Oke, ik zit hier zo extreem mee in mijn maag, en ik moet het gewoon even kwijt en zou zo graag advies willen. De feiten: - 11 januari: vreemdgegaan, veilig met condoom, hij kwam klaar in het condoom, en hij heeft gecontroleerd of er iets lekte achteraf (zegt hij) - 13 januari: weer vreemdgegaan, veilig met condoom, dit keer niet klaargekomen - 16 januari: ovulatietest (kruidvat) was positief, seks gehad met mijn vriend - 19 januari: mijn geplande ovulatie datum (volgens mijn programmaatje) - 11 februari: ik blijk zwanger te zijn Zo, zó ontzetttend stom ben ik geweest.. Ik weet het.. Ik heb alles tegen de huisarts verteld en zij zegt: "joh, maak je niet druk, je hebt het veilig gedaan, je kan er gewoon vanuit gaan dat het van je vriend is hoor!" Maar, de jongen waarmee ik ben vreemdgegaan is Indisch, en dus getint.. En het moment dat ik beval van een kleine Indische jongen en mijn vriend zich realiseert dat het niet van hem is, maakt me helemaal gek 24/7. Ik kan nergens anders meer aan denken. Nu weet ik dat een prenatale vaderschapstest een optie is.. Maar goed.. het brengt risico's met zich mee, dat weet ik. Zelf denk ik dat ik bereid met die te nemen, aangezien ik nu zoveel meer kapot maak met mijn stress. Dan weet ik waar ik aan toe ben.. Wat vinden jullie? Draai ik door? Hoe groot is de kans dat het niet van mijn vriend zal zijn? En in het geval van een prenatale vaderschapstest; heeft iemand hier ervaring mee? Ik heb veel zitten googlen, en de kosten (rond de 300) heb ik hier wel voor over, maar ik geloof dat het lastig is een verloskundige/gynaecoloog te vinden die hieraan mee wil werken.. Ik wil heel graag jullie advies, ik word gek van mijn eigen gedachten.. Liefs, *Less*
De kans dat je zwanger bent van die ander is klein omdat je een condoom heb gebruikt en die niet kapot was, en ja ik heb wel een beetje van wie zijn billen brand moet op de blaren zitten sorry
Ik weet het, ik had exact hetzelfde gezegd als ik mijn eigen verhaal had gelezen alsof het van een ander was. We zijn 7 jaar samen, en nooit is het in mijn hoofd opgekomen om vreemd te gaan.. Ik raakte verliefd op een ander, en ik was blind.. achteraf gezien is het zo ontzettend slecht op alle mogelijke manieren die ik maar bedenken kan.. 1 ding is zeker: dit gebeurt me niet nogmaals.. maar goed, daar hebben we nu niet zoveel aan, dat weet ik. Hoe slecht het ook is; als ik zeker weet dat het van mijn partner is kan ik het vergeten, doen alsof het niet gebeurd is.. Geen levens overhoop halen voor niets. En mocht ik het niet zeker weten, en het blijkt bij de geboorte niet van mijn vriend te zijn; dan kan ik inderdaad op de blaren gaan zitten ja; geen vriend, geen huis, en waarschijnlijk ook weinig vrienden meer. Ik weet het; dat zou ik dan verdiend hebben.. maar de gedachten maken me gek
Het spijt me, maar vind het ergens toch wel lachwekkend, bang om zwanger te zijn van je 'minnaar' , wat duidelijk te zien zal zijn na de bevalling...ja gevalletje van eigen schuld..... Dus open kaart spelen met je partner (vreselijk wat je hem hebt aangedaan trouwens), wat wil je anders? Buiten of t kind van hem is of niet, is dit een basis om samen een kind te krijgen terwijl je enthousiast bent vreemdgegaan?
Ik weet hoe erg dit is, geloof me. Ik zet dit bericht hier echter niet neer om de grond ingestampt te worden, ik wil graag advies..
Ik snap het niet zo goed. Je zegt dat je verliefd bent geworden op die ander (en daarom dus bent vreemdgegaan) maar 3 dagen na die verliefdheid wel willens en wetens gedurende je vruchtbare periode (want ovulatietest) seks hebben met je vriend (waar je dus niet meer verliefd op bent maar wel een kind mee wilt?) In ieder geval sluit ik me aan bij je HA: je hebt het veilig gedaan met condoom, en de ene keer dat hij klaar is gekomen is een week voor je ovulatie geweest, zo lang overleeft sperma niet (mocht er onverhoops iets mis zijn gegaan met het condoom). Dus het is niet van je scharrel maar van je vriend. Rest de vraag wat je gaat doen. Wil je een gewenst kindje (neem ik aan want zeker wel gepland) een risico laten ondergaan om jezelf een gerust gevoel te bezorgen? Want geloof me, het kan niet van je scharrel zijn dus het zal wel schuldgevoel zijn. En dat gevoel gaat niet weg als je een prenatale vaderschapstest laat doen. Dat hou je. Ik zou me daar maar eens op focussen, en op wat je nu echt wilt met je leven, je relatie en je scharrel. En ik zou het maar eens snel doen want over 9 maanden breng je ook nog een kindje in deze situatie.
Tjonge jonge terwijl je ovulatietesten gebruikt vreemd gaan. Kon je op zn minst niet even wachten met zwanger worden als je zo nodig vreemd wilde gaan. Vind vreemdgaan sowieso walgelijk, maar dit maakt het toch een tikje erger.
Ik geloof niet dat TS hier veroordeelt wil worden....ze weet zelf dat ze fout is geweest. On topic, ik snap de gedachte om een vaderschapstest te doen. Ik denk dat de kans heel klein is dat het van slippertje is. Wat ik zou adviseren is, hoe moeilijk ook, opbiechten aan je vriend. Het zal hoe dan ook een keer aan het licht komen en liever van jou dan van een ander. Verder kan je contact opnemen met een gynaecoloog om te overleggen hoe te handelen, mocht je die test willen doen. Veel sterkte in elk geval!
Ik denk ook dat de angst komt door schuld gevoel. Had je condooms met zaaddodend middel want dan is de kans helemaal nihil. Misschien is het beter om eerlijk te zijn tegen je partner de kans dat het uitkomt is altijd aanwezig.
Mee eens Derbi. TS snapt zelf ook dat ze dom geweest is, dat zegt ze ook al in haar eerste post. We kunnen de tijd niet terugdraaien dus advies geven is het enige dat rest. TS, de kans is echt miniem dat het kindje van je scharrel is. De keer dat hij klaarkwam was het echt TE vroeg voor een zwangerschap en je gebruikte een condoom. De keer erna kwam hij nieteens en je gebruikte weer een condoom, en het was wederom te vroeg. dus daarvan kan het ook niet. Daarna heb je rond je ovulatie met je vriend gesext, dus ik geloof voor 99.99 % dat het kindje van jou en je vriend is. Sowieso, ik zou het hem opbiechten dat je een affaire hebt (gehad), eerlijkheid duurt het langst en het zal klote zijn, maar inderdaad wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Een vaderschapstest zou ik niet doen, kost erg veel en je weet nu al zo goed als zeker dat het kindje niet van je minnaar is. In ieder geval veel succes en wijsheid gewenst!
Ik vind persoonlijk niet dat wij kunnen en mogen oordelen over je situatie. Dat is ook je vraag niet. Ik begrijp heel goed dat je je rot voelt en een forum is om anoniem advies te (kunnen) vragen. Ik heb met de situatie en de vaderschapstest geen ervaring, maar wat ik zou denken: overleg met je gyneacoloog/verloskundige. Mocht het zo zijn dat zij het niet kunnen/mogen/willen doen dan hebben zij vast wel 'connecties' met bureaus of instanties die dit wel doen. En mocht dat nog niet werken dan zou je ook een algemeen nummer kunnen bellen van het ziekenhuis / instantie zoals ggd of iets. Hoop voor jou, maar vooral voor je kindje, dat alles goed komt (in de breedste zin van het woord)
Heel erg bedankt voor al jullie reacties..! @minimuis en @Juul75 : lk denk dat het inderdaad komt door schuldgevoel. Alsof ik gestraft zal worden voor hetgeen ik fout heb gedaan. Het voelt als een negatieve loterij: hoe vaker je eraan denkt, hoe waarschijnlijker het lijkt dat je hem gaat winnen.. Wat betreft het opbiechten aan mijn vriend ben ik er nog niet over uit. Ik heb destijds wel verteld dat ik verliefd was geworden op een ander, maar vervolgens hebben we het er niet meer over gehad. Ik ben zelf van mening dat het meer kapot zal maken dan dat het goed zou doen in onze relatie als ik hem nu vertel wat er gebeurd is. Zeker als het kind gewoon van hem blijkt te zijn. In ieder geval; als ik helder nadenk weet ik inderdaad zelf ook dat de kans 99,99% zeker is dat het van mijn vriend is, en daar ga ik me maar aan vasthouden. Ik hoop tijdens de volgende echo over twee weken meer duidelijkheid te kunnen krijgen over de datum van verwekking.. Misschien dat dat wat oplevert. Voor de mensen die woest zijn over het feit dat ik ben vreemdgegaan, hier niet eerlijk naar hem over ben, en dat ik dan ook nog het lef had om zwanger te worden (van wie dan ook) in deze periode: Ik weet niet wat ik nog meer kan zeggen dan dat ik heel goed snap waar jullie vandaan komen. Echt, ik had hetzelfde gezegd vanuit jullie oogpunt, maar helaas heb ik de verkeerde beslissingen gemaakt op het verkeerde moment en is alles nu eenmaal gebeurd. Hopelijk pakt het niet ook nog verkeerd uit.. nogmaals dank jullie wel.. xxx
zoals andere hier ook benoemen kun je er voor 99,99 % van uitgaan dat het niet van je minnaar is. ik denk ook dat schuldgevoel je nu laat denken wat als? ik denk dat je dat opzij moet zetten en echt gaan bedenken wat je wilt doen? wil je het kindje houden? wil je het opbiechten? wat gaat de minnaar denken als je ineens een dikke buik hebt? ik wens je heel veel sterkte en succes met je keuze.
@Kimberley: bedankt voor je reactie. Ik ga er inderdaad maar gewoon vanuit dat het van mijn vriend is, ondanks dat mijn gevoel wat anders zegt.. De hormonen in mijn lichaam nemen soms zo de overhand dat het lastig is helder te blijven nadenken.. Hoe onlogisch dit misschien ook lijkt: nadat ik die zondag seks met die ander heb gehad, heb ik het een aantal dagen met mijn vriend over onze relatie gehad. Dat ik de spanning miste, dat ik vond dat het niet ging zoals het zou moeten, alles op seksueel gebied. Ik vond dat er meer initiatief van zijn kant zou moeten komen.. We hebben het er heel lang over gehad, en besloten er goed aan te gaan werken. Die betreffende avond, 16 januari, ondernam hij dus eindelijk actie na, ik denk, een half jaar. Ik slikte al een jaar geen pil meer, omdat we heel graag samen oud willen worden en een gezinnetje willen stichten samen.. Uiteraard schoot er op dat moment door mijn hoofd: ik kan vanavond geen seks hebben, stel dat ik zwanger word, dan weet ik niet zeker van wie, maar ik vond het zo ontzettend fijn dat hij moeite deed voor me, eindelijk, en dat we eraan gingen werken, dat ik me daarop wilde richten. Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen, maar misschien dat het dus zeker niet is dat het totaal niet goed gaat tussen mij en mijn vriend (hoewel ik snap dat dat gedacht wordt aangezien ik vreemd ben gegaan..), maar juist een stuk beter. Het is alleen 'vervelend' (extreem zacht uitgedrukt) dat ik precies die maand zwanger ben geworden en dat ik er die paar dagen voor heb gekozen een extreem domme actie te begaan. Het kindje is dus zeker gewild; m'n vriend en ik leven hier al jaren naartoe, en hadden een paar maanden hiervoor eindelijk de keuze gemaakt er werk van te gaan maken. Wat betreft de 'minnaar'; hij is van alles op de hoogte. De verliefdheid tussen ons is compleet weg (wellicht was het dan toch alleen lichamelijke spanning..) en hij vindt het ook een lastige situatie. Hij denkt dat het wellicht beter zou zijn als ik een abortus onderga en een miskraam fake, maar ik denk dat ik dan psychisch helemaal gek zal worden. Het is een mogelijke oplossing, maar ga hier niet aan beginnen gewoon..
Ik begrijp niet goed waarom je een kind met je vriend wil, als je al een langere tijd op iemand anders verliefd bent? Want als het uit komt, kans zit er dik in dat je vriend je dan aan de deur zet (lijkt mij) en dan sta je daar met kind op straat. Kan idd best wat Kimberly hier zegt: wat ga je doen als die minnaar opeens vragen gaat stellen? Die kan ook wel rekenen denk ik! Je zou beter gewoon eerlijk zijn tegen je vriend. Je kan niet gewoon zeggen van "okee, het is van hem, ik laat het zo dan komt ie er nooit achter". Kan jij echt waar de rest van je leven met zo'n gevoel zitten? En stopt je affaire nu? Of gaat die gewoon door ook al ben je zwanger? Je kan beter nadenken of je echt met je vriend verder wil (ook al was je niet zwanger). Je wordt niet zomaar verliefd op een ander hé, als in je eigen relatie alles goed zit. Zou daar ook eens serieus over nadenken. En eerlijk zijn !!! Want ooit komt het toch uit, als je gek wordt van het schuldgevoel, en je het tegen een vriendin of iemand anders vertelt.
Je hebt inderdaad verkeerde beslissingen gemaakt op de verkeerde momenten. Daar is nu niks meer aan te doen, maar waar wel iets aan te doen is: Eerlijk zijn tegen je vriend! En ja, het zal meer kapot maken dan goed doen, zou jij een dansje gaan doen? Begin met een schone lei aan dit kindje, ooit komt de waarheid toch naar boven. En je zal het altijd in je achterhoofd hebben als je niks verteld.