Vorige week heeft ons prinsesje 3 nachten in t ziekenhuis gelegen wegens uitdroging (buikgriep) we zijn er zoveel mogelijk geweest maar ook weleens 2 uurtjes niet omdat we dan thuis even gingen eten. Voor de ziekenhuisopname was ons meisje de makkelijkste en vrolijkste baby die je kan bedenken. Met haar 10 maanden oud vermaakte ze zich zelf uitstekend en lachte de hele dag. Na een moeilijke en zware start sliep ze ook eindelijk door. Nu is ze sinds maandag weer thuis en mijn hemel. Ze krijst lettelrijk de hele dag , ze scheeuwt echt eerst dacht ik dat ze nu verstopt zat maar ze poept prima. Ze eet en drinkt ook weer goed. Na 2 uur s'nachts blijft ze krijsen en gaat ze niet verder slapen tot ze bij ons in bed ligt en is er niks meer aan de hand. Tuurlijk snap ik dat t aanslag op haar is geweest en draag ik haar zoveel mogelijk in onze ergonomische draagzak maar ik vind t zo zielig voor haar. Iemand tips/ervaringen?
Ik weet niet of je dat al doet maar praat erover met haar ook al kan ze niet terug praten. Wat ik altijd doe is vertellen dat je weet dat het ook heel vervelend vind en dat ze nu weer thuis is en dat je er altijd bent en voor haar zorgt. Hier merk ik aan mijn meisje dat dit echt effect heeft. En biedt haar die veiligheid bij jou als ze die nu zo hard nodig heeft.
Waarom hebben jullie haar alleen achtergelaten in het ziekenhuis? Had je geen opa of oma die kon helpen? Hier hebben beide kinderen. Toen ze zo klein waren in het ziekenhuis gelegen maar heb ze absoluut geen minuut alleen gelaten. Ze hebben geen idee waar ze zijn en wie die vreemde mensen allemaal zijn in dat ziekenhuis. Ik zou persoonlijk liever niet eten dan mijn kind alleen achterlaten. Maar aangezien je in het ziekenhuis ook genoeg kunt krijgen heb ik geen honger geleden.
Misschien niet helemaal zo bedoelt hoor, maar in mijn ogen praat je iemand een schuldgevoel aan met deze reactie. Wat heeft dit voor zin om achteraf dit soort vragen te stellen?
Ik heb dit ook meegemaakt. Mijn zoontje was destijds een half jaar en heeft ruim een week in het ziekenhuis gelegen. Hoewel wij geen moment van zijn zijde zijn geweken, kregen wij ook een totaal ander kind mee naar huis. Van een tevreden baby die al vroeg doorsliep, was hij veranderd in een baby die veel huilde en elke nacht soms wel 10x krijsend wakker werd. De kinderarts vertelde ons dat hij waarschijnlijk nachtmerries had van alle onderzoeken en dat we hem vooral veel geborgenheid moesten bieden. Als je dochter nu graag bij jullie slaapt dan zou ik daar gewoon in mee gaan en dan langzaam afbouwen. Dus eerst bij jullie in bed, daarna in een wiegje naast jullie bed en zo langzaam weer terug naar haar eigen kamer. Het is heel vervelend maar het is een periode waar je gewoon even doorheen moet. En ja, dat klinkt als een enorme dooddoener, maar het gaat echt wel weer over. Sterkte ermee!
Vergeet ook niet dat ze behoorlijk ziek is geweest. Daar moeten kinderen echt nog even van herstellen. Mijn zoontje heeft 3 weken geleden een anti-biotica kuur gehad ivm oorontsteking. Pas sinds 2-3 dagen is hij weer een beetje zichzelf, hij begint weer meer te eten en heeft 's ochtends weer een beetje kleur in zijn gezicht. Smiddags is hij nog steeds moe, wit en huilerig. Dit heeft echt tijd nodig. Geef je meisje een paar weken de tijd om weer aan te sterken. Als ze over een paar weken nog steeds niet zichzelf is zou ik aan de bel trekken.
Helemaal mee eens! Hier heeft TO niks aan. On topic: ik denk dat je het juiste al doet, veel (lichamelijk) contact en geborgenheid bieden.
Helemaal mee eens. Onze zoon is met 4 maanden met spoed opgenomen vanwege hoge koort (41 graden) en vermoeden van hersenvliesontsteking. In de week ervoor wat hij al ziek en was ik ook al een paar keer bij de huisarts geweest (maar toen was de koorts nog niet zo alarmerend hoog), De nachten waren erg zwaar omdat hij alleen maar huilde en gilde en niet stil te krijgen was. Dus toen hij opgenomen werd was ik kapot en ja toen hebben wij ervoor gekozen om 's nachts thuis te slapen zodat we weer bij getankt hadden voor als hij thuis zou komen. Toen hij 5 dagen later (na een antibiotica kuur via infuus) weer mee naar huis mocht was het maar goed dat we bij getankt hadden want de nachten waren gebroken met heel veel verdriet wat inderdaad sterk leek op nachtmerrie's. In de loop van de weken werd het wel steeds minder en ook hier heel veel gepraat tegen hem over wat er allemaal gebeurd was. Bleek dat hij een urineweginfectie had.
Ik vraag mij eigenlijk af wat je hier nu mee wil in dit topic? Ts, ik denk dat het een nasleep is van het hele ziekenhuis gebeuren. Ik zou voor nu even toegeven aan waar ze om vraagt. Lekker bij je houden de hele dag...het komt goed hoor!
Geef haar nu de veiligheid die ze nodig heeft. Vien heeft erg vaak in het zh gelegen en was ook altijd even van slag. Het komt vanzelf wel weer goed
Ik snap niet wat dit toe zou moeten voegen, ik vind het eerder een trap na. Het is al vervelend genoeg om je kindje naar het ziekenhuis te moeten brengen zonder dat iemand dit soort dingen roept.
Dikke knuffel ten eerste. Mijn dochter heeft 2 weken geleden ook buikgriep gehad ( geen opname gelukkig nodig) maar ook zij was helemaal over haar toeren. Daarbij ook nog een sprongetje van 6 maanden erbij. Ze zijn helaas door het ziek zijn al helemaal overstuur. Mijn zoon heeft wel een paar keer in het zh gelegen als baby. Gelukkig had hij er niet zo'n last van. Geef haar zoveel mogelijk haar aandacht. Maar ze zal gewoon weer ff tijd nodig hebben om tot zichzelf te komen.
En geef haar nog even lekker een trap na... Hier in het ziekenhuis mag je ten alle tijden bij je kindje blijven. Je kunt brood mee-eten maar de warme maaltijd dient toch echt zelf meegenomen of elders genuttigd te worden. Dus dat is niet altijd een optie. Opa's en oma's hier ook niet zomaar stand-by, dus ook dat is niet vanzelfsprekend. Daarbij kan ik me levendig voorstellen dat je af en toe even die kamer af wilt. Om even rustig te eten en aandacht te besteden aan de rest van je gezin bijvoorbeeld. Maar goed, verder denk ik inderdaad hetzelfde als de anderen. De nasleep van A. het ziek-zijn en B. de opname op zich. het is voor zo'n kleintje ook heel veel om te verwerken. Je doet het goed om ze geborgenheid te bieden. De kinderarts zei dat ook toen ik vroeg waarom onze zoon nog steeds zo'n slechte slaper was (15 mnd). Ze zei dat dat te maken had met zijn slechte start en dat het enige wat ik kon doen hem geborgenheid bieden was. Sterkte en succes want het is zeker pittig.
Onze zoon heeft toen hij 1 was 2 dagen in het ziekenhuis gelegen. We zijn er continu bijgebleven, maar toch na thuiskomst drama. Dus het hoeft niets te zeggen. Bij ons duurde het wel een tijdje voor het beter werd. Uitgelegd wat er gebeurd was en vooral veel bij hem in de buurt blijven. Dat heeft bij ons geholpen.
Zo'n ervaring is voor een kind heel heftig. Ik zou zeggen, veel knuffelen en aandacht geven, dat komt het vast weer goed. Enne Boris10: er werd niet gevraagd hoe jij het deed. Denk eerst eens na voordat je wat opschrijft, het is kwetsend wat je zegt. Echt, ik heb geen idee welke goede bedoeling je had toen je dit opschreef...
Ik zou steeds het oude ritme aanhouden maar toegeven aan alle nabijheid die ze zoekt. Ze moet nu weer ervaren dat het veilig is en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.
Heftig hoor! Het is voor jullie en je meisje een hele heftige tijd geweest ik denk dat ze gewoon weer even moet wennen. Komt echt goed lekker bij je houden en hopelijk snel weer betere tijden!
Wat sneu voor jullie dochtertje en wat naar voor jullie ook! Hier heeft ons zoontje met ruim 14 mnd oud plotseling kritiek op de kinder intensive care gelegen en vervolgens op de reguliere kinderafdeling. 3,5 dag is hij in slaap gehouden en heeft wel 10 verschillende soorten medicatie tegelijk gehad.. Op de ic er hele dagen bij gebleven behalve snachts en op de reguliere afdeling kon ik ook blijven slapen. Ze hebben door dat alles anders is en er iets is gebeurd met ze, hier had hij het wel door. Ze kunnen er alleen niks mee en je kan t niet uitleggen.. Zoontje is een maand lang nog op en af ziek geweest met koorts en huilde snel en was snel overprikkeld. Ik heb hier gewoon aan toegegeven. Hem alle veiligheid gegeven die ik kon geven en gehoopt dat het gewoon snel beter zou gaan. Nu gaat het beter, maar wordt hij sindsdien wel vroeg wakker smorgens. Ik denk dat je er behalve voor haar te zijn en te proberen een ritme op te pakken die ze had je niet veel anders kan. Ik hoop voor jullie en je dochtertje dat ook zij zich snel weer beter voelt en veilig voelt en daarmee het huilen minder wordt en de nachten ook beter gaan.
Sneu voor je meisje. Lekker bij je houden en rustig aan weer het oude vertrouwde denk ook dat de verlatingsangst in eens er bij komt kijken sprongetje. Ziekenhuisopnamen zijn pittig. Je bent uit je doen ook die kleintjes. Op schoot nemen rustig een liedje zingen troosten. Geef het een paar dagen dan zal het denk al beter gaan. Ze is natuurlijk ook ziek geweest alles speelt mee.
Nou hier in het ziekenhuis kan je niks krijgen( zak chips reep chocolade maar dan heb je vaak een ander probleem kleine geld op die in die machines moeten.) en zeker niet in de avond of nacht. Als ouder moet je toch soms ook wat eten. Je kind heeft niks aan je als je zelf flauw valt van de honger en dorst. En soms heb je geen keuze en moet je je kind alleen achter laten. Op de ic bijvoorbeeld wat sommige al vertellen. Geen ene ouder maakt de keuze bewust om echt weg te gaan. En eten heeft iedereen nodig.