Gisteren hadden we de afspraak voor mijn eerste termijnecho. De uitslagen van de bloedtest waren ook binnen, en die waren hoopgevend: - duidelijk zwanger (voldoende HCG) - geen HIV of Hepatitis B - prima ijzergehalte, dus geen bloedarmoede - prima glucosegehalte, dus geen suiker Bij de echo was het al vrij snel duidelijk dat er via mijn buik niets te zien was. 'Zou het kunnen dat je wat minder ver bent dan je denkt?' vroeg de verloskundige. Even rekenen maakte echter duidelijk dat ik toch echt rond de 12 weken op weg moest zijn. Dus toen heeft ze een inwendige echo gemaakt. Daarop was iets meer te zien, maar niet datgene waarop we gehoopt hadden... Het vruchtzakje en de aanleg van de placenta waren wel te zien, maar het vruchtje zelf nauwelijks. Volgens de verloskundige was de ontwikkeling bij ongeveer zes weken gestopt, en zal het in de komende weken als het goed is spontaan afgestoten worden door mijn lichaam. We hebben afgesproken nog twee weken te wachten of de miskraam spontaan optreedt, en anders wordt het over twee weken weggehaald. Thuisgekomen hebben we met zijn tweeën onze tranen de vrije loop gelaten, en onze ouders op de hoogte gesteld. Die waren ook erg aangeslagen. Daarna besloten om toch maar weer terug naar kantoor te gaan, want thuis werden we geconfronteerd met alle felicitatiekaarten en de zwangerschapsboeken en -bladen die we hebben gekregen. Op kantoor direct verteld aan mijn collega's wat er aan de hand was, zodat ze daar niet verbaasd zouden zijn als ik ineens in tranen zou uitbarsten achter mijn pc. 's Avonds zijn mijn ouders even langs geweest, en ik vond het heel fijn dat ze er waren. Het pijnlijke toeval wil dat mijn pa net 's morgens trots had verteld op zijn werk dat hij opa zou worden en dat ik vandaag een echo zou krijgen. Er werd ook een boeket bloemen bezorgd van de collega's van mijn man, met op het kaartje 'We denken aan jullie'. En hup, daar kwamen de waterlanders weer. En nu is het dus wachten op de krampen en het bloeden... Ik hoop dat het een beetje snel gaat, zodat ik niet gecurreteerd hoef te worden Groetjes, Wendy * erg verdrietig
Och meis toch. Wat een verdriet! Ik wil jou en je mannetje heel veel sterkte wensen de komende tijd. Bah wat rot zeg......
Oef, triest nieuws! Heel vervelend voor jullie. Ik wens jullie heel veel sterkte. Neem de tijd om dit te verwerken! Ik heb hetzelfde gehad en moest uiteindelijk ook een curretage krijgen. Ik hoop dat het niet te lang duurt voor jullie.
Meid, wat een vreselijk verhaal. Ik wil jullie veel sterkte wensen de komende tijd. En neem de tijd om alles te verwerken Kuxx Silvie
och jeetje meid , wat vervelend zeg... veel sterkte met het verwerken van dit nare nieuws. weet verder nie goed meer te zeggen.. knuffels.
Oh meisje, wat erg ! Ook ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Neem je tijd. En maak je niet op voorhand al druk om een eventuele curretage, want dat valt uiteindelijk best mee (en wellicht komt het niet eens zo ver...) Sterkte. Liefs Ilja
Ow dit had ik echt niet verwacht. Ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve dat ik het echt heel erg vind voor jullie. Ik wens jullie daarom ook heel veel sterkte toe. Liefs
Oh, wat vind ik dit rot voor jullie. Heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies, neem vooral de tijd om het een plekje te geven. Er zal niemand zijn die daar raar van opkijkt. Meid, ik wens jou en je man veel sterkte toe. Groetjes van Kiki
Meis wat vreselijk voor je. Ook ik heb het helaas een keer moeten meemaken en dan gaat er zoveel door je heen. Neem goed de tijd voor jezelf, dat heb je echt nodig! Ontzettend veel sterkte en je weet het, we zijn er voor je!!! Rustig aan meis... -xxx-
Een hele dikke knuffel... En veel sterkte voor jou en je man... dat jullie veel steun aan mekaar mogen hebben... *kus*
jeetje zeg wat een verhaal heb beetje tranen in mijn ogen heel veel sterte en succes met alles ook voor je mannetje knuff Sylvia