Hoi meiden... Ik open dit topic hier, omdat alleenstaande mama's waarschijnlijk wel begrijpen wat ik voel. Ik ben nu alweer meer dan 2 jaar vrijgezel. Mijn zoon is nu 21 maanden. Het gaat allemaal hartstikke goed. Het is een vrolijk mannetje en hij ontwikkelt supersnel. Tot voor kort voelde ik helemaal niet het gemis van een partner. Het ging hier allemaal goed en als vanzelf dus die kerel had ik dan toch ook niet nodigmaar sinds een paar weken begint het echt te knagen. Om mij heen wordt iedereen zwanger en vaak van een tweede kindje. Ze hebben een leuk huisje, doen leuke dingen en genieten van elkaar. Dan hebben de meeste ook nog echt een leuke, lieve man en passen ze echt super bij elkaar! En dan ik. Mijn huis is alles behalve leuk. Het is wel opgeruimd, maar doordat het nog niet helemaal af is en dat door financien voorlopig ook niet gaat gebeuren voelt het nog steeds niet als een huis. Ik doe wel leuke dingen, maar vaak vind ik niemand die mee wil gaan. Nou is het wel leuk om met zoonlief weg te gaan, maar toch steekt het dan om te zien dat anderen met het hele gezin het gezellig hebben. Ik voel me dan ook zo bekeken als ik daar in mijn "eentje" loop. Dat zal wel een afwijking van mij zijn hoor En net ook weer. Was ik even de blogs van een meid aan het lezen die over haar gezinnetje schrijft. Ik ben hartstikke blij voor haar hoe ontzettend goed het met hun gaat enzo, maar tegelijkertijd voel ik me echt heel verdrietig. Ze is een stuk jonger dan ik ben en heeft het eigenlijk al zo enorm voor elkaar. Zij heeft gewoon het leven dat ik graag zou willen leven. Ik ben niet jaloers ofzo, want ik gun het haar echt enorm. Alleen vind ik het zo moeilijk, omdat ik steeds minder begrijp waarom zo'n leven niet voor mij weggelegd is. Sorry voor mijn geklaag, maar ik heb gewoon het gevoel alsof ik in een leven vastzit waarin ik niet vast wil zitten. Alleen heb ik geen idee hoe ik eruit kom. Het is ook niet zo dat ik enorm ongelukkig ben met mijn leven nu...ik ben hartstikke gelukkig met mijn zoontje....alleen ik wil er meer uit halen. Hopelijk heb ik gauw een idee hoe ik dat allemaal aan ga pakken.
heel herkenbaar hoor. Mijn vriendinnengroep bestaat uit 4 meiden die allemaal nog vrijgezel zijn en geen kids hebben. Aan de ene kant leuk, aan de andere kant begrijpen ze mijn leven soms niet. Ik kan met hen hele leuke dingen doen, samen eten, stappen en op vakantie. Maar ik mis een partner. Ik herken je gevoel en het kijken naar anderen, als ik op straat een gezinnetje zie lopen met een papa,mama en 2 kindjes. Dan word ik jaloers en verdrietig, zo had ik er ook bij kunnen lopen als die stomme eikel niet was weggegaan. Hij heeft inmiddels alweer lekker verkering, nou ja of dat nou een super relatie is dat houd ik in t midden maar hij ligt wel naast iemand. Er is altijd iemand bij hem tijdens t eten en s' avonds op de bank. Ik eet samen met mijn kids, maar toch is dat anders. Nu had ik laatst tijdens t stappen een hele leuke jongen ontmoet, t was een toerist en kwam uit t zuiden des lands. Maar zo lief en gezellig en warm als dat voelde. Tja uit zo'n losse flodder kan toch geen relatie ontstaan, tenminste niet uit deze, maar ik was even zo blij. Even dat gevoel van warmte en knuffelen, dat heb ik zo gemist. En dat mis ik nu nog. Ik heb mijn leventje wel prima op orde, de kids zijn blij en gelukkig en ik ook. Op 2 dingen na, ik ben nog steeds druk opzoek naar een baan, en het liefst zou ik een leuke man op mijn pad tegen willen komen. Maar ja, dat kan nog wel even duren.
hoi, ik snap jullie gevoelens ook. even kort mijn situatie: ik woonde samen, hij wou geen kids en ik niet echt, sept 2009 per ongeluk zanger gewordden, maar was heel welkom, miskraam in okt, toen begon ik het daar ging mijn klok ik moest en zou een kind. ik was veranderd ik lachte zo niet meer, ik maakte geen plezier meer, was wel heftige miskraam 8 uur bloedverlies nacht moeten blijven in ziekenhuis en curretage. hij wou niet echt kind, maar ik nam geen pil ( hij wist dit) maart 2010 zwanger en terug miskraam, april 2010 terug zwanger, heel veel ruzies, niemand mocht weten dak zwanger was, vond in zin gsm een sms van een jong meisje ' ik snap dat je dat kind niet wilt' wat ik toen voelde kan het u niet meer zeggen. ben toen zwanger weg gegaan in juni, op 22 sept na 35 uur weeen is mijn zoontje te vroeg geboren en beetje later in mijn armen gestorven. tot op heden heb ik de ' papa ' niet meer gehoord wel zijn stiefmama is sms dat ze wisten dat het dood was, maar had zo iets van nu stuurt ge iets en toen ik belde toen ik nog zwanger was was er geen intresse dus nooit op terug gestuurd. nu ik zou en moest terug zwanger zijn. ik kon niet verder. daar zat ik bevallingsverlof maar geen kindje om voor te zorgen. ik wil mijn zoontje niet vervangen he. met mijn ouders gepraat want woon tijdelijk thuis lig plat as ik zwanger ben ( zwakke baarmoederhals en cerclage) dus had hun toestemming en hulp wel nodig. papa wou dat ik vie ziekenhuis ging heb me eind sept opgegeven nooit iets van gehoord. en eerlijk ik had geen geduld meer, ik ging kapot van verdriet en van schuldgevoelens ik heb een egzond kind laten gaan. in de leugens gestrapt van iem dak al twee jaar kende en die dus wist van mijn zoontje en miskramen en die wist dak graag zwanger wou zijn. die wist niet werken, plat liggen geen seks geen uitstapjes ( als ikz wanger ben dit alles) goed zwanger graken is geen probleem ben ik altijd direct. ja erna kwamen veel leugens uit niet echt willen werken ( zo af en toe is) , schuldbemiddeling zitten, zijn zoon in co ouderschap niete cht ebzien, en dag dat er hartslag is ( hij ging wel ni mee naar echo) zat hij op een andere vrouw en heb ik bye bye gezegd. ok mss alleemaal naief van me en mijn hormonen die nog ni ok waren en dom, maar ik wil zo grag een kindje wat ik wil zeggen ja ik had het ook graag in huisje tuintje man en kindje gehad, en as mijn eerste geen miskraam geweest was had ik dat ook gehad. en na mijn zoontje kon ik emotioneel niet paar jaar gaan wachten op ne man ik ga ook richting de 30 en wou en wil een kindje om lief te hebben, om terug een beetje te kunnen lachen en te genieten. maar dus jaloers zijn op gezinnen met die dan nog leuke goede mannen hebbe ja dat heb ik ook voila dat was het, ik hoef niet echt commentaar om dat ik naief ofzo was , ik wou graag zwanger zijn maar door omstandigheden kon dit niet met man en wil gewoon wat meepraten over de geveoelsn die jullie hebben dat je soms wel eens ' jaloers' kan zijn gr
wow Jente2010, wat een verhaal...man man wat heb jij veel meegemaakt zeg. Wat vreselijk dat je na de miskramen ook nog eens afscheid hebt moeten nemen van je kleine ventje na zijn geboorte. Ik ken t gevoel niet, maar ik kan zeker begrijpen dat t vreselijk moet zijn geweest. Ik vind je niet naief en ik denk dat je voor jezelf de juiste keuzes hebt gemaakt. Jij hebt je gevoel gevolgd en daar mag niemand je op veroordelen vind ik. Wat naar dat je nu zo plat moet liggen, maar t is wel voor een goed doel. Ik hoop ontzettend hard mee dat deze zwangerschap goed mag blijven gaan en dat je over min 10 weken een mooi lief en gezond kindje in je armen mag houden. Een kind groeit op liefde en een gezin zou echt het ideaal plaatje zijn, maar als er op de een of andere manier geen gezin is, dan is het kindje net zo gelukkig met alleen een mama of alleen een papa, die ontzettend van hem/haar houden. Ondanks alles wat mijn ex mij geflikt heeft en nog steeds doet... blijf ik van hem houden. Noem mij naief haha, maar ik blijf stug vasthouden aan mijn ideaalbeeld.. t gezinnetje wat wij hadden kunnen hebben. Ik zie hem nog te veel en te vaak, ivm onze kindjes. Morgen komt hij ze weer zien, dat vind ik altijd moeilijke momenten, vooral omdat hij altijd zegt dat ie nog gevoelens voor mij heeft en van mij houdt, maar niet gelukkig met mij kan worden. T is alsof wij elkaar niet los willen/kunnen laten en dat brengt mij elke keer weer in verwarring en brengt veel verdriet met zich mee. Hij kan in juni in zijn nieuwe huis en dan kunnen we co-ouderschap starten, hij met zijn nieuwe vriendin en onze kids en ik alleen met de kids. Pittig maar hoop wel dat er dan meer afstand komt, zodat ik hem echt los kan laten.
@Jente: Ik begrijp je oerdrift en je verlangen naar een kindje heel goed. Vooral na wat jij allemaal hebt moeten doormaken lijkt het me al helemaal rot als je dan maar moet wachten en wachten tot de juiste vent zich aandient. Over min. 10 weken ga jij ons hier gewoon vertellen dat je bevallen bent van een mooi, gezond kindje. @Fontana: Ik ben net zo naief. Ik zie mijn ex geeneens meer....hij komt niet eens op voor zijn zoon, maar toch houd ik nog steeds van hem. Ik wil het eigenlijk niet meer, maar helaas kan ik dat gevoel niet van me afschudden. Ik hoop dat het jou straks gaat helpen als je hem iets minder gaat zien. Het is gewoon moeilijk om the perfect picture zo in de prullenbak te gooien!
Ik wil alleen even zeggen hoe knap ik het vind dat 'alleenstaande' moeders het allemaal doen, en redden!! Ik vind dat echt super knap!!! Ik denk wel eens, hoe moet dat toch als je alleen bent, en tuurlijk komt het wel goed, maar echt waar, ik vind het zoooooo knap!! Ik denk dat ik er niets van zou bakken alleen ;( . Respect dames!
dank je is lief wat jullie zeggen en fontana als je dat naief noemt ben ik het ook de ' papa' van mijn zoontje mis ik nog alle dagen, ook al ben ik er weg van juni vorig jaar, nooit iets gehoord van hem na het overlijden ( ja verwijder uw domicile hier of dien klacht in) via via vermoeden dat hij in juli al samen was met iem anders.... en toch mis ik hem hoe dom zijn wij vrouwen soms???? of stom blind verliefd mss gr
Herkenbaar hoor! Heb een leuk huisje (al zou ik wel groter willen wonen, maar voor nu ok) een leuke baan, leuke vriendinnen, maar de laatste tijd mis ik toch een man in mijn leven!
Hey meiden, hier ook een alleenstaande mama van een prachtige dochtertje van 4 maanden. Ik geniet enorm van haar en voel me intens gelukkig. Ik heb een huisje, niet groot maar wel knus, werk 32 uur en heb veel steun van familie en vrienden. Maar als ik al die gezinnetjes zie word ik verdrietig. Dat beeld had ik een aantal jaar geleden ook voor ogen. Ik ben ongepland zwanger geraakt. Ik had toen een knipperlicht relatie met de vader. Nadat ik het hem verteld had dat ik zwanger was, heb ik nooit meer wat van hem vernomen. En ja ook ik heb nog steeds gevoelens voor hem. Ik snap en wil het niet. Maar als ik naar mijn meisje kijk dan zie ik dingen van hem terug. En dan breekt mijn hart..... Nou meiden, hopelijk komt er ooit voor ons allemaal een lieve man op ons pad.
ik woon momenteel thuis: mag niks buiten liggen en rusten en dan is alleen wonen niet zo simpel he heb wel jaren alleen gewoond dus ik weet wel dat ik het kan heb nu zo een beetje plannen, bv na de bavlling ander werk zoeken, werk in rusthuis shiften en weeeknds niet echt handig met kindje, in 2014 doen ze hier toezegginge van nieuwbouw sociale woningen en ik voldoe aan alle eisen dus hoop daar wel wat , zou net zijn voor men meisje naar school gaat ideaal dus en na 15 jaar kan je ze kopen, en de huur is er laag van. en dan pas na dat alles sta ik mss open voor een lat relatie gr
Ik snap jou helemaal, ik heb echt precies hetzelfde ook alweer 2 jaar single wel vriendjes tussen door gehad maar nooit serieus en ook elke keer weer vreselijk terleurgesteld. Heb een zoontje van 4 jaar en doe heel veel dingen met hem en geniet van alles maar ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam...vooral in de avonden als die kleine op bed ligt enz. En dan ga je ergens naartoe en dan zie je al die gelukkige moedertjes op zo`n kinderboerderij die of weer zwanger zijn of een 2e kindje hebben.....Of meiden die ook ongeveer mij leeftijd zijn en al moeder en wel huisje boompje beestje perfect mannetje hebben...En mij zoontje ziet zijn vader niet vanwege huiselijk geweld in het verleden en dan zie je ook vaak van die vaders met hun kids lopen...Dan breekt mij hart soms hoor...maja wat doen we eraan??
@MamsvanRobin: Ja wat doen we eraan...ik heb werkelijk geen idee. Ik zoek nog altijd een printer waar ik de perfecte man mee kan uitprinten Best moeilijk is het he..Dat missende stukje..dat klankbord waar je savonds even je dag mee kan bespreken, waar je tegenop kan kruipen voor een fijne knuffel. Natuurlijk kan je dan een vriendin bellen of je msn aanslingeren, maar toch. Ik merk aan de mensen die ik dan spreek dat ze het niet begrijpen. Als ik dan vertel dat ik baal dat ik niet ook iets samen kan doen dan zeggen ze vaak achh ik wou dat ik eens iets alleen kon doen het inlevingsvermogen van een leren schoen denk ik dan maar.. Nu ook weer...zondag, moederdag..overal zie ik vaders met kindjes die winkels afstruinen om het "perfecte" moederdagcadeau te kopen. En zondag..krijgen de meeste mama s een ontbijt op bed of iets dergelijks. Ze krijgen een blijk van waardering voor hun moederschap. Ondernemen iets leuks met het gezin. Natuurlijk krijgen wij ook een blijk van waardering..elke dag zelfs van mijn lieve zoon (21 maanden), maar toch. Ik ben steeds aan het twijfelen of ik nu zondag ook iets moet gaan doen..maar het idee, dat ik daar alweer in mijn "uppie" rondloop...mijn kleine mup in de buggy voor me uitduwend...terwijl om me heen halve families het gezellig hebben....blerghh ik kan dat gewoon even niet meer. Ik heb wel wat vriendinnen, maar die zijn nog zo met andere dingen bezig. één meid waar ik het super mee kan vinden woont hier helaas 2 uur vandaan..schrijft ook hier op het forum (kristel86) mis ik echt. Zij heeft me zelfs al eens gevraagd waarom ik niet wat meer hun kant op verhuis, want limburg is ook gewoon een saai stuk van het land..maar ik durf de stap niet te maken. En zo kan ik nog uren en uren doorschrijven over mijn frustraties Ik ben er gelukkig niet heel depri door...kan wel genieten van mijn zoon en wat hij leert enzo..alleen hoop ik wel dat het ooit anders gaat..ook huisje, boompje, beestje. Alleen..al die lieve kerels zijn al getrouwd ofzo haha
Ik ben sinds vorige week echt alleenstaand. Het ging eigenlijk al anderhalf jaar...of sinds de geboorte van ons meisje, niet goed tussen ons. Té weinig tijd voor elkaar...niks leuks samen doen... En de laatste maanden was mijn ex zo laks dat ik echt het gevoel had: Ik had net zo goed alleen kunnen zijn.... Ook met de financien draaide ik bijna overal alleen voor op hier in huis. Oké hij verdient niet superveel, maar 1.200 euro is ook niet héél weinig. Hij koopt niks voor ons dochtertje en ook voor ons zoontje op komst heeft hij tot nu toe 0,00 euro uitgegeven. Heb alles alleen moeten betalen. Alhoewel hij erg blij was met zijn zoontje op komst, merkte ik hier de laatste tijden niks meer van.... Totale desinteresse... En als ik hierboven lees dat jullie een klankbord thuis missen... om eerlijk te zijn miste ik dat al een héle poos in huis.. Ik zat merendeels beneden alleen met de kleine en hij boven op bed films kijken... sja, je kunt je wel voorstellen dat de irritaties zó hoog zijn opgelopen dat hij vorige week (op mijn verzoek) zijn spullen en kleren heeft gepakt en is vertrokken. We stonden 2x eerder op het punt de relatie te verbreken nadat ik had gezegd dat ik het zo niet meer wilde en het maar afgelopen moest zijn. Ben nu een week alleen en ook al vind ik het op sommige momenten moeilijk.. toch heb ik ook meer rust in mijn kop nu. Vooral met het oog op de bevalling en kraamtijd straks. Mijn ex heeft zich nu al een week niet laten zien of horen. Dat voelt wel heel raar en doet ergens ook pijn... Maargoed, even de boel laten bekoelen..die zal zich nu wel heel gekwetst voelen dat ik hem de deur heb gewezen, maar ik kon niet meer anders. Was elke dag gefrustreerd en ongelukkig als ik hem zo in huis zag. Een volwassen gesprek zonder verwijten zit er nu ook niet in. We waren 6 jaar samen, elkaars eerste liefde. Maar ergens zijn we elkaar toch gruwelijk kwijtgeraakt. Of het ooit goedkomt? Denk het niet... als het al zo vaak al bijna is misgelopen dan zegt dat ook veel, vind ik! Ik heb sinds 3 maanden een hele leuke ruime eengezinswoning.. de babykamer is nu eindelijk af, heb mijn moeder in dezelfde wijk wonen als ik...lieve zus en broertje die voor me klaar staan (vooral mijn broertje en zijn vriendin zijn echte schatten!). Werk zoeken komt straks wel weer.... Ga me nu richten op mijn kids en de toekomst.
Assi, ik herken je verhaal wel een beetje. Ik was 7 jaar samen met mijn ex en wij zijn elkaar in het laatste jaar kwijtgeraakt. Communicatie was er niet en hij was toen al bezig met "afscheid"nemen. Zonder t mij te vertellen zodat we misschien nog hadden kunnen vechten,. Dit neem ik hem erg kwalijk..ons leven was na de komst van sem zo veranderd. ik was druk met studeren en mijn moeder kreeg diagnose borstkanker. Toen raakte ik weer zwanger en was ie weg. Hij zegt dat ie nog steeds van me houdt, maar niet gelukkig met me kan worden..nooit meer. Dat doet pijn, we hadden t zo mooi. Als we hadden gevochten, had ik nog t gevoel gehad dat we alles eraan hebben gedaan, maar zelfs die kans kreeg ik niet. Nu heeft ie een nieuwe vriendin, waar ie straks mee samen gaat wonen. zij gaat ook voor mijn kids zorgen dus. Bah, t zit me dwars vooral omdat hij nog maar 7 maanden met haar is en in die 7 maanden is hij 4x ontrouw geweest.. ( met mij) dus hoe diep zit die liefde? Ik voreg of hij nog vlinders voelde... nee zei hij, ik voel me op mijn gemak en ik voel me fijn bij haar. Is dat nou een basis denk ik dan? Door die praktijken van mijn ex, krijg ik t idee dat "echte" liefde niet meer bestaat. Ook ga ik aan mezelf twijfelen, ben ik dan een rotpersoon? Kan er wel iemand gelukkig met mij worden? Ik weet niet of ik nu wel klaar ben voor een nieuwe relatie, ik denk dat t eerder een vlucht zou zijn, een hunkering naar liefde, warmte en opzoek naar antwoorden. Ik ben best jaloers op mijn ex en zijn nieuwe leven, maar eigenlijk stelt die relatie toch niets voor.. ik blijf stille hoop houden, dat ie ooit denkt.. shit wat heb ik gedaan. En dat ie terugkomt bij mij en zijn gezin. Maar door die stomme hoop, en het niet kunnen loslaten van hem, krijg ik natuurlijk nooit een nieuwe relatie en kan ik niet verder. pffff ik vind t zo vervelend allemaal. En idd van t weekend moederdag, daar kan ik dan wel om huilen hoor. Mijn zusje gaf me vorig jaar.. (mijn eerste moederdag en dan ook nog es net in de steek gelaten)... een zelfgemaakt hartje met een gedichtje erin.. voor mama van sem stond er. Nou tranen rollen nu weer over mijn wangen, zo lief vond ik dat. Gewoon even dat feit dat er iemand aan je denkt. Pff wordt nu alleen maar verdrietiger ik ga ff buiten zitten. bah.
hoi ja dat klankbord en moederdag, maar dat moet je wele en superpapa vinden he, want niet alle papa's zorgen voor moederdag ( zie mijn eigen broer, is geen slechte papa hoor, maar dat doet hij nu ook niet) want ja je hebt manne, ofwel spelen ze spellekes op pc, ofwel zijn ze zelden thuis, ja dan heb ik liever gene he gr
@ Fontana, als ik er nu bij nadenk... zo stom om elkaar zo kwijt te raken dat het zelfs de relatie kost. In ons geval ook, hoor. Nadat ons dochtertje geboren was, hebben we NOOIT meer samen iets gedaan zonder haar... niet echt een aanrader! Het klinkt alsof je ex in de knoop ligt met zichzelf. Ik kan me er wel in herkennen want ook ik heb de relatie beeindigd en was ik in prinicipe al een tijdje bezig afscheid te nemen in mijn hoofd. Weet niet eens of ik het afscheid kan noemen... na 2x al uit elkaar geweest te zijn en het toch te proberen samen is ergens toch het vertrouwen geschonden.. Alsof ik dacht: Het gaat toch ooit echt verkeerd...en dan leef je er naar.. Het probleem ligt in dit geval dus meer bij mij dan bij hem.. Voel me al een hele poos niet gelukkig, maar weet ook niet hoe ik dat wel kan worden... Nu ben ik bijna een week alleen...en ik heb mijn ex dus bijna een week niet gezien of gesproken. En dat voelt zóóóó raar, he! Als je jarenlang samen hebt gewoond, samen elke nacht in 1 bed hebt geslapen.. Voel me vrij k*t en moet echt afleiding zoeken, ook al was de breuk mijn initiatief. Net smsde hij me of hij morgenmiddag even langs mag komen om onze meid te bezoeken. Vind de confrontatie nogal moeilijk en ongemakkelijk, maar ik wil wel dat mijn meisje haar papa ziet. wat ik wel vervelend vind is dat hij totaal geen betrokkenheid toont bij mijn zwangerschap. Hallo....het is ook JOUW vlees en bloed, hoor. Snap best dat hij niet goed weet hoe of wat. Heb a.s. maandag een groeiecho en weet niet eens of ik hem moet meevragen. Zit je daar 'gezellig' met zijn tweeen..
Je hebt gelijk alle leuke mannen zijn al bezet en de rest is of homo of een onbetrouwbare vreemdgaander Het is heel pijnlijk om om je heen te zien dat het andere vrouwen schijnbaar wel gelukt is, dan denk ik...wat is er mis met mij???? Gelukkig heb ik het samen met me zoontje ook prima naar mijn zin en heb ik ook vriendinnen waar ik regelmatig leuke dingen mee doe. Maar dat is geen teddybeer waar je s`avonds lekker samen een film mee kan kijken, samen mee kan eten, mee op vakantie kan gaan, leuke dingen kunt doen en een gezinnetje kan zijn....We kunnen nog wel uren praten over wat ons is aangedaan en hoe ons leventje eruit ziet zonder man, maar we kunnen er ook iets aan gaan doen! En als eerste stap moeten we dan is gaan bedenken waar we een betrouwbare man zouden kunnen vinden, is dat via een datingssite? badoo? (heb ik meerdere malen geprobeerd maar is tot nu toe altijd een teleurstelling geweest) of moeten we dan toch maar wachten tot ineens onze prins langs komt rijden op zijn witte paard? Want uitgaan zit er voor de meeste alleenstaande moeders niet in...tenminste niet voor mij..kan af en toe wel maar als ik daar me toekomstige lover moet gaan ontmoeten kan ik nog heeeel lang gaan wachten vrees ik! Nou dames, wie heeft er nog meer ideeen????!!
En meissie, ik vind het echt ontzettend rot voor je dat je nu moet zien dat hij een relatie heeft met iemand anders met wie hij straks miss wel voor jullie kinderen gaat zorgen... Heel pijnlijk is dat! Mijn ex en ik zijn alweer 2.5 jaar uitelkaar en hij heeft nu al 2 jaar een andere vriendin. Maar hij is 1.5 jaar geleden ook een week lang vreemdgegaan met mij...en zei dat hij liever mij wilde. Maar wij zijn niet zomaar uit elkaar gegaan, hij is drugsverslaafd,gokverslaafd, werkt wanneer het hem uitkomt, zit in de schulden en houd zijn handjes niet thuis dus het gaat zowiezo niet werken tusen ons. Hij heeft ons zoveel verdriet aangedaan, en hij kijkt nu nog steeds niet naar Robin om. Af en toe staat ie is voor de deur met Sinterklaas bijv...en als klap op de vuurpijl is ze vriendin nu zwanger! Heel pijnlijk maar ik kan er gelukkig beter mee omgaan dan een aantal jaar geleden.
Ik voel me ook wel eenzaam,alhoewel ik soms de avonden ook wel lekker rustig vind,zit ik er ook vaak zat van nou,dat is het dan. Officieel zijn we nu bijna 4 maanden geleden uit elkaar gegaan. Na 6 weken hebben we het toch weer geprobeerd (sliep vaker thuis) en we gingen kijken of er niet toch een mogelijkheid was tot verzoening of een scheiding van tafel en bed. Ik had goede hoop maar na de 1ste ruzie zette hij er een punt achter..dat is nu een paar weken geleden. gevoelsmatig begin ik nu weer van voor af aan qua verwerking om over de kids maar te zwijgen. We hebben urgentie en net weer gereageerd op een woning,dit wordt dan een flatje in een wat mindere buurt..zal ontzettend wennen worden..weer opnieuw beginnen ,geen tuin...maar het is wel van ons. We komen hier steker uit maar het is gewoon zwaar. Sterkte!