Op advies van de baby groep op het kdv van onze zoon hebben wij hem 3 dagdelen laten observeren door een organisatie hier in de buurt. Dit advies is gekomen omdat zij merkte dat onze zoon zich wat afzijdig houdt op de groep van de andere kinderen en veel observeert en daardoor weinig speelt. Inmiddels is onze zoon in januari over gegaan naar de peutergroep omdat hij 2 jaar is geworden en hij is dus ook op de peutergroep geobserveerd. Wij hebben gisteren dit observatieverslag gekregen en ben me rot geschrokken. Mijn 1e gedachte was: Gaat dit over ons kind? En mijn 2e gedachte: ik breng hem er niet meer naartoe. Om het kort en bondig te houden: De medewerker die is komen observeren vindt dat onze zoon een algehele ontwikkelachterstand heeft samen met een taal- en spraakachterstand. Ik viel bijna achterover toen ik dit las. Temeer omdat zij dit "constateren" zonder überhaupt iets over thuis te weten of te observeren. Hij eet en drinkt wel zelfstandig, maar als een kind dat net zelfstandig kan eten en drinken. Kiest niet zelf zijn eten uit wat hij op brood wilt. Verder kruipt hij bijna alleen maar en kan hij niet goed en steady lopen. Zelf schoenen en jas aantrekken kan hij niet. Eigenlijk moet hij met alles geholpen worden. Tevens heeft zij geobserveerd dat hij niet luistert en opdrachten niet uitvoert, hij zou dit niet begrijpen. Qua speelgoed doet hij weinig/niks. Hij zit en kijkt er naar maar heeft eigenlijk geen interesse. Vindt het niet fijn als er kinderen naar hem toekomen of als kinderen hem iets aanbieden/ willen geven duwt hij dat weg. Er is geen/weinig interesse in andere kinderen. Verder huilt hij veel en toont "miep" gedrag als hij iets wil of als iets niet lukt. Qua spraak loopt hij ver achter, zegt enkele woorden maar vooral "die" en verder niets. Lacht wel naar iedereen en laat zich ook makkelijk troosten door de leidsters. Qua spraak snap ik de observatie en beoordeling. In december bij het CB geweest en heb ook aangegeven dat me opvalt dat hij nog weinig praat. Papa, mama, bal, auto, boe, boem, bah en vooral heel veel "die". Klets wel echt de hele dag maar dus onverstaanbaar. Afgesproken het nog 3 maanden tijd te geven en in maart terug met eventueel een verwijzing naar logopedie indien het niet verbetert is. Maar verder lijkt het alsof het hele verslag niet over ons kind gaat. Thuis eet en drinkt hij al maanden zelfstandig. Drinken uit een rietjes beker en tijdens het eten aan tafel uit een open beker. Eet zijn eten altijd zelf met een vork of lepel. Geef hem bij een boterham eten altijd de keuze uit 2 en kiest altijd iets anders en wijst aan wat hij wilt. Kruipen doet hij thuis of waar we ook zijn nooit. Hij loopt sinds hij 1,5 is en kruipt alleen als hij met autootjes over de grond rijdt. Hier springt hij, loopt achteruit, kan en gaat op 1 been staan en rent zelfs al. Zelf schoenen en jas aantrekken kan hij inderdaad niet, maar heel eerlijk, dat hebben we hem ook nog helemaal niet geleerd (wist niet dat ze dat met 2 jaar al zouden moeten kunnen). Maar als ik zeg dat we gaan aankleden of dat we weg gaan komt hij met zijn kleding/jas/schoenen aan en helpt wel met aan- maar ook met uitkleden. Spelen? Dat doet hij alleen maar. Kan zich prima vermaken met Connetix, Duplo, maar MegaBloks vind hij ook super. Hij heeft ook een keukentje en komt ons dan halen. Dan krijgen we een bordje, gaat hij pizza snijden en gaan we pizza eten met een bekertje drinken. Ook verven vind hij erg leuk. Spelen met de boerderij/ dierentuin diertjes is ook top, maar ook gewoon ravotten met de kussens op de bank. Boekje lezen en puzzelen maak je hem ook blij mee. Als we hem vragen iets te doen, weg te gooien, te pakken, etc voert hij dat prima uit. Luistert goed en snapt het ook gewoon. Moet altijd wel even wennen als we op een verjaardag zijn of met meer drukte, maar dat is meestal met een kwartier/20 minuten over en dan mengt hij zich tussen iedereen en is de clown van de avond. Als we hem bij het kdv ophalen, loopt hij eerst alle kindjes af om een high five te geven en zwaait naar iedereen. Overigens is het thuis wel zo dat als er een ander kindje is/komt hij daar ook wel even aan moet wennen en niet meteen ermee wil spelen. Uiteraard miept hij thuis ook weleens om iets, welk kind niet? Maar huilen komt weinig voor, in ieder geval niet de hele dag oid. Aanbeveling: Veel boekjes lezen en kinderliedjes luisteren. Eventueel aan de slag met picto's en/of gebaren. Leidsters wat vaker 1 op 1 dingen met hem doen qua lezen en plaatjes kijken. En ons aanmelden bij logopedie. Verder niets.. dus alleen vwb spraak. Maar waar is het advies dan wat we moeten doen omdat hij een algehele ontwikkelachterstand heeft? Ik vind dit zo apart en raar dat je dit wel benoemd maar vervolgens geen advies en/of handvaten geeft. Wij kunnen ons dus alleen vinden in het stukje spraakachterstand, maar de rest totaal niet. Iemand hier herkenning in met een kind dat op de opvang zo anders is als thuis? Iemand misschien een idee hierover? Als toevoeging: Wij hebben wel al een hele tijd het idee dat hij zich beter en fijner voelt in een omgeving waar de groep wat kleiner is. Hij zit in een groep van 16 kinderen dus best behoorlijk groot. En dan het 2e. Wij hebben aangegeven bij de aanvraag, dat er eerst toestemming gevraagd moet worden alvorens er iets over onze zoon gedeeld mag worden. Echter staat er in het observatieverslag dat er een kopie van het verslag aan het consultatiebureau is gestuurd. Hier zijn wij echt woest over. Niet omdat zij dit niet zouden mogen weten, maar wil wel graag de regie over mijn eigen kind houden en zelf beslissen wat wel of niet te delen. Hee lsimpel, als hij ergens bij geholpen moet worden, zetten we dat liever gisteren nog in gang dan vandaag, maar willen het wel zelf bepalen. Daarbij is er verder nog helemaal niets met ons besproken ook niet met het kdv. Mag dit zomaar? Dat ze deze gegevens doorsturen aan derden buiten het kdv? Hopelijk zijn er mensen met eenzelfde ervaring.
Geen ervaring met mn eigen kinderen (wel zorgkinderen, maar op een ander gebied). Maar wel vanuit mn werk. Een observatie is een constatering wat zij zien op dat moment. Het kan zijn dat jij het niet herkent, maar dan is het ook een reden om uit te zoeken hoe dat komt. Zij constateren op dat moment een spraak en ontwikkelachterstand. Daar kun je het uiteraard niet mee eens zijn, maar het is wel wat daar gezien is. Ik weet hoe moeilijk het is om te beseffen dat het "niet goed" gaat met je kind en dat ook van een ander te horen of dat zwart op wit te zien staan. Dat gevoel herken ik echt en dat is niet leuk. Alleen niemand beweert dit om jou of je zoontje te pesten. Juist om te helpen. Je gevoel van: ik wil hem er niet meer heenbrengen kan ik niet zo goed plaatsen. Ze gaan hem toch niet ineens slechter behandelen nu ze dit weten? Zoals ik het lees integendeel, hij krijgt straks veel meer 1 op 1 aandacht. De tip die ik wil geven is: als straks dit nare gevoel een beetje gezakt is en je er niet meer zo overstuur van bent (wat heel begrijpelijk is hoor) om het dan nog eens rustig door te lezen en erover na te denken. Kijk heel eerlijk wat echt goed gaat thuis, of waar jullie misschien nog te veel moeten helpen (schoenen en jas helemaal zelfstandig hoeft niet met 2 jaar, maar ze moeten wel flink mee kunnen helpen). Mijn ervaring is dat veel ouders (zeker met een 1e kindje) veel automatisch doen en dat zelf niet echt door hebben. Dat hij thuis goed zelfstandig speelt is natuurlijk een heel andere situatie dan op een kdv groep. En als het daar niet gaat is het wel reden voor actie. Vraag ook een gesprek aan met degene die geobserveerd heeft een medewerker van de groep waar hij komt. Dat alle neuzen dezelfde kant op staan. En niet om mijn collega' en mijzelf te promoten, maar denk ook na als dat gesprek geweest is of een gastouder niet beter is? Daar is echt veel meer tijd voor persoonlijke aandacht dan op een kdv. Ik val hier de kdv medewerkers niet mee af, dat zijn hardwerkende mensen. Maar ik heb met beide persoonlijke ervaring en ik heb nu echt meer tijd voor de kinderen. Mocht je nog vragen hebben, dan mag je mij altijd benaderen.
Hai, Ja ik heb daar ervaring mee ook. Mijn middelste zoon is 1x op de crèche geobserveerd, hij was toen net wel of net geen 2 jaar. Hetzelfde als bij jou waren hun bevindingen ergens hetzelfde als wat ik thuis ervoer , anderzijds niet. Maar ik kon ze wel plaatsen. Het kwam niet compleet uit de lucht vallen zeg maar. (zeer vergelijkbare signalen als jouw zoontje, waaronder de taalachterstand en zich daar op de crèche terugtrekken. Kon niets, wou niets, deed niets.) Verschil van 'mening' , of beter gezegd : verschil in hoe een kind zich gedraagt thuis vs de crèche en dus gevolg dat er verschillende observaties zijn ; dat vond ik (en vind ik) prima. Daar kunnen we over praten. Belangrijk zelfs om dat te doen; 'Hoe kunnen we hem (kind) helpen want kind voelt zich overduidelijk niet goed.' Het grote probleem hier was echter dat zij vervolgens uit de observatie conclusies trokken en handelden vanuit die eigen getrokken conclusie. Ik was daar fel op tegen maar veranderen deden ze niet. Ik heb toen vrij snel daarna mijn zoon daar weggehaald want het was niet goed voor hem. Hij ging kort daarna naar de voorschool, ook werd daar helaas alweer snel dezelfde conclusie getrokken maar na observatie gingen zij een andere route proberen namelijk; de mijne. En dat werkte. (duh.. mama knows best ) Mijn advies is om in gesprek te gaan met de crèche, en wat zij adviseren te doen. Ik ben in gesprek gegaan toen maar ze konden niet over hun eigen overtuiging heenkomen. Dus voor mij hield het op. Maar in principe is het (en dat was bij mijn zoon ook zo hoor) observeren ze omdat er zorgen zijn en die zorgen zijn terecht. Ze doen het niet om te pesten, ze willen het beste voor het kind.
Heb je alleen nog maar het verslag gelezen en heb je er nog geen gesprek over gehad met het KDV? Wij merken vaak dat ouders heel terughoudend zijn met het accepteren dat hun kind afwijkend gedrag vertoond, alsof de ouders het als persoonlijke kritiek opvatten in plaats van dat er zorgen zijn over hun kind.
Ja dat is pittig te horen he. Vond ik ook over mij tweede. In een groep zo een ander kind, en uiteindelijk zagen we toch wel herkenning thuis nadat we over de eerste gevoelens heen waren. Alleen thuis waren we veel meer ingespeeld op hem waardoor we wel 90% of meer konden voorkomen. Hier heeft/had mijn tweede een gigantische spraak achterstand en daardoor ook vrij veel woede. Hij beet, sloeg, schopte en gooide met speelgoed. Dat deed hij thuis natuurlijk niet, maar uiteindelijk waren die tekenen er thuis ook, bijten gebeurde weleens (maar dat hoorde ik zo vaak van peuters) en de rest voor kwam ik, ik wist meestal precies wat hij bedoelde.. maar kk was wel de enige. Met start logopedie kwam er veel aan het licht en is hij super goed geholpen , ook op kdv wat aanpassingen gedaan die super goed.waren voor.hem Ik denk dat je eerst even je emotie moet voelen, je boosheid en verdriet moet laten gaan en dan even proberen heel eerlijk te kijken of het thuis echt heel anders gaat of dat jij toch veel opvangt thuis. En in beide gevallen: Als hij thuis heel ander gedrag laat zien , of er zitten wel meer overeenkomsten, is de observatie en d adviezen dus heel nuttig, ook voor.hem om te kijken. Hoe ze hem kunnen helpen in een groep. Meer 1 op 1 tijd , boekjes liedjes , gebaren, logopedie, allemaal dingen die hem kunnen helpen. En vergis je niet, de impact van (geen) spraak in een groep. Die is zo enorm enorm hoog. Maar wat @YaelStone zegt, vat het niet op als kritiek op jou of je zoon. Dat is het niet, er zijn zorgen en het is goed dat die nu in beeld zijn. Nu kijken. Wat belangrijke stappen zijn om te nemen. (Waarvan praten mij ook wel de allergrootste lijkt, maar dat is natuurlijk gebaseerd op mijn ervaring). Hopelijk kun je je boosheid wat laten rusten en gaan kijken. Aar de zorgen die je zoontje in ieder geval buitenshuis laat zien. Sterkte!!
Even op het laatste stuk: voor zowat alles moet expliciet toestemming zijn voordat er met het CB gedeeld mag worden. Volgens mij mag dat dus niet zonder jullie toestemming.
Dank voor je antwoord, dat was onze gedachten dus ook. Wij hebben nergens voor getekend dat dergelijke stukken met 3e mogen worden gedeeld. Wij zijn er zeker niet expliciet op tegen, echter wil ik daar wel zelf akkoord voor geven nadat er ook gesprekken hebben plaatsgevonden met de instantie van observatie en de opvang. We gaan hier in ieder geval wel melding van maken.
Wij hebben inderdaad het observatieverslag per post ontvangen. Geen enkel contact verder met de betreffende instantie die dit heeft uitgevoerd, noch de instantie met het kdv. Wij hebben gisteren wel het kdv gesproken en deze waren zeer verbaasd dat de instantie het verslag zonder enige uitleg, zonder enig gesprek zo aan ons hadden doorgestuurd.Ook hebben wij dus nog helemaal niets besproken met het kdv. Ik zie de observatie en verslag zeker niet als kritiek naar ons als ouders. Ik vind het juist goed dat ze al zo vroeg dergelijke zaken signaleren zodat een kind geholpen kan worden indien nodig. Ik vind alleen de gehele gang van zaken niet correct verlopen en buiten de herkenning in de spraakachterstand herkennen wij gewoon niets uit het hele verslag in de thuissituatie. Ik vind dan ook dat er erg snel met termen als "algehele ontwikkelachterstand" en "taalachterstand" gegooid wordt als men niet verder kijkt dan. Vindt dat nogal forse uitspraken, want als een kind een dergelijke achterstand heeft (zoals bijvoorbeeld de spraak) dan is dat overal, thuis, op het kdv, bij opa en oma, etc. En in dit geval is dat ook zo mbt spraak, echter de ontwikkelachterstand- en taal achterstand laat hij thuis en op andere plaatsen totaal niet zien. Sterker nog het consultatiebureau heeft in december zelfs aangegeven dat ze denken dat hij juist iets voorloopt gezien wat hij allemaal kan en doet.
Mijn dochter had op die leeftijd ook een taal-/spraakachterstand (maar zij zei echt nog veel minder, ze maakte klanken met betekenis, maar dat waren geen verstaanbare woorden voor anderen, bv ‘nnnn’ was ‘slapen’ en ‘nn-nn’ was ‘naar buiten’ - gecombineerd met gebaren en mimiek, ik begreep haar, maar anderen natuurlijk niet). Zij heeft toen een heel breed onderzoek gehad om de oorzaak te achterhalen, daaruit kwam dat ze slecht hoorde. Ze hoorde wel, reageerde dus ook altijd op geluid etc, wij hadden dus niks door. Maar ze hoorde heel vervormd/bedompt, waardoor taal verstaan en spreken dus zo goed als onmogelijk was. Dit had ook invloed op haar gedrag in bv een groep, omdat daar natuurlijk meer geluid is en ze daardoor nog minder goed 1 stem kon verstaan, daarom dus heel anders dan thuis. Maar ze had wel echt een drang om te communiceren, daardoor ook vaak frustratie als ze niet begrepen werd. Ook dat speelde thuis niet, want ik begreep haar gebaren en mimiek heel goed. Dit zijn dus in haar geval verklaringen voor het (grote) verschil tussen psz en thuis. Maar hier was het probleem van tijdelijke aard en met een beetje logopedie, kon ze ook al snel duidelijk praten (ze had bv eerst moeite met de L en de R, en de au en ui sprak ze hetzelfde uit (beetje tussen beide klanken in)). Zodra ze beter ging horen, ging ze ook razendsnel met praten en daardoor nam die frustratie af, waren groepen geen probleem meer en dus werd het verschil tussen thuis en (tegen die tijd) school ook minder. Er is natuurlijk altijd wel verschil, dat geldt voor volwassenen ook; ik ben thuis heel anders dan op kantoor Maar een onverklaarbaar groot verschil, is wel reden tot onderzoeken waar dat vandaan komt. Hier is zo’n breed onderzoek bij peuters gangbaar wanneer er problemen zijn bij de taal-/spraakontwikkeling, zo kunnen ze dus achterhalen of er fysiek iets aan de hand is (bv dus gehoorproblemen, of mondproblematiek en daardoor moeite met verklanken) of dat er bv mogelijk sprake is autisme (vroege signalering) of TOS etc. Vervolgens kan er gericht aan gewerkt worden, bv logopedie, buisjes, of een TOS-taalgroep, etc.
Als aanvulling nog; doordat dochter niet goed sprak, werd ze ook vaak jonger ingeschat en ook jonger behandeld. Ook dat heeft invloed op bv hoe zelfstandig een kind is (of durft te zijn). Gelukkig had zij leidsters op de psz die dat heel goed zagen en haar niet jonger gingen behandelen, dat heeft denk ik ook wel geholpen. Dochter is ook altijd heel zelfverzekerd geweest, en dat heeft haar ook geholpen - een kind dat wat onzeker is, wordt denk ik door een ‘te jonge’ behandeling juist alleen maar onzekerder. En dan wordt zo’n verschil tussen thuis en bv psz ook groter, als de psz de plek is waar je onzeker en verlegen bent.
Wat kwalijk dat dit allemaal zo langs elkaar heen loopt. Wel denk ik dat het fijn is om het gesprek met elkaar aan te gaan, want waarom verschilt het zo? Waarom komen ze meteen met diagnoses terwijl jullie een heel ander kind zien? En het consultatiebureau bureau vind ik persoonlijk niet echt een goede graadmeter, die hebben in de tijd dat ik in de kinderopvang werk al zo veel missers gemaakt.
@ts, dat laatste wilde ik net zeggen. Ik kan helemaal niet beoordelen vanaf hier of je kindje voorloopt, gemiddeld is of achterloopt, maar een uitspraak van het cb zou ik geen waarde aan hechten. Die zien een kind 10 minuten.
Dat is schrikken zeg, als je dit zo leest. Het belangrijkste wat ik op pik uit jouw verhaal is de grote discrepantie tussen thuis en op het kdv. En juist dat kan aanwijzing geven wat de oorzaak is; hoort hij voldoende? Snapt hij taal voldoende? Heeft hij extra hulp nodig om zelfvertrouwen op te bouwen als zijn ouders niet in de buurt zijn? Vindt hij het te druk/overspoeld door prikkels daar? En ik ben het eens met je dat je niet direct allerlei labels erop moet plakken uiteraard met een observatie in 1 omgeving, maar het is wel waardevolle informatie waar jullie/kdv hopelijk iets mee kunnen gaan doen. Is er de mogelijkheid om hem (als is het maar 1 dagdeel) op een kleinere groep te plaatsen om te zien wat dit voor hem betekent? En wat betreft het doorsturen van gegevens naar CB: melding van maken. Is onprofessioneel van ze en had niet gedaan mogen worden.
Dank voor je uitgebreide reactie, dat waardeer ik! Uiteraard snap ik dat het een constatering is van dat moment. Ik zeg nergens dat ik het er niet mee eens ben, ik geef aan dat wij, buiten de spraak die achterblijft, er verder weinig tot niets uit herkennen. Daarbij vind ik het een bijzonder iets dat na 3x 1,5 uur observatie je kan stellen dat een kind een algehele ontwikkelingsachterstand heeft inclusief een spraak- en taalachterstand. Om tot zo'n diagnose te komen ben ik van mening dat er ook thuis geobserveerd dient te worden alsmede een verder gedegen onderzoek. Zo'n diagnose stel je niet even "zomaar" op en dat is wel wat nu gebeurt is. Wordt over de schutting gegooid bij ons als ouders en op het kdv en verder.. stilte. De betreffende instantie had een afspraak met alle betrokken moeten maken om het verslag te bespreken en zodoende te kijken waar de kern van het probleem ligt. Om dan gericht stappen te kunnen ondernemen. Want als het zo is dat mijn kind een achterstand heeft of wellicht TOS- ASS of wat dan ook dan zal ik de eerste zijn die op zoek gaat naar methoden om hem te kunnen helpen. Ik ben van mening dat je niet na 3x 1,5 uur observering zulke beweringen kan roepen en zeker niet zonder de ouders ooit gesproken te hebben, om vervolgens als advies nul komma nul te praten over welke mogelijkheden toegepast zouden kunnen worden om de ontwikkelachterstand (het is mij totaal ook onduidelijk waarom dit gedacht wordt. Lijkt me niet dat dat is omdat hij met 2 jaar jong niet zelfstandig een jas kan aantrekken) aan te pakken. Hetzelfde geldt voor taal. Er wordt enkel ingegaan op de mogelijkheden vwb spraak. Overigens heeft ons kdv ook geheel niets vernomen van de betreffende instantie en vinden zij dit ook een rare gang van zaken. Dus wat dat betreft zitten we op een lijn. Kdv zelf heeft het vermoeden dat onze zoon de drukte wat overweldigend vindt en daardoor wat in zijn schulp kruipt. Iets wat wij ook zien op een verjaardag, eerst even moeten acclimatiseren, kat uit de boom kijken om vervolgens helemaal los te gaan. Alleen dat stukje los gaan laat hij op het kdv niet zien. Het gevoel dat ik had na het lezen van het verslag mbt ""ik wil hem niet meer naar het kdv brengen"" heeft niets te maken met het feit dat ik denk dat ze hem anders zullen behandelen, maar met het feit dat ik in iedere zin lees ".... ging huilen"", " en toen ging hij huilen". Zoals zij het geschetst heeft huilt hij alleen maar daar (iets wat ik overigens nooit hoor maar dat terzijde) en als ik dat dan lees krijg ik het gevoel dat ik mijn kind ergens breng waar hij het niet fijn heeft en dan kan ik hem daar beter niet meer brengen. Zo was mijn zin bedoelt. De extra 1 op 1 aandacht zal denk ik niet veel gebeuren. Zoals gezegd, ook hebben het kdv en wij nog helemaal niets besproken verder, echter hoor ik wel steeds dat ze maar met 2 leidsters zijn op een grote groep kinderen en dat er voor extra zaken en aandacht geen tijd is. Ik weet dus niet of ze dat kunnen tewerkstellen. Over het stukje dat veel ouders met een eerste kindje veel automatisch doen klopt zeker. Wij weten ook niet wanneer we wat moeten doen/ kunnen verwachten. Tuurlijk lees ik weleens iets op internet, maar alles wat bij een 2 jarige staat doet en kan hij ook gewoon en wel meer dan dat zelfs. Maar ik heb er bijvoorbeeld nooit aan gedacht om mijn kind van 2 te laten kiezen wat hij op brood wil eten. Ik ga lunch maken en maak iets klaar en dat krijgt hij. Dus tja dat hij dat niet doet op het kdv snap ik best, want dat kent hij niet. Overigens heb ik hem nu wel al 2 dagen laten kiezen en dat doet hij prima. Ik ben zeker van mening dat als thuis zo anders is dan op het kdv en thuis zo lekker kan zitten spelen en daar niet dat het uitgezocht moet worden hoe dat nou komt. Komt dat door een spraakachterstand, komt dat omdat hij zich wellicht niet op zijn gemak voelt, de groep te groot en te overweldigend is, andere oorzaken. Ik wil dat zeker uitgezocht hebben. Maar wel via de juiste weg en gedegen onderzoek. Dat iemand ook eens bij ons thuis komt kijken hoe hij het doet en dan op basis daarvan een uitspraak kan doen. Over een gastouder of een kleinschaliger kdv hebben we al eerder over nagedacht. Vanuit de babygroep is natuurlijk het verzoek gekomen om hem eens te laten observeren en ook deze leidsters hadden zelf het vermoeden dat de grote groep wat overweldigend voor hem was. Echter, we wonen in de Randstad en zoals denk ik in heel Nederland zijn overal ellenlange wachtlijsten, als je er überhaupt al tussenkomt. We staan al enige tijd ingeschreven bij een gastouder in onze woonplaats en een stad naast ons en bij een kleinschalig kdv. Maar bi allen 1-2 jaar wachttijd. Dus tja, tegen die tijd moet hij naar school. Overstuur ben ik/ zijn wij verder niet. Wij zijn alleen geschrokken van het feit dat een kind, ons kind in dit geval, maar zo te lezen zijn er meer kinderen die hier toch last van hebben, zo verschrikkelijk anders thuis dan op de opvang kunnen zijn. Die verwachting hadden wij niet. En nogmaals, de gehele gang van zaken hoe dit verloopt vind ik niet oké, om maar te zwijgen over dat zij zonder toestemming van ons gegevens hebben gedeeld met het consultatiebureau. Nogmaals ik waardeer je reactie en ik neem het zeker mee.
@Kramertje, ik begrijp je gevoel goed hoor. Het is ook verwarrend als thuis en opvang zo'n verschil lijken te zijn. 3x 1,5 uur observeren is wel een behoorlijke tijd. Ik vind het zelf ook wel meer compleet als er inderdaad thuis gekeken was en als er al een gesprek met jullie geweest was. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het in het verslag stond letterlijk? Er kan natuurlijk gestaan hebben: nav onze observaties op kdv.... constateren wij een algehele taal en ontwikkelingsachterstand. Daarmee zeggen ze: wat ze daar gezien hebben. Als ik goed gelezen heb heeft niet iemand van het kdv geobserveerd, maar een derde partij? Met wat jij schrijft hier begin ik mij dan wel af te vragen of het kdv altijd eerlijk is tegen jullie. Want zoals ik lees schrok jij (terecht hoor) van de keren dat benoemd werd dat hij ging huilen. Dat is dan dus niet iets dat je vaak gehoord hebt van de pm'ers, anders zou je daar denk ik niet van schrikken? Het is heel moeilijk voor mij om dit te interpreteren, want ik ken jullie allemaal niet. Maar ik krijg wel het gevoel dat het kdv zelf wel in zag dat er meer aan de hand is, maar dat zij in hun communicatie naar jullie dat wat afgezwakt hebben. Toen geadviseerd hebben om iemand mee te laten kijken. Ik kan er helemaal naast zitten, maar dit gevoel krijg ik echt. Ik snap nu ook dat dat huilen je een vervelend gevoel geeft en zeker omdat je wat dat betreft klem zit met die wachtlijsten. Ik zou ook zeker op het kdv navragen dat je dat huilen steeds in het verslag zag staan, maar dat jij dat nooit zo van hen begrepen hebt. Want dit komt dan wel heel rauw op je dak idd. Ik zou nu des te meer aandringen op een gesprek tussen de observeerder en pm'ers van de groep en jullie. En dan ook gewoon vragen of het niet mogelijk is dat ze thuis komen kijken. Dat is geen gekke vraag, en degene die geobserveerd heeft kan dan ook zien waar de verschillen zitten.
Die hele gang van zaken klopt inderdaad niet, daar zou ik hun ook over informeren- dus hoe zij hun verslag van observatie hebben opgestuurd, geen bespreking van wat er gezien is, geen gesprek met ouders over hoe het thuis gaat etc. Plus het zonder toestemming delen met cb. Ik zou dat helder uiteen zetten en naar ze mailen. Verder een gesprek met bv kdv en die persoon die de observatie heeft gedaan, om samen tot een soort plan van aanpak te komen; bv hoe pakt het kdv dit op, is het nu nodig dat zij er iets mee doen, of is het verstandig dit onderzoek door te zetten bij bv Kentalis en op basis daarvan weer verder te kijken. Eerder hebben jullie met het cb afgesproken het nog 3 maanden aan te kijken, misschien dat dit dat een goede aanleiding is om het nu juist wel door te zetten.
Dank voor je reactie! We zijn niet zozeer boos of verdrietig over het feit dat iemand beweert dat, maar over de gehele gang van zaken. Ik vind niet dat je op basis van 3x 1,5 uur zo'n conclusie kan en mag trekken, zonder de ouders ooit gesproken te hebben of thuis geobserveerd te hebben. Als ze nog zouden zeggen: op de opvang lijkt het dat X een achterstand heeft in, maar zo wordt het niet eens benoemd. Desalniettemin is het een feit dat hij thuis heel anders is dan op de opvang wat voor ons uiteraard wel reden is om verder te kijken en/of onderzoeken te starten. Dit gedrag moet ergens vandaan komen en of dat komt omdat hij zich daar niet fijn voelt, de groepen te groot zijn, te verlegen is, niet goed hoort, er een achterstand is of wellicht een vorm van ASS oid, dan wil ik graag dat uitgezocht wordt wat er is zodat we hem kunnen helpen om zich op zulke plekken ook fijner te voelen. Wij zien het beide ook zeker niet als kritiek hoor, ik vond het juist heel fijn dat zij mentor het op de babygroep aangaf. Anders waren we er ook zeker niet mee ingegaan dit te doen. Wat ik ook in mijn begin post aangaf, we zien wel ewat overeenkomsten maar niet heel veel. Spraak is een hele duidelijke daarvan maar deze had ik reeds zelf al aangegeven bij het consultatiebureau. En dat hij niet zo veel van kinderen moet hebben herkennen we ook. Of in ieder geval, hij zoekt zelf wel kinderen op maar vindt het niet fijn als er ineens iemand in zijn auro is, of een speeltje aan hem opdringt. Maar meer overeenkomsten zien wij niet. Ja oké, hij kan met 2 jaar jong niet zelf een jas en/of schoenen aantrekken. Maar heel eerlijk, ik heb meer vriendinnen met kinderen maar er is er geen een die dat kan op die leeftijd. Maar echt het spelen en uitvoeren van opdrachten doet hij thuis echt super goed, ik sta daar weleens versteld van. We zitten in ieder geval met smart te wachten op een afspraak met het kdv om zijn verslag eens door te nemen want zou ook hun reactie weleens willen horen en temeer omdat als ik hem kom ophalen ik altijd even uitgebreid met de leidsters sta te kletsen en ik eigenlijk altijd hoor: Hij heeft het zo goed gedaan, ging goed hoor. Hij wilde even niet slapen, was lekker aan het keten maar ging daarna toch lekker slapen. Hij heeft goed geholpen hoor en bleef goed op zijn kussen zitten. Gaat veel beter dan op de babygroep. Maar als ik dan het verslag lees dan denk ik: Maar dat is niet het beeld wat zij mij schetsen als ik hem kom halen....