Zwangerschap uitdragen ongeacht kans op Syndroom van Down

Maar het lijkt mij wel een hele moeilijke keuze wat je moet doen als je het wel weet.
Ik bedoel het zijn best zelfstandige mensen.
Ik denk dat er ook best veel mensen zijn, die het gewoon laten komen ondanks syndroom van down.
Het is wel een leven.....
Wat zouden jullie doen?

 

Laten komen.
Het zou mij niet uitmaken.

 

Ik heb het programma gezien, en veel vrouwen die op latere leeftijd een kindje krijgen, zien dat zo'n beetje als hun laatste kans. Dus liever een kindje met down dan geen kindje.
De kans is natuurlijk aanwezig, dat als je het weg laat halen, dat er geen nieuwe zwangerschap meer komt omdat je verminderd vruchtbaar bent naarmate je ouder wordt.

 

Kijk iedereen wil natuurlijk liever een kindje wat "gezond" is , maar als ik zou weten dat ik een kindje zou krijgen met down zou ik het niet weg laten halen! Ik heb me bewust niet laten testen toen ik zwanger was, aangezien ik nog heel weinig risico zou hebben. Wij hadden zoiets als het zo is dan is dat zo. het is en blijft je kindje.

 

ik heb me ook niet laten testen omdat ik niet zou weten wat ik met een kansberekening zou moeten. stel ze zeggen 1 op 100 dan is er 1% kans op een down kindje en die kans is dus nog kleiner dan de kans op een miskraam van 10/15%.
ik heb het dus niet laten onderzoeken en liet de natuur zijn gang gaan. ik heb eerder een mk gehad en weet hoe bijzonder een leventje is en down alleen is geen reden om een zwangerschap af te breken. het ene kindje heeft er hart problemen etc bij en de ander heeft vrijwel nergens last van. hoe het kindje zich ontwikkeld zie je toch pas later op de 20wk echo of naar de geboorte en ik zou zoals ik eerder zij de natuur zijn gang laten gaan als ik zeker weet dat de kleine niet hoeft te lijden.

een kind is een groot wonder en als je over een wonder mag beschikken mag je daar trots op zijn ongeacht zijn/haar handicaps. elk kind is uniek en ook een kind met het down syndroom is een mensje dat liefde nodig heeft en een kans moet krijgen om te leven.

 

Moeilijke vraag.....

Toen ik nog nooit zwanger was geweest dacht ik er 'makkelijker' over. Nu weet ik dat als ik zwanger ben ik als een leeuwin over mijn kind waak haha!

Maar het zou ook weer anders zijn als het om een 2e of 3e kind zou gaan. Dan heb je ook met je andere kinderen te maken. Een kindje met Down, of wat voor afwijking of ziekte ook vraagt heel veel aandacht. En het gaat mij er niet om dat ik hem/haar die aandacht niet wil geven maar je moet ook aan je andere kinderne denken dan.

Dus ik kan niet zo zeggen wat ik zou doen.

Mijn eerste reactie is dat ik NOOIT een kindje zou laten weghalen. Maar wat ik echt doe als de situatie zich zou voordoen...ik weet het niet.

 

Dat er meer kinderen met het syndroom van Down worden geboren, heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat veel vrouwen het krijgen van kinderen uitstellen. Ik kan me haast niet voorstellen dat er 20 jaar geleden zo makkelijk werd geaborteerd.

Voordat ik kinderen kreeg was ik er ook een stuk makkelijker over, maar nu... inderdaad, het is toch een leven, je hebt het kindje gezien op de echo, je ziet je buik groeien, je voelt de bewegingen in je buik.... ik zou het niet kunnen weghalen.

Bij de eerste hebben we wel een combinatietest gedaan, bij de tweede niet. inderdaad omdat dit kind gewoon hartstikke welkom is, syndroom van Down of niet.

 

Zou het zelf niet kunnen om het weg te laten halen (zou het denk ook niet willen.) Ben wel blij dat we in een land leven waar de keuze bestaat. Dat vrouwen tegenwoordig gemiddelt ouder zijn als ze kinderen krijgen heeft er denk ik ook mee te maken.

 

Ik ben zelf werkzaam in de verstandelijk gehandicaptenzorg en heb daar met kindjes gewerkt die o.a. het syndroom van Down hadden.
Er zijn handicaps, waarbij een kind een grotere 'last' voor je kan zijn dan met het syndroom van Down. Neem bijvoorbeeld autisme. Er zijn geen tests voor die dat kunnen laten zien voor een kindje geboren is. Daarbij heb je nog het Rett syndroom, een aan autisme verwante stoornis waarbij het kind op latere leeftijd pas de lichamelijke klachten krijgen die bij deze stoornis horen (rug).

Ik ben daarom zelf van mening dat zo'n 'Down' test voor mij niets uitmaakt. Ookal wordt uitgesloten dat mijn kindje Down heeft, dan nog kan hij een andere aandoening hebben die nu nog niet te zien is. Bovendien heb ik de andere kant van het verhaal gezien; Downertjes kunnen heel happy zijn mits zij niet overvraagd worden. Daarentegen heb ik veel autistische kindjes gezien, die ook heel blij kunnen zijn, maar ook enorm gefrustreerd kunnen raken door hun handicap. Het is zeker niet gemakkelijk om zo een kindje op te voeden, maar ook van hen kun je heel intens genieten. Ik heb bijna een gat in de lucht staan springen toen een kindje helemaal zelfstandig een voor haar moeilijk werkje afrondde En wat kun je leren van al die kids zeg. Ik ervaar het duidelijk als een boodschap die ons gebracht wordt.
Sommige lichamelijke handicaps ontwikkelen zich ook pas later. Dus daar kun je eigenlijk weinig aan doen.

Ik denk trouwens ook dat het te maken heeft met de hogere leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen, zoals bonnie zegt.

 

Heb zelf met een kleine 14 weken een nekplooimeting uit laten voeren, voor de zekerheid. Maar ja, met die nekplooimeting heb je eigen geen zekerheid. Het betreft een inschatting...Maar ik wilde het wel graag weten, zodat ik me voor kon bereiden eventueel!

Met de 20 weken echo zien ze het meestal wel, maar soms ook niet is mijn ervaring inmiddels. Maar ik weet nu, nu ik mijn eerste heb, met 20 weken kan ik het gewoon niet meer weg laten, maar het is gewoon prettig om het te weten. Hierdoor kun je jezelf en je omgeving voorbereiden op de komst van een kindje met down.

By the way...ik vind het persoonlijke een verschrikking hoe sommige mensen reageren als er een kindje met het down syndroom is geboren...om mijn werk laatst...Psssttt..heb je het al gehoord, die en die heeft een mongooltje gekregen

Ikke: watte, hebben ze een kindje uit mongolie? Ooohhh...je bedoelt een kindje met down syndroom!


Belachelijk!

 

Ik heb zelf een vreselijke angst voor baby's/kinderen/volwassenen met een handicap.Een soort fobie zeg maar. Ik raak in paniek als er iemand naast me staat met een handicap. Niet omdat ze die handicap hebben, of omdat ze er eng uitzien, maar omdat ik ze niet snap. Ik vind ze onvoorspelbaar. Heb dat al vanaf dat ik het me kan herinneren. Ik denk dat het daardoor voor mij extra moeilijk zou zijn, als blijk dat mijn kindje een handicap heeft. Denk dat ik vreselijke afstand ga creeren tussen ons, of dat ik hem zelfs af zal stoten. Daardoor zal het voor het kindje vreselijk zijn.. en voor ons gezin natuurlijk. IK zou het dek ik niet aankunnen. Maar zoiets kun je pas zeggen als je in zon situatie beland, misschien zal ik er juist dan heel anders over gaan denken omdat het juist mn eigen kindje is.

 

het ligt er inderdaad ook aan wat je met een uitslag zou doen, ik kan me voorstellen als je 3 gezonde kinderen hebt dat een gehandicapt kindje dan ook een helle zware last kan zijn, natuurlijk zal je er wel van houden maar hoe gaan de andere kinderen er op reageren. ook moeten de ouders het aankunnen omdat het heel zwaar kan worden. ik zou ook nooit iemand veroordelen die een kindje laat weg halen ofzo vanwege een handicap. zowel laten leven als laten gaan is uit liefde gedaan en ik kan me niet voorstellen dat je het doet omdat het kindje niet perfect genoeg is.

ik kan het me echter niet voorstellen misschien omdat ik zelf al een zwangerschap heb meegemaakt, je bouwt echt een band op met het kindje in je buik, je ziet je buik groeien je voelt het bewegen en kan me er dan ook niks bij voorstellen dat ik het zelf zou afbreken als er alleen down zou zijn. ik zeg al ik ken mensen met down die vrijwel geen last van hebben behalve de uiterlijke kenmerken maar ik ken ook mensen met down die hartproblemen hebben en een brain van een baby.\

ouders beginne steeds later aan kinderen en daarom worden er vast meer geboren met down. ook zijn er tegenwoordig veel meer voorzieningen voor gehandicapte zodat de keus om het kindje te houden ook makkelijker is

 

Er zijn tegenwoordig ook voorzieningen die het gezin een poosje wat ontspanning kunnen bieden. Het gehandicapte kind gaat bijvoorbeeld uit logeren, op kamp. Dat soort dingen.

Ik kan wel begrijpen dat mensen gehandicapte kinderen/volwassenen eng vinden. Ik had dat vroeger ook wel een beetje. Knap vind ik het als je weet waardoor het komt (angst) en dat ook uitspreekt. Ik vind dat je je op die manier toch openstelt Denise (zo heet ik ook trouwens ) . Ik heb heel veel mogen leren in mijn werk. Natuurlijk soms ook overweldigend. Ik weet nog dat ik binnenkwam op mijn allereerste stagedag en dat daar een meisje uit de groep (van 11) helemaal uitgekleed stond en op een gegeven moment ging ze ook met haar hoofd op de vloer bonken! Nou....dan weet je niet wat je ziet Maar hoe stom het ook klinkt, alles went. En die momenten zijn relatief weinig als je het vergelijkt met de momenten die leuk zijn.
Het blijft natuurlijk een opgave om zo een kindje groot te brengen. Het blijft een zorgenkind. Maar van zo'n kindje kun je ook veel leren en intens genieten. Ik heb respect voor alle pappa's en mamma's die dit doen. Voorheen kon ik ze niet uitstaan omdat ze zo boos uit de hoek kwamen vaak. Niks was goed. Maar nu begrijp ik dat veel ouders vol zitten met schuldgevoelens en dat projecteren op de groepsleiders. Dat geeft niet, das hun proces.

Ik veroordeel mensen ook niet die het weg laten halen. Al zou ik het zelf nooit doen. Maar dan denk ik bij mezelf: als mensen dat kindje toch laten komen tegen hun gevoel in, dan zal het waarschijnlijk slechter af zijn als het geboren wordt, als dat het weggehaald wordt. Wat heb je er aan als je pappa en mamma het zo moeilijk hebben? Ik probeer het wat te relativeren.

@cam Haha moest wel een beetje lachen om die verwarring...huh een kindje uit Mongolie?

 

Laten komen, daarom doen wij ook geen nekplooimeting.

 

Maar niet iedereen doet zo'n test met het doel om te aborteren indien het gehandicapt is. Ik ken mensen die het deden om zich te kunnen voorbereiden op de handicap, om het alvast te accepteren zeg maar.

Maar ik vind het heel moeilijk. Wij hebben dan ook de 20-weken echo niet gedaan. Omdat wij het niet weg zouden laten halen.

 

Ik kan me niet voorstellen dat ik ervoor zou kiezen ons kindje weg te laten halen als het een kindje met het Syndroom van Down zou zijn. Hoe moeilijk of makkelijk het ook gaat om zwanger te worden... Voor mij is ieder kind een wonder.

Vraag me trouwens af... zijn er hier op het forum ook mamma's van een kindje met het Syndroom van Down? Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik ooit iemand hierover heb gehoord, wel?

Groetjes,
Josien