Dag dames, Inmiddels zijn wij, na 2.5 jaar wachten en een IUI behandeling, trotse ouders van een heerlijk ventje. Na de bevalling was ik er zeker van: geen derde kind. Dit kindje is gezond en de zwangerschap was en is een aanslag op mijn lijf. Ik heb een auto immuun ziekte en daar nu erg veel last van. Daarnaast waren beide bevallingen een HEL! Alles wat ik dus niet meer gebruikte, ging hoppa marktplaats op of naar een goed doel. Nu, 3 maanden na de bevalling, weet ik het toch niet meer zo zeker. Ik heb zeker ruimte voor een derde kind, altijd al gehad, maar wil mijn gezin niet ontwrichten (wat als kindje gehandicapt is, wat als ik weer ziek wordt, wat als ik weer niet zoveel kan gedurende een zwangerschap). Feit is wel, als er een derde komt, deze zich dan wel binnen een jaar moet aandienen: ik heb geen zin meer in een groot leeftijdsverschil. Als dit niet lukt, dan is het ook prima. Mijn man en familie verklaren me voor gek. Die volgen hun verstand, want aanslag op mezelf en wat als er iets mis is met het kindje: wees blij met wat je hebt. Man zegt nu nee, maar niet heel hard. Waar doe ik nu goed aan? Ik ga sowieso niet pushen. Hoe beslis ik dit voor mezelf zodat ik zeker weet dat de kinderwens vervuld is?
Vanuit onze ervaring zouden we het nooit weten van tevoren. We hebben altijd getwijfeld voor een vierde. Met dezelfde onzekerheid en gedachten die jij ook heb Wat als... Al moet ik wel zeggen dat mijn zwangerschappen minder zwaar waren. Uiteindelijk toch onverwachts zwanger in april en was niet gepland. Toen wisten we het zeker! Ja het klopt gewoon, en eigenlijk diep in onze hart wisten we ook wel dat we het wilde. De twijfel was bij ons een combinatie van sterke verlangen en angst. Uiteindelijk liep de zwangerschap mis met 15 weken en mijn behoefte is groter dan ooit. Hoe gek en hard het ook klinkt, een duidelijker bevestiging na dit verlies konden wij niet krijgen. Succes blijft lastig he