Mijn man is chauffeur en is vaak van zondagnacht tot vrijdagavond weg....dus ja ik doe ook praktisch alles alleen
wij doen het meestal een beetje samen, de ochtendspits. Ik wil om 7:15 de trein hebben. Voor die tijd pak ik de tassen in en zet het ontbijt klaar. Mijn man zorgt boven dat t spul zich aankleed, dan kunnen ze beneden eten en zo weg. Als ik het een keer alleen moet doen ben ik heel erg aan het stressen omdat ik dan veel later op mijn werk ben als de jongens niet opschieten. Als ik niet hoef te werken is er geen stress in de ochtendspits en is het prima zonder man.
Ik doe het ook altijd alleen, man is om 6.00 of nog eerder de deur uit. Als ik een dagdienst heb doe ik het dus ook alleen en zit met beide kinderen om 6.15 in de auto. Wel hoef ik ze dan alleen maar aan te kleden, eten doen ze dan bij oma of gastouder, maar komt gelukkig niet heel vaak voor. Ik red het wel, maar vind het voor hun zo vroeg. Als zoon naar de peuterspeelzaal moet (en over 2 weken volledig naar school), sta ik om 7.00 op, was mezelf en kleed me aan, om 7.15 komt zoon uit bed, wassen, aankleden, haren doen enz. en daarna haal ik dochter eruit, rond 7.45 zitten we aan het ontbijt en om 8.15 zitten we op de fiets naar school of psz. Als m'n man thuis is loopt hij eigenlijk alleen maar in de weg, gewoon omdat ik m'n eigen routine heb. In het weekend doen we het meestal wel samen en komt het 1x per maand ook voor dat m'n man het allemaal alleen doet omdat ik dan dagdiensten draai en om 6.30 de deur uit ben, maar goed hij zit dan natuurlijk niet op een schopstoel en kan zolang als hij wil uittrekken voor het ochtendritueel. Avond wisselt hier behoorlijk, soms samen, soms man en soms ik. Ik werk regelmatig avonddiensten, man heeft andere hobby's en bezigheden 's avonds, dus het kan van alles zijn en beiden redden wij ons prima in de avond. Ligt de oudste er netjes om 19.15 in en de jongste een half uurtje later.
Man is meestal om 6:30 de deur uit dus doe het vaak alleen, maar als hij het is vind ik het alleen maar vervelend omdat hij in de weg loopt
Wij hebben ook alle combinaties gehad. En eerlijk, ik vind het soms gemakkelijker om het alleen te doen. De kinderen zijn dan rustiger, dagen elkaar minder uit. Het is meer samenwerking. Als mijn man er wel is (en dat is nu vaak) doet hij de brooddozen en fruit en ontbijt, ik help ze met wassen, tandenpoetsen en aankleden en zorg dat alles in de boekentassen zit. Wegbrengen doen we om de beurt, maar als mijn man weer gaat werken ben ik diegene die ze brengt en haalt. Avondspits regelmatig alleen, drie kinderen entertainen en koken, top! (klinkt sarcastisch maar er zijn dagen dat het best lekker gaat).
Hier doe ik het zelf omdat mijn man of al om half 6 de deur uit is óf snachts pas tussen 12 en 2 ergens thuis is gekomen vanuit het werk en dus nog slaapt. Dus hier worden kleren van te voren klaargelegd en de fruitbakjes en bekers staan met de tassen in de keuken klaar om gevuld te worden. Als ik er aan denk dek ik de tafel ook zo veel als mogelijk zodat alleen de laatste dingetjes erop gezet moeten worden. Dat scheeld allemaal een hoop gedoe smorgens. Net zoals de regel voor de oudste 2: als je op tijd klaar bent met aankleden ect heb je tijd om te spelen en anders is daar geen tijd meer voor.
Ik doe doordeweeks ook alles alleen. Vriend is bakker en nog niet thuis als ik weg moet. (3 dagen, 1 dag thuis, vriend maandag vrij) En hij slaapt al als ik thuiskom. Ik heb maar 1 kind, dus praktisch gezien is het een eitje natuurlijk. Maar mentaal gezien vind ik het niet altijd leuk. Vooral als ze dan moe is met het bijbehorende humeur. Het niet mee willen werken met aan tafel komen, tanden poetsen en al dat soort dingen. Het is fijn in de weekends dat te kunnen delen.
Ik doe het ook alleen 5 dagen in de week. Kinderen zijn nu 6 en 3 en soms is het zwaar maar dat maakt geen verschil of mijn vriend er wel of niet is. Ik maak zoveel mogelijk de avond van tevoren klaar. Lunchtrommels, tassen, kleren etc. Smorgens houden we een strikte volgende aan dat werkt eigenlijk prima. Ze weten precies wat de bedoeling is. Juist als mijn vriend er bij is loopt het niet, dan gaat hij zich ermee bemoeien en dat werkt niet.of hij doet juist niks en dat irriteert mij dan weer haha. Hij gaat nu half 7 de deur uit en dan sta ik ongeveer op. Hij krijgt misschien ander werk en moet dan waarschijnlijk een uur later beginnen dus ik vrees al voor het dan gaat.... De avondspits doen we wel samen en dat loopt dan wel weer goed. Vaste taakverdeling en volgorde ook weer.
Hier andersom. Mijn man begint om 09.00 uur, ik om 07.30 uur, dus hij doet het 3 dagen alleen. De andere 2 dagen begint hij vroeg en doe ik het alleen. Draai er mijn hand niet voor om, maar toen de jongste nog wat jonger was vond ik het af en toe wel pittig, die kon in zijn eentje de boel goed terroriseren.
Wij doen het samen. Beginnen allebei om 8 uur. 620 gaat mijn wekker en dan ga ik mijzelf aankleden 630 geeft mijn man de jongste de fles 645 gaat mijn man douchen en haal ik de oudste uit bed en kleed hem en de baby aan 7.00/7.05 gaan we naar beneden en ontbijten 7.20 gaan we allemaal de deur uit. Ik kan het wel alleen maar ik vind het samen fijner. Hoef ik minder te stressen. Buiten dat willen wij beide graag om 8 uur beginnen zodat we om 16.30 naar huis kunnen. Nou als we toch allebei opstaan en weggaan zie ik niet in waarom ik in mijn eentje de kinderen zou moeten doen haha. Mijn vrije dag doe ik alleen en mijn man zijn vrije dag maar dan is er ook geen tijdsdruk. Straks als de oudste naar school gaat zal de éne op tijd met de baby weggaan en de ander zal thuisblijven met de oudste tot die naar school mag om 8.30.
Nou ja, met zijn tweeën zal alles toch gemakkelijker dan alleen gaan toch? Ik kan alles prima alleen en ervaar het ook niet als zwaar maar ik vind het wel altijd chill als mijn man er is en helpt (en hij vindt dat ook...)
Als mijn man er onverwacht wel een keer is tijdens de ochtendspits word ik helemaal geïrriteerd, want dan kost het me meer energie dan met alleen de kinderen Zonder hem heb ik gewoon een heerlijk ritme. Mijn man vertrekt vaak rond 6 uur, 5 dagen per week gaat hij dan weg, en op zaterdag staat hij ook voor 7 uur op om buiten aan de slag te gaan. Sinds kort hebben we 's avonds wel de afspraak dat we om en om de kinderen op bed leggen. We hebben allebei graag ons momentje voor onszelf 's avonds (man gaat dan buiten werken, ik naai soms de hele avond), en als we dan steeds af moeten stemmen wie welk kind op bed ligt, dat werkte gewoon niet. Dus nu doen we om en om van maandag t/m donderdag, en de overige dagen stemmen we af of zien wel hoe het loopt. Zo hebben we beiden 2 avonden dat we na het eten geen verantwoordelijkheid hebben of er geen verwachtingen zijn naar elkaar, dus kunnen we lekker ons gang gaan.
Het ligt eraan hoe je op elkaar ingespeeld bent mijn vent gaat rustig een bakje koffie zitten te drinken terwijl ik bij de een de haren doe, met de ander een discussie aanga dat ze echt een jas aan moet doen omdat het 12 graden is en dan een peuter die gilt omdat ze haar schoenen niet aankrijgt. Het komt dan niet in hem op om een handje toe te steken. Want normaal is ie er ook nooit en hoeft dat dus ook niet.
Ik vind er niks chill aan haha hij loopt alleen maar in de weg, gaat doelloze niet belangrijke dingen doen... dus uiteindelijk doe ik toch nog alles zelf
Haha oh dat is hier allemaal niet herkenbaar. Hij helpt altijd met de kinderen als hij er is. Wellicht dat het verschil is? Dat wij op elkaar ingespeeld zijn in dat opzicht?
Ik vind het heel irritant als ik de ochtenden niet alleen kan doen. Zegt dat genoeg? Ik red me prima, heb een prima functionerend ritme 's ochtends. Als hij er wel is staat hij in de weg.