Wat jij doet is echt heel normaal, vooral omdat je baby pas 2 weken oud is. En ik begrijp je verhaal over het vertrouwen. Ik heb 3 prematuren die de eerste paar weken aan de monitor hebben gelegen dat de ademhaling, zuurstofgehalte, temperatuur enz constant meet. Toen ze daar vanaf gingen waren wij doodsbang! Mijn man vroeg zelfs wat zo'n monitor kost om zelf aan te schaffen Wij sliepen de eerste weken amper omdat we om de haverklap gingen controleren of de baby's nog leefden. Als ik alleen thuis was met kinderen ging ik vaak niet eens naar de wc, laat staan douchen. Ik MOEST altijd paraat staan. En nu, 4 jaar later, sta ik naast hun bed zodra ik een huil of een benauwd geluid hoor. Ik ben wel zover dat ik niet meer voor elk hoestje uit mijn bed kom
Haha herkenbaar. Hier een nannycare, aerosleep, babyfoon met camera, constant checken, niet alleen laten om ff wasne erin te doen ofzo en hij is inmiddels 5 maanden maar slaapt nog steeds bij ons op de kamer. Hij heeft even in eigen kamer geslapen en hij sliep prima, maar mama niet Vanochtend ook de eerste rolberoerte binnen omdat het alarm van de nannycare af ging. Niets met hem aan de hand maar hij was van het matje af gekropen. Men denkt dat ik hem dan nu wel zonder matje laat slapen maar nog niet hoor.. het is zo'n geruststelling om dat groene lampje te zien knipperen... en dan nog controleer ik nog wel eens of ie wel echt adem haalt.. Ach ja.. ik maak het mezelf vast moeilijk maar ik ben nu eenmaal erg zuinig op hem. Ik hoop alleen later dat ik het wel een beetje los kan laten.. want ik wil geen geen angstig jongetje van hem maken!
Na 2 weken je vent a van je af moeten duwen? ??? Pffff moet er niet aan denk datie toen in me buurt kwam hihi!!! Hoop dat eem evt 2e idd anders is....herken t enorm dacht soms dat ik gek werd
Kwestie van gewenning denk ik. De eerste 4 maanden heeft mijn zoontje naast ons bed in een wiegje geslapen. Ik vond dat erg fijn, anders zou ik hem ook 350x per nacht gecheckt hebben, denk ik. Mijn zoontje wordt bijna elke nacht een keer wakker, het tijdstip verschild en dan pakken we hem ook bij ons en slaapt hij verder. Als hij een nacht doorslaapt dan schrikken we echt wakker!
1. Het was slechts knuffelen 2. Ik had er eigenlijk ook geen zin in, maar zo dadelijk sluit hij zich aan bij de groep 'verwaarlooste papa's' en begint hij een protestactie Daddy's need love too. 3. Ik ben lichamelijk sterk genoeg om hem dwars door een muur heen te gooien wanneer dat nodig is Hij is er zo af.
Hier bij de tweede nog steeds dat gevoel hoor. Onze zoon draaide met 5maanden om op zn buik in zn bed, heb de eerste week met een babyphone naast mn oor geslapen. Onze dochter draaide met 3 (!) maanden al om. Hahaha ik was bijna "blij" dat ze nog vaak wakker werd op die leeftijd (nu overigens wordt ze nog steeds vaak wakker ) En bij onze dochter sta ik ook heeeeel vaak in twijfel moet ik nou HA/HAP bellen of toch niet?? Missch gaat het wel weer over of is het toch spoed. Mn vriend zat vorige week even niet op te letten toen hij onze zoon uit de auto liet stappen. Ik was boven op zolder was vouwen, had niks meegekregen van wat dr gebeurde maar ineens hoor ik de deur opengaan en vriend riep (klonk wel ernstig) "tycho is gevallen en zn arm zit helemaal onder het bloed!!" Zoon was behoorlijk aan het huilen dus ik rende naar beneden .... twee schaafwondjes en drie druppels bloed Tja je wilt gewoon dat er niks gebeurd met je kinderen! En dat gevoel heb je al op het moment dat je zwanger bent. Maar dat is ook alleen maar goed, en het relativeren van dingen komt later wel. Alles is nog zo nieuw!
Oooh joh ik heb het nog steeds Maar wel al stuuuukkken minder dan in den beginnen Hij slaapt ook altijd nog naast me en ik vind dat voor mezelf een zaligheid. Ik check telkens als ik wakker ben of hij nog ademt haha.. En ideaal als hij zijn speen weer es kwijt es, soms wel elk uur , dan kan ik dat bijna al slapende aan hem geven. Sucses en geniet er lekker van!
Nou hier is het af en toe nog een spelletje 'speenzoekertje' midden in de nacht. Vooral omdat mijn partner het niet fijn vind dat ik de lamp aan doe (een matig nachtlampje) omdat hij niet tegen licht kan. Ondertussen gaat de lamp nog tig keer aan, maar oké Glow in the dark-spenen????
Hier is het nog steeds zo!!! Man moet s ochtend altijd eerst kijken om te zien of ze nog leefd idem voor t naar bed gaan..
Jaa die wil ik ook!!! Maar over je post..ik had/heb precies hetzelfde! Ze heeft tot 6 maanden bij ons op de slaapkamer geslapen..daar was vriendlief zeker niet blij mee. Nu heb ik het nog steeds voordat ik ga slapen moet ik even kijken of ze wel ademt..soms word ikook wel gek van mezelf hoor maar ach...
Ik heb dat ook heel erg, maar Na m'n ziekenhuis opname van 3 maanden is het wel minder geworden alleen zit het er nog in. Mijn psychiater zegt dat ik ermee moet leren omgaan. Alleen weet k niet hoe haha, dus ik lees even mee. Maar k snap je heeel goed meis!
Vandaag ging ik BIJNA slapen zonder voor de derde keer te checken. Na het flesje drie à vier uur terug legde ik hem terug in bed, keek, deed de lamp uit en wilde slapen. NIET KIJKEN NIET KIJKEN NIET KIJKEN. Baby deed: UCHE UCHE ROCHEL UCHE *Vliegt overeind en staat naast het bed en aait zijn hoofdje* Okéééé, nice try +10 punten voor de moeite!
Maar was nog benieuwd ts ligt hij op een eigen kamer? Ik kon kijkend in slaap vsllen hoor! Bed stond nog omhoog en wiegje er vlak naast
Ach ts lekker aan toegeven Hier komt de kleine dus wel bij ons te slapen....vindt dat wel fijn altijd.
Nee joh, hij ligt in zijn ledikantje aan ons voeteneind, zeg maar (je kan er nog net tussen staan). TS is echter gezegend met twee dingen: 1. Borsten waar je 'u' tegen zegt, waardoor naar beneden kijken niet zomaar mogelijk is 2. Een bril die ik altijd eerst op moet zetten voordat ik iets zie Tegen de tijd dat ik de lamp aan heb, mijn bril op mijn neus heb etc. kan er voor mijn gevoel al heel wat aan de hand zijn en sta ik er al 3x naast.
Haha Gewoon naar je gevoel luisteren hoor , zou het gevoel van het wel of niet kijken, niet tegenhouden. Het wiegje stond hier tot aan zn 6mnd fijn naast ons bed aan mijn kant. En ja toen kwam de dag dat hij ging verhuizen naar zn eigen kamertje. Nou weet niet hoe ik die eerste nachten heb overleefd maar de eerste avond heb ik de ogen uit mn kassen gehuild (schaam), maar toch was het uiteindelijk beter voor iedereen dat hij alleen sliep. Manlief kon namelijk niet meer in slaap vallen door de babygeluidjes en moest vroeg opstaan voor zn werk. En aangezien de kleine al goed door sliep besloten om hem te 'verplaatsen' poeh zwaar vond ik het.
Zooo aandoenlijk en herkenbaar sommige dingen die ik hier lees. Ik ben super blij dat we een camera babyfoon hebben. In het begin spuugte ze en wilde ik kunnen ZIEN dat er niets aan de hand was. Nu nog, soms zet ik 'm zo hard, dat ik haar kan horen ademen. Heerlijk geluid! En ze ligt ook nog bij ons op de kamer. Heb wel eens gedacht dat ik inderdaad rustiger zou slapen als ze op haar eigen kamer slaapt, maar ik moet er nog niet aan denken om dat echt te doen. VL heeft al voorzichtig geïnformeerd wanneer ik dan denk van wel, maar ik heb voorlopig gelukkig nog het excuus dat ik 's nachts borstvoeding geef en ik dan niet het hele huis door wil Het heeft mij overigens geholpen om niet constant van alles op internet op te zoeken. Dit forum en andere sites zijn natuurlijk heel handig, maar ik las ook vaak verhalen die ik helemaal niet wilde lezen, hoe dingen slecht konden aflopen, wiegendood inderdaad, etc. Blijf vooral niet hangen bij dat soort verhalen! Overigens vind ik het ook zo z'n charme hebben, die (over)bezorgdheid. Je gaat inzien dat het een vertaling is van je liefde voor je kind. Mede door mijn bezorgdheid heb ik vertrouwen in mijzelf als moeder. Glow-in-the-dark spenen bestaan trouwens! Van de Nederlandse lampenfabrikant Ik vond ze niets toevoegen, ze glowen alleen als ze net in het licht zijn geweest...
Hmmm, dat heeft dus lekker veel zin (not) Wel grappig dat jullie het allemaal wel herkennen en inderdaad; de verhalen waarbij het niet goed gaat probeer ik ook eigenlijk gewoon niet meer te lezen. Ik had er namelijk ten tijden van de zwangerschap ook last van dat ik duizenden keren dacht van: o jee, als dat maar goed gaat, want je kunt dit en dit en dit en dat allemaal wel hebben, en dan was ik opgelucht wanneer ik de 8 weken, 10 weken, 12 weken, 20 weken, 26 weken etc. haalde, en ik er verder nauwelijks van kon genieten. Ik merkte alweer dat ik ergens gelezen had dat baby's tot 4 maanden nog een risico op *WEETIKVEEL* hadden en dat ik de 4 maanden alweer als uitgangspunt aan het nemen was. Maar zo op die manier is mijn kindje straks 28 en maak ik mij nog steeds zorgen over of hij wel of geen hypotheek verstrekt krijgt van de bank. Dus STOP IT. Ik dwing mezelf om er niet in mee te gaan.
Zorg wel dat het bedwingen van je zorgen ook niet obsessief wordt als je begrijpt wat ik bedoel. Dan ben je namelijk de hele dag bezig jezelf in te houden, da's ook niet fijn. Je vindt vanzelf een balans. Dat van die mijlpalen die steeds verschuiven, vreselijk. Had het er laatst nog over. We hadden in onze omgeving een sneu verhaal van een kindje van '...' weken (ik bespaar je deze en geef geen precieze leeftijd), ik leefde er naar toe dat we die leeftijd gepasseerd waren. Hoorde toen laatst een soortgelijk verhaal van een kindje van 2 jaar oud! Pff.. ik blijf bezig!
Ik denk dat het vooral belangrijk is om gewoon toe te geven aan je instinct als moeder. Vooral bij je eerste kindje ben je geneigd om jezelf een halt toe te roepen want stel je voor je maakt van je kindje een verwend kind, wat je dan vaak hoort. Je moet je kindje niet zo snel oppakken want dat is niet goed... Je kindje is eenkennig want je houdt haar te vaak vast ..... Je moet idd wel leren waarom je kindje huilt...proberen niet iedere keer in paniek te raken, maar voor de rest.. Als heel je lichaam schreeuwt....ik moet ernaar toe....gaan!! Het is je instinct je moedergevoel....geef er gewoon aan toe.