hallo mijn zoontje van 2 heeft een ontzettend eigen willetje. hij luistert niet slaat schopt en bijt zo erg dat hij al niet eens meer naar de creche mag omdat hij een gevaar is voor andere kinderen . hij zit nu de hele dag maar thuis. ik kan hem waarschuwen wat ik wil maar hij luistert echtniet. als je zeg dat ie ergens niet aan mag komen gaat jij gewoon door zelfs naar 100 keer waarschuwen nog. als ik hem een tik op zijn hand geef gaat hij met de andere omhoog omdat hij daar dan ook een tik op wil. wat moet ik doen bij deze kleine donder? wie heeft hier ook ervaring mee en heeft ook kleine van 2 jaar met zulk gedrag? dit gedrag is niet maar even voor een korte perioden zoals meste mensen zeggen dat het weer zo weg is. dit gedrag is echt erg en weet echt niet meer wat ik mee an moet. ga niet meer weg thuis bijna omdat ik me soms echt schaam voor zijn gedrag. en ben het warwschuwen nu echt zat. hier moet echt iets aan gebeuren. wie kan mij helpen? groetjes
hmm moeilijk.. Lisa is ook 2 en luistert af en toe niet. Maar niet zo erg als jou kindje. Misschien dat je het op het cb even kan voorleggen.. daar hebben ze vast tips of evt kunnen ze andere hulp aanbieden.
Wij hebben het in iets mindere mate met mijn kleine stiefdochter gehad. Dit was haar manier van aandacht vragen. Ze sloeg, krabde en schopte haar zusjes een ook in de kindergarten/creche was ze volgens de juffen onhandelbaar. Haar moeder heeft haar toen alleen nog maar halve dagen daarheen gebracht. Elke keer als ze bij ons was en ze toonde dit gedrag, vertelden wij haar, dat we dat niet aardig van haar vinden. Ze mag op de gang gaan staan. In het begin deed ze dat natuurlijk niet vrijwillig, dus hebben wij haar daar neergezet. We vertelden haar, dat ze pas weer naar binnen mocht komen, als ze zich kon gedragen. Door de ramen van de gangdeur kon ze ons natuurlijk wel zien, maar wij hebben haar genegeerd. Dat vond ze verschrikkelijk. Als ze zei dat ze weer lief en aardig tegen haar zussen ging doen, mocht ze binnen komen. In het begin ging ze dan toch gelijk door met krabben etc. Dus zetten wij haar weer gelijk op de gang. Binnen no time had madam het begrepen en hield ze zich eraan. Ook tellen wij maar tot 3. Als ze niet willen luisteren, dan weten ze dat ze op bed gelegd worden (of naar de gang moeten). In het begin was dit ook een heel drama. Nu is het zo, dat wij maar ÉÉN hoeven te zeggen en ze weten hoe laat het is. Ze houden gelijk op (soms proberen ze nog wel eens 2, maar ons gezicht spreekt dan boekdelen). Ook het op de gang zetten is tegenwoordig niet meer nodig. Maar hiervoor gingen wel weken van doorzettingsvermogen aan vooraf. Ook al zie je dat zielige snuitje door de ramen van de gangdeuren, hebben wij ze zolang genegeerd totdat ze snapten dat ze met hun gedrag niks bereikten. Als ze dan weer lief en aardig konden zijn werden ze extra geknuffeld. Er moet natuurlijk wel een beloning tegenover staan. De jongste (die toen 2,5 jaar was) is ondertussen 5 geworden en ze weet donders goed hoe ver ze kan gaan. Als wij beginnen te tellen, is het over. En met die grens kan ze ondertussen goed leven.
Mijn dochtertje van twee wil ook niet luisteren en idd een tik helpt bij haar ook niet. Als ze nu weer wat uithaalt dan waarschuw ik eerst wil ze dan nog niet luisteren dan zet ik haar op een stoeltje in de gang voor een paar min. En dat werkt wel bij haar. En wat ook wel werkt meer op de positieve dingen reageren en het negatieve negeren.
in ieder geval niet 100 keer waarschuwen, want dat heeft geen effect. Wat je leest 2 of 3 keer waarschuwen, maar wel naar je kind lopen en hem aankijken! Dus niet van een afstandje en bij 3 of 4 keer straf uitdelen. Dus op de trap op een poef of in de hoek. Zeggen waarom je straf geeft. Niet te lange zinnen, gewoon kort en bondig. Nee, dat (.....) mag niet!