Mja, wat dus al gezegd was. Obstetrie is zo'n vak apart, zo onvoorspelbaar. Ik heb wel eens drie bevallingen in 1 dienst gehad, maar ook diensten waarbij je uit je neus zit te eten (en dan gaan er drie ctg's tegelijk hard piepen ineens). Ik vind het emotionele deel het zwaarst soms, heftige dingen kan ik niet altijd goed loslaten.
Het emotionele deel lijkt mij ook het zwaarst aan dit vak. Je krijgt soms toch echt met hele heftige dingen te maken en dat kan natuurlijk moeilijk zijn om los te laten. Maar ik vind dat juist ook iets wat je menselijk maakt, sommige dingen mogen je ook raken toch? Je moet natuurlijk niet tranen met tuiten staan te huilen bij je patiënt of thuis, maar emotie laten zien is in mijn ogen gewoon menselijk en juist ook fijn voor de patiënt. Ik zou liever iemand hebben die wat emotie laat zien dan een robot aan mijn bed!
Ik vind dat je best emotie kan laten zien. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je enorm gaat staan huilen bij een patiënt maar ik vind dat je best wat tranen kan laten bij een patiënt. Daarbij als je er thuis goed over kan praten en je word daar emotioneel van dan is dat toch niet erg? Jij bent ook maar een mens. Toch? Ik werk op een interne/oncologie en daar heb ik ook heftige situaties meegemaakt. Daar word ik soms ook emotioneel van en dan heb ik ook even een schouder van een collega nodig. Ik vind het echt niet meer dan normaal. Dat gezegd hebbende ben ik het voor de rest volledig eens met de rest. Ik vind het ook erg leuk om te lezen hoe enthousiast je bent! Welke afdeling werk je nu?
Ik heb zelf helemaal geen tips oid maar wil wel mn ervaring delen met ziekenhuizen, baby’s en verpleegkundigen: Ik heb 3 ziekenhuizen gezien waar ik met een baby gelegen heb en ik kijk zo op tegen de verpleegkundigen in het laatste ziekenhuis! Ik heb nog nooit zoveel emotioneel betrokken èn bekwame verpleegkundigen bij elkaar gezien. En juist het feit dat de verpleegkundigen emotie en empathie toonden maakte het voor mij (als patient, moeder van) zo waardevol! Dat, als je je als frisse moeder een beetje verloren voelt, je toch even een lieve blik krijgt, een steunende glimlach of een kneepje in de schouder! Maar ook naar je kind toe. Dat de zoveelste naald nog steeds met heel veel liefde en zorg voor de kleine geprikt werd. Dat was echt heel fijn.