pff waar moet ik mee beginnen. onze dochter is 3,5 jaar. en ik maak mij zorgen over haar, zit er flink mee in mijn maag. mijn man denkt dat het typisch peutergedrag is, maar ik heb een onderbuik gevoel van niet. als baby zijnde was ze nooit heel vrolijk, je moest super veel moeite doen om haar aan het lachen te krijgen. ze speelt niet zelf, 1 op 1 lukt wel. ze is heel gesloten en nooit echt blij. ze zit nu 1 jaar op de speelzaal en nog steeds iedere keer huilen en op de grond liggen als ik weg moet. ze zoekt overal houvast en veiligheid bij mij als er een nieuwe situatie is (logisch) maar dan op een manier van blinde paniek gewoon. ze ontwikkeld tics, die proberen we eruit te krijgen maar dat vervangt ze weer door iets anders. zo staat ze bv continu dr hand te likken, als je dat afleert gaat ze weer iets anders raars doen. dagje speeltuin/pretpark/kermis, zij staat te brullen. op de speelzaal is ze heel gesloten, praat amper en wil niet meedoen met de groep. vorig jaar is er een pedagogisch medewerktster geweest die haar heeft geobserveerd (op aanraden van leidster spz) en die had het erover dat ze extreem gesloten is en zich niet uit. verder is ze super onzeker. enja dat kan ik wegnemen door alles te doen wat ze wil, maar dat is zo een proces van hier tot tokio, dat ik me net een achterlijke voel. continu aan haar bevestigen dat mama meegaat naar de spz, hoe het daar verder gaat dat ik haar hand vasthoud, ik haar ga uitzwaaien etc etc etc. in de auto blijft ze het vragen en ik blijf uitleggen wat we gaan doen. ze wordt er wel rustig van maarja dat is geen doen iedere keer. het is niet alleen met de speelzaal hoor, ook als ze naar de oppas gaat, dan ineens kan ze niet meer lopen en begint ze te huilen etc.heel drama. over 2 weken komt de pedagogisch medewerker weer dus ben benieuwd. vanochtend bv. moest naar de speelzaal. huilen in de auto... ik had mn handen vol met zoontje dragen, haar tas en handje voor haar nog. toen moest de schooldeur open, zware deur dus ze moest even zelf achter mij aan naar binnen. nou nee hoor, brullen, tranen, gesnotter helemaal paniek, geen land meer mee te bezeilen. ben zo bang dat ze iets heeft...... leest iemand iets herkenbaars?
Kijk eens op de site van integrale vroeghulp. Daar kun je terecht met dit soort situaties. Zo is voor ons het balletje gaan rollen, onze oudste heeft waarschijnlijk autisme, we krijgen binnenkort een diagnose en een advies. Sterkte!
Als je het zelf niet vertrouwd moet je naar een huisarts gaan vind ik. Maar is het altijd al zo geweest die paniek?? Is er iets gebeurd, of is ze ergens vreselijk van geschrokken waardoor ze nou bang is om ergens alleen te zijn?? Als dat niet het geval ik zou ik het echt even na laten kijken. Ook al is het niks, maar dan ben jij in ieder geval wel gerust gesteld.
Mijn oudste was ook zo, maar dat ging vanaf 3/3,5 jaar juist de goede kant weer op. Een zoontje van mijn kennis kreeg juist rond 3,5 steeds meer dingen die mis gingen. Die heeft toen de hulp opgestart nog voor hij naar de basisschool ging en is ook voor autisme naar het speciaal onderwijs gegaan. Dus het hoeft niks te zijn, maar als je het echt niet vertrouwd, en de fase te lang duurt, kun je eens iemand mee laten kijken.
ja heel herkenbaar! Mijn beide kids zijn autistisch......... Altijd je moedergevoel/onderbuikgevoel vertrouwen! Goed dat je hulp hebt ingeschakeld. Sterkte!
vind het gewoon heel moeilijk, hoor van vriendinnen dat hun kinderen (zelfde leeftijd) ook buien hebben enzo. dus dan vraag ik me weer af of het niet gewoon peuterpuberen is. maar het is al ruim anderhalf jaar aan de gang. het is erger geworden sinds mijn 2e zwangerschap. ze is toen vaak gehaald door s.moeder en s.zus om mij te ontlasten en ze daar kon gaan spelen. maar normaal zat ze daar ook al als ik moest gaan werken, alleen dan bracht ik haar en toen haalden hun haar. verder is er niks gebeurd, nergens van geschrokken. broertje vond ze heel leuk en geen ergernis mee gehad tussen haar en de baby. aan de ene kant wil ik het ook niet weten als er iets zou zijn, ze 'moet' gewoon normaal zijn. je wil niet dat je kind iets heeft. maarja wellicht helpt het wel als er hulp is. vind het gewoon lastig. soms heb ik tegenover haar ook echt zoiets, van doe nou eens normaal zeg, dit kan toch niet!!! en voor haar vind ik het sneu dat ze nooit echt lijkt te kunnen genieten van iets. of leuk uitbundig kan spelen net als ik andere kinderen zie doen. ze zou zoveel meer kunnen genieten..... vorige keer had de pedagogisch medewerker niet echt tips behalve dagritmekaarten. die heb ik toen gemaakt maar daar deed ze niks mee en het maakte haar ook niet rustiger.
het is ook een kwestie van op den duur loslaten hoor. Ze is zoals ze is. Nooit tegen haar zeggen van : doe eens normaal!! Of je MOET dat of dat doen ( zoals je MOET genieten en blij zijn etc ) Mijn oudste heeft vreselijke sociale angsten. Is doodsbang voor andere kids. Hoe vaak ik wel niet gewenst heb dat ie zorgeloos kon zijn. Kon gaan rennen en spelen als andere kids. Maar hem zie je alleen maar rondlopen langs de muur met doodsangst op zn gezichtje. Met Sinterklaas of verjaardag of wat dan ook. Hij toont geen emoties. Het is. Geen lachje, geen verhalen, geen voorpret. Maar zo is hij, dat is zn autisme. En de tics. Niet afleren hoor. Zo zet je haar onder vreselijke stress en er komen idd andere tics voor terug. Het zit in haar. Als ze het thuis niet mag doen en ergens anders ook niet want dat is raar dan creeer je een gigantisch groot probleem! Want dit is niet iets waar ze controle over heeft. De tics vermindert stress en angst bij haar. Je moet wel in de gaten houden dat tics die schade veroorzaken aan haar lichaam dat je die probeert af te buigen naar een ander soort tic wat niet schadelijk is. Maar echt nooit zeggen dat ze er maar gewoon mee moet stoppen en normaal moet doen.
Als ik jou was zou ik eens gaan kijken op de volgende websites: Welkom op KISS-Kinderen.nl - Uw bron van informatie over het KISS syndroom en het KIDD syndroom Welkom bij de Stichting KISS- en KIDD-Syndroom Nederland Het klinkt namelijk heel erg hetzelfde als mijn oudste dochter. Ik moest haar de hele dag uitleggen vanaf dat we opstonden totdat we weer naar bed gingen en dan alvast zeggen wat we de volgende dag gingen doen. Misschien vind je je hierin terug en kun je opzoek gaan naar een gecertificeerde(manueel) therapeut. Een lijst daarvan vind je wel op de websites. Bij vragen hoor ik het heel erg graag. die onzekerheid is verschrikkelijk.
Ik herken veel terug bij mijn zoon die inmiddels 5 is. Op die leeftijd vertoonde hij precies dat gedrag. Een dagje wat leuks doen was een drama. Veel huilen, chagrijnig doen ipv plezier hebben. Op psz deed hij leuk mee maar zodra thuis ook veel huilbuien, driftig, continu zusje irriteren. Ook hij had en heeft nog steeds last van tics. Ik hoop dat hij er nog overheen groeit maar heb weinig hoop meer. Qua gedrag is hij nu echter een doodnormale kleuter. Hij doet het super op school, veel vriendjes en thuis is hij ook vrolijk en meegaand. Hij heeft wel zeer dominante, dwingende trekjes maar dat is gewoon zijn karakter. Verder was hij op driejarige leeftijd vreselijk druk en dat heeft hij nu ook nog wel maar niet extreem. Wat ik ermee wil zeggen is dat hij niet persee iets moet hebben. Wat je omschrijft kan normaal peutergedrag zijn in een extreme mate zeg maar wat ook zomaar kan omslaan. Mijn zoon heeft helaas nog wel tics maar ik kan nu met 100% zekerheid zeggen dat hij geen autisme heeft. En daar had ik ook zo vaak aan gedacht toen hij iets jonger was.
Op basis van wat je schrijft zou ik me niet direct zorgen maken, maar jij kent je kind natuurlijk het beste en voelt zelf wel aan of je je echt zorgen miet maken of niet. Wat betreft de tics, niet afleren hoor maar gewoon laten gaan! Volwassenen vinden haar gedrag "raar" maar voor een peuter is dit helemaal niet zo, het is gewoon een manier van zichzelf uiten. Mijn dochter had ook een tic, ze zat heel vaak met haar handen te "wapperen", maar is daar vanzelf "overheen gegroeid". Na haar 4e werd het steeds minder. Zoals al eerder gezegd, je bezorgd jaar alleen maar stress als je het gaar verbieden en daarnaast geeft je haar het gevoel dat ze "vreemd" is, waardoor ze dus nog onzekerder wordt. Met 3,5 jaar zijn trouwens veel peuters niet de gezelligste in huis Mijn dochter was toen echt toe aan school, ze wilde niets, kon zichzelf nog geen minuut vermaken en hing ontzettend aan mij (zacht uitgedrukt ). Toen ze naar school ging was dit gedrag in 1 klap over. Sterkte!!
Of er echt wat is kan ik je niet vertellen, maar als jij een onderbuik gevoel hebt, luister daar dan ajb naar, dat gevoel heb je niet voor niets en het heeft meestal gelijk. Het heeft ons al heel veel opgeleverd.