Ik de eeuwige doemdenker had nooit verwacht dat ik op mn 37e nog zwanger zou raken. Toch meer iets voor anderen.... Maar we wilden het wel erg graag en zijn het vanaf begin december toch maar gaan proberen. Mijn man wilde gezien mijn leeftijd al naar de dokter omdat hij het toch wel lang vond duren, maar ik had gehoord dat je daar een jaar mee moest wachten, dus had bedacht maar wel eens alvast te gaan proberen mijn (onregelmatige) cyclus in kaart te gaan brengen. Toch iets waar ze om vragen, en wat ik allang van plan was, maar steeds maar vergat.... Maar wat denk je? Is hij net 2 (van de ongeveer 20/25) dagen op zee (voor zijn werk) en dit keer op een boot zonder satelliettelefoon sta ik ineens ´s ochtends te kotsen (en dat zonder koppijn cq. migraine). Toen bedacht ik me ineens dat ik eigenlijk al een paar weken (minstens 3) het gevoel in mn buik had dat ik ongesteld moest worden. Dus toch maar (nb. op zaterdagochtend om 6 uur!) even het internet opgedoken om te kijken of het geen zwangerschapsverschijnselen konden zijn. Nou dat konden het dus wel. Ik begreep ineens ook waarom ik zo doodmoe was de laatste tijd. Toch kon ik het nog niet helemaal geloven, en omdat ik maar het gevoel had (en trouwens nog heb) dat ik ongesteld moet worden zat ik eigenlijk meer te wachten tot het misging. Al kreeg ik ook wel ineens ernstige pijn in mn borsten erbij, dus wel steeds meer tekenen... Woensdag (eindelijk tijd!) toch maar even een test gekocht, en ja, die was meteen bij de eerste druppel urine al positief. Toch zwanger dus, maar totaal geen idee sinds wanneer.... Denk dat mijn man misschien nog wel weet wanneer ik voor het laatst ongesteld ben geweest, maar hem kan ik het de komende 2 weken nog niet vragen... Vrijdag kon ik bij de huisarts terecht en vandaag heb ik een afspraak gemaakt voor een echo, om te bepalen hoe lang ik dan ongeveer zwanger zou kunnen zijn. Ze wilden bij het ziekenhuis eerst geen afspraak maken omdat ik zei dat het min. 4 weken kon zijn (max. misschien wel een week of 10) en dan schijnt er nog niets te zien te zijn. Gelukkig mag ik uiteindelijk as. donderdag toch komen, en dan hoop ik maar dat ze wat kunnen zien, zodat ik ongeveer weet waar ik aan toe ben.... En dan ook maar hopen dat het goed is en gaat, want daar maak ik me wel zenuwachtig over. Wilde eerst alvast een kadootje kopen voor mijn man, om het hem te laten weten als ie thuiskomt, maar heb het toch nog maar laten liggen in de winkel. In 2 weken kan er tenslotte nog van alles gebeuren.... Best lastig toch ook dat ik het nog niet ff met iemand kan delen, want aan de andere kant wil ik het wel van de daken schreeuwen. Maar ja, hij moet het toch natuurlijk als 1e horen! (Op jullie na dan...)
Tjeetje....wat een verhaal zeg!! Maar zeker een positief verhaal!! Geniet er maar lekker van. Gefeliciteerd!!!!!
Wat geweldig zeg. Proficiat!!! Geeft de burger moed zo'n verhaal. Is het je eerste? Geniet ervan. Karin
Bedankt voor jullie felicitaties, en jullie zo te zien ook zo'n beetje allemaal gefelicteerd of in ieder geval hopnlijk bijna gefeliciteerd, toch? Spannende tijden hoor! En ja, het is de eerste keer zwanger, dus alles is nieuw....
zo dat is balen dat je het niet met je manneke kunt delen, maar wel fijn dat je zo snel zwanger bent geraakt. Alleen nu nog de vraag hoelang?? Maar donderdag heb je uitsluitsel. Heel veel succes liefs fredje en een fijne zwangerschap toegewenst
WOW, gefeliciteerd!! En natuurlijk welkom hier! Wat vreselijk dat je het nog niet kunt delen met je mannetje zeg Wat zal die verrast zijn als hij straks terug komt, hoop dat je tegen die tijd wel even laat weten hoe hij gereageerd heeft op het GROTE nieuws
Natuurlijk, ik moet het toch ergens kwijt! Dus ik hou jullie helemaal op de hoogte hoor! Ook van hoe mijn man straks reageert, maar helaas duurt dat nog ff.