil me andere 3 kindjes ook niet opzij zetten. Zij hebben net zoveel liefde en aandacht nodig als het andere kindje zou krijgen. En dat zal dan toch wel moeilijk worden. Echt ik bedoel het niet verkeerd maar ik denk alleen even logisch. Of stel dat het zo zwaar wat mankeerd dat het geboren moet worden en dus zal overlijden. Ohhhh ik moet er niet aandenken. de rillingen lopen al over me rug bij de gedachte, dat zou me zoveel pijn doen en moeite kosten omdat te laten gebeuren. Ik hoop niet dat ik hier iemand mee voor het hoofd stoot want dat is echt niet de bedoeling, maar ik zou zo graag die gedachtes uit me hoofd willen hebben, en er veel makkelijker over denken. Ik heb ook hypochondrie en dat werkt ook niet bepaald mee. Als ik iets teveel hoor of lees dan is de angst bij mij al heel groot. Bij de andere 3 nooit gehad, ja bij de laatste maar lang niet zo erg. Na de eerste echo was ik op slag verliefd en was ik alles vergeten. En misschien zou dat nu ook wel zo zijn, maar toch durf ik de keuze niet te maken.
anders wacht je er toch even mee hoeft toch ook niet a la minute te gebeuren laat het lekker bezinken en praat er nog eens met je man erover wie weet veranderen jouw of zijn gedachtes nog een keer??
Laat het gewoon nog even bezinken. En als je het echt niet wilt, bespreken met je man. Je bent heel gelukkig met 3 gezonde kinderen en er is geen reden om aan te nemen dat een 4de niet gezond zou zijn. Maar ja, angst laat zich zelden leiden door realisme. Sterkte met de beslissing!
Dank jullie wel. Hij weet dat ik het eng vind, en dat snapt ie ook wel, alleen is hij nuchterder dan ik (gelukkig maar) en is er niet bang voor. En ik ben al een poosje bezig met die strijd, denk nu al een jaar dat ik in tweestrijd sta wel of niet. Mannetje wou eerst niet die vond het zo wel goed, maar ik bleef er over na dubben wat ik wou. En nu ineens wil hij wel, en hoor ik super blij te wezen maar ik ben het niet. De verloskundige heeft ook al gezegd laat de angst je wens niet in de weg staan, iedereen heeft evenveel kans op een gezond of ongezond kindje. Of het nu de 1e of 4e is maakt niet uit. En er is ook geen reden om me extra zorgen te moeten maken voor een ongezond kindje. Pff zat er maar een knop in me hoofd die ik zo kon uitzetten! Blijf het moeilijk vinden, heb al een paar keer gezegd oke het is goed zo. We hebben 3 prachtige kids wat willen we nog meer. Maar een paar weken later komt het weer naar boven en begin ik weer te piekeren of ik nog een 4e kindje zou willen of niet. Dat is het ook, het komt ook steeds weer terug!