Ik ben nu 36 weken zwanger en vind het ineens allemaal een beetje eng worden.. 's nachts kan ik ineens beseffen dat de kleine bijna komt en dan heb ik het idee dat ik er nog helemaal niet klaar voor ben! Wel qua spullen etc maar mentaal nog niet.. Hebben jullie dat ook (gehad)? Lijkt soms alsof het ineens tot me doordringt dat we echt een kindje krijgen Ben er uiteraard dolgelukkig mee maar word soms plotseling onzeker..
De spanning herken ik zeer zeker, maar onzeker en eng niet. We zijn er helemaal klaar voor... het enige waar ik een beetje onzeker over ben is de kraamtijd. Ik heb nog al een vrij dominante schoonmoeder, waarvan ik weet dat ze het liefst 24/7 hier aanwezig zal willen zijn en dat zie ik echt NIET zitten... maar ik wil haar ook niet voor het hoofd stoten natuurlijk, maar goed, dat laat ik wel allemaal over me heen komen! Wij kunnen echt niet wachten om onze kleine man in onze armen te sluiten!
Ja, dat gevoel kan ik me nog goed herinneren bij mijn eerste. In die laatste weken ineens zo'n schok af en toe van: het wordt nu wel heel snel echt! Echt even een licht paniekgevoel. Eerlijk gezegd begin ik dat nu weer een beetje te krijgen. Het lijkt mij heel normaal hoor. Je weet gewoonweg niet wat je precies kunt verwachten en zo'n zwangerschap duurt best lang: je kunt het lang voor je uit schuiven en je raakt eraan gewend, maar ineens is het nog maar 4, 3, 2, 1 week en dat kan best slikken zijn. Ik had trouwens vlak van te voren weer een omslagmoment. Kon toen niet wachten om te bevallen en mijn zoontje te zien; het kon me ineens niet snel genoeg meer gaan. En toen was 'ie een week overtijd: man, dat duurde lang toen!
Hallo Ilja, Heeeeeel herkenbaar hoor, de onzekerheden! Ik vind het heel sterk dat je nadenkt over het 'mentale gedeelte' ipv alleen te richten op bv de bevalling of baby-uitzet. Bij mijn eerste kindje vond ik het moeder-zijn erg wennen. Bevallen enz. is pas het begin van zo'n nieuw leventje. Je leven als vrouw verandert ook heel erg. Ik denk dat het heel moeilijk is om je in te stellen op je leven als moeder. En het is moeilijk te peilen wanneer je er 'klaar voor bent'. (ik voel me soms nog niet klaar) Als ik je een tip mag geven: volg je eigen gevoelens en gedachten in de opvoeding en je 'nieuwe rol'. Er komen ups maar ook downs! Je kunt het!
heb het ook hoor, toch weten wij wel dat wij dit samen aan kunnen. heb ook een schoonmoeder die straks als ik weer ga werken 24-7 op de kleine gaat passen. hoewel ik een hele leuke schoonmoeder heb, vind ik het toch moelijk om die kleine achter te laten en hij is er nog niet eens. je hebt tenslotte je eigen manier van opvoeden. daarnaast ben ik in mijn hoofd vaak nog een jong ding, hoewel mijn 32 jaar. het vage gevoel bedruipt mij dat ik straks moeder ben en dan "volwassen" ga of moet gedragen of dat dit plots vanzelf komt. dat ik straks weer ga werken en eigenlijk veel liever bij de uk thuis ben.