Ow meid dit is zo herkenbaar voor me. Ik ken meerdere meiden die in september zijn bevallen van een kindje en ik was in die maand uitgerekend. Mijn miskraam was gisteren een jaar geleden.. Meer dan een jaar wensen we een brusje voor mijn zoon en 2 zwangerschappen later sta je dan nog steeds met lege handen . En je vraagt je af: waarom is het anderen wèl gegund? Wat hebben wij verkeerd gedaan? Waarom mocht ons kindje niet blijven?? Ik probeer ook positief te blijven en heb ook echt wel het gevoel dat er nog een kindje zal komen maar soms is dat moeilijk na alles wat er is gebeurd, en lijkt het alsof het een ander zoveel makkelijker af gaat! Dat is moeilijk! Ik heb zelf mijn facebook gedeactiveerd. Hyves kijk ik niet meer op, die kreeg ik niet verwijderd. Ik hoef alle blije berichten van mensen niet te lezen. Niet alleen om de reden dat ze zwanger zijn en ik niet, maar ook vanwege de naiviteit die ik nooit meer zal hebben. Ik ben 'beledigd' als mensen zich zo weinig lijken aan te trekken van hetgeen mij is overkomen. Dat het niet altijd goed gaat. Dit slaat natuurlijk nergens op want iedereen moet het zelf weten wanneer zij het bekend maken, maar het kwetst wel.. Ik heb dan ook 2 miskramen gehad maar 1 ervan met mijn man de andere is bijna 10 jaar geleden. Wij hebben wel chromosoomonderzoek gehad na intake ivf/icsi maar is niks uitgekomen. Verder voor gekozen geen onderzoek te laten uitvoeren. Volgens mij is het onderzoek alleen bloedprikken. Sterkte met alles en onthoud dat óók gelukjes meerdere keren kunnen komen
Ook jij schrijft precies wat ik bedoel! Indd 2 zwangerschappen verder en nog met lege handen én lege buik! Ik geloof er ook zeker wel in dat er ooit nog een kindje bij gaat komen, maar het geduld opbrengen word steeds moeilijker. Dat zul je ongetwijfeld begrijpen. Op FB heb ik maar een paar vrienden, die heb ik voornamelijk aangemaakt omdat mijn beste vriendinnetje niets meer met Hyves doet en ik zo toch nog op de hoogte blijf (ze woont aan de andere kant van NL). En op Hyves heb ik in kunnen stellen dat ik de updates van de zwangeren niet zie, veel te confronterend.. Begrijp ik goed dat jullie in de MMM zitten? Dat lijkt me ook erg heftig zeg.. En dan lees ik ook nog dat jullie nog niet zolang geleden een dochter zijn verloren, verschrikkelijk hoor . Veel sterkte!
Een dikke knuffel en sterkte..hoop dat je toch snel ook zwanger mag zijn en het goed gaat..mja dat hoor je vast vaker..maar toch wou ik je ff een dikke digi knuff geven..
Tuurlijk is het ook pittig om steeds maar geduld op te brengen. Om vertrouwen er in te houden dat het op een dag goed zal gaan. Je afvragen of er toch niet iets mis is. En denk dat het ook wel belangrijk is dat je je gevoel kan delen met anderen die het herkennen. Mannen kijken er toch anders aan en zijn misschien wat nuchterder omdat het kindje nooit in hun buik heeft gegroeid. En vrouwen die het niet hebben meegemaakt kunnen het toch nooit helemaal begrijpen. Misschien kan je er ook nog voor kiezen om met die vriendin op een andere manier contact te houden? Ik houd contact met bepaalde mensen via FB van mijn man. De vrouwen daarop willen óf geen kinderen, óf ken ik niet. Dat kijkt voor mij een stuk relaxter, want al die blije zwangerschaps- en babyverhalen zijn me ook teveel. Hier niet meer in de MMM, maar zaten voor ik zwanger werd van mijn zoon in de MMM. Sterkte met alles, want het is toch moeilijk. Lucht je hart gerust hier en hopelijk gauw een gezond plakbeebje in onze buiken..
Charity, ook ik loop even binnen op je heel veel dikke knuffels te geven. Geef aub de moed niet op; 't is zoals er gezegd werd: 2012 wordt ons jaar! Dikke knuffel en, ik hoop zo dat je heel snel zwanger mag zijn, van een plakbeeb! Ik duim! Liefs