Na afgelopen zwangerschap ging ik ervan uit niet gelijk weer zulke sterke drang had om nog eens zwanger te worden. Niets is minder waar, we zouden zó graag nog een kindje willen. Tussen de eerste twee zit 19 maanden. Gemakkelijke zwangerschappen, alleen moe en laatste weken wat last van mijn rug. Bevallingen ging vrij vlot en ook een spoedig herstel. Waar doe ik nou goed aan? Hormonen volledig uit mijn lijf (ik geef nog bv) en dus wachten? Weer een korte tijd ertussen? Paar jaar wachten? Ik weet het even niet. Ik mis alles zo vreselijk erg, de zwangerschap, het bewegen in mijn buik, bezoekjes aan de vk etc. Tegelijkertijd besef ik me heel goed dat het dan wel eens de laatste x kan zijn. Wil ik dat nu al wel? Ik hoop heel erg dat we uiteindelijk 4 kindjes mogen krijgen, maar mijn man is het nog niet helemaal eens hahaha! Ik heb het idee dat mensen dan echt gaan zeuren; moet dat nou zo snel? Jullie lijken wel konijnen. Beetje ondankbaar gevoel zegmaar, maar we hebben gewoon nog zoveel liefde over! Hoe stonden jullie hier in? Hebben jullie gewacht of er gewoon voor gegaan? Is 3 kinderen onder de 4 jaar pittig? Mijn familie woont hier niet echt dichtbij dus even een kindje naar opa en oma brengen wordt lastig bijvoorbeeld.
Wat het juiste leeftijdsverschil is kunnen alleen jullie bepalen, als snel voor jullie goed voelt dan is het goed. Maar ik zou -als ik je berichtje zo lees- wel bij mezelf nagaan of je op dit moment de wens hebt voor nog een kindje, of dat het vooral een zwangerschap is waar je naar verlangt. En mensen hebben sowieso opmerkingen hoor.. Nu is te snel, later is te laat, blabla, ze moeten zich met hun eigen zaken bemoeien
Ik miste de zwangerschappen ook steeds al heel erg snel. Toch hebben we steeds nog even gewacht. Tussen de eerste twee zit 2 jaar en 3 maand, tussen de tweede en derde zit 3 jaar en 1 maand. Ondanks de wens vond ik het fijner om nog even volop te genieten van nr 2 en omdat we het bij 3 zouden laten vond ik het ook “zonde” of zo om de laatste zwangerschap snel achter de rug te hebben. Ook altijd best lang bv gegeven. We genieten nu echter zo van onze derde dat we toch nog heel graag voor een 4e willen gaan, maar ditmaal wil het nog niet lukken dus zal er nu onverhoopt meer leeftijd tussen nr 3 en eventuele nr 4 dan aanvankelijk gehoopt, maar dat weet je natuurlijk van te voren niet. Als voor jullie het kleine leeftijd verschil goed werkt zou ik het in elk geval niet laten om de eventuele reacties van anderen. Jullie leven, jullie keuze! En een klein leeftijds verschil kan heel mooi zijn! Het moet bij je passen. Oh en wat iemand hier boven schreef: stel je zelf idd de vraag of je nu al weer een kindje er bij wilt of dat je vooral de zwangerschap mist.
Je moet het natuurlijk helemaal zelf weten, maar als je nog wat tijd hebt zou je kunnen overwegen te wachten. Jouw kinderen zijn nog zo klein, wie weet heb je straks een pittige kleuter en temperamentvolle dreumes en heb je even geen behoefte aan een baby daarbij. En je lijkt vooral naar een zwangerschap te verlangen, zoals ik lees in je post. Denk er nog even goed over na zou ik zeggen....
Ik miste de zwangerschap en m'n buik ook heel erg.... Maar dat was meer een gevoel van 'afscheid', doordat je 9 maanden lang zwanger bent geweest, de baby voor jezelf had en jij alleen nog verbonden was met de baby.. dat gevoel miste ik. Maar het was duidelijk geen verlangen bij mij om opnieuw zwanger te zijn. Ik ben blij dat we even gewacht hebben want ik vond/ vind het vrij pittig deze leeftijd en zeker omdat m'n zoontje een zeer sterk karaktertje heeft..heb m'n handen vol... als ik nu zwanger raak, zit er minimaal 3 jaar tussen en dat vind ik prima.
Dank jullie voor de reacties! Zoals jullie zeggen @KleineLai en @stiertje88 ; het zwanger zijn mis ik heel erg, maar ook het kleine babytje. Nog een kindje erbij lijkt ons echt fantastisch, (nog)een broertje en zusje voor onze kinderen. Wat ook meeweegt is dat deze twee maar 19 maanden schelen. Zou een kindje wat 2,5-3 jaar later komt niet enorm buiten de boot gaan vallen? Sowieso wachten we nog een half jaar minimaal, maar waarschijnlijk worden dat er wel meer. Ik hoop dat dit gevoel ook een hormoon kwestie is, dat zou het wachten over een paar maanden waarschijnlijk iets makkelijker maken...
Ik geloof niet dat een kindje door dat grotere leeftijdsverschil buiten de boot valt.... Ik scheel 5 jaar met m'n Zusje, maar hebben een super goede band! Terwijl ik 2 jaar met m'n broer scheel en met hem een minder goede band... Leeftijdsverschil zegt niet alles
Hier 4,3 en 1 jaar En ja het is pittig maar niet door de kleinste maar omdat de oudste ontzettend pittig is en sterk eigen wil en de 2de gaat hem momenteel achterna maar goed die ziet het weer van hem De 3de rolt gewoon mee in het ritme en zo tevreden mannetje en we zijn nu bezig voor nr 4 dus maar dan is de oudste 5 als deze geboren zou worden. Vind dus momenteel de fase van de oudste heftig maar dat gaat ook weer voorbij en nr 3 is nu 14 maanden dus gaat ook dan zo de peuterpuberteit in dus ja dan zou ij al 5 jaar moeten gaan wachten willen ze allemaal uit een bepaalde fase zijn Maar idd ook hier ,de oudste gaat beter met de kleinste om,dan met de middelste dus 3 jaar verschil,alleen nu de jongste eigen wil krijgt,vind de oudste dat toch ook niet altijd even leuk,met afpakken enzo haha
Ik scheel zelf 6 jaar met mijn zus en 8 jaar met mijn broer. Dat buiten de boot vallen ervaar ik helemaal niet eigenijk. Nooit gedaan ook, het was/is gewoon zoals het was/is. En daarbij ook babytjes blijven niet altijd klein. Achteraf vind ik het leeftijdsverschil bij ons ook niet zo erg. Was niet de bedoeling dat er zolang tussen zit zitten, maar soms als ik nu een moeder met een dreumesje en baby zie denk ik wel 'wacht jij nog maar even af, dat wordt nog wat over een tijdje'. En dat is natuurlijk ook leuk op z'n eigen manier en voor sommige moeders. Maar achteraf is dit voor mij ook beter denk ik.
Hihi ik vond t zoooo fantastisch juist dat ik mn lijf weer terug had. Dat duurde wel weer even overigens. Laatste zwangerschap liep helaas verkeerd maar ukkie was al merkbaar vanaf 10 weken. En t is niet zo zeer dat ik t zwanger zijn mis maar meer mn mannetje die zo gewenst was (na bijgekomen te zijn van de initiele shock, dochter was een horror bevalling en nare zwangerschap geweest met nog 10mnd heftige bi klachten) voelt toch alsof je beroofd bent van een kindje door een misselijke grap van de natuur. Nu beetje met argwaan dingen op aan t tellen, kan zijn kan niet zijn. Nog te vroeg voor testen maar iets is anders. Ergens wel willen, ergens tegenop zien want als t wel zo is worden dat 15 hele lange weken en 2 dagen vol spanning en weten dat de klok doortikt, nog minder dan een jaar om zwanger te kunnen worden (familie kwaal, na je 35e is t over). Toen mn dochter nog onder de twee was moest ik er echt niet aan denken om dan gelijktijdig nog een baby te hebben. Met lactose intolerantie en reflux hadden we onze handen vol en daarnaast nog een gifkikker temperament van van alles willen doen en eigenlijk nog te klein zijn om dat wat in dr koppie zat ook te realiseren, t is een schatje maar als iets niet lukt is t een draak. Nu is ze bijna 2,5 en t is zooo veel makkelijker. Ze kan zichzelf uitkleden en bijna helemaal zelf aankleden, ze snapt wat mag en niet mag (zegt niet dat ze t niet alsnog probeert). Ze kan vragen wat ze wil, ze slaapt nog steeds uit en tukt ook nog steeds in de middag. Vindt baby's helemaal t einde maar begrijpt dat ze niet alles mogen hebben. Ons zoontje had in juli geboren geworden als er geen kink in de kabel was gekomen van moeder natuur. Dat had, zoals ik mn dochter nu zie eigenlijk wel perfect geweest qua leeftijd.