Hoe voelt het?

ga niet een heel verhaal schrijven moet zo weg
maar t was heel bijzonder had ook vrij weinig last van kwaaltjes , niet misselijk enzo. en dan diie eerste bewegingen . helemaal gaaf
de 2e was minder leuk . 20 weken overgeven en daarna bijna niet meer kunnen lopen van de pijn in me rug en bekken . maar das wel extreem als je 40 weken last hebt.
na bevalling was ik t zo vergeten en zou t zo weer doen !!!!

 

Ik zou het ook heel graag willen weten =)
Krijg je dan ook een speciaal gevoel bij als je zwanger bent, terwijl je eigenlijk nog niet wist?
Ik ben al overtijd, maar nog steeds nega test. Wij willen ook zoooo graag een wondertje!

 

ik ben 3 keer zwanger geweest. Ik vind zwanger zijn in het begin voelen alsof je ziek bent. Supermoe en misselijk en hangerig.
De eerste 3 maanden vind ik echt geen pretje. Maar daarna vond ik het geweldig. De trappeltjes in je buik, de echos, de vooruitzichten...
En natuurlijk het gevoel dat je een kindje gaat krijgen...

succes!

 

Ik wist al dat ik zwanger wass voor ik testte. Dat was het meest bijzondere gevoel ooit, want mijn lijf voelde vreemd aan, maar ik kan het niet precies beschrijven. Toen kreeg ik het koud en was ik doodop.

En dan volgt een mix van enorme blijdschap, angst ( ik had enkele malen flink bloedverlies) spanning en dromen over straks.

Ik had ook al vrij snel bekkeninstabiliteit, dus voor mij was het écht geen fijne zwangerschap ik fysieke zin. Maar ik kan nog genieten van de ochtendjes dat ik met de afstandsbediening op mijn buik zat en zij ertegen schopte. De nachten in bed, met mijn hand op mijn buik en dan het gewoel eronder voelen. Zó knus! Zeker omdat ik echt niet slapen kon van de pijn, trok ik me op aan die momenten.

Ondanks alle pijn, hoop ik écht dat ik dat bijzondere gevoel nog een keer mag meemaken...

 

toen ik een positieve test had, geloofde ik het niet. een paar dagen later begon ik het meer te begrijpen dat het toch wel zo was. maar ik besef het nu nog steeds niet hoor..ik heb weinig kwaaltjes,alleen s ochtends met eten heb ik problemen, maar voor de rest niks geen last. ik moet vandaag voor de eerste echo naar de vk. ik denk dat ik het vanmiddag dan ook pas echt ga beseffen dat er een klein wondertje in mn buik groeit. ik weet het wel dat ik zwanger ben, maar ik besef het echt nog niet, misschien durf ik het ook wel niet te beseffen.

 

Haha van te voren was ik ook helemaal in de wolken, dacht dat het vast een groot roze wolken feest was..

En zo ging ik ook mijn eerste zwangerschap in. Geen sec over nagedacht dat het ook wle eens anders kon lopen.

Wel fijn heb een paar weken lang genoten, onbezorgd en vollop!

Helaas heb ik door mijn onderschrift dat roze wolken gevoel nog niet gevonden..5 keer een missed abortion zorgt ervoor dat je dat gevoel kwijt raakt.

ALtijd onzeker of alles goed gaat, ongerust.

Klopt het hartje wel, groeit het wel goed, komt er niets engs met de termijnecho boven water, ik voel niets anderen al wel hoe kan dat, ik voel de ene keer heel veel leven en dan niet is dat wel goed...as vrijdag de 20 weken echo, zou die wel goed zijn......

In eerste weken heel ziek geweest, met ons zoontje wat hier rondloopt en aandacht nodig heeft en zorg, was gewoon loodzwaar.

Vanaf week 11 flinke BI. Dus pijn.

Maar...........als ik de kleine voel, dan ben k op dat moment in de zevende hemel, als ik het hartje hoor zweef ik van geluk, als we een echo hebben straal ik van liefde.....en die momenten slepen me door de andere periodes heen!

SUcses met zwanger worden en ga lkr proberen genieten!

 

De eerste keer voelde ik al dat ik zwanger was voor de test.
De eerste keer beleef je het intensiever, houd je alles bij en ik was onbezorgd. Leuk een echo maken en zeer positief over de bevalling. Alles viel mee, natuurlijk ook wel klachten gehad zoals misselijkheid maar dat hield na 3 maanden weer op en het viel best wel mee. Verder had ik last van ischias, maar ik beschouwde het als flinke spierpijn, dan valt het best wel mee.

De tweede keer was het voor mij ook snel duidelijk, alleen ervaarde ik nu veel meer klachten en uiteindelijk met 9+5 een MK.

Gelukkig snel zwanger geraakt, maar nu was de onbezorgdheid weg. Heb in het begin zeker niet kunnen genieten van de zwangerschap, bij elke steek of ander ongewoon dingetje denk wat als... Daarna wel kunnen genieten van zwangerschap maar minder onbezorgd. Uiteindelijk is het allemaal goed gegaan op de zwangerschapsvergiftiging met 40 weken na, maar de baby was toen voldragen en ik kon worden ingeleid (eerste keer een keizersnee).

Nu heb ik afgelopen zaterdag positief getests, volgens de berekeningen ben ik nu 6 weken en 3 dagen zwanger. Het is toch wel apart. Een geheimpje dat je nog deelt met je partner. Het wel willen vertellen, maar toch nog even voor je houden.
's Ochtends en 's avonds heb ik weer last van misselijkheid, mijn darmen zijn al lekker bezig, ik verheug me op de ischias (ahum). En als deze net zo eigenwijs is als zijn/haar broers, wat vast en zeker zal zijn, dan kan ik alvast een plekje reserveren voor aan het einde van mijn zwangerschap in het ziekenhuis.
Maar het idee en feit dat er weer een kleintje binnen mij mag groeien, fantastisch. Het is toch wel een heel bijzonder iets. Deze keer wil ik er toch meer bewust van genieten, want drie kids maakt het voor ons compleet.

 

Ik vond het bij eerste vooral erg onwerkelijk, moeilijk om me er voorstelling bij te maken. Ik kende ook niemand met kinderen en had zelden een baby van dichtbij gezien, laat staan een zwangerschap.
Hoewel bewust gestopt met pil, was het toch meer een 'lange termijn' plan en ik voelde me enorm overvallen toen het meteen de eerste keer raak was. Wat heb ik gedaan!?

Ik wist eerste dag laatste menstruatie niet en ik heb pas laat getest omdat ik het eng vond. Zonder positieve test was het nog niet onherroepelijk. Maar in mijn hart wist ik wel dat het echt zo was. Ik voelde dingen in mijn lijf die ik nog nooit van mijn leven had gevoeld, het was ook echt anders dan ik me van te voren had bedacht hoe het zou zijn.

Soms mis ik ook nog wel de naieve manier waarop ik er toen in stond. Geen benul van wat er allemaal fout kon gaan, nooit bang geweest voor miskraam, ik kende nauwelijks verhalen (goed of fout). Eigenlijk best ontspannen . Bij mijn 2e was ik me veel meer bewust van wat er allemaal mis kon gaan en dus ook veel meer onzekerheden en angst.

Miskraam komt met enige regelmaat voor, maar niet vaak. Hangt een beetje van leeftijd af (hoe ouder, hoe groter de kans), maar rond 10% van zwangerschappen eindigt in miskraam.

 

Ik weet niet of een eerste keer anders aanvoelt dan een tweede keer..

Kben nu voor de 1e keer zwanger.. En het gevoel wat ik er bij heb.. Is gewoon zo moeilijk uit leggen... Eerst het ongeloof.. Dan de angst of het wel goed gaat! Dan het genieten, de spanning voor je 20 weken echo.. Het genieten van het gespartel en getrappel...

Ik heb nog geen idee hoe een bevalling zou zijn.. En ondanks mijn bekkenklachten.. Zou k zo weer zwanger willen worden Ik heb dan ook totaal geen klachten gehad de eerste drie maanden

 

Ik had een heel sterk vermoeden dat ik zwanger was, voordat ik ging testen. Ik had namelijk vreemde, menstruatieachtige krampen. Voelde alsof ik ongesteld ging worden, maar toch net een beetje anders.

Toen ik ging testen en het bleek positief, ging er een vreemde schokgolf door mij heen. Mijn man en ik wilden heel graag een baby, maar om die 2 streepjes te zien was het ineens echt! Zo raar haha.

Over het verloop van de zwangerschap: ging (en gaat) bij mij een beetje volgens het boekje.

1e trimester: enorme vermoeidheid (je kon me opvegen!!), nog steeds wat ongeloof en uiteraard vol enthousiasme. Alleeeen maar baby in mn hoofd haha.

2e trimester: blakend van energie , nahja, vergeleken met het 1e trimester dan. Ik voelde me prima, happy en kreeg al een buikje en complimentjes van iedereen. Wel wat nasty steekjes en schopjes hier en daar, maar dat hoort erbij!

3e trimester....*gloom* dat was (en is) voor mij wat minder. De energie nam weer behoorlijk af, de buik kreeg een groeispurt en mijn schaambot kreeg kuren. Ik kon steeds minder, en wat ik wel nog kon hield ik steeds minder lang vol. Ben nu overigens nog steeds zwanger en ik kan ongeveer 5 minuten rechtop staan, daarna heb ik het gevoel dat m'n onderrug bezwijkt. Ik kan niet ontspannen liggen of zitten, dat laten de buik, rug en het schaambot niet toe helaas. Te veel pijn.
Wat ik wel leuk vind is dat de beeb aardig groot is, en dat ik haar bewegingen in de buik goed kan volgen! Soms steekt er echt een hand of voet uit in de zijkant van mn buik, dat is zo'n leuk gezicht van bovenaf.