Hoi, Ik ben eind december bevallen van een prachtige zoon. 's Avonds tegen 10 uur begonnen heel langzaam aan de weeen. 's Nachts werden ze steeds heftiger en toen ze om de 6 min. kwamen hebben we vast het ziekenhuis ingelicht. We mochten direct komen. Om half 5 waren we in het ziekenhuis. Ik moest in het ziekenhuis bevallen omdat onze zoon niet wilde indalen. Eén van de gyneacologen dacht dat de kans erg groot was dat het toch een keizersnede zou worden. Vandaar dat ik al zo snel naar het ziekenhuis mocht komen. Maar eenmaal in het ziekenhuis zakten de weeen weer weg. Onze zoon was toch ingedaald en wéér een andere gyneacologe (wel een schat van een mens trouwens) vertelde dat ik zelfs thuis mocht bevallen en er totaal geen sprake was van een keizersnede. Maar dat wilde ik niet. Was nu ingesteld op een bevalling in het ziekenhuis. Om 6 uur ben ik toch naar huis gegaan ivm weinig weeenactiviteit. Had al wel 2 cm onsluiting. Eenmaal thuis werd het weer niet te houden. Om half 10 naar het ziekenhuis en weer geen nauwelijks weeenactiviteit. Waarschijnlijk was ik thuis meer ontspannen waardoor de weeen meer doorzetten. Dus om half 11 weer naar huis. Afgesproken met gyneacoloog dat ik pas 's avonds om half 10 naar het ziekenhuis zou komen om daar de nacht door te brengen met slaap- en pijnmedicatie om een nachtje flink bij te tanken. Maar 's middags om half 3 was ik alweer in het ziekenhuis. Ik had 4 cm onsluiting en toen werden de vliezen gebroken. Acuut had ik 6 cm onsluiting. Vervolgens kwamen de weeen erg snel na elkaar. Ik kon ze alleen zittend opvangen. Ik schreeuwde van de pijn, terwijl ik nog nooit geschreeuwd heb van pijn. Om half 5 begonnen de persweeen. Maar ik mocht pas persen wanneer de gyneacologe pas had bepaald dat ik volledige ontsluiting had. En die was naar huis gegaan, want ze dacht, dat duurt nog wel tot vannacht. Om 5 over 5 was ze er eindelijk. Ik kon niet meer. Toen mocht ik eindelijk persen. Dat was een opluchting. Maar door het lange ophouden van de persweeen had ik de controle over mijn ademhaling verloren en was ik aan het hyperventileren. De hartslag van ons zoontje daalde. De gynaecoloog zag dat de navelstreng om zijn lichaampje zat. Maar kon nog niet bepalen waar en hoe ernstig het was. Dus uit voorzorg toch maar de vacuum. Verdoving, ingeknipt en vacuum erop. Na nog twee persweeen werd om 5 voor half 6 onze prachtzoon geboren. Achteraf gezien viel het allemaal mee met de toestand van onze zoon. Had direct een apgarscore van 9. Toen moest er nog een half uur gehecht worden. Dat was echt verschrikkelijk pijnlijk. Erg lang verhaal. Naar mijn idee kun je dit geen traumatische bevalling noemen. Maar toch denk ik er nog erg veel aan. Ik wil ontzettend graag nog een kind. Zelfs wel een groot gezin. Maar ik ben zo ontzettend bang voor de bevalling. Ik moet er niet aan denken om weer een bevalling mee te maken. Wie herkent dit? Soms voel ik mezelf laf. Ik zou graag weer bevallen met behulp van een ruggeprik. Geven ze je dat wel. Echt waar. Ik ben doodsbang voor de pijn.
Herkenbaar. Voor mijn bevalling dacht ik 'ach, ik zie het allemaal wel. het kind moet er toch uit en er komt een einde aan de pijn'. Maar daar ben ik inmiddels compleet van genezen en een volgende bevalling vind ik toch echt eng... Daar ga ik echt tegenop zien. En aangezien Tobe vrij groot was maar wel met 38,5 week is geboren, ben ik als de dood om overtijd te lopen en weer zo'n groot kind te krijgen. Dan durf ik gewoon echt niet meer. Dus ze leiden me maar in met 40 weken, want verder dan dat ga ik absoluut niet (ze konden vanwege mijn harde buik niet goed voelen hoe groot het kind zou zijn... dus daar kan ik ook niet echt vanuit gaan). Naja, ik snap het wel dus... Ik vind het hele bevallingsgebeuren echt zo bizar. Ik moet er ook heel vaak aan denken. Wat een heftige, bijzondere en dus bizarre gebeurtenis is dat! Wow...
Ik kan het me heel goed voorstellen. Ik wil een bevalling ook nooit meer meemaken. Vroeger wilde ik altijd veel kinderen. Ik houd het echt bij deze twee...
Apart hoe verschillend een mens zoiets ervaren kan. Ik zou het zo weer doen als ik het kon Ik ben er totaal niet bang voor
ik heb een vergelijkbare bevalling gehad, meteen weeën om 1 minuut, twee uur persweeën moeten tegenhouden, weeënactiviteit nam af aan het infuus, wel 5x opnieuw geprikt, twee uur geperst, toen flink ingeknipt vacuüm erin geperst en toen eindelijk geboren! Zou het zo weer doen!
Ik heb zelf 2 heftige bevallingen meegemaakt. En echt na de 2e dacht ik nooit meer! Maar op een of andere manier was het allemaal een beetje weg gezakt en durfde ik toch een 3e zwangerschap aan. Ik zeg was....want de afgelopen dagen beginnen bij mij de zenuwen te komen en zie ik als een berg op tegen de komende bevalling.... Ik probeer mezelf maar voor te houden dat ik de vorige 2 ook overleefd heb, en dat het ook weer voorbij gaat. Als ik dat maar had genoeg denk, ga ik het hopelijk vanzelf geloven...
Ik was vantevoren ook niet écht bang voor de bevalling, maar ben nu zover dat ik er ook écht niet meer aan wil denken en ik denk ik ook nooit meer een kleine wil. Na bijna 36 uur weeenactiviteit waarvan 19 uur zeer zware weeen, wat toch nog heeft uitgemond in een spoed ks ben ik doodsbang!
Vervelend zeg Als het bij mij ook een keizersnede was geworden, had ik denk ik misschien ook niet meer gewild. Wat lijkt me dat een domper zeg na al die pijn en moeite... Je wilt niet weten hoe hard ik heb geperst nadat de vk zei dat het misschien een keizersnede zou worden
Ook hier een heftige bevalling achter de rug, in totaal 27 uur en een dochter van bijna 9 pond/53 cm. Ik doe het voorlopig niet weer, maar weet wel zeker dat ik nog een kindje wil... Ik hoop gewoon dat als ik lang genoeg wacht, ik toch een beetje vergeten ben hoe zo'n pijn het deed (of dat de wens voor nog eentje gewoon groter wordt dan de angst ). En ik zeg maar steeds tegen mezelf: ach, deze heb je overleefd, een volgende overleef je ook, zeker als deze wel op tijd komt, (ik liep twee weken overtijd, een van de redenen waarschijnlijk dat Thirza al zo groot was). Ik ben op het nippertje thuis bevallen, de VK heeft me goed pissig zitten maken, waardoor het me toch nog lukte om voldoende kracht te zetten bij het persen... Daarna hebben ze me wel met z'n drieen op bed moeten hijsen (uiteindelijk bevallen op de baarkruk omdat persen op bed echt niet ging), want ik ging -mede door het bloedverlies- helemaal knock-out Ik kan al wel janken als ik me bedenk dat ik het ooit nog eens moet doen, maar tegelijkertijd is het 'bezit' van zo'n klein mensje het me toch wel waard. Die bevalling duurt ten opzichte van het leven dat erop volgt, maar kort, zeg ik dan tegen mezelf... Maar kan me helemaal voorstellen dus hoor! Bij mij komt het denk ik omdat ik hoogsensitief ben, ik ben me veel te bewust van alles wat ik voel, (en tijdens de bevalling zo in mezelf gekeerd dat ik helemaal niks meer gezegd heb en dus ook niet meer de tegenwoordigheid van geest had om pijnstilling te vragen). Nu is 20% van de mensen hoogsensitief, dus jij misschien ook wel,
Nee gelukkig geen last van, zou het zo weer doen. Het heeft 12 uurtjes geduurd, 's ochtend rond 8 uur voelde ik iets ben toen aan timen en kwamen de krampen wat achteraf al weeen waren al om de 6 minuten. Om 13.45 de vk gebeld die was er 14.15 toen had ik al 5 cm en heeft de vliezen gebroken, om 18 uur kwam ze terug en had ik al 9 cm 18.45 laatste randje weg gemaseerd en om 20.00 is na een knip onze dochter geboren. Maar om nou te zeggen dat ik echt z'on pijn gehad heb nee zo heb ik het niet evaren (gelukkig maar) het persen duurde me wel wat lang maar dat was ik alweer snel vergeten
hier ook een zeer heftige bevalling van 47 uur met 2 verkeerd gestoken ruggeprikken (1 in bloedbaan en 1 in zenuw) en na een infuus met met opwekkers in een storm beland.ik ben wel angstig voor een 2de bevalling maar toch laat dit mij er niet van weerhouden over een poos voor een 2de te gaan
Haha ja inderdaad, dan zou ik ook flink hard gaan persen.. helaas vorderde mijn ontsluiting niet dus persen was n.v.t.
Toen ik aan het bevallen was, wist ik het zeker: Dit doe ik nooit meer! Nu we een half jaar verder zijn, zit ik nog steeds niet op een nieuwe bevalling te wachten, maar ik kan me toch ook niet voorstellen dat Joep altijd enig kind zou blijven...
Ik had ook een drama 1e bevalling (geen ks gelukkig). Na 4 jaar durfde ik weer aan een 2e te denken en 5,5 jaar na mijn 1e bevalling ben ik opnieuw bevallen. En dat was echt een makkie! Al mijn zorgen waren dus voor niks geweest! Mocht je weer zwanger raken, dan helpt veel praten met je vk/gyn ook. En volgens mij kan je ook een geboorteplan maken. Hierin zet je dan samen met de vk/gyn je wensen (bijv. ruggeprik). Maar het fijne weet ik hier ook niet van...
Ik had ook een dramabevalling, die helaas wel eindigde in een ks. Net wat ik nou nooit wilde. Maar ja, je hebt weinig keus he. De eerste tijd wilde ik ook niet meer zwanger raken, maar na een jaar begon het toch te kriebelen. Nu ben ik weer zwanger en zie ik er niet eens zo heel erg tegenop. Het hoort erbij en de oijn is maar relatief kort voor wat je ervoor terug krijgt bedenk ik me maar. Ik laat het lekker op me af komen.
Hier ook geen 2e. Ik werd al niet makkelijk zwanger, de zwangerschap was niet helemaal en de bevalling was helemaal kut. Ik moest met persweeen naar het ziekenhuis en daar aangekomen, konden ze geen hartslag vinden. Met een echo apparaat konden ze nog een heel zwak hartslagje vinden, mijn man werd aan de kant gegooid, 2 vrouwen hebben op mijn buik staan duwen om Sasha eruit te krijgen, ze is ook in 1 perswee geboren. Daarna is ze weggenomen en heeft ze zuurstof gekregen (gelukkig geen zuurstofgebrek gehad) Na een kwartier kregen we dr weer terug. Nee bedankt... Dit hoef ik echt niet nog een keer mee te maken.....
Persoonlijk ben ik banger voor de zwangerschap dan de bevalling. Vanaf dat ik mocht persen heb ik er (met knip) 3kwartier over gedaan. Maar ik ben 9 maanden lang ziek geweest. Godganse dag spugen, isias, stuit ligging. Hij heeft zich gedraaid terwijl er eigenlijk geen ruimte meer was. Kaak ontsteking, gevolg 3 kuren gehad . Karpaaltunnel sindroom, konstant wagenziek, dus zat ik maanden bij huis. Want een wagenzieke heftrukchaufeur wil niet echt. Maar ik begrijp je heel goed. Want ik zou dol graag een tweede kind willen. Maar ik zie er als een berg tegen op en ben echt bang voor weer zo`n zwangerschap. Maar ach, het zal wel loslopen ben tussen de persweeen in de ambulance toch maar wel even verloofd. Dus deze vergeet ik nooit meer. Liefs Janna
Een bevalling van 40 uur... Uitgeput was ik, maar wel helemaal zelf, zonder hulpstukken. Misschien dat dat het minder eng maakt, dat ik weet dat ondanks de heftigheid van de bevalling, ik het toch helemaal zelf kon doen. Zwangerschap was heerlijk, de bevalling was HEL! We willen graag 4 kindjes...
Mijn zwangerschap was eigenlijk ook nagenoeg probleemloos.. maar die klote bevalling zeg! Ik wou dat ik het na al die uren ook uiteindelijk zelf had kunnen doen, maar helaas!
Een tweede? In principe wel, maar waarschijnlijk gaat mijn bloeddruk weer omhoog (eerste vroeggeboren door pre eclampsie) wat weer een vroeggeboorte kan worden. Al is dat niet zeker. Al komen nog wat onderzoeken, oa naar stollingswaarden in vaten (?) om dat uit te sluiten. Ik wil niet nog een keer zo'n couveuseperiode meemaken en alle emoties en zorgen die daar bij komen.