Nu nog een Postnatale Depressie?

Dus ook jij echt een jaar nodig gehad om te herstellen. Dat geven mijn behandelaars hier ook aan.

Wat knap dat je het weer aan durft. Ik twijfel heel erg, maar toch is de wens er voor een derde nog steeds. Hier schelen de kindjes ook 16 maanden van elkaar en daar heb ik mijn handen echt vol aan inderdaad. Ergens hoop ik wanneer de meiden een jaar of 3 en 4 zijn nog een derde kindje te krijgen. (hier ook nog jong, net 27 jaar geworden)

Mijn werk kan niet van me af. Ik heb een vast contract, dus ook zei moeten gewoon mijn ziek zijn betalen. Ik werk normaal 3 dagen in de week.

Goed dat je al die tijd echt voor je zelf hebt gekozen!

 

er is ook een topic met meer mensen met een pnd

 

Waar dan? Ik heb wel een gevonden, maar daar wordt verder niet meer in gereageerd. Misschien kan je me helpen of staat die niet onder het kopje na de bevalling?

 

ik heb zelf een pnd gehad 1 maand na de geboorte van de oudste.
Ben zelf opgenomen geweest op een moeder-kindunit van een psych ziekenhuis.
Het heeft al bij al toch een jaar of 2 geduurd eer ik beter was, ik heb ook 1 jaar loopbaanonderbreking genomen omdat ik mijn werk niet meer trok.
God, het is echt verschrikkelijk als je er midden inzit, ik leef echt met je mee.
Wat mij enorm geholpen heeft was een vaste dagindeling: ik heb mij meer dan eens uit de zetel moeten slepen omdat elke dag na de fruitpap er een uitje op de dagindeling stond (naar het park, eindje wandelen, beetje fietsen). Maar dat geeft structuur en zorgt dat je minder kan piekeren omdat het voorspelbaar wordt

 

@ heleentje80, wat heftig zeg, zelfs opgenomen. Moet zeggen, dat dat hier ook weinig had gescheeld helaas. Ik zie dat je inmiddels 2 gezonde kinderen hebt. Na de tweede nergens last van gehad?
En natuurlijk ook gefeliciteerd met je huidige zwangerschap. Voel je je goed?

 

Bedankt voor je tip. Merk inderdaad als ik van te voren een dagindeling maak, dat de dag soepeler verloopt.

Merk ook als dan mijn man thuis is, ik de structuur een beetje mis. Ik heb toch zo mijn eigen ritme, terwijl hij juist wel helpt.

 

Ik zit ook in een depressie..ik heb enorme huilbuien en woedeaanvallen (niet na me kindje hoor)
Ik voel me gevangen, opgesloten, opgeslokt, moe, verdrietig, somber, gwoon niet gelukkig..

Ik voel een enorme vluchtsdrang dat ik heel graag weg wil rennen en heel hard schreeuwen...maar wanneer ik er dan aan denk om me dochter naar iemand toe te brengen om iets voor mezelf te hebben dan raak ik helemaal in paniek.
Zodra ze t ook maar weer even op (zeuren of huilen) zet gaan bij mij de haren al recht overeind staan en wordt ik helemaal kriegelig...ik vraag noooit om hulp en nu heb ik dat gdaan en is iedereen om me heen druk! Ik voel me ontzettend eenzaam en schaam me rot om toe te geven dat mij wolk gwooweg grijze is puur omdat ik de reactie van een ander niet wil en kan horen...
Mijn partner is een superlieverd!! Hij weet hier van en steunt mij ontzettend en laat mij geregeld tegen hem voeteren zodat ik me ei maar kwijt ben dan voel ik me weer schuldig.

En zo blijf ik maar in een neerwaardse spriraal zitten...ik voel elke dag dat IK dit niet ben! Alsof iets de macht over mij heeft gekregen...en soms geef ik mijn dochter hier van de schuld
Dan verlang ik weer even naar de periode dat er nog geen kindje was en ik gwoon nog lekker aan t werk was en gaan en staan waar ik maar wilde..en dan voel ik me weer schuldig..

Een postnatale depressie is niet genoemd maar wanneer ik een test op internet doe scoor ik best hoog...
Ik ben het zat om me masker steeds maar op zetten dus scherm ik mezelf wel af door binnen te blijven en gesprekken te vermijden want het (gezeur) van een ander heb ik gwoon weg geen puf meer voor...doordat ik me weer afscherm voel ik me weer opgesloten en ga zo maar door...

En er lijkt maar geen end aan te komen..ik voel me zwak!
Ik ben al eens bij een psycholoog geweest maar na 3 kwartier wordt er weer op dat klokje gekeken en moet je weer weg...ben ik net zo'n beetje op gang...

Mijn trots staat me enorm in de weg om aan anderen te laten zien dat t niet goed gaat...t voelt als een enorme taboe...
Dus ja ik herken wat je voelt...

Groetjes

 

@ Versace, wat herkenbaar allemaal zeg! Wat verschrikkelijk dat jij dit ook moet maken. Hoe oud is je dochtertje nu? Het duurt helaas heel lang en ik herken je gevoel dat je denkt in die neerwaarse spiraal te zitten en te blijven zitten. Ik heb ook heel lang gewacht om de buitenwereld te vertellen wat er bij ons binnens huis afspeelt, maar moet zeggen dat het een enorme opluchting was toen iedereen het wist. Ik kon mezelf weer zijn en hoefde me niet beter voor te doen, dan het in werkelijkheid ging en het belangrijkste nog wel, dat er heel veel begrip en medeleven is op het moment dat je het verteld.

Helaas op dit moment veel gedoe op mijn werk. Dit komt doordat het UWV de ziekmelding niet als zwangerschaps gerelateerd wil zien en hierdoor mijn werk mij niet mijn volledige salaris wil uitbetalen en dus gewoon mijn ouderschapsverlof laat lopen. Door dit gedoe gisteravond een heftige terugval gehad. Zo erg dat ik het leven niet meer zag zitten. Gelukkig gaat het vandaag ietsje beter en ben ik gewoon samen met de meiden, maar wel met de nodige medicijnen op. We hebben nu dus ook besloten om onze rechtsbijstandverzekering het gedoe met mijn werk te gaan oplossen. Ze werken gewoon niet mee, terwijl ik in mijn recht sta.
Ik wil me volledig kunnen richten op mijn herstel.

 

Och das ook een heel gedoe idd. Dat werkt ook alleen maar tegen.
Vreemd dat ze een depressie niet zien als ziektewet! UWV is wat dat betreft wel een k*t instantie hoor.
Ik ben 8 maanden geleden bevallen van een dochter. Ik heb geen contract verlenning gekregen van mijn werk dus zit al een tijdje volledig thuis. Ik heb altijd gewerkt en nu ineens volledig thuis..nou dat valt me best tegen.
Ik heb ook best een pittige bevalling gehad en ze denken dat het daar mee te maken heeft...is dit bij ook zo??

Ik zei direct..dit nooit!! weer...iedereen zei: ach met een paar weekjes ben je alles weer vergeten en zal je dr heel anders over denken...nu ondertussen dus 8 maanden en ik dnek nog exact t zelfde alleen heb ik die heftige pijnen dr niet meer bij maar het staat nog vers in mijn geheugen hoor.

Voor mijn gevoel sta ik in de arena tegenover mezelf klaar om in gevecht te gaan..Ik heb verder geen medicatie en dat wil ik ook niet omdat dat alleen maar onderdrukt (ik ben bekend met medicatie) ik heb al eens dat rommel gehad en daar was ik erg ziek van.

Ik had mezelf voor genomen om zo even te wandelen...begint t te regenen en onze auto staat bij de garage dus voor mijn gevoel kan ik weer geen kant op...
Ik heb ook weinig vriendinnen trouwens...heb jij dat ook? Ik ben 9 jaar geleden voor mijn partner en ook voor mezelf natuurlijk verhuist naar zijn woonplaats...maar dit is zo'n suf dorp...tis heel moeilijk om hier contact te leggen want iedereen is heel op zichzelf owja en ik heet inport!
Iedereen kletst over elkaar dus ik heb ook helemaal geen zin in deze mensen...
Ik heb wel 1 goede vriendin die hier vlakbij me woont maar en ik weet niet of je dat ook herkent maar die kan ik ineens niet meer verdragen...
Ik denk ineens van heel veel rot op!! en laat me...
Tis zo'n tegenstrijdige beleving binnen in mij...vandaar dat arenagevecht tussen mij en mij....zucht

Toch gek....een planeet vol met mensen en je toch alleen voelen..

Ik hoop voor je dat je dr gauw uitkomt en ook met je werk...anders gooi je t toch op een burnout...dat accepteren ze beter...heeft me zus ook gehad....ze werd overigens wel elke weer opgebeld door het UWV om te vragen of ze al weer kon werken...
Je kan maar beter niet met die instanties te maken hebben.

 

Ik heb wel een hechte vriendengroep, maar 1 stel sleept me/ ons er echt door heen en op een of andere manier voelen die mij ook precies aan en springen bij waar nodig. Wij wonen in een dorpje, maar hier juist heel erg meelevende buurvrouwen, dus daar ligt het niet aan. Ik kan ook niet iedereen even goed uitstaan, heb ook een vriendin die het volgens mij niet snapt. Zegt ze zal ik even langskomen en dan kunnen we misschien ook wel even winkelen??? Zij ziet dan niet dat als zij langs komt, dat voor mij al een hele overwinning is op dat moment.

Wat betreft het werk, erkennen ze mijn ziek zijn wel, maar wanneer het zwangerschapsgerelateerd is mogen ze mijn ouderschapsverlof niet laten in gaan en vergoed het uwv mijn hele ziekte periode. Echter, erkent het uwv het nu niet, waardoor mijn werk er zelf voor op draait. Dit betekent dat mijn werk nu ook na mijn verlof periode, direct mijn ouderschapsverlof heeft laten ingaan (inmiddels al 3 maanden) en betalen mij dus een stuk minder. Terwijl hun eigen bedrijfsarts ook heeft verklaard dat ik wel degelijk zwangerschapsgerelateerd ziek ben, dus moeten ze mij volledig uitbetalen en mogen zij niet mijn ouderschapsverlof inhouden. Dit gebeurt echter nog wel steeds. Ze zeggen niets te kunnen totdat het uwv het erkent. Nou, sorry daar pas ik voor.

Ik heb trouwens ook 2 zware zwangerschappen en bevallingen gehad en zeg op dit moment ook echt van nooit weer. Al moet ik zeggen, dat de wens voor een derde nog wel aanwezig is, maar de angst om dit nog een keer mee te maken is een stuk groter. Dus ja, inderdaad heel herkenbaar.

 

Sorry dat ik nu pas reageer, we hadden een paar dagen inernetstoring grrrr!!

Mijn klachten, ja wat had ik niet? Somber, geen zin om dingen te doen, wilde de hele dag in bed blijven liggen, ik was ontzettend moe, sliep slecht en dacht over alles na en kon werkelijk waar overal van in paniek raken. Een koffiekopje wat ik liet vallen bezorgde mij een enorme huilbui en paniekaanval en ik dacht dat ik er nooit meer overheen zou komen! Ik had het gevoel alsof ik niks meer kon en dat voelde kl*te want ik was pas 26.. Dan moet je toch gewoon mama kunnen zijn, kunnen werken,social life kunnen hebben en het huishouden kunnen doen?? Ik voelde me dus een soort van zwak want ik wilde alles gewoon zo graag goed doen en het liefst alles in 1x
Ook had ik vaak last van momenten waarop alles langs me heen ging en ik alles deed op de automatische piloot. De eerste keer dat ik dat had zat ik alleen in de auto van de sportschool onderweg naar huis... Ik was bijna door rood gereden op een druk kruispunt. Ik zag het rode licht op tijd, want dacht nog ow het is rood maar vervolgens remde ik niet.... Gelukkig stond ik op het laatste moment wel op tijd stil anders was het niet goed afgelopen denk ik. Ik ben toen op paralelweg gaan rijden, daar was het gelukkig erg rustig maar het was niet leuk om verde rte rijden. Door deze ervaring durfde ik onder geen beding de auto meer in te stappen, tenminste niet als ik zelf moest rijden. En zo'n gevoel had ik ook vaak als ik TV aan het kijken was of zomaar ineens een gesprek niet meer kon volgen.
Ik moest ook echt opletten dat ik mijn dagen niet te vol planden, niet teveel willen doen want dat liep mn hoofd weer over. Lijstejs maken en dingen afstrepen die ik had gedaan scheelde wel. Ook weekenden niet teveel vol proppen. Ik was een druk en megaweekend gewend, toen we nog met zn 2en waren stonden vaak de zaterdagavond en de hele zondag vol met verjaardagen en visites enz enz. In het begin wilde ik helemaal niks, en langzaamaan ging ik weer wat doen. Tot op de dag van vandaag zorg ik altijd dat in ieder geval 1deel van het weekend voor ons is. Dus als we zaterdagavond wat hebben, blijf ik zondagochtend in ieder geval thuis en als we zondag wat hebben is de zaterdagavond voor ons. Anders gaat het weer volledig mis.

Ik slikte venlafaxine, eerst de laagste dosis maar al snel een dubbele dosis... Dacht eerst dat de lage dosis wel prima waren (dat wilde ik graag in ieder geval) maar al gauw bleek dat dus niet te werken. De HA adviseerde me overigens om met de pil te beginnen, vanwege de hormonen die daarin zitten en die kunnen een bepaalde balans weer herstellen waardoor je ook weer beter in je vel kan gaan zitten. Ik was nog niet begonnen omdat de gynacholoog toen na bevalling zei je moet wachten tot je weer ongi wordt. Ik was dat nog steeds niet geworden, achteraf denk ik ook door de stress. Want toen ik me ziek had gemeld (3weken na einde verlof) en bij de HA was geweest voor advies wat te doen en hij me het advies gaf om even 2weken thuis te blijven, was ik de volgende dag ongesteld.Toevallig? Ik weet het niet...

Het UWV vond ook dat ik niet zwangerschap/bevallings gerelateerd ziek was doordat ik 3 weken had gewerkt na mn verlof.... Uiteindelijk is het dan wel goed gekomen doordat het bedrijf mij gewoon 100% betaalde.

Hier zat ook de situatie op het werk me erg dwars. Ik hoorde in de laatste week van mijn verlof dat het bedrijf overgenomen was door een ander. Ik had na mn verlof nog 1 dag gewerkt voor mijn oude werkgever en daarna werd alles anders... Het is heel vreemd om op je werk te zijn wat eigenlijk je werk niet is, ook al is het hetzelfde pand en dezelfde producten (winkel van een bakkerij) En helemaal als je thuissituatie ook enorm veranderd is en je ineens moeder geworden bent! Het voelde dus echt alsof ik van de een op andere dag een heel ander persoon was... De overname verliep ontzettend chaotisch! Er zou elke dag iemand aanwezig zijn die ons kwam helpen maar dat gebeurde niet en niemand wist wat er gebeuren moest! Ik moest toen op mijn 3e dag voor het eerst alleen de winkel afsluiten en had alle verantwoordelijkheid maar wat verwacht je nou van iemand die net terug is van verlof, eigenlijk helemaal niet bezig is met werk ook door lichamelijk probelemen en zonder uitleg van hoe en wat??? Voor de rest was (en is) dat bedrijf bezig om al het personeel van de oude werkgever eruit te werken.... Ik had netjes voor mijn verlof allemaal afspraken gemaakt wanneer ik zou werken en wanneer niet en dit natuurlijk allemaal thuis allemaal geregeld. Door de nieuwe werkgever kon ik niet op zaterdag werken (de dag dat mijn vriend vrij is) en moest ik een dag door de weeks werken terwijl ik geen oppas had. Dit was niet hun probleem en ik moest het maar uitzoeken. En er werken elke salarisperiode vrije uren afsgechreven die ik niet opnam en ook met ouderschapsverlof werd er moeilijk gedaan. Zelfs collega's die al 20jaar bij het oude bedrifj werkte zijn weggegaan omdat ze zich niet gewaardeert voelden of dat er zo moeilijk gedaan werd.
In de periode dat ik thuis zat ben ik heel erg gaan nadenken: ik moest daar zowiezo weg, ik had het niet naar mn zin, had een hoop gezeik en dat ging nooit meer goed komen maar ik voelde me ook niet goed genoeg om bij een nieuwe baan meteen volledig aan de slag te gaan... Die gevoelens samen zorgde voor weer een nieuwe dip.

Tuurlijk heb ik tussendoor wel pogingen gedaan om weer terug aan het werk te gaan, maar elke keer weer lukte dat niet. Tot ik dus op een gegeven moment dacht (na 17 maanden dus) nu moet ik doorzetten want anders blijft het zo doorgaan. Ik was ondertussen thuis al zover dat ik weer dingen ging doen, weer zin had om dingen te ondernemen en indd de dag gewoon normaal door te komen. Een vaste planning, elke dag hetzelfde doen. Niet meer de hele dag op de bank hangen, ik merkte dat dat ook niet goed was. En ook tijd voor mezelf inplannen, even weg zonder kind, sporten bijvoorbeeld. Of 's avonds gezellig met mn vriend een filmpje kijken.
Toen ben ik weer (opbouwend) volledig aan het werk gegaan en ondertussen ben ik op zoek gegaan naar een andere baan. Ik heb mezelf ertoe moeten zetten al die pesterijen en moeilijkdoenerij aan me voorbij te laten gaan en met hulp van mijn schoonouders en vriend (en zijn werk) was de extra oppas doordeweeks geen probleem. Ik had gelukkig snel een ander baan gevonden en ben daar sinds januari met veel plezier aan het werk, eindelijk heb ik weer zin in werken als ik wakker word van de wekker!

Toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was, raakte in lichtelijk in paniek.. want wat als ik weer zo'n bevalling krijg (di avond al weeen en do pas bevallen en dan flauwvallen door heel veel bloedverlies en 3 weken later opgenomen in het ziekenhuis door placentaresten en currettage nodig heb?? En dat weer mis gaat door nog meer bloedverlies en dan een bloedtransfusie nodig heb) Vooralsnog lukt het me aardig om er niet teveel over na te denken... tot nu toe heb ik pas 1x een droom gehad waarin alles terug kwam.... Misschien dat het nog komt maar dat zie ik dan wel. eerst maar zorgen dat de zwangerschap goed gaat.

Het is een langer verhaal geworden dan ik dacht, sorry daarvoor! xx

 

Jeetje, Sassie, wat een verhaal zeg. Sorry, voor mijn late reactie, maar mijn vriend was een week vrij, dus heerlijk genoten van de vrije dagen van hem samen met ons gezinnetje.

Ik snap heel goed dat je schok van deze nieuwe zwangerschap en hoop oprecht voor je dat je straks de mooie bevalling en kraamtijd krijgt die je verdiend.

Nu even geen tijd om verder uitgebreid te reageren, maar heel erg bedankt voor het plaatsen van je verhaal!

 

Ook ik heb een ppd, ik merk dat ik mij daar erg alleen in voel. Ik ken niemand die het heeft en mensen praten er natuurlijk ook niet gauw over. Ik ben op zoek naar lotgenoten. Wie weet hebben we steun aan elkaar.