Ja, dat geloof ik ook wel... eten heeft ook effect op je beloningscentrum en is dus (behalve noodzakelijk om in leven te blijven) ook verslavend. En ik kan me ook voorstellen dat je je verliest in eten en dat iedereen z'n dingetjes heeft om even niet te "voelen". Dit kan met een reep chocola, of een rondje rennen, achter playstation kruipen of een fles wijn achterover slaan. Om maar wat te noemen... Maar jezelf dood eten is toch wel van een ander kaliber destructief gedrag vind ik. Krijgen die mensen dan ook wel goede psychische begeleiding? Ik zie wel die psycholoog af en toe in beeld, maar moeten deze mensen dan niet ook in een heel intensieve cognitieve gedragstherapie ofzo?
Ja, ik vind van wel want het heeft -bij morbide obesitas- inderdaad al destructieve vormen aangenomen. Alleen al om het feit dat het dodelijk is. Maar dan moet iemand wel hulp willen. En dat betekent een heleboel dingen loslaten en onder ogen zien.
Ik denk ook dat ze minder moeten richten op het afvallen, maar meer op het probleem achter het eten. Daar wordt naar mijn idee veel te weinig naar gekeken en mee gedaan. Nu wordt er maar gefocust op afvallen. Hoewel het gewoon beter is om de kern van het probleem aan te pakken. Dan heeft het afvallen op lange termijn ook veel meer effect. Maar dat vind ik niet alleen bij dit programma, dat vind ik ook met gbp en maagbandjes. Daarbij is de begleiding ook minimaal in het psychische gedeelte.
Dat ben ik niet met je eens. Dat is uiteraard afhankelijk van welke procedure je doorloopt en via welk ziekenhuis enzo, dus dat kun je niet zo stellen. In mijn geval.. screening vooraf: onder andere meerdere gesprekken met een psycholoog. Begeleiding achteraf: een jaar lang sessies met psycholoog, diëtiste en fysiotherapeut. Er werd juist nadruk gelegd op het psychische deel, niet alleen mbt het dik zijn/worden, maar ook het lange termijn aspect na het afvallen. Er zijn zeker ziekenhuizen die er makkelijker mee omgaan en die geen uitgebreide screening en nazorg hebben, maar die zijn (gelukkig) wel in de minderheid, dat is zeker niet de norm.
Maar een jaar kan toch nooit genoeg zijn. Als je drugsverslaafd bent geweest dan gaat er vaak ook jaren overheen aan therapie om dat te boven te komen. Waarom zou dat met een eetverslaving anders zijn? Ik geloof gewoon niet dat 1 jaar praten met een psycholoog genoeg is. Maar misschien ken ik te veel mensen waarbij dat niet goed is gegaan. Ik merk in mijn omgeving dat de begleiding gewoon minimaal is. Zelfs mensen met een gbp vallen terug in oude gewoonten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Die komen gewoon weer aan en eten wat weg waar je u tegen zegt. Ik vraag me dan écht af of het probleem wat psychisch zit wel goed aan gepakt is... En het is ook zonde, dan krijgt iemand zo'n dure operatie, maar is nog steeds veel en veel te zwaar..
Ik kijk, maar alleen omdat ik vind dat er verder niets op tv is... Vind t eigenlijk iedere x hetzelfde en de meeste vallen toch terug in oude patroon..
Maar iemand met een echte eetverslaving heeft ook geen baat bij een GBP of andere operatie! Dan ligt het dus niet aan de nazorg, maar is er ergens in de screening verkeerd gegaan. Iemand met een verslaving heeft inderdaad veel meer psychologische hulp nodig dan een standaard nazorg traject. Maar dat wil niks zeggen over de rest van de GBP patiënten.